"Γιατί μπαμπά;" (μια αναφορά στους "αγανακτισμένους")

Λένε πως από την εφορία μπορείς να ξεφύγεις, από τις ερωτήσεις ενός παιδιού όμως, ποτέ. Ειδικά όταν τα μάτια του αιχμαλωτίζουν τα δικά σου και σε πιέζουν ασφυκτικά να απαντήσεις.  Με τις κόρες μου πάντα συζητάμε.  Από μωρά, πριν ακόμα αρθρώσουν λόγο, συνήθιζα να τους μιλάω. Ήξερα μέσα μου πως με καταλάβαιναν κι ας μη μπορούσαν ν΄ απαντήσουν. 

Κι αργότερα όταν άρχισαν να μεγαλώνουν και μπορούσαμε να κάνουμε διάλογο, έβρισκα πάντα τον τρόπο με αφορμή διάφορα γεγονότα ή περιστατικά να προκαλώ μια συζήτηση. Δεν εννοώ «κήρυγμα». Η αλήθεια είναι πως συχνά ήρθα - μέσα από τέτοιες συζητήσεις -  σε δύσκολη θέση. Ίσως να απέφυγα κάποιες φορές τις ερωτήσεις τους, όμως ποτέ δεν τις κορόιδεψα. Προσπαθούσα πάντα να είμαι ειλικρινής απέναντί τους, δεν ξέρω άλλο δρόμο.

Αρκετές φορές κατεβήκαμε οικογενειακώς σε μια συγκέντρωση, είτε των οικοδόμων ήταν αυτή είτε πρωτομαγιάτικη, μαθητικό συλλαλητήριο ή μια γενική απεργία. Πεποίθησή μου είναι πως τα παιδιά πρέπει να συμμετέχουν σε όλες τις διαδικασίες και εκδηλώσεις της ζωής μαζί με τους γονείς τους, να κοινωνικοποιούνται, να χουν τα μάτια και τ΄ αυτιά τους ανοιχτά και να μη δέχονται «αμάσητα» ό,τι τους σερβίρουν στο σπίτι οι γονείς ή ο δάσκαλος στο σχολείο. Να έχουν άποψη – από μικρά – και να την υποστηρίζουν.

Εδώ και πολύ καιρό οι ειδήσεις των καναλιών της τηλεόρασης «δεν παίζουν» στο σπίτι. Μου προκαλούν αηδία όλοι αυτοί οι τύποι που ιδρώνουν μπροστά στους προβολείς για να με πείσουν, πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να βγούμε από την κρίση – είμαι κι εγώ συνυπεύθυνος για την ύπαρξή της άλλωστε – και κάτι πρέπει να τρέχει με την περίπτωσή μου αφού δεν μπορώ να κατανοήσω πως ό,τι γίνεται, γίνεται για το καλό μου.

 Όλοι αυτοί που διατείνονται πως «όλους» μας έπληξε η κρίση και «όλοι» πρέπει να βάλουμε πλάτη για να βγούμε απ΄ αυτή και πόσο προσπαθεί η κυβέρνηση για το καλό μας και πόσο κακόπιστοι και κατευθυνόμενοι είμαστε όσοι πιστεύουμε σε άλλες λύσεις. Και μόλις τελειώσουν τη βάρδιά τους βάζουν τη γραβάτα στην τσέπη και σπεύδουν παρέα με τους πολιτικούς που λίγο πριν… «μαστίγωναν» ανελέητα μπροστά στο φακό, στα μπιστρό και εστιατόρια του Κολωνακίου, για να πνίξουν την πίκρα και τη στεναχώρια τους για τον απλό λαό που υποφέρει, στο ουίσκι και τους αστακούς. Γιατί η δική τους «κρίση» θέλει καλοπέραση.

Ήταν  απόγευμα Δευτέρας, από εκείνα που απλώνεις το κουρασμένο  κορμί σου στον καναπέ και προσδοκάς λίγες στιγμές ηρεμίας - όσο γίνεται -  και ξεκούρασης, όταν δέχτηκα  το πρώτο «χτύπημα»: «μπαμπά χθες η φίλη μου η… πήγε με την οικογένειά της στο μουσείο της Ακρόπολης και μετά πέρασαν από την πλατεία Συντάγματος. Ήταν μαζεμένοι πολλοί άνθρωποι εκεί και  φώναζαν κλέφτες-κλέφτες και μούντζωναν όλοι μαζί τη Βουλή και τους πολιτικούς, μούντζωνε και η φίλη μου».

Και πριν προλάβω να συνέλθω: «μπαμπά εμείς πότε θα πάμε να φωνάξουμε στους πολιτικούς, πηγαίνει ο κόσμος κάθε μέρα, και η κυρία μας στην τάξη πήγε». ( Η «κυρία» είναι η δασκάλα της που παρεμπιπτόντως όταν οι δάσκαλοι απεργούν, αυτή εργάζεται γιατί όπως λέει στην τάξη «έχει οικονομικό πρόβλημα» και αυτοί που απεργούν δεν έχουν υποχρεώσεις!!!)

Προσπαθώντας να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου  επήλθε η πανωλεθρία: «η κυρία μας είπε πως πρέπει όλοι να πάμε γιατί οι πολιτικοί είναι κακοί και κλέφτες και πως αν φυσήξουμε όλοι μαζί θα φύγουν, γιατί μπαμπά εμείς δεν πηγαίνουμε;». Την παρακάλεσα να μου φτιάξει καφέ για να κερδίσω χρόνο. Η κούραση που ένοιωσα ξαφνικά ήταν περισσότερη από την κούραση μιας μέρας στο γιαπί. Πάνε κι εκείνες οι στιγμές της ηρεμίας που αναζητούσα. Δεν έπρεπε να παραδοθώ όμως χωρίς συζήτηση. Θα ήταν η εύκολη λύση.

Παρακολουθώ - ειδικά μέσα από τα blogs - από το ξεκίνημά του αυτό το λεγόμενο κίνημα των «αγανακτισμένων». Μου άρεσε στην αρχή που όλος αυτός ο κόσμος βγήκε στο δρόμο, καιρός ήταν είπα. Μου άρεσε επίσης που γέμισαν τους δρόμους και τις πλατείες οικογένειες με παιδιά, γονείς και παππούδες. Όμως… Κάτι δεν μου «πήγαινε» σ΄ αυτή την ιστορία, κάτι που με κράτησε στο σπίτι και δεν μ΄ άφησε να τρέξω στο δρόμο με τους άλλους.

Γύρισα πολλές σελίδες στο ημερολόγιο από εκείνα τα πρώτα χρόνια της νιότης, τότε που πίστευα πως  είμαι ο μοναδικός  κάτοχος της «αλήθειας» και  δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου. Από τότε που πίστευα πως όποιος δεν είναι «δικός μας» είναι «εχθρός», με τους απέναντι. Ακόμα και τότε όμως πίστευα πως δεν είναι όλοι ίδιοι. Πόσο μάλλον σήμερα που με πιο ώριμη - θέλω να πιστεύω -  ματιά βλέπω τα πράγματα.

Μου προκάλεσε εντύπωση αρχικά το γεγονός ότι είπαν καλά λόγια γι αυτό το «κίνημα των αγανακτισμένων» ιεράρχες, έγραψαν καλά λόγια οι μεγαλοδημοσιογράφοι και «κάλυπταν» με ατελείωτες ζωντανές συνδέσεις τα κανάλια της τηλεόρασης. Όμως γιατί να συμβεί κάτι τέτοιο; Ποια άλλη φορά εξέφρασε την αγάπη και την αλληλεγγύη του σε απεργούς ο "άγιος" Θεσσαλονίκης;

Πότε ένοιωσαν συμπαράσταση ή άκουσαν ένα καλό λόγο οι άνεργοι της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης  του Περάματος από τους καψολυριτζοικονομουπρετεντερηδοπαπαχελάδες και τους άλλους τζουτζέδες της «ενημέρωσης»; Και αλήθεια πότε προέβαλλαν ή έστω ανέφεραν μια απεργία των οικοδόμων τα μικρότερα ή "μεγκάλα" τηλεοπτικά κανάλια;

Μήπως προβάλλουν το «κίνημα των αγανακτισμένων» γιατί δεν τους ενοχλεί; Μήπως τα πυρά του «κινήματος» αυτού (οι μούντζες και οι κατσαρόλες δηλαδή) είναι τζούφια, άσφαιρα; Αρκεί άραγε ένα φύσημα απ΄ όλους μας για να φύγουν οι κακοί πολιτικοί; Σίγουρα όχι. Το σύστημα έχει τις «εφεδρείες» του  όπως έχει τις τάξεις του κι αυτές τα κόμματα-εκφραστές τους. Και ξέρουν τη δουλειά τους καλά. Πόσο όμορφα ταιριάζει στην περίπτωση ο στίχος του μεγάλου μας Ελύτη «ήρθαν ντυμένοι φίλοι οι εχθροί μου»!

Δεν με εξέφραζαν ποτέ οι μούντζες και οι αφορισμοί κατά πάντων. Ούτε συνθήματα τύπου «να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή». Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι, όπως δεν είναι κι όλες οι πολιτικές που - οι πολιτικοί -  εκφράζουν ίδιες. Υπάρχουν εκεί μέσα στο Κοινοβούλιο, αλλά και έξω από αυτό, άνθρωποι και ιδέες που δεν ένοιωσα ποτέ να με προδίδουν. Αυτοί που τους θυμάμαι νέους (νέος κι εγώ τότε) δίπλα μου στις μαθητικές κινητοποιήσεις, στα προβλήματα της γειτονιάς μου κι αργότερα στις απεργίες και τις διεκδικήσεις των δικαιωμάτων μου.

Αυτοί που μέχρι σήμερα «τα μαύρα τα μαλλιά τους κι αν ασπρίσαν δεν τους τρομάζει η βαρυχειμωνιά». Δεν πρόδωσαν ποτέ το όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας. Και το σπουδαιότερο: χ ω ρ ί ς ανταλλάγματα!  Είναι αυτοί, άνθρωποι λαϊκοί όπως εγώ κι εσύ, που μπήκαν στην πολιτική φτωχοί κι έμειναν φτωχοί ή έγιναν φτωχότεροι. Οι κομμουνιστές. Κι αν διαφωνώ μαζί τους σε διάφορα ζητήματα και πρακτικές, αυτό δεν με εμποδίζει να πω πως ήταν  πάντα δίπλα μου στα δύσκολα και (υπο)στήριξαν τα δικαιώματά μου. Αυτοί οι πολιτικοί που σύμφωνα με τους πολύχρωμους παπαγάλους της τηλεόρασης «δεν μπορούν να πείσουν το λαό για τις ιδέες τους» γιατί «λένε πάντα τα ίδια, με την ίδια ξύλινη γλώσσα».

Οι ίδιοι αυτοί παπαγάλοι πασχίζουν να μας πείσουν πως υπάρχουν έντιμοι πολιτικοί στα δύο «μεγάλα» κόμματα. Και τους δίνουν απλόχερα βήμα για να μας συμβουλεύσουν (αυτοί που μας έφτασαν ως εδώ!) πως θα βγούμε από την κρίση. Τι κοροϊδία! Έντιμος παύεις να είσαι όχι μόνο αν απλώσεις χέρι στο ταμείο, αλλά κι αν κάνεις τα στραβά μάτια σ΄ αυτόν που το κάνει. Η σιωπή είναι συνενοχή. Κανείς τους δεν είναι πια καθαρός.

Όσοι με την ενεργό συμμετοχή τους στην άσκηση της εξουσίας έφεραν το λαό μας στη σημερινή κατάντια, είναι ένοχοι. Όσοι σώπασαν και δεν αντιστάθηκαν σ΄ αυτή την πολιτική, είναι ένοχοι. Όσοι δε συμφωνούν με τις αναλογίες στο «μίγμα» της πολιτικής, είναι ένοχοι. Ένοχοι κι όλοι μαζί οι παρατρεχάμενοί τους που αγωνιούν για συνδιαχείριση, για μια καρέκλα, για μια θέση στην εξουσία. Όλοι έδωσαν τις εξετάσεις τους και κόπηκαν στη συνείδηση του απλού κόσμου. Ειδικά κάποιοι κρατικοδίαιτοι πρώην συνδικαλιστές με χοντρούς σβέρκους που εξαργύρωσαν τους όποιους «αγώνες» τους με πολυτελή κοστούμια και απαστράπτουσες λιμουζίνες, με βουλευτικούς και υπουργικούς θώκους.

Δεν απαξιώ όλον αυτόν τον κόσμο που γέμισε τις πλατείες. Είναι απλοί άνθρωποι, εργαζόμενοι όπως κι εγώ, άνεργοι, φοιτητές, συνταξιούχοι κλπ. Αγανάκτησαν με την σημερινή κατάσταση και βγήκαν να διαμαρτυρηθούν. Μήπως όμως πρέπει να σκεφτούν πως αυτοί που τους «χτυπούν φιλικά στην πλάτη» και τους προμοτάρουν, θέλουν και τους βολεύει να μένουν έτσι απλά και μόνο «αγανακτισμένοι» και «καθαροί» από κομματικές επιρροές; Μήπως πρέπει να δουν πως το «κίνημά» τους άρχισε να εκφυλίζεται;

Μήπως πρέπει να κάνουν ένα (έστω για αρχή) βήμα παραπέρα και η αγανάκτηση να γίνει συνειδητή αντίσταση απέναντι σ΄ αυτούς που μας καταδυναστεύουν; Για μένα δεν τίθεται κάποιο δίλημμα. Την Τετάρτη η θέση μου (μας) είναι στο δρόμο, στη γενική απεργία. Θα πάρω τα παιδιά μου και θα πάμε  στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, με το "μπλοκ" των οικοδόμων. Εμείς συμμετέχουμε στο «κίνημα» των συνειδητοποιημένων.

  

(Είχα προγραμματίσει  η ανάρτηση αυτή να αφορά τεχνικά θέματα, δεν μπορώ όμως να μην πάρω θέση για όσα συμβαίνουν μπροστά μας. Όταν το σπίτι σου πιάσει φωτιά δεν μπορείς να γράψεις για λάσπες και τούβλα. Αυτά μπορούν να περιμένουν.)