Ένα «φάντασμα» πλανάται πάνω απ’ τη χώρα. Η επόμενη μέρα

Λυτοί και δεμένοι σπεύδουν για την επόμενη μέρα. Με στόχο τους αυτό καθαυτό το εργατικό κίνημα. Εχοντας ανοίξει διάπλατα την πόρτα για να τσακίσουν μεροκάματα και κάθε άλλο δικαίωμα των εργατών, σπεύδουν τώρα να χτυπήσουν και το δικαίωμα της εργατικής τάξης να παλέψει, να αντισταθεί. Η αστική τάξη ξέρει πως το οργανωμένο εργατικό κίνημα είναι εγγύηση για τους εργάτες.
Ξέρει πως ψυχή του εργατικού κινήματος είναι το ΚΚΕ. Ξέρει ότι οι εργάτες γνωρίζουν από πρώτο χέρι και πώς έχει κατακτηθεί κάθε δικαίωμα αλλά και πόσο σημαντική ήταν η θετική επίδραση που είχε στη ζωή τους ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε.

Αυτή η γνώση και η συνακόλουθη πλατιά απήχηση των θέσεων του ΚΚΕ στην εργατική τάξη είναι τώρα στο στόχαστρο της αστικής τάξης. Η επίδειξη δύναμης που έκανε το βράδυ της Κυριακής η κρατική καταστολή με στολή και η κρατική καταστολή με κουκούλες, αποδεικνύεται και από το αποτέλεσμα που συνεχίζει να παράγει ότι στόχευε στο μέλλον. Την Κυριακή το βράδυ, είδαμε την έμπρακτη εμφάνιση των «άλλων δυνάμεων» που ζητούσε ο Καρατζαφέρης να κινηθούν, για να αντιμετωπιστούν οι διαδηλωτές. Και από χτες με μεγαλύτερη ένταση βλέπουμε τις «άλλες δράσεις» που αξιώνει να υπάρχουν παράλληλα με τις πολιτικές αποφάσεις η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», για να μπορέσει να εφαρμοστεί το νέο μνημόνιο. Ο πολλαπλασιασμός της προβοκάτσιας από τα αστικά μέσα ενημέρωσης επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις ότι το πύρινο σκηνικό της Κυριακής στήθηκε ακριβώς για να χτυπηθεί το εργατικό κίνημα όχι μόνο εκείνη την ώρα, αλλά στο αύριό του.

Μ' ένα μπαράζ άρθρων, ο αστικός Τύπος σαν έτοιμος από καιρό "διαμαρτυρήθηκε" για την ανοχή στην «ηθική υπεροχή της αριστεράς» και γιατί ο αντικομμουνισμός στη χώρα μας δεν είναι αποδεκτός όπως στην Ευρώπη (Κασιμάτης στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»). Σκυτάλη πήρε το συγκρότημα Λαμπράκη όπου η μία μετά την άλλη οι πένες του, με μοιρασμένους ρόλους, επιχείρησαν ένα γενικό τσουβάλιασμα: «Οι αποτυχημένοι καταφεύγουν στη βία» (κείμενο του Λακόπουλου), «να αποσυρθεί η κουκούλα του ιδεαλισμού από τους εκπροσώπους του μπάχαλου» ζήτησε κάποιος Βαμβακάς, ο Θεοδωρόπουλος έγραψε για ένα «θηρίο που σκοτώνει τη δημοκρατία», ενώ ο Πρετεντέρης χρέωσε ευθέως στο ΚΚΕ τους κουκουλοφόρους ως «ανήκοντες στο οικογενειακό άλμπουμ της αριστεράς», κάνοντας κι αυτόν ακόμα τον Μανδραβέλη στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» να μοιάζει οσία με άρθρο του που ανέφερε ότι ο λόγος της αριστεράς έχει ποτίσει «βαθιά τη χώρα σε βαθμό παραφροσύνης». Το διά ταύτα το ανέλαβε κάποιος Σουλιώτης που εξηγούσε πως για να μην μπει η χώρα σε περιπέτειες πρέπει οι δυσαρεστημένοι του ΠΑΣΟΚ να πάνε στον Κουβέλη!

Καταλάβαμε κύριοι... Από χτες, είναι νόμος του κράτους σας οι νέοι μισθοί των 400 και 500 ευρώ. Οι μισθοί τους οποίους προβάλετε σαν υποχρέωση της χώρας, δηλαδή σαν αναγκαία συνθήκη για να έχουν κέρδη τα αφεντικά σας. Κέρδη, τα οποία θεωρείτε όχι μόνο ιερά και απαραβίαστα, αλλά και ότι πρέπει να επιδιώκονται με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο, δηλαδή τσακίζοντας το εργατικό κίνημα. Τουλάχιστον, ο Τσέχος πρωθυπουργός είναι καθαρός. Δηλώνει ευθέως: Δεν καταλαβαίνει γιατί ο μισθός στη χώρα μας είναι 750 ευρώ και όχι 320 όπως στη χώρα του. Δηλώνει ευθέως ότι πρέπει να ξηλωθούν οι εργατικές κατακτήσεις που, όπως ο ίδιος ομολογεί, παραπέμπουν σε κατακτήσεις σοσιαλισμού.

Αυτό το «φάντασμα» κυνηγούν και σήμερα. Γι' αυτό και ο εντεινόμενος αντικομμουνισμός. Χτυπάνε το ΚΚΕ για να χτυπήσουν το εργατικό κίνημα, να τσακίσουν το λαό. Η μείωση του μεικτού μισθού στα 580 ευρώ είναι μια πρώτη πράξη. Το κρίσιμο γι' αυτούς παραμένει το ζήτημα της εξουσίας, ζήτημα στο οποίο πλέον είναι στραμμένη και η προσοχή της εργατικής τάξης. Το γεγονός ότι ανάμεσα στους εργάτες γίνεται πλέον έντονη συζήτηση για την ανάγκη μαζικότερου απεγκλωβισμού από τα κόμματα του κεφαλαίου, είναι κάτι που καταγράφει με ανησυχία η αστική τάξη και προσπαθεί να στηρίξει τα σχετικά αναχώματα. Ετσι, μετά τους διάφορους «μετανοούντες» που ψήφισαν το μνημόνιο αλλά δηλώνουν ότι το έκαναν με πόνο καρδιάς, χτες έσπευσαν σε βοήθεια των ντόπιων και οι σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης, με δηλώσεις πως δεν αναγνωρίζουν στην τρόικα (μέρος της οποίας είναι οι ίδιοι) το δικαίωμα να πέφτει σαν ακρίδα (δική τους έκφραση) πάνω στη χώρα.

Είναι προφανές πως μπήκαμε για τα καλά και σε προεκλογική περίοδο. Το σύστημα προσπαθεί να αποφύγει το στραπάτσο. Εντείνει την κολοκυθιά: Φταίνε οι συντηρητικοί, δηλώνουν οι σοσιαλδημοκράτες. Οχι, οι σοσιαλδημοκράτες έφεραν τα πράγματα εδώ, βεβαιώνουν οι άλλοι. Και οι μεν και οι δε αφήνουν στο απυρόβλητο τον καπιταλισμό. Κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα για την καπιταλιστική κρίση. Και βεβαίως επιθυμούν να πετάξουν από πάνω τους αυτό που ο κόσμος το 'χει τούμπανο: Μαζί τσακίζουν τους εργάτες. Κανένα συγχωροχάρτι. Η εργατική τάξη μπορεί να κάνει ισχυρότερη τη δύναμή της σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, για να σαρώσει τη σαπίλα, να επιβάλει τις αναγκαίες ανατροπές στην εξουσία και την οικονομία.

Ασχετο: Η κοινή διαβεβαίωση του Γιαννόπουλου του ΣΥΡΙΖΑ και του εκπροσώπου της αστυνομίας ότι δεν έδρασαν παρακρατικοί το βράδυ της Κυριακής, μιλάει μόνη της. Και μας θύμισε πως ο Γιαννόπουλος ήταν αυτός που στις 21 Δεκέμβρη του 2008 έγραψε στην «Εποχή» ότι «η "κουκούλα" και η "πέτρα" είναι μητρικά ουσιαστικά στο λεξικό της εξέγερσης»! Θέση με την οποία επίσης και τότε συμφώνησε η αστυνομία. (Ριζοσπάστης)