Η Λιάνα και οι άλλοι...

Κάποτε οι φωνές από τη διαδήλωση κοπάζουν. Όλοι παίρνουν το δρόμο της επιστροφής. Μπαίνεις στο σπίτι, κλείνεις την πόρτα πίσω σου και γυρνάς το κλειδί. Δίπλα σου, γύρω σου, παντού μέχρι πριν λίγο, έβλεπες τα πρόσωπα των συντρόφων σου και σε έβλεπαν. Άκουγες τις φωνές και τα τραγούδια τους. Η καρδιά σου παλλόταν από ενθουσιασμό και η σκέψη σου έπαιρνε τούβλο-τούβλο την οργή κι έχτιζε κάστρα αντίστασης.
Ανοίγεις τον υπολογιστή. Χώνεσαι ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους. Με ένα «κλικ» μπαίνεις  στα «σπίτια» τους, απρόσκλητος.  Μπαίνεις στη σκέψη τους, στο θυμό και  στ’ όνειρό τους.

Παίρνεις απ’ τα κομμάτια τους κι αφήνεις τα δικά σου. «Πολίτες» όλοι ενός «κόσμου» όπου τα όρια του φανταστικού με το ρεαλιστικό, μπλέκονται και γίνονται δυσδιάκριτα.  Μπορείς να υποδυθείς ρόλους που δεν σου ταιριάζουν. Κανείς δεν θα σε καταλάβει. Κανείς; Κάποια στιγμή τα δάχτυλα αφήνουν το πληκτρολόγιο. Η οθόνη σβήνει. Στο μαύρο της βλέπεις το είδωλό σου. Κοιτάζεστε κατάματα και επίμονα. Κανείς δεν υποχωρεί, κανείς δεν αποσύρει το βλέμμα του πρώτος. Όταν τα φώτα σβήσουν ο καθένας νιώθει μόνος.

Προχτές δημιουργήθηκε ένα ζήτημα που τάραξε περισσότερο τα ήδη ταραγμένα νερά μέσα στα οποία προσπαθούμε να επιπλεύσουμε. Η Λιάνα Κανέλλη αποκάλυψε σε τηλεοπτική εκπομπή πως πλήρωσε το χαράτσι της ΔΕΗ. Το θέμα το δημιούργησε η ίδια, πρώτα με την πράξη της κι έπειτα με τη δημόσια παραδοχή της, κι όχι αυτοί (μεταξύ των οποίων κι ο γράφων) που το αναδημοσίευσαν και του προσέθεσαν «βάρος» (όπως κάποιοι έσπευσαν αυστηρά να με «μαλώσουν»).

Στην χτεσινή  ανάρτηση με το βίντεο της συνέντευξης, έκανα μια μικρή κριτική κι έδωσα αποκλειστικά το λόγο στους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου. Εκφράστηκαν πολλές απόψεις. Κάποιοι βιάστηκαν να «καρφώσουν» το ΚΚΕ. Άλλοι να σπρώξουν όπως-όπως κάτω απ’ το χαλί τη «σκόνη». Κάποιοι άλλοι να  «κατηγορήσουν» την Κανέλλη σε προσωπικό επίπεδο. Θα προσπαθήσω να «μαζέψω» όλα αυτά τα σχόλια στη σκέψη μου μαζί με κάποιες ακόμα σκέψεις, και να εκφραστώ λίγο πιο αναλυτικά για το θέμα που προέκυψε.

Έχω αναφερθεί από παλιότερα στο θέμα των χαρατσιών μέσα από αρκετές αναρτήσεις . Αντιμετωπίζοντας την άρνηση πληρωμής ως μια βαθιά πολιτική, συνειδητή πράξη, όχι από μόνη της αλλά ενταγμένη σε ένα πλαίσιο με άλλες δράσεις που θα συγκροτούν ένα ευρύ μέτωπο αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης,  εξέφρασα τον προβληματισμό μου για το  πώς θα μπορούσε αυτή η πράξη να υιοθετηθεί από περισσότερο κόσμο και  όχι κατ’ ανάγκη μόνο από αυτούς που δεν έχουν να πληρώσουν. Εξάλλου αυτό είναι το νόημα μιας πολιτικής πράξης. Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και τις όποιες συνέπειες απορρέουν από την πράξη μου και δεν σύρομαι  από την ανάγκη του «δεν έχω να πληρώσω, άρα αναγκαστικά αρνούμαι». Ο προβληματισμός μου αφορούσε την καθυστέρηση από μέρους μας να αναλάβουμε συγκεκριμένες ουσιαστικές πρωτοβουλίες σ’ αυτήν την κατεύθυνση.

Όταν γύρω μας αναπτύσσονταν άλλες πρωτοβουλίες πολιτών για την άρνηση πληρωμής, όταν ήδη από καιρό κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο συγκεκριμένες οδηγίες για το πώς πχ πληρώνεις μόνο το ρεύμα από τον λογαριασμό της ΔΕΗ, ή πως ασφαλίζεις τον μετρητή για να μην έχει πρόσβαση το συνεργείο διακοπής, ή πως επανασυνδέεται το ρεύμα σε περίπτωση διακοπής κλπ, εμείς περιορίζαμε τη δράση μας σε συμβολικούς αποκλεισμούς καταστημάτων της ΔΕΗ και κάψιμο φωτοτυπημένων λογαριασμών έξω από τις ΔΟΥ. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος.

Βέβαια, όταν οι μηχανές μας ανέβασαν στροφές, αναπτύχθηκαν οι λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές και ένα κίνημα πιο «ορατό» όσον αφορά τους στόχους και, κυρίως, τη δράση του. Περνώντας ο καιρός, οι επιτροπές μαζί με το ΠΑΜΕ, εμπόδισαν δυναμικά πολλές περιπτώσεις απόπειρας διακοπής ρεύματος, επανασύνδεσαν άλλες τόσες και συνέβαλλαν κατά πολύ στην αφύπνιση ενός κόσμου που βρισκόταν εγκλωβισμένος σε λογικές φόβου και ανασφάλειας. Σήμερα –απ’ ότι φαίνεται- το θέμα των χαρατσιών παίρνει μια άλλη τροπή, με την αποδέσμευσή τους από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και το πέρασμά τους  στις αρμόδιες ΔΟΥ σαν οφειλές  προς το δημόσιο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και αυτό θα πρέπει να αρχίσει να μας απασχολεί.

Μέσα σε όλα αυτά έρχεται ένας «δικός σου» άνθρωπος μια βουλευτίνα του ΚΚΕ, με λόγο χειμαρρώδη και ιδιοσυγκρασία οδοστρωτήρα, και ρίχνει μια στην καρδάρα και την ταρακουνάει. Κάποιοι επισημαίνουν το γεγονός πως δεν είναι μέλος του κόμματος. Δεν είμαι σε θέση να το ξέρω, ούτε εγώ είμαι άλλωστε, αλλά αυτό ποσώς μ’ ενδιαφέρει. Δεν μπορώ και δεν θέλω να εξετάσω την περίπτωσή της στεγνά κομματικά, αν θέλουν ας το κάνουν τα όργανα του κόμματος. Και βέβαια είναι αστείο να περιμένω ν’ ακούσω τι θα πει το κόμμα κι ύστερα να πω τη γνώμη μου, όπως σχολίασε ένα άλλος φίλος. Δεν αμφισβητώ την προσφορά της Κανέλλη στο κόμμα. Σε μια συνεργασία όμως αφενός τα «οφέλη» (πρέπει να) είναι αμοιβαία και αφετέρου υπάρχουν κανόνες που πρέπει να τηρούνται.

Όταν εκτίθεσαι δημόσια (αναφέρομαι στα μπλογκς), μπορεί λόγω της ανωνυμίας να μην σε (ανα)γνωρίζουν προσωπικά (λίγοι είναι αυτοί που σε γνωρίζουν), κάποιοι όμως σε διαβάζουν και σε κρίνουν. Τη στιγμή λοιπόν που σε διαβάζει έστω κι ένας εκτός του εαυτού σου, οφείλεις κατά τη γνώμη μου να μην τον κοροϊδεύεις και να μην κάνεις …κωλοτούμπες, για να χρησιμοποιήσω μια σύγχρονη έκφραση. Αυτό το κάνεις ακολουθώντας με συνέπεια κάποιες αρχές και θέσεις, ανεξάρτητα αν συμφωνούν ή όχι οι άλλοι μαζί σου, και το σπουδαιότερο, ταυτίζοντας αυτές τις αρχές με τις πράξεις σου. Πως θα αντιμετωπίζατε τον γράφοντα, αν μετά από όσα έχει γράψει  τόσο καιρό για τα χαράτσια, ανακαλύπτατε πως τα έχει πληρωμένα;

Η Κανέλλη την πάτησε, ακριβώς από τον χειμαρρώδη χαρακτήρα της. Και συνέχισε την ολίσθηση με την έκθεση κάποιων «επιχειρημάτων» που το έκανε ακόμα χειρότερο. Μικροαστικές  δικαιολογίες που κόντυναν το αγέρωχο μπόι της στα μάτια μας. Μήπως άραγε ο γράφων δεν πάσχει από μικροαστικές αντιλήψεις; Μήπως δεν κυκλώνεται κάποιες φορές από μικροαστικές ανασφάλειες και φόβους; Η απάντηση είναι ναι. Κάθε μέρα. Καθημερινές και οι σκληρές μάχες μαζί τους. Ο εχθρός είναι πανίσχυρος, ο πόλεμος δύσκολος, κερδίζεται βήμα το βήμα, μέρα τη μέρα, με συνεχή πάλη. Να, όμως, είναι που νομίζεις πως κάποιοι απ’ τους προβεβλημένους,  υποτίθεται πως , σε (υπο)στηρίζουν σε αυτόν τον πόλεμο.

Να στενοχωρηθώ για την ίδια σε προσωπικό επίπεδο; Όχι, δεν θα το κάνω. Δεν με εξέπληξε άλλωστε. Με αιφνιδίασε. Αντίθετα, με στενοχωρεί η πράξη της πρώτα και κύρια γιατί νοιώθω πως δέχομαι μια πισώπλατη μαχαιριά, από μια μεριά που νόμιζα πως τα νώτα μου είναι καλυμμένα και ύστερα  για μια ζημιά που προκαλεί στο κόμμα που την ανέδειξε  και παραπέρα στο κίνημα που πρωτοστατώντας, καλύπτει και υποστηρίζει και το ίδιο το κόμμα (άρνηση πληρωμής).

Το αν είναι μεγάλη αυτή η ζημιά θα φανεί στο μέλλον. Αυτό που κατά τη γνώμη μου προέχει είναι όχι βέβαια να παραβλέψουμε το «φάλτσο», αλλά  να του δώσουμε τη σημασία που του πρέπει. Δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Εμείς που συνεχίζουμε να αρνούμαστε, άλλοι εντός και άλλοι εκτός κόμματος, να εντείνουμε όσο είναι δυνατόν την πάλη αυτού του κινήματος που έχει αναπτυχθεί από το κόμμα μέσω του ΠΑΜΕ και των λαϊκών επιτροπών, και όπου είναι εφικτό να προχωρήσουμε σε κοινές δράσεις με ανάλογα κινήματα.

Οι εντυπώσεις που αποκομίζω συζητώντας εντός αλλά και, κυρίως, εκτός πληκτρολογίου, είναι πως το θέμα «έκατσε», «έκανε κοιλιά». Όλο και περισσότεροι από αυτούς που συμμετείχαν σε δράσεις άρνησης, πέρασαν από το ταμείο και  έχουν κιόλας πληρώσει (πολλά κομματικά μέλη μέσα σ’ αυτούς) και -είμαι σίγουρος- πολλοί από αυτούς που πληκτρολογούν μύδρους εναντίον όσων «υπέκυψαν». Μην βιαστείτε κάποιοι να το αμφισβητήσετε. Η πραγματική εικόνα της κοινωνίας είναι έξω από τις οθόνες  των υπολογιστών μας και κρίνοντας ο καθένας από αυτήν την εικόνα, τουλάχιστον όσον αφορά τον ευρύ του περίγυρο, μπορεί να βγάλει κι ένα συμπέρασμα πιο γενικό. Πάντως από όλους όσους  το πλήρωσαν, επικαλείται ο καθένας κι έναν «σοβαρό» λόγο. Η Κανέλλη επικαλέστηκε το «παιδί», λες και τα «άλλα»  παιδιά… δεν είναι παιδιά.

Το χειρότερο που μένει από αυτή την ιστορία είναι η περίτρανη απόδειξη αυτού που πολλοί το έχουμε κοινό μυστικό, λίγοι όμως τολμούν να το παραδεχτούν.      Αυτό που κατάφερε να αποδείξει με το «ολίσθημά» της η Κανέλλη είναι το πόσο μεγάλη είναι η απόσταση ανάμεσα σε «κάποιους» και σε κάποιους «άλλους». Ακόμα και στο δικό μας χώρο. Εκτός από την –πολύ σοβαρή- αναντιστοιχία θέσεων και έργων, η Λιάνα φρόντισε να επιβεβαιώσει πως στο τέλος, ο καθένας κοιτάει… τον κώλο του. Το  ακριβώς αντίθετο από αυτό που προσπαθούμε να πείσουμε.

Πως εμείς δηλαδή, διαφέρουμε από τους άλλους. Πολεμάμε τέτοιες «απόψεις» ως μοιρολατρικές, αλλά και ενδεικτικές του ελλείμματος  αλληλεγγύης στην ελληνική κοινωνία. Όταν λέμε «κανείς μόνος του στην κρίση» θα πρέπει και να το εννοούμε. Γιατί όσο κι αν δεν το παραδεχόμαστε, η αλήθεια είναι πως όταν πέσει η αυλαία και σβήσουν τα φώτα, οι θεατές έχουν φύγει…