Αν ένας πολίτης χρωστάει χίλια Ευρώ και δεν έχει να τα δώσει, τον πάνε μέσα. Αν ένας πολίτης χρωστάει ένα εκατομμύριο Ευρώ, του βγάζουν το καπέλο το κράτος, οι τράπεζες και η μισή κοινωνία.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα κράτη. Αν χρωστάει κάποιο όπως η Ελλάδα 360 δισ. Ευρώ, πάει σφαχτάρι στον πάγκο του χασάπη. Αν χρωστάει 14,3 τρισ. δολάρια, όπως χρωστάνε οι ΗΠΑ στη Μιχαλού, φτερνίζεται και τρέμει ο πλανήτης μην τα κακαρώσει...
Αδικε ντουνιά...
Αυτό το καλοκαίρι μοιάζει σαν να έρχεται χειμώνας. Οι άνθρωποι σκεπτικοί κι ορισμένοι σκυφτοί...
Στα σπίτια πολλοί μετράνε κατηφείς άνεργες ώρες – και τα απογεύματα βρέχει στις πόλεις -μέσα Ιούνη- με μια παράξενη επιμονή,
όσο για τις καλλιέργειες - δεν ξέρω για τις καλλιέργειες, ποιες βλάπτει η βροχή, ποιες όχι...
...................................
Κουρασμένες οι λέξεις πολλά χρόνια τώρα λέγονται αλλ' όμως εξακολουθούν να εκτοξεύονται. Σε τροχιά πάνω απ' τα κεφάλια των ανθρώπων ορισμένες εκρήγνυνται αναλόγως της γόμωσης (πόση φορμόλη, δείκτη απειλής, ποσοστό ψεύδους περιέχουν).
Βαριέσαι να σκύψεις (πιο πολύ απ' όσον ήδη σκύβεις), δεν έχεις το κουράγιο να φυλαχτείς η λέξη που έχει γραμμένο πάνω της το όνομά σου, θα σε βρει.
Ανεργία. Προπαγάνδα. Κλισέ. Πράσινη ΥΕΝΕΔ -κάποια θα σε πετύχει, είναι θέμα χρόνου.
Εριχ Μαρία Ρεμάρκ, διάβαζες μικρός, «Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο», μπήκες στο νόημα νωρίς, περίμενες ένας-ένας οι φίλοι να σκοτώνονται, στα χαρακώματα ή στην επόμενη σελίδα στην άδεια, ξαπλωμένοι κάτω από μια μπουγάδα ασπρόρουχα,
ό,τι πιο κοντινό σε κορίτσι μπορούσε να σου τύχει εκτός απ' τις νοσοκόμες, κυνηγώντας κότες και κλέβοντας χήνες, στην άλλη σελίδα, στο άλλο βιβλίο, χιλιάδες ζωές και ξαφνικά η δική σου έχει σταματήσει αμήχανη με μια απόλυση. Μπροστά σε μια απόλυση.
Την κοιτάς από 'δώ, την κοιτάς από 'κεί, τη βλέπεις τη νύχτα στον ύπνο σου, την κόβεις πίσω απ' την πόρτα σαν να σου 'χει στήσει καρτέρι, κι έτσι σαν να μη θέλεις να βγεις πια έξω, έστω για μια βολτίτσα, να σου προσφέρει η χώρα το φάρμακό της, ένα ουζάκι ή ήλιο ή έναν καφέ ή μια καλή εφημερίδα - τίποτα!
η απόλυση εκεί! ατάραχη! Δεν μπορείς να τη βγάλεις απ' το οπτικό σου πεδίο.
Κάθεται κι αυτή και σε κοιτάει, πάει να σου κάνει λίγη πλάκα: «δεν σε αντέχει η οικονομία» σου λέει, αλλά ούτε εσύ πικρογελάς, ούτε και η ίδια.
Απόλυση - το μυθιστόρημα δεν είναι μεγάλο, λίγες σελίδες, με τη μία τα διάβασες όλα, ούτε την ώρα σου μπορείς να σκοτώσεις μαζί της...
Πόσο χρονώ είσαι;
Τι σημασία έχει για το κοράκι τον δημοσιογράφο που σου κανοναρχεί το Πιστεύω των Πιστωτών σου;
Το χρέος, κύριε!
Τόσα χρόνια που σε κλέβαμε, τζάμπα σε κλέβαμε; πλήρωσε τώρα!
Γυρίζεις πλευρό. Λες, θα πάω στο χωριό. Εχεις ακόμα στην τσέπη σου λίγα ευρώ. Επιτέλους να ξημερώσει! Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα. Εξάλλου έχεις κι εσύ τις δικές σου λέξεις
πανώ, πλακάτ, Μαρία, πορείες, Παπαδιαμάντης, η πλατεία· όλη σου η προίκα η φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου, οι γιοι σου, ο μεγάλος κι ο μικρός,
τις παρατάσσεις όπως τα στρατιωτάκια σου παιδάκι, μπλιτς κριγκ η απόλυση, Δουνκέρκη οι λέξεις σου - τίποτα άλλο πια δεν μπορείς να σκεφτείς.
Απόλυση.
Κατάσταση πολιορκίας.
Κάνεις εσύ τώρα πλάκα στην πάρτη σου, τα γκόλντεν μπόυς ξανάρχισαν να παίρνουν γκόλντεν πριμ, η οικονομία θα αναθερμανθεί, οι απολύσεις θα συνεχισθούν, η κρίση του 2008 τελείωσε, όταν τελειώσει και η κρίση του 2011 (με τις αναγκαίες παράπλευρες απώλειες - τι να κάνουμε;) θα μπούμε στην κρίση του 2013...
...η ζωή συνεχίζεται,
μην κωλώνεις κι αν ξαναβρείς ποτέ δουλειά, μπορεί άνετα να την ξαναχάσεις...
Ουδέν Νεώτερον από τις Μικρές Αγγελίες και σήμερα...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 20.VI.2011 stathis@enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου