Οι εργάτες πρέπει να 'χουν τη δική τους «Ατζέντα»

Πριν από είκοσι χρόνια το σύνθημα που εξέπεμπε η Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν «για την Ανάπτυξη, την Ανταγωνιστικότητα, την Απασχόληση». Σήμερα είναι «για την Ανταγωνιστικότητα, την Ανάκαμψη, την Απασχόληση». Τότε μιλούσαν για δημιουργία 15 εκατομμυρίων νέων θέσεων εργασίας. Στα ψιλά των σχετικών κειμένων ο αναγνώστης έβρισκε τους στόχους: Κατάργηση του 8ωρου, καθιέρωση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, πέρασμα από τα δημόσια συστήματα ασφάλισης με τον ανταποδοτικό χαρακτήρα στα ιδιωτικά με τον κεφαλοποιητικό.

Ηταν ακριβώς μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης. Η Γερμανία δε χρειαζόταν πια να προσποιείται το «κοινωνικό κράτος».

Είχε αρχίσει η αρπαγή όσων - κάτω από την υπεροχή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και τους αγώνες των εργατών που αυτή η υπεροχή τροφοδοτούσε σ' όλη τη Γη - είχαν αναγκαστεί να παραχωρήσουν στην εργατική τάξη.

Το ίδρυμα Φρίντριχ Εμπερτ - δηλαδή η μεγάλη σχολή των σοσιαλδημοκρατών - φιλοξενούσε σε εξάμηνες σχολές δεκάδες στελέχη από τα συνδικάτα όλης της Ευρώπης. Οταν γυρνούσαν στις χώρες τους έκαναν τα πάντα - με το αζημίωτο βέβαια - για να πιαστούν οι αναπτυξιακοί στόχοι που έθεταν οι καπιταλιστές.

Ο απολογισμός δείχνει ότι οι νέες θέσεις εργασίας έγιναν νέες θέσεις ανεργίας, αλλά οι άλλοι στόχοι πράγματι πιάστηκαν. Η καπιταλιστική ανάπτυξη βασίστηκε στη μέχρι εξαθλίωσης μείωση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης.

Την ώρα που η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση είχε αρχίσει να δείχνει τα δόντια της, λόγω ακριβώς αυτής της ανάπτυξης, οι πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου είχαν φροντίσει να αποσυρθούν σιωπηλά από το προσκήνιο.

Οι επίγονοί τους διακηρύσσουν σήμερα από το βήμα της ΓΣΕΕ ότι φιλοδοξούν να γίνουν η «σοσιαλιστική συνιστώσα στη μεγάλη δημοκρατική παράταξη».

Ακριβώς παράλληλα χρονικά στη Γερμανία ο Σρέντερ προβάλλει την «Ατζέντα 2010» ως το επίτευγμα που πρέπει να επαναληφθεί ως «Ατζέντα 2020».

Το αποτέλεσμα της «Ατζέντας 2010» είναι οι μισθοί των 400 ευρώ στη Γερμανία που στη χώρα μας μεταφέρθηκε ήδη σαν αξίωση για μισθούς 300 ευρώ.

Ετσι σκοπεύουν να έρθει η ανάκαμψη για τα καπιταλιστικά κέρδη. Οι τομείς στους οποίους αναφέρεται ο πρόεδρος της Κομισιόν, Χ. Ρομπάι, είναι οι ίδιοι που αναφέρονταν και από τον Ντελόρ, τότε πριν είκοσι χρόνια: Μεταφορές, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες.

Οσο για τους άνεργους, ας είναι καλά οι δημοτικοί λαχανόκηποι, το νέο εφεύρημα για να ξεγελά ο εργάτης την πείνα του.

Για να προχωρά ανεμπόδιστα η στρατηγική του κεφαλαίου, τα αστικά μέσα ενημέρωσης δημιουργούν καθημερινά μια εικονική πραγματικότητα, όπου διάφορα επιμέρους εμφανίζονται σαν κυρίαρχα προβλήματα. Χτες ήταν οι συνταξιούχοι - μαϊμού, σήμερα είναι οι επίορκοι.

Οταν αραιά και πού αναγκαστούν να δώσουν το λόγο σε κάποιον κομμουνιστή, κι αρχίζει να τα λέει αλλιώς, πέφτουν πάνω του σαν τα κοράκια. Οπως χτες το πρωί στο «Mega», όπου ο Γεωργιάδης της ΝΔ σε ρόλο Κασιδιάρη άφριζε για να μην αφήσει τον Ν. Σοφιανό να πει το απλό: Οτι μαζί με τη μάχη για την επιβίωση πρέπει να ανοίξει η κουβέντα για την αλλαγή τάξης στην εξουσία.

Σ' αυτό το σημείο είμαστε: Οσο κι αν φαντάζει βουνό, ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα πρέπει να ανοίξει η συζήτηση για ζητήματα όπως αυτό που εντοπίζει άρθρο στο χτεσινό «Ριζοσπάστη»:

«Η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και η όποια ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας δεν πρόκειται να αναπληρώσουν τις χαμένες θέσεις εργασίας, ούτε την απώλεια των μισθών. Ο επιχειρηματικός όμιλος μεγαλώνει, μπορεί να παράγει περισσότερο, αλλά οργανώνει έτσι την παραγωγή που να απασχολεί λιγότερο από πριν εργατικό δυναμικό, ενώ αν αυξήσει τους μισθούς χάνει σε ανταγωνιστικότητα, χάνει σε ποσοστό κέρδους. Οι νέες επενδύσεις επίσης λειτουργούν με τις ίδιες συνθήκες. Να γιατί λέμε ότι ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο έχει ξεπεράσει τα όριά του. Δεν μπορεί να λύσει προβλήματα εργατών και αυτοαπασχολούμενων. Η αντίθεση στο μονοπώλιο είναι και η βάση της κοινωνικής συμμαχίας εργατών και αυτοαπασχολούμενων, στην πάλη για την κοινωνικοποίησή του που απαιτεί πάλη για την εργατική, λαϊκή εξουσία».

Ριζοσπάστης