Η ξεφτίλα (μας) δεν έχει όρια!

Είναι καθημερινό φαινόμενο, συνάδελφοι οικοδόμοι, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, «κουζινάδες» και κάθε λογής απασχολούμενοι ή εργαζόμενοι στην οικοδομή, να περνούν απ΄ το γιαπί και ν΄ αναζητούν τον ιδιοκτήτη για να του δώσουν μια προσφορά. Είναι συνηθισμένο επίσης, να μπαίνουν στην οικοδομή και ν΄ αφήνουν τα «διαπιστευτήριά» τους με μπογιά στους τοίχους ή διαφημιστικά φυλλάδια.

Εσείς εμπιστεύεστε αυτόν τον "επαγγελματία";

Προσωπικά δεν πίστεψα ποτέ ότι με τον τρόπο αυτό θα ωφεληθώ επαγγελματικά και δεν τον ακολούθησα, δεν κατακρίνω όμως κανέναν για τον τρόπο που σκέφτεται. Μέσα στον ορυμαγδό που δημιούργησε η κρίση, ο κλάδος των κατασκευών βγαίνει λαβωμένος όσο ίσως κανένας άλλος. Η ανεργία στην οικοδομή έχει πάρει ήδη εφιαλτικές διαστάσεις και η απελπισία κυριεύει όλο και μεγαλύτερα στρώματα εργαζομένων. Υπάρχει όμως ένα «αλλά».

Χθες πέρασε από το γιαπί ένας συνάδελφος σοβατζής. Μου ζήτησε τον αριθμό  τηλεφώνου του ιδιοκτήτη. Του αντέτεινα πως μπορεί αν θέλει να μου αφήσει ένα χαρτί με το όνομα και το τηλέφωνό του και θα του το  μεταφέρω. Δεν έχω λόγους για το αντίθετο άλλωστε. Έσπευσε στο αυτοκίνητό του και κρατώντας ένα χαρτί μου λέει: «δώσε του αυτό και να του πεις ότι μπορώ να κάνω και κάτι καλύτερο».

Το χαρτί ήταν ένα φωτοαντίγραφο «οικονομικής προσφοράς» που σαν φέιγ-βολάν, προφανώς μοίραζε σε όλες τις οικοδομές. Επάνω του έγραφε μόνο τέσσερις τιμές και ένα κινητό τηλέφωνο. Οι τιμές ήταν κυριολεκτικά κάτω του κόστους, υλικών και εργασίας.

Τον ρώτησα, πως γίνεται για όλες τις οικοδομές να ισχύει η ίδια προσφορά. Η κάθε οικοδομή είναι και μια ξεχωριστή περίπτωση. Το σοβάτισμα είναι μια ιδιαίτερη εργασία με πολλές ιδιομορφίες. Αν για παράδειγμα τα μπετά και τα κτισίματα είναι στραβά και έχεις πολλά «γεμίσματα» με πάχος σοβά μεγαλύτερο του κανονικού, «μπήκες μέσα» οικονομικά. Περισσότερο, αν έχεις τη δουλειά με τα υλικά.

«Φίλε», μου λέει, «αυτά είναι πολυτέλειες, ψιλά γράμματα, ας πάρω τη δουλειά και θα τα δούμε αυτά»!!! Μετά απ΄ αυτό δεν είχα άλλο επιχείρημα να του εκφράσω ή μάλλον είχα αλλά δεν υπήρχε λόγος.

Πριν λίγες μέρες έδωσα μια προσφορά για τα κτισίματα μιας νέας οικοδομής. Κάλεσα τον υποψήφιο εργοδότη στο γιαπί, να του δείξω τη δουλειά μου και να του εξηγήσω στην πράξη, αυτά που γράφω στα χαρτιά της προσφοράς. Για να μην πολυλογώ, ήρθε συνολικά τρεις φορές για να συζητήσουμε. Την τρίτη φορά μου έφερε το μαντάτο: «έχω μια προσφορά με τα υλικά, με εφτά ευρώ το τετραγωνικό». Έμεινα άναυδος. Πολλές φορές όταν ακούσω κάτι παράλογο, λέω ότι τ΄ άκουσα όλα. Μέχρι την επόμενη φορά. Γιατί η ξεφτίλα, κατά τα φαινόμενα, δεν έχει όρια.

Ας αναλύσουμε τι σημαίνει «εφτά ευρώ με τα υλικά για κάθε τετραγωνικό μέτρο». Ένα τετραγωνικό μέτρο κτισμένου τοίχου αποτελείται από σαράντα (40) τούβλα, λάσπη και την εργασία που καταβάλλουν, κάποιος εργάτης και κάποιος τεχνίτης για να τον κτίσουν. Σαράντα (40) τούβλα προέλευσης Βαβουλιώτη (γι αυτά ο λόγος) κοστίζουν, μετά την αύξηση που πήραν προ ημερών, 4,92 ευρώ, στην καλύτερη τιμή της αγοράς. Η λάσπη κοστίζει  περίπου 1,10 ευρώ. Μόνο η αγορά των υλικών λοιπόν, κοστίζει με τις καλύτερες τιμές 6 ευρώ. Η εργασία; Σίγουρα δεν κοστίζει μόνο 1 ευρώ, που λείπει μέχρι να φτάσουμε στα εφτά.

Για την ποιότητα στην εργασία τι να πει κανείς; Ούτε λόγος να γίνεται. «Αυτά είναι ψιλά γράμματα». Έστω όμως, αυτή η κακή ποιότητα εργασίας πόσο μπορεί να κοστίζει; Ούτε λόγος για 1 ευρώ βέβαια! Είναι προφανές ότι ο «συνάδελφος» δεν «παίζει τίμια». Αν ο ιδιοκτήτης πέσει στην παγίδα του, κάθε νοήμων συνάνθρωπος μπορεί να προβλέψει τα επακόλουθα.

Μη βιαστείτε κάποιοι από σας, να σκεφτείτε: «ξένοι είναι, αυτοί φταίνε για όλα». Έτσι για την ιστορία, η πρώτη περίπτωση αφορά αλλοδαπό και η δεύτερη συμπατριώτη μας. Τα δύο παραδείγματα που ανέφερα μοιάζουν μεταξύ τους, δεν είναι όμως ίδια. Αν για το πρώτο παράδειγμα χτύπησε ήδη ο συναγερμός, στο δεύτερο…το αδίκημα βρίσκεται σε εξέλιξη.

Είναι η κρίση όμως λόγος για να γίνουμε κλέφτες; Η ζημιά που μας προκαλεί η οικονομική κρίση είναι τεράστια. Η ζημιά που κάποιοι από εμάς προκαλούν στο επάγγελμα και κατ΄ επέκταση στους  ίδιους τους εαυτούς μας, είναι ανυπολόγιστη.