Φταίμε κι εμείς

Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπουμε σε οικοδομές στη φάση των κτισιμάτων, τα σενάζ να καλουπώνονται αντί με τάβλες που είναι υποχρεωμένος να έχει ο συνάδελφος, με τεμαχισμένα σε λωρίδες θερμομονωτικά υλικά (ντάου, φιμπράν κλπ.), οι οποίες αργότερα θα χωθούν μέσα στην τοιχοποιία ως δήθεν θερμομόνωση.

Το αποτέλεσμα είναι ο ιδιοκτήτης να πληρώνει και μάλιστα ακριβά το θερμομονωτικό υλικό, χωρίς να έχει την ανάλογη θερμομόνωση στο σπίτι του, γιατί ο «μάστορας» το χρησιμοποίησε για άλλο λόγο από αυτόν για τον οποίο κατασκευάστηκε. Σε ποιόν δίνει λόγο αυτός ο κακός συνάδελφος; Ρητορικό το ερώτημα. Αυτό ήταν ένα οφθαλμοφανές παράδειγμα.

Αναρωτιέται κανείς τι γίνεται με τα οικοδομικά υλικά, τις αναλογίες και την ανάμιξή τους; Ψιλά γράμματα αυτά, δεν τα διαβάζει το μάτι. Και εδώ ο λόγος δεν είναι πάντα και μόνο οικονομικός. Σοβατζήδες μου έχουν πει κατά καιρούς πως δεν βάζουν πολύ τσιμέντο στη λάσπη, γιατί σφίγγει και βουλώνουν τα λάστιχα της πρέσας. Αυτό συνεπάγεται καθυστέρηση στη δουλειά. Επίσης κάποιοι συνάδελφοι κτίστες λένε πως κάνουν οικονομία στο τσιμέντο όταν έχουν τη δουλειά με τα υλικά.

Οι ίδιοι αυτοί συνάδελφοι θα χρησιμοποιήσουν την ίδια μικρή ποσότητα τσιμέντου ακόμα κι αν πληρώνει τα υλικά ο ιδιοκτήτης. Ο σωστός επαγγελματίας έχει την ίδια σταθερή ποιότητα στη δουλειά του ανεξαρτήτως ποιος πληρώνει τα υλικά. Όποιος κι αν πληρώνει το τσιμέντο λοιπόν, αν ο μάστορας δεν είναι σωστός επαγγελματίας, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο κακό.

Κάτι άλλο που συνηθίζεται στην οικοδομή είναι η φράση «έλα μωρέ δεν έχει ανάγκη». Τη χρησιμοποιούν αυτοί που δεν είναι διατεθειμένοι ή δεν ξέρουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους για το σωστό τελείωμα μιας εργασίας και τις μεταθέτουν συνήθως στο επόμενο συνεργείο. Για παράδειγμα, ο μπετατζής επιμένει πως τα στραβά μπετά θα καλύψει ο κτίστης που με τη σειρά του λέει πως δεν πειράζει που ο τοίχος που έκτισε είναι λίγο στραβός, «θα τον φέρει στα ίσα του ο σοβατζής» κ.ο.κ.

Αυτά είναι μόνο λίγα παραδείγματα κακοτεχνιών, είναι καθημερινό φαινόμενο και τείνουν να γίνουν ο κανόνας στην οικοδομή. Δυστυχώς η τέχνη του καλουπατζή, του κτίστη, του σοβατζή, του μπογιατζή και άλλες, χάνονται με την πάροδο του χρόνου. Όλο και πιο δύσκολα βλέπεις  ποιοτικές δουλειές.

Κυριαρχεί η κακοτεχνία και η τσαπατσουλιά, πολλές φορές και από άγνοια των συναδέλφων. Πώς αλλιώς να «δικαιολογήσεις» το γεγονός ότι σε πολλές οικοδομές βλέπουμε, ενώ έχει τοποθετηθεί θερμομονωτικό υλικό  στα μπετά (δοκάρια, κολώνες), ο κτίστης τοποθετεί αντίστοιχο υλικό ανάμεσα στα τούβλα αλλά ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΕΝΑΖ, δημιουργώντας  θερμογέφυρες στην τοιχοποιία, με αποτέλεσμα την ελλιπή θερμομόνωση της κατασκευής;

Μεγάλη ευθύνη φέρουν κατά τη γνώμη μου οι επιβλέποντες μηχανικοί. Άλλοι κάνουν τα στραβά μάτια στις κακοτεχνίες (τις θεωρούν δευτερεύουσας σημασίας ), άλλοι, οι περισσότεροι, μετά τη φάση των μπετών δεν πατάνε το πόδι τους στην οικοδομή. Ειδικά στη φάση του κτισίματος των τούβλων, μετά από τόσα χρόνια στο επάγγελμα μπορώ να πω πως, οι επιβλέποντες μηχανικοί που επισκέπτονται την οικοδομή έστω και μία μόνο φορά, είναι μια μειοψηφία. Έτσι ο κάθε ιδιοκτήτης οικοδομής πολλές φορές γίνεται έρμαιο της επιλογής κακών συναδέλφων.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα (που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο στις μέρες μας) κακών συναδέλφων που δεν κάνουν καθαρές συμφωνίες, που αφήνουν ασάφειες για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται προστριβές με τους ιδιοκτήτες. Που εξαπατούν για οικονομικό όφελος πολλούς ιδιοκτήτες, «φορτώνοντας» με παραπάνω μέτρα το λογαριασμό.

Δε νομίζω να υπάρχει πολίτης αυτής της χώρας που να μην έχει να διηγηθεί τουλάχιστον μία κακή εμπειρία δική του ή άλλου, σχετική με οικοδόμους. Δώσαμε και δίνουμε πολλά δικαιώματα σαν «σινάφι» για να μας αντιμετωπίζουν απαξιωτικά. Η λαϊκή ρήση «αν δε χτίσεις οικοδομή και δεν παντρέψεις παιδί δεν ξέρεις τι θα πει ζωή», ακούγεται πολύ επιεικής σε σχέση με την εικόνα του κλάδου στην κοινωνία. Και το κακό είναι ότι τους παίρνει όλους η μπάλα.