"Ώρες - ώρες σκέφτομαι πως θα ήταν καλύτερα αν είχα γεννηθεί σκύλος" μου είπε, καθώς ετοιμαζόταν να συνοδεύσει δύο πανέμορφα θηλυκά στον απογευματινό τους περίπατο. Θηλυκά με πλούσιο τρίχωμα και μάλλινο πουλόβερ στη ράχη για το κρύο. «Πιο ακριβό κι από το καλύτερο δικό μου» σκέφτηκα κάπως φωναχτά, καθώς τα έβλεπα να γλιστρούν στα μάρμαρα της εισόδου.
Υπάρχουν δουλειές και δουλειές. Μάλλον, κάποτε υπήρξε και μια κάποιου είδους μετάβαση από τη «δουλεία» στη «δουλειά». Ωστόσο, ακόμη και σήμερα, δεν είναι ξεκάθαρο μήτε αν ολοκληρώθηκε ποτέ αυτό το ταξίδι μεταξύ του «καθεστώτος» της «δουλείας» σε αυτό της δουλειάς - «εργασίας», ούτε αν μπορεί να υπάρξει σαφής διαχωρισμός αυτών των δύο, εντός του συστήματος.
Η πρώτη ερμηνεία που δίνει το λεξικό Μπαμπινιώτη στη λέξη «δουλειά» αφορά το «βιοποριστικό επάγγελμα που ασκεί κανείς». Ανώμαλη προσγείωση ή πικρή διαπίστωση ο συγκεκριμένος ορισμός; Η επεξήγηση ήταν πάντα εκεί γραμμένη, παρόλα αυτά, σήμερα περισσότερο από ποτέ επαναθεμελιώνονται οι όροι του παιχνιδιού.
Όσον αφορά στη «δουλεία» υπογραμμίζουμε το συσχετισμό της λέξης με τη στέρηση της ελευθερίας του ατόμου η οποία είναι: «μακρά / πικρή / ατιμωτική». Με άλλα λόγια δηλαδή «κοινωνικός θάνατος».
Το επάγγελμά του θυρωρού είναι δουλειά ή δουλεία; Ο «συνοδός σκύλων» σε ποια από τα δύο καθεστώτα ανήκει, σε ποιόν από τους δύο ορισμούς ταιριάζει καλύτερα; Τόσο για τον «πορτιέρη», όσο και για τον εργοδότη ελάχιστη διαφορά έχει, αφού και οι δύο θα διατηρήσουν τους ρόλους τους - τις κοινωνικές ταυτότητες - μέχρι το τέλος του «παιχνιδιού». Πρώτος στόχος η επιβίωση για τους μεν πρώτους, όσο πικρό και ατιμωτικό και βαρύ ακούγεται αυτό. Επιβίωση μέχρι τον βιολογικό θάνατο.
Στελέχη, διευθυντάδες και δουλειές «ευθύνης», δουλειές «ρουτίνας» ή του «ποδαριού». Δουλειές με «φούντες». Μην επεκταθούμε σε αντίστοιχα παραδείγματα, εξάλλου, καμιά δουλειά ή δουλεία (επιλέξτε εσείς) δεν είναι ντροπή.
Δε συμβαίνει, όμως, το ίδιο και για την εργοδοσία. Για τον εργοδότη – «φιλόζωο» που ακόμα και την απογευματινή βόλτα των σκυλιών του τη δίνει αντιπαροχή στον θυρωρό. Σε έναν θυρωρό που θα ήθελε να είναι τετράποδος για να έχει καλύτερη μοίρα. Που θα ήθελε να πάρει τη «θέση» τους.
Τη θέση των δύο πιο άτυχων σκυλιών του κόσμου…
Κώστας Μερκουράκης (Ποντίκι).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου