Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

«Πωλούνται πολυτελή διαμερίσματα». Μια πολύ ...πονεμένη ιστορία


Έχετε προσέξει ποτέ τις ταμπέλες έξω από τις καινούργιες πολυκατοικίες, ή τις αγγελίες σε εφημερίδες και διαδίκτυο, όταν διαφημίζουν την πώληση νέων κατοικιών; Όλες, μα όλες αναφέρονται σε «πολυτελή διαμερίσματα», πολυτελείς μεζονέτες» κλπ. Θα νόμιζε κανείς πως οι κάτοικοι αυτής της χώρας μένουν σε άριστα κατασκευασμένα σπίτια, όταν μάλιστα το κόστος που καλούνται να πληρώσουν είναι τις περισσότερες φορές πολύ ως υπερβολικά ψηλό, σε σχέση με το κόστος κατασκευής. Είναι όμως έτσι;

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ συνέβη λίγο παλιότερα, όχι όμως τόσο που να θεωρείται παλιά. Ίδιες καταστάσεις βιώνουν κάθε μέρα πολλοί αγοραστές διαμερισμάτων, πάντα… «πολυτελών». Η αδελφή ενός παλιού μου συμμαθητή αγόρασε με τον άντρα της ένα διαμέρισμα  στον β΄ όροφο μιας  πολυκατοικίας, σε μεγάλο δήμο της Αττικής (που έγινε …μεγαλύτερος μετά την επέλαση  του «Καλλικράτη»). Κουζίνα και καθιστικό ενιαίος χώρος, τρία υπνοδωμάτια, μπάνιο και wc. Η πολυκατοικία αποτελείται από οχτώ διαμερίσματα, πέντε από τα οποία είναι απούλητα και το διαμέρισμα του νέου ζευγαριού σχεδόν έτοιμο για μετακόμιση.

Το νεαρό ζευγάρι, γονείς ενός δίχρονου κοριτσιού, εργάζονται ως ιδιωτικοί υπάλληλοι και με τη  «βοήθεια» μιας τράπεζας, έκαναν το όνειρο για δική τους στέγη πραγματικότητα. Θέλησαν λοιπόν οι ιδιοκτήτες να γκρεμίσουν τον τοίχο, επιφάνειας περίπου  30 μ², που χώριζε το καθιστικό από το ένα υπνοδωμάτιο,  για να μεγαλώσει το καθιστικό ακόμα περισσότερο. Τι πιο λογικό από το να απευθυνθούν στον κατασκευαστή της οικοδομής από τον οποίο αγόρασαν το διαμέρισμα και να του το ζητήσουν. Φυσικά έναντι κάποιου αντιτίμου.

Ο κατασκευαστής παρουσίασε ένα σωρό …«δυσκολίες», για παράδειγμα τον «τραυματισμό της …στατικότητας του ορόφου», πιθανές ζημιές στο χώρο από τα μπάζα (άρα επιπλέον μέτρα προστασίας κατά την κατεδάφιση, που …στοιχίζουν), τη χρονοβόρα και δύσκολη διαδικασία που θα απαιτηθεί. Όταν οι ιδιοκτήτες του είπαν πως αν δεν μπορούσε αυτός να το αναλάβει, θα ρωτούσαν αλλού, επέμεινε ότι είναι ο πλέον «ειδικός» γι’ αυτή τη …δύσκολη δουλειά, που …θα κοστίσει και τους ζήτησε …3.500 ευρώ. Δεν κάνατε λάθος, σωστά διαβάσατε: τρεις χιλιάδες πεντακόσια ευρώ!!!!! Και στην τιμή δεν συμπεριλαμβανόταν καν ο κάδος για τα μπάζα (container), δηλαδή  εκατόν είκοσι ευρώ επιπλέον!!!!

Το νέο ζευγάρι, άσχετο από οικοδομικές εργασίες, υπολογισμό κόστους κλπ, ήταν σχεδόν έτοιμο να αποδεχτεί την προσφορά του κατασκευαστή και να έρθουν σε συμφωνία, αλλά την τελευταία στιγμή σκέφτηκαν πως θα ήταν προτιμότερο να το συζητήσουν με τον πατέρα της κοπέλας που είναι συνταξιούχος οικοδόμος (πλακάς) και μετά ν’ αποφασίσουν. Ένα βράδυ λοιπόν μου τηλεφωνεί ο παλιόφιλος, αδελφός της κοπέλας,  που βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη για δουλειά, και μου λέει τι θέλουν να φτιάξουν τα παιδιά στο διαμέρισμα, χωρίς να μου αναφέρει για τη συνομιλία τους με τον κατασκευαστή κλπ. Με ρώτησε αν γίνεται αυτή η δουλειά και αν μπορώ να την αναλάβω εγώ. Του είπα πως πρέπει να δω πριν του απαντήσω και έτσι, το επόμενο απόγευμα δώσαμε ραντεβού με το ζευγάρι στη νεοαποκτηθείσα μελλοντική κατοικία του.

Έξω από τον περιβάλλοντα χώρο της πολυκατοικίας δέσποζε μια γυαλιστερή ταμπέλα που μας γνωστοποιούσε πως εντός «πωλούνται διαμερίσματα πολυτελούς κατασκευής». Ανεβήκαμε με το ασανσέρ στο οποίο κυριαρχούσε ο ανοξείδωτος χάλυβας και οι καθρέφτες. Εντυπωσιακό ομολογουμένως. Παντού μύριζε φρέσκια μπογιά. Μπήκαμε στο διαμέρισμα. Απέναντι από την είσοδο, στο βάθος, δέσποζε ένα γωνιακό τζάκι. Δεξιά της εισόδου η κουζίνα και ο διάδρομος που έβγαζε στα δύο υπνοδωμάτια. Ένα ξεχωριστό από τα άλλα δωμάτιο με πόρτα που άνοιγε απευθείας στο καθιστικό, χωριζόταν από τον τοίχο που έπρεπε να γκρεμιστεί για να μεγαλώσει το καθιστικό.

Να σας πω την …αμαρτία μου, επιχειρηματολόγησα υπέρ της χρησιμότητας του δωματίου που ήθελαν να καταργήσουν, λέγοντάς τους πως σε περίπτωση που έφερναν στον κόσμο ένα δεύτερο παιδί, δεν θα τους έφταναν τα δωμάτια. Ήταν ανένδοτοι όμως κι έτσι δεν επέμεινα. Άλλωστε δεν μου έπεφτε λόγος. Εξήγησα στο ζευγάρι ποια θα ήταν η διαδικασία της κατεδάφισης, τα προστατευτικά κόντρα πλακέ, χαρτόνια και νάυλον που θα στρώναμε για να μη γίνουν ζημιές από τα μπάζα, που θα έμπαινε ο κάδος αποκομιδής στο δρόμο, πώς αυτά θα μεταφέρονταν εκεί, όλες τέλος πάντων τις λεπτομέρειες, το χρόνο που απαιτούνταν καθώς και –μετά από έναν υπολογισμό- το οικονομικό κόστος. Πριν μου απαντήσουν καταφατικά με ρώτησαν δύο φορές για να σιγουρευτούν πως δεν κάνω λάθος στα χρήματα που τους ζητάω. Τους διαβεβαίωσα πως δεν κάνω λάθος και πως αν ήθελαν μπορούσαμε να υπογράψουμε κι ένα συμφωνητικό, χαμογέλασαν ευγενικά αρνούμενοι και η δουλειά «έκλεισε» επιτόπου.

Αμέσως μετά μου μετέφεραν ολόκληρο το διάλογο που είχαν με τον κατασκευαστή, και φυσικά μου είπαν και το ποσό που τους είχε ζητήσει για τη δουλειά. Δεν τους πίστεψα και επέμειναν πολύ για να με πείσουν. Με την κουβέντα βράδιασε και αφού δεν είχαμε κάτι άλλο να πούμε, φύγαμε. Στο δρόμο για το σπίτι σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν το περιστατικό και από τη μια γελούσα, από την άλλη νευρίαζα. «Αγόρι μου πότε θα το καταλάβεις; Έγινες σαρανταπέντε χρονών και νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα στο επάγγελμα. Και πάντα συναντάς κάτι από αυτά που λες, δε γίνονται, δεν …υπάρχουν, θα καταλάβεις ποτέ τι ακριβώς σημαίνει οικοδομή;» Για να το καταλάβω δεν δυσκολεύομαι βέβαια, να το αποδεχτώ είναι το «πρόβλημα»…

Πηγαίνουμε λοιπόν ένα πρωί, μετά από λίγες μέρες, τέσσερις οικοδόμοι ή καλύτερα «γκρεμιστές» στην προκειμένη περίπτωση, με το κομπρεσέρ μας, τις βαριοπούλες μας, κασμά, φτυάρια, σκούπα, σακούλες για τα μπάζα κλπ, κι έρχεται και το φορτηγό με τον κάδο, τον παραλαμβάνουμε κι αυτόν… και ξεκινάμε. Το γκρέμισμα! Δίνουμε κάμποσες «δυνατές» με τη μεγάλη βαριοπούλα των εφτά κιλών, στην κορφή. Μόλις κάμφθηκε η αντίσταση του ντουβαριού, αρχίσαμε τις «γρήγορες» με τις μικρές βαριοπούλες, του κιλού. Ένας γκρεμίζει, ένας γεμίζει τις σακούλες, ένας κουβαλάει, κι εγώ με το κομπρεσέρ να καθαρίζω τις άκρες, σοβάδες κλπ και να γεμίζω σακούλες.

Ο τοίχος κατέβαινε αλλά σενάζ δεν φαινόταν πουθενά. Τα τούβλα χτισμένα με λάσπη που σίγουρα της έλειπε τσιμέντο, αφού τριβόταν πολύ εύκολα. Ο σοβάς, ας μην το σχολιάσω… η κατεδάφιση ήταν πιο εύκολη απ’ όσο υπολόγιζα. Ο τοίχος είχε ύψος 2,80 και ένα σενάζ τελικά στη μέση του. Σπάμε το μπετό του σενάζ και τι να δω…

Ένα χοντρό σίδερο διαμέτρου 22 ή 24 χιλιοστών (!!!!!) αυτό που λέμε «μπετόβεργα», το οποίο εκεί που τελείωνε το μήκος του, ήταν ματισμένο με μια λωρίδα οικοδομικού πλέγματος πάχους 5 χιλιοστών (!!!!!). Ο χτίστης είχε πάρει το ψαλίδι και έκοψε τα πλέγματα που περίσσεψαν από τα μπετά, προφανώς με εντολή του κατασκευαστή, και τα έβαλε στα σενάζ. Δηλαδή εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν δύο σίδερα διαμέτρου 10 χιλιοστών, άντε 8 χιλιοστών το λιγότερο (μιλάμε για μια συνηθισμένη κατασκευή, αλλά υπάρχει ακόμα καλύτερος οπλισμός με μανδύες), υπήρχαν αυτά που σας περιέγραψα. Η έκπληξή μας μεγάλη. Μερικοί κατασκευαστές επιμένουν ακόμα σε ένα  μόνο σενάζ στις οικοδομές τους, κι αυτό -πολλές φορές- όχι σωστά κατασκευασμένο, για λόγους …οικονομίας, τσιγγουνιάς θα το έλεγα καλύτερα, αλλά αυτό δεν το είχαμε ξαναδεί. Εδώ επρόκειτο για «αλητεία».

Φτάνει η ώρα του διαλείμματος, καθόμαστε για κολατσιό, κι εμένα δε με χωράει ο τόπος. Κάνω μια βόλτα μέσα στο διαμέρισμα και το «σκανάρω». Παρατηρώ πολλές κακοτεχνίες, ελλείψεις και μπόλικη «κακομοιριά». Ντουλάπες που θα παραδοθούν στους νέους ιδιοκτήτες τους χωρίς πόμολα  (το προβλέπει το συμφωνητικό, όπως με διαβεβαίωσε η ιδιοκτήτρια), χωρίς βέργες-κρεμάστρες και με ένα μόλις εσωτερικό ράφι η κάθε μια (ακούστε επιχείρημα από τη μεριά του κατασκευαστή: «για να μη σας δεσμεύσω, επιλέξετε εσείς αυτά που σας αρέσουν) !!!!

Πλακάκια μονόχρωμα, απόχρωση νοσοκομείου, σε μπάνιο και wc. Ούτε ένα σχέδιο στο πλακάκι, να σπάει η μονοτονία. Αλλά τι λέω; Τα πλακάκια «ντεκόρ» είναι …πανάκριβα. Δε …βγαίνει ο φουκαράς ο κατασκευαστής. Ρολά στα παράθυρα και τις πόρτες …χειροκίνητα. Με μανιβέλα! «Πολυτελές» διαμέρισμα κατά τα άλλα. Ξύλινη επένδυση του τζακιού κομμένη και κολλημένη παράγωνα. Μια ζαρντινιέρα στο μπαλκόνι, κτισμένη πάνω στα πλακάκια (!!!!!) και σοβατισμένη με απλό σοβά, χωρίς ειδική στεγανοποίηση. Περιδιαβαίνοντας και παρατηρώντας διέκρινα και άλλες αρκετές κακοτεχνίες στους σοβάδες, στραβές ακμές, «κύματα» στα πλακάκια κλπ.

Κάποια στιγμή φτάνει κι ο ιδιοκτήτης. Τον ρωτάω αν έχει παρατηρήσει ατέλειες ή κακοτεχνίες στο διαμέρισμα για του οποίου την απόκτηση, χρεώθηκε για τα επόμενα εικοσιπέντε  χρόνια της ζωής του. Διέκρινα έκπληξη που γρήγορα έγινε απορία και στη συνέχεια αφού του επισήμανα ό,τι είχα παρατηρήσει, αμηχανία. Πλήρης η άγνοια των αγοραστών γι’ αυτό που αγοράζουν.

Τελειώνει το διάλειμμα και πιάνουμε πάλι δουλειά. Σε λίγο φτάνει η γυναίκα του με το παιδί και ο πατέρας της, συνταξιούχος πλακάς όπως σας είπα και πιο πάνω. Ένα μεγάλο κομμάτι του γκρεμισμένου τοίχου κόντευε να φτάσει στο δάπεδο, το οποίο ήταν στρωμένο με πλακάκι τριαντάρι (30 χ 30 εκατοστά) τοποθετημένο σε σχήμα ρόμβου. Μόλις καθαρίσαμε και την τελευταία σειρά τούβλων, διαπιστώνω μια υψομετρική διαφορά μεταξύ του δαπέδου του υπνοδωματίου και αυτού του σαλονιού, περίπου ένα εκατοστό. Τώρα όμως τα δύο αυτά δάπεδα θα γίνουν ένα ενιαίο, άρα εδώ υπάρχει πρόβλημα. Υποτίθεται πως τα δάπεδα «γέμισαν» τεχνίτες, και οι τεχνίτες υποτίθεται γνωρίζουν τη δουλειά τους, υποτίθεται πως έχουν και ξέρουν να χρησιμοποιούν το αλφαδολάστιχο. Υποθέσεις κάνουμε… Θα έλεγα και για αλφάδι με λέϊζερ τη σημερινή εποχή, αλλά…

Κάποια στιγμή ο πατέρας της κοπέλας μου ζητάει το κομπρεσέρ. «Για να δω, θα ξηλωθούν εύκολα τα πλακάκια ή θα με βασανίσουν;», μου λέει. Σκύβει και βάζει το καλέμι στην άκρη των στρωμένων πλακιδίων, του δίνει μία και …φρρρρρρραααπ! Φούσκωσε το πάτωμα σε μια επιφάνεια περίπου ενός   τετραγωνικού μέτρου. Τα πλακάκια ξεκολλούσαν σα να μην ήταν καν κολλημένα με κόλλα πλακιδίων. Ο πατέρας της απογοητεύτηκε με όσα είδε. Το ίδιο και οι ιδιοκτήτες, στενοχωρήθηκαν. Το έβλεπε κανείς πως εκείνη τη στιγμή αν κάποιος τους έπιανε από τη μύτη θα …έσκαγαν. Δεν μπορούσα να πω κάτι άλλο, η αλήθεια είναι πως ένοιωσα πολύ άβολα. Στενοχωρήθηκα από τη μια,  αλλά και η οργή μου ξεχείλιζε.

Το απόγευμα τελειώσαμε τη δουλειά και αφού σκουπίσαμε, ξεσκονίσαμε, σφουγγαρίσαμε το σαλόνι, τους αποχαιρετήσαμε. Η ταμπέλα έξω έστεκε όρθια, γυαλιστερή και σε  έγχρωμη απεικόνιση  η πολυκατοικία. «Πωλούνται διαμερίσματα πολυτελούς κατασκευής. Όνομα, τηλέφωνα, ιστοσελίδα κλπ». «Πουλ-μουρ» δηλαδή, που στη δουλειά μας σημαίνει «αυτός που πουλάει μούρη, όχι ποιότητα». Για την ιστορία και μιας και σίγουρα θα αναρωτιέστε, το κόστος αυτής της δουλειάς ήταν μερικά κατοστάρικα.

Γιατί γίνονται όλα αυτά; Είναι συνηθισμένο φαινόμενο; Ποιος ευθύνεται τελικά; Είναι όλοι οι κατασκευαστές ίδιοι; Υπάρχουν σωστά κατασκευασμένες κατοικίες ή πάντα θα μας στοιχίζει ο κούκος αηδόνι; Μπορεί και πως, ο υποψήφιος αγοραστής να προφυλαχτεί; Πολλά κρίσιμα ερωτήματα. Αυτά όμως και άλλα πολλά, σε μια μελλοντική ανάρτηση.

15 σχόλια:

Elva είπε...

Γεια σου φιλε οikodome!

Αυτη εν συντομια ειναι η..ιστορια της Ελλαδας που βασιλευει η ..κακοτεχνια και η απατη και γι αυτο οταν συναντα κανεις κανενα τιμιο ανθρωπο και τεχνιτη αμφιβαλλει κανεις κατα ποσο ειναι ετσι τα πραγματα. Εχουμε φτασει να πιστευουμε πιο πολυ αυτα που μας λενε οι απατεωνες και αυτο αν το δεις σε μεγαλυτερη κλιμακα εχει..εφαρμογη και στις πολιτικες επιλογες πολλων!:O

spiral architect είπε...

Οικοδόμε, μέσα στην οικοδομή γεννήθηκα και ανδρώθηκα, σαν γόνος “στεγασμένου” επαγγελματία, ανεξάρτητα αν μετά λοξοδρόμησα προς τη θεωρία.

Δεν λες κάτι καινούργιο, αν μη τι άλλο κανένας (σε διαβεβαιώ απ’ ότι έχω δει διαχρονικά) ότι δεν χρησιμοποιεί αλφαδολάστιχο, γιατί κανείς δεν ξέρει να πάρει αλφαδιές. Γεμίζουν με το μάτι!

O πατέρας μου αποκαλούσε τις δουλειές των εργολάβων με τον απαξιωτικό τίτλο “εμπορεύσιμες”. Ξεχώριζε σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα και δούλευε σε κάποιες “εμπορεύσιμες” γιατί θα τον σύστηνε ο αρχιτέκτονας ή ο πολιτικός μηχανικός.
Ήταν “ακριβός” βλέπεις …

Η τιμωρία τους όμως επήλθε: Τα διαμερίσματα χάσκουν άδεια, οι τιμές δεν κατεβαίνουν, αλλά και να κατέβουν, ποιος αγοράζει πλέον;

kariatida62 είπε...

Aπο το 2007 έψαχνα σπίτι μέχρι προχτές...
Απο το 2007!!!
Και δεν έβρισκα για τους λόγους που εξήγησες ήδη!
Οταν έβρισκα σπίτι με την σωστή κατασκευή
το τίμημα ήταν απαγορευτικό!
Για να μη μιλήσω για παρανομίες!
Οχι υμιυπαίθριοι χώροι, όχι απλές παραβάσεις, ολόκληροι όροφοι παράνομα χτισμένοι! Οροφροι!!!
Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι κατασκευαστές κλειδώνουν τα διαμερίσματά τους και προτιμούν να μη πωληθούν παρά να χαμηλώσουν τις τιμές! Εχουν βγάλει τόσα χρόνια τ'έντερά τους...
Εχουν καλύψει τις επόμενες τρεις γενιές τους
Τα μεγαλύτερα λαμόγια που έδρασαν την τελευταία 12ετία!

Redfly είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Redfly είπε...

Οι κατασκευαστές στην πλειοψηφία τους είναι έμποροι και δεν είναι καν μηχανικοί. Και ως τέτοιους πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε.

Το παράδειγμα με το Φ25 στο σενάζ τα λέει όλα. Μπορεί το Φ25 θεωρητικά να έχει μεγαλύτερη αντοχή απο δυο Φ10 ή Φ12, αλλά ουσιαστικά είναι λάθος να εφαρμόζεται σε σεναζ το οποίο προτιμούμε να έχει μια σχετική ευκαμψία.

Το 25αρι μάλλον περίσσεψε από τον σκελετό.

Όπως επίσης η δικαιολογία πως το γκρέμισμα ενός τοίχου θα επέφερε "τραυματισμό στην στατικότητα". Ένας μηχανικός δεν θα έλεγε ποτέ τέτοια αρλούμπα, καθώς είναι γνωστό πως οι οπτοπλινθοδομές δεν έχουν ΚΑΜΙΑ στατική λειτουργία σε οικοδομές από οπλισμένο σκυρόδεμα.

Απο την στιγμή λοιπόν που οι κατασκευαστές στην πλειοψηφία τους ανήκουν στην τάξη των εμπόρων, μην περιμένουμε πως θα φερθούν και διαφορετικά. Όπως ένας εμποράκος λέει το ένα ψέμα μετα το άλλο για να πουλήσει τα προϊόντα του, έτσι ακριβώς και ο κατασκευαστής θα προσπαθήσει να πουλήσει τα διαμερίσματα του με το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος.

Αυτό δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, αλλά παραπροϊόν ενός συστήματος που σε αναγκάζει ουσιαστικά να γίνεις απατεώνας και πολλές φορές επικίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο. Όσοι δεν υποκύπτουν, απλά δεν θα βγάλουν ποτέ τους λεφτά, πράγμα που στον Καπιταλισμό ... τιμωρείται.

dimitris είπε...

Οικοδομε καλησπερα, μεζονετες στην κατω Κηφισια, οδος Ελαιων, την εποχη της δραχμης, η ταρατσα με πλακακι τσιμεντου, οι αρμοι, ποντος και αναμεσα...........λασπη, το γκαραζ---ολοι ειχαν μερσεντες, τσαγκουαρ, βαρος---με γαρμιλι και καργα νερο για να ειναι........................χυλωτο, να στρωνει ωραια, με σκωτια για ν'αντεχει, αλλα με το νερο τα συστατικα, ειχαν καταληξει, στον βοθρο, που εχασκε---δεν ξερω αν ενωσανε με αποχευτευση----οι μπανιερες, οι πρωτες πλαστικες και πουλαγε μουρη για το τοπ του ειδους, οι μπαταριες, κατι ιταλικες, που τις ηξερε ο κατασκευαστης τους και ο κατασκευαστης των μεζονετων, πλακακια, ισπανικα, με κοκκινη μαζα και β' διαλογης, το πατωμα ιροκο απο το πουθενα, αλλα το πουλαγε για...............μαονι, οι εσωτερικες πορτες, η χαρα του μαραγκου..................πετσικες---δουλεψε πατεντα, με βαρη απο τσιμεντολιθους, για να ερθουν στα...........ισια τους---ο απορροφητηρας, καπου πρεπει να βγαζει την σωληνα του, κατοπιν ενδελεχους μελετης, τρυπηθηκαν τα δοκαρια με..........κομπρεσερ, kango, ξερεις την δυναμη κρουσης, ντουλαπια κουζινας, απο το νεο δυνατο υλικο το........................mdf, ναι και τα πορτακια, σε μηνες μετα, ολα κρεμασμενα-ξεχαρβαλωμενα, σε 300 τετραγωνικα, εμπαινες στα ws με την οπισθεν και ειχαν-εχουν και ντουζιερα, στο χυμα, καγκελο στα μπαλκονια, στην ταρατσα, στο κλημακωστασιο, 1 ιντσα σωληνα, την μαυρη, τοτε ηταν πιο φθηνη, απο χρωμματα, κατι βιοτεχνιες καπου στο Μενιδι, απο χαλκοσωληνες για τα υδραυλικα...............φωναρα, τιμη στα 1980, 50.000.000 μυρια, παντως αντεξαν στον σεισμο, οποτε παιρνω, κανω ''επιθεωρηση''.
Βγαλανε λεφτα με το τσουβαλι, απο το κολπο της αντιπαροχης και απο τ'''αριστα'' υλικα, απο τα 24 ενσημα κολλαγαν τα, 9, τα 12, τα 19, ποτε πανω απο εικοσι και τωρα κοιταμε τα τρενα που περνουν...

Scorpion49 είπε...

Απέξω κούκλα κι’ από μέσα πανούκλα. Κάπως έτσι συμβαίνει και με την πλειοψηφία των «πολυτελών διαμερισμάτων». Ο υποψήφιος αγοραστής συνήθως πέφτει στην παγίδα λόγω άγνοιας, και παρασυρμένος από την καλή εξωτερική εμφάνιση, εντυπωσιάζεται και από την όμορφη μάντρα και το γκαζόν της αυλής, την ωραία είσοδο, ασανσέρ με ίνοξ επένδυση, αλλά μέχρι εκεί η πολυτέλεια.
Φίλε Οικοδόμε τα ξέρεις από πρώτο χέρι, βγάζουν και από τη μύγα ξύγκι, και όταν πας εσύ να κλείσεις μια δουλειά μαζί τους προσπαθούν να δώσουν τη δουλειά με τα λιγότερα δυνατόν χρήματα, ακόμα και εις βάρος της κατασκευής. Και το αποτέλεσμα γνωστό, τα συνεργεία πλακώνουν τις δουλειές μπας και μπορέσουν να βγάλουν μεροκάματο. Κακό αυτό, αλλά έτσι γίνετε, τους υποχρεώνουν τα ίδια τα αφεντικά. Κατασκευαστής ο ίδιος ο Μηχανικός-Αρχιτέκτονας, ποιος ελέγχει τη δουλειά του;
Και οι τιμές ακόμη στο Θεό!!

ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικος είπε...

κυριοι θυμαστε τους εργολαβους [τα γλυκα]που κερναγαν παλια οι εργολαβοι παντα καρμιρηδες στην πληρωμη αλλα οχι στην κονομα τους

Οικοδόμος είπε...

Elva καλησπέρα.
Το μεγαλύτερο κομμάτι του κλάδου της οικοδομής συμπεριφέρεται κατ' αυτόν τον τρόπο. Γι 'αυτό και οι οικοδόμοι έχουμε "κακό όνομα". Εμείς οι ίδιοι φταίμε σε μεγάλο βαθμό γι' αυτό. Πολύ καλός και εύστοχος ο παραλληλισμός σου με την πολιτική. Μας αρέσει σαν λαός ν' ακούμε λόγια που μας κολακεύουν ή μας καθυσηχάζουν, μας βολεύει αυτό, που να ...ψάχνουμε τώρα για αλήθειες κλπ. Αν ξέρουμε ποια είναι η αλήθεια θα πρέπει μετά να την υπερασπιστούμε και ... δε βαριέσαι μωρέ...
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

spiral architect καλησπέρα.
Μην γίνεσαι αφοριστικός στις κατά τα άλλα σωστές επισημάνσεις σου. Υπάρχουν και σήμερα πολλοί καλοί τεχνίτες που είναι και σωστοί επαγγελματίες. Απ' όσο τον παρουσιάζεις ο πατέρας πρέπει να ήταν ένας από αυτούς. Το πρόβλημα στην οικοδομή είναι η έλλειψη πιστοποίησης όχι μόνο των υλικών που έχουν γίνει βήματα, αλλά και στο έμψυχο δυναμικό. Ο καθένας "είναι" ό,τι δηλώνει. Παράλληλα δεν γίνονται και έλεγχοι, ο καθένας μπορεί να κατασκευάσει και να πουλήσει κλπ κλπ κλπ. και ο καθένας να το παίζει εργολάβος, υπεργολάβος, μάστορας κλπ. Φαύλος κύκλος η υπόθεση. Παρ' όλο που έχει δίκιο ο redfly, ακόμα και στον καπιταλισμό όμως θα μπορούσαν να ισχύουν κάποιοι κανόνες (στις άλλες χώρες ισχύουν) και η κατοικία να κατασκευάζεται ακόμα με πιο υψηλά στάνταρντς κλπ.
Δεν τιμωρούνται φίλε οι κατασκευαστές σήμερα. Αυτοί έχουν κάνει τη μπάζα τους για το μέλλον, και δεν καίγονται για να πουλήσουν. Οι οικοδόμοι την πληρώνουμε σήμερα, με την ανεργία.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

kariatida62 καλησπέρα.
Είσαι λιγουλάκι υπερβολική. Όχι και πέντε χρόνια. Τι σπίτι ήταν αυτό που έψαχνες; Με σωστό ψάξιμο, υπομονή και λίγες γνώσεις, που μπορείς να πάρεις και από ένα μηχανικό ή άνθρωπο της οικοδομής, της εμπιστοσύνης σου, βρίσκεις σήμερα πολλές πολλές ευκαιρίες. Αν έχεις λεφτά, τώρα είναι η εποχή για αγορά σπιτιού, ή κατασκευή εννοείται. Δεν αναφέρομαο σε σένα προσωπικά, μιλάω γενικά. Καλορίζικο πάντως το καινούργιο σου σπιτικό!
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Redfly καλώς ήρθες.
Δεν υπάρχει διαφορά σε μηχανικούς ή μη, όταν ο άλλος αισχροκερδεί. Η διαφορά είναι πως ο κατασκευαστής που είναι και μηχανικός, πουλάει και μια δήθεν εγκυρότητα (μηχανικός γαρ) και αξιοπιστία μαζί με το ακίνητο. Δεν αναφέρομαι σε όλους, μιλάω πάντα για τους ΚΑΚΟΥΣ επαγγελματίες. Ακόμα και οι κατασκευαστές σαν αυτόν του παραδείγματος, δεν κάνουν "μαγκιές" με τα σίδερα στα μπετά. Αφενός γιατί φοβούνται, αφετέρου γιατί τον ποπλισμό πριν τη σκυροδέτηση συνήθως τον επιβλέπου οι μηχανικοί, νομίζω σχεδόν όλοι.
Απ' ότι κατάλαβα έχεις κάποιες γνώσεις. Οι διατομές λοιπόν δεν λειτουργούν αθροιστικά. Ένα σίδερο πχ 25άρι, πρέπει να οπλίσει συγκεκριμένο πάχος μπετού, η ακαμψία που πολύ σωστά ανέφερες είναι ο πιο κύριος λόγος. Και βέβαια η τοιχοποιία πλήρωσης δεν έχει να κάνει με καμιά στατικότητα. Για τους αδαείς ακόμα, το λέει και η λέξη "πλήρωση", που γεμίζει τα "κενά" (των μπετών). Αυτά δυστυχώς δεν ενδιαφέρουν τη μεγάλη πειοψηφία των αγοραστών. Τους θαμπώνει όμως το γυαλιστερό πλακάκι και τα έπιπλα κοιζίνας.
Όλοι οι κατασκευαστές που φτιάχνουν και πουλάνε σπίτια είναι έμποροι. Δεν καταλαβαίνω γιατί ξεχωρίζεις τους μηχανικούς-κατασκευαστές. Εφόσον πουλάνε κι αυτοί, έμποροι λέγονται. Όσο γι' αυτά που γράφεις για καπιταλισμό και κέρδος στην κατοικία κλπ, έχεις απόλυτο δίκιο. Υπάρχει όμως μια διαφορά όταν μιλάμε για την Ελλάδα. Εδώ δεν υπάρχουν κανόνες. Δεν πιστοποιήται κανένα επάγγελμα της οικοδομής πλην των στεγασμένων. Ο καθένας είναι ό,τι δηλώσει. Έλεγχος; άγνωστη λέξη. Όλα αφήνονται στο φιλότιμο και την ευσυνειδησία των καλών επαγγελματιών: κατασκευαστών, τεχνιτών κλπ. Καπιταλισμό έχουν και σ' ένα σωρό χώρες του κόσμου, αλλά υπάρχουν κανόνες, προδιαγραφές και έλεγχοι, και δεν κάνει ο καθένα ό,τι ακριβώς θέλει. Η κατοικία όμως είναι κοινωνικό αγαθό και όπως όλα τα κοινωνικά αγαθά, ακόμα και τα αυτονόητα, πρέπει να παλέψουμε για να τα αποκτήσουμε. Ψάχνοντας κανείς βρίσκει συνεχώς χιλιάδες λόγους για τους οποίους πρέπει να ανατραπεί αυτό το σύστημα.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Δημήτρη καλησπέρα.
Στις Αδάμες έχω χτίσει μερικές οικοδομές. Ενημερωτικά μιας και το ανέφερες, μέχρι πέρυσι δεν υπήρχε ακόμα αποχετευτικό δίκτυο. Ήθελες όμως αν θυμάμαι καλά 1000 ευρώ το μέτρο για οικόπεδο. Αυτά που περιγράφεις είναι εγκλήματα. Ένα σου λέω, ήμουν 15 χρονών, εργατάκος κανονικός στο γιαπί, και είδα με τα μάτια μου, μέσα σε πλάκα μπετόν παταριού αντί για σίδερα ...σουμιέ από κρεβάτι!!!!!
Η κατάσταση σήμερα έχει πολύ βελτιωθεί ως προς την ποιότητα σε σχέση με τότε. Όμως τα κακά παραδείγματα εξακολουθούν να είναι πολλά. Όχι βέβαια τόσο κακά όσο αυτά που γράφεις.
Λεφτά με το τσουβάλι φίλε βγάλανε και ακόμα κάποιοι βγάζουν. Τους περισσότερους δεν τους αγγίζει καμιά κρίση, μόνο όσους πήραν δάνεια για την κατασκευή. Όσο για τα ένσημα, έπεσες μέσα, σφαγείο.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

scorpion49 καλησπέρα.
Όλα έχουν να κάνουν με την έλλειψη κανόνων από το κράτος στην οικοδομή, και την άγνοια που την κάνει πιο επικίνδυνη η ματαιοδοξία πολλών αγοραστών. Αν υπήρχε πιστοποίηση, κανόνες και έλεγχοι, δεν θα μπορούσε ο κάθε πλανόδιος να κάνει το μάστορα, να κόβει τις τιμές στη μέση και μετά να κλαίει κι ο ιδιοκτήτης. Μερικοί πάνε γυρεύοντας. Δεν μπορεί μια δουλειά ενώ θέλει για να γίνει πχ ένα ευρώ, να σου ζητάει ο άλλος τριάντα λεπτά, ή μισό ευρώ, Δεν γίνεται σωστή δουλειά έτσι, κι όταν το ανακαλύψεις, άντε βρες τον μετά τον ...μάστορα.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Νίκο καλησπέρα.
Που τα θυμήθηκες τα γλυκά, να' χαμε τώρα μερικούς εργολάβους!
Καλή δύναμη!