Κοιτάξτε τους πως τρέμουν… αν το πιστέψουμε, ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

Κοιτάξτε αυτή τη φωτογραφία.

Κοιτάξτε δυο εκπροσώπους ανεξάρτητων, κυρίαρχων και δυνατών χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ.

Κοιτάξτε τον εκπρόσωπο αυτής της χώρας, ποιον άραγε εκπροσωπεί;

Κοιτάξτε, ακούστε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ντόπια και ξένα, πως αντιμετωπίζουν αυτόν τον τόπο, αυτόν τον λαό, οι  εκπρόσωποι του διεθνούς κεφαλαίου.

Ακούστε πως μας αποκαλούν οι άλλοι ευρωπαίοι πολίτες: ζητιάνους, χαραμοφάηδες, αναξιόπιστους, κακομαθημένα παιδιά.

Κοιτάξτε τα ειρωνικά χαμόγελά τους όταν ακούσουν από τα χείλη κάποιου στη χώρα τους πως είναι Έλληνας.

Ακούστε τους παπαγάλους της «ενημέρωσης»  πως επιμένουν να παίζουν με τη νοημοσύνη μας, να μας τρομοκρατούν κοιτώντας μας απαξιωτικά με τα γυάλινα μάτια τους.

Κοιτάξτε πως ένας ένας παραιτούνται οι υπάλληλοι του κεφαλαίου τρέμοντας τη λαϊκή οργή.

Ακούστε τη φωνή όσων προχτές, χτες, σήμερα, αψήφησαν την παγωνιά και βγήκαν στους δρόμους.

Κοιτάξτε πίσω, την ιστορία των προγόνων μας.

Κοιτάξτε δίπλα σας την εξαθλίωση, τη μιζέρια και τον ξεπεσμό.

Κοιτάξτε μπροστά, δείτε το μέλλον το δικό σας και των παιδιών σας.

Κοιτάξτε μέσα σας, θα υπάρχει ακόμα λίγη ξεχασμένη περηφάνια, λίγο φιλότιμο, λίγη ελληνική αρχοντιά. Βρείτε τα!

Ακούστε τη συνείδησή σας και πάρτε επιτέλους την απόφαση.

ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΕ!!!

Σηκωθείτε από τον καναπέ της μοιρολατρίας και της υποταγής, ΒΓΕΙΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

ΑΥΡΙΟ, στην απεργία, στις συγκεντρώσεις σ’ όλη την Ελλάδα, παντού!

Αφήστε στην άκρη κομματικές πεποιθήσεις και διαφορές.

Πυκνώστε τις γραμμές όσων αντιστέκονται, όσων παλεύουν για να μην περάσουν κι αυτά τα μέτρα.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ!

Τους βλέπετε, είναι αδύναμοι,ΤΡΕΜΟΥΝ τη λαϊκή οργή!

Αν πιστέψουμε στη δύναμή μας, ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΩΝ ΜΑΣ!

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΡΗΜΑΔΑ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΑΣ, ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ!

Στη διαδήλωση!

Στίχοι: Φώντας Λάδης

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Ερμηνεύει: Μπάμπης Αντωνίου 

Στη διαδήλωση κοιτούσες

του σωματείου τα πλακάτ.

Δεν ζύγωνες, δεν προχωρούσες

και πίσω σου ήτανε τα ΜΑΤ.

Ένας ξεχωριστός διαβάτης,

δεν ήσουν, αδελφέ μου εσύ.

Ήσουν υπάλληλος κι εργάτης

σαν όλους μες στην πόλη αυτή.

Στη διαδήλωση σε είδα

μ' απόφαση να προχωράς.

Ανοίξαμε την αλυσίδα

κι έγινες ένας από μας.

Κι όπως ερχόσουν βήμα – βήμα

- κι όπως ζυγώναμε κι εμείς -

του φόβου έσπασες το νήμα

και τη μιζέρια μιας ζωής.