Τα πράγματα είναι απλά: το πρόβλημα και η λύση

Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός!

Στην Ελλάδα - και στον κόσμο - μία χούφτα εκμεταλλευτών κατέχουν την οικονομική εξουσία. Η οικονομική τους εξουσία βασίζεται στο γεγονός ότι ως ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής κλέβουν τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, σφετερίζονται τους καρπούς που γεννούν το μυαλό και τα χέρια εκατομμυρίων ανθρώπων.

Αυτό είναι το πρόβλημα, αυτή είναι η αιτία που γεννά τις κρίσεις, τις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες:

Οτι το προϊόν της παραγωγής, αντί να επιστρέφει στην κοινωνία των εργαζόμενων ανθρώπων που το δημιουργούν, το κλέβουν, το ιδιοποιούνται, το παρακρατούν για λογαριασμό τους μια «κάστα» κηφήνων - εκμεταλλευτών, επιβάλλοντας ταυτόχρονα τις πολιτικές που - με ή χωρίς μνημόνια και δανειακές συμβάσεις - φτωχοποιούν τα λαϊκά στρώματα.

Αφού, λοιπόν, αυτό είναι το πρόβλημα, κι αφού αυτή η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο, από τη μια μεριά, και στην εργασία, από την άλλη, είναι ανειρήνευτη και αγεφύρωτη, τότε η λύση - η μοναδική λύση - δεν μπορεί να είναι παρά τούτη:

Από αυτή τη δράκα της οικτρής μειοψηφίας των εκμεταλλευτών πρέπει να της αφαιρεθεί η οικονομική εξουσία, που της επιτρέπει αφενός να καταχράται τον πλούτο που παράγει μια ολόκληρη κοινωνία, αφετέρου να ρίχνει στα Τάρταρα εκείνους που τον δημιουργούν.

Αλλά:

Η μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη, η πρώτη και βασική προϋπόθεση για να αφαιρεθεί η οικονομική εξουσία από την πλουτοκρατία είναι να της αφαιρεθεί η πολιτική εξουσία, που την ασκεί μέσω των μονοκομματικών, δικομματικών, τρικομματικών και κάθε λογής αριθμού και απόχρωσης εκπροσώπων της ώστε να θωρακίζει και να αναπαράγει θεσμικά, νομοθετικά, κατασταλτικά, ιδεολογικά το καθεστώς της οικονομικής της εξουσίας.

Είναι η πολιτική εξουσία του κεφαλαίου που επιτρέπει στους λίγους να διαθέτουν πολλαπλάσιο πλούτο από ολόκληρο το ΑΕΠ της χώρας φορτώνοντας στο λαό τα χρέη των «άδειων» ταμείων.

Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να ρημάζουν στη λιτότητα τον εργάτη για να επιδοτούνται βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές και εργολάβοι.

Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν το κράτος ως κράτος των μονοπωλίων και ως συλλογικό τους «κομματάρχη» που υπαγορεύει δεινά, επιβάλλει χαράτσια, στερεί δικαιώματα, τρομοκρατεί, απειλεί και βγάζει κέρδη από την ίδια τη δυστυχία της φτωχολογιάς.

Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να λεηλατούν όλα τα γεννήματα και να φορτώνουν στον «κοπρίτη» λαό τη ρετσινιά ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να ταΐζουν ομολογιούχους στέλνοντας το λογαριασμό με τους τόκους στους εργαζόμενους.

Αυτή η εξουσία, η εξουσία των μονοπωλίων και των κομμάτων τους, πρέπει να ανατραπεί. Και να αντικατασταθεί από μια λαϊκή εξουσία, με μια κυβέρνηση βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα του λαού, η οποία σε κάθε βήμα της και ανά πάσα στιγμή θα τελεί υπό διαρκή εργατικό και λαϊκό έλεγχο.

Αυτή η εξουσία - για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού - δεν μπορεί να ορέγεται κυβερνητικούς θώκους όπου μέσα στο αστικό πλαίσιο θα συνδιαλέγεται με τους σφαγιαστές του λαού, παζαρεύοντας με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό τους κανόνες της «επιμήκυνσης», της «αναδιάρθρωσης» ή του «PSI» με τους οποίους θα γίνει ο σφαγιασμός του λαού.

Αυτή η εξουσία - για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού - δεν μπορεί να δημιουργεί αυταπάτες ότι θα κάνει τους σφαγιαστές ...συνεννοήσιμους ή να πουλά σαν «σωτηρία» του λαού την «αριστερή» πολιτική μεθαδόνη ότι οι σφαγιαστές θα επιδείξουν διάθεση... αναστολής και χρονικής μετάθεσης του (δεδομένου, όμως) σφαγιασμού του λαού.

Αυτή η εξουσία - για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού - δεν προστρέχει στη «γενναιοδωρία» των τοκογλύφων για να αποκομίσει κάποια «αναστολή πληρωμής», αλλά προχωρά σε μονομερή διαγραφή του χρέους διακηρύσσοντας προς κάθε κεφαλαιοκράτη, ιμπεριαλιστή πιστωτή, νέτα - σκέτα, ότι το χρέος αυτό δεν αφορά τον λαό, δεν είναι του λαού, ότι το χρέος για το οποίο μιλούν και το οποίο ο λαός, ως μη όφειλε, το έχει πληρώσει επανειλημμένως, είναι χρέος της πλουτοκρατίας και ότι η λαϊκή εξουσία αρνείται να αναγνωρίσει το χρέος της πλουτοκρατίας ως χρέος του λαού.

Αυτή η εξουσία - για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού - δε συνεχίζει να κρατά την Ελλάδα δεσμευμένη, αλυσοδεμένη μέσα στο σφαγείο, αλλά την αποδεσμεύει από τους δυνάστες του λαού, πετά έξω την ΕΕ, πετά έξω το ΔΝΤ, πετά έξω τους ντόπιους και ξένους καπιταλιστές που μόνη τους «πατρίδα» είναι το κέρδος.

Αυτή η εξουσία - για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού - γεννιέται και στηρίζεται από την ταξική ενότητα και την ενιαία πάλη των λαϊκών στρωμάτων έχοντας ως λυδία λίθο της αποστολής της και του καθημερινού βηματισμού της το πέρασμα όλου του παραγόμενου πλούτου στα χέρια του λαού.

Αλλά:

Το πέρασμα όλου του παραγόμενου πλούτου στα χέρια του λαού δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με τίποτα λιγότερο από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής! Και αυτό δεν μπορεί να υλοποιηθεί παρά μόνο από μια εξουσία που - για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού - προκύπτει και προχωρά μέσα από την ταξική σύγκρουση της εργατιάς και των συμμάχων της με τα μονοπώλια.

Μέσα από την οργανωμένη, σχεδιασμένη, αταλάντευτα προσανατολισμένη και αποφασιστική εκείνη σύγκρουση που για να είναι νικηφόρα και όχι «άλμα στο κενό», όχι μια ηττημένη ουτοπία, όχι μια προδοσία της ελπίδας που θα σημαίνει επιστροφή πιο βαθιά στη βαρβαρότητα, δεν μπορεί παρά να έχει για προμετωπίδα της:

Την κατάργηση της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας. Το πέρασμα από την ιδιοποίηση των κερδών και τη συνακόλουθη «κοινωνικοποίηση» των ζημιών, στην κοινωνικοποίηση των προϊόντων του ανθρώπινου μόχθου. Την έξωση από το προσκήνιο της Ιστορίας όλων των πολιτικών εκπροσώπων και όλης της τάξης του φιλοτομαρισμού. 

Νίκος Μπογιόπουλος