Η
«αναδιάρθρωση» της ΑΓΕΤ «κυνηγά» περισσότερα κέρδη. Στο κλείσιμο του
εργοστασίου τσιμέντου στη Χαλκίδα αποφάσισε να προχωρήσει η διοίκηση της ΑΓΕΤ
Ηρακλής, στο πλαίσιο «προγράμματος αναδιάρθρωσης», αφήνοντας «στον αέρα» 236
εργάτες και τις οικογένειές τους. Η εταιρεία συνδέει την απόφασή της με την
ανάγκη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες «της ύφεσης στον κατασκευαστικό τομέα», η
οποία άλλωστε έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια, παρασύροντας σε αδιέξοδο
δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους. Ομως, η... κλάψα της εταιρείας για τις συνέπειες
της ύφεσης, δεν μπορεί να κρύψει τα τεράστια οφέλη που θα προκύψουν για την
ίδια από την «αναδιάρθρωση». Οπως εξηγεί, στόχος του προγράμματος αναδιάρθρωσης
είναι «η στήριξη της βιωσιμότητας της εταιρείας και η διασφάλιση των
προϋποθέσεων για ανάπτυξη των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του ομίλου, τόσο
στην εγχώρια αγορά, όσο και στις αγορές του εξωτερικού».
Στο
εξής η παραγωγή θα βγαίνει από τις μονάδες σε Βόλο και Μηλάκι Εύβοιας,
«αξιοποιώντας τα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα, ιδιαίτερα των λιμενικών τους
εγκαταστάσεων». Από «τη νέα παραγωγική δομή η εταιρεία αξιοποιεί πλήρως τις
δυνατότητες των δυο παραγωγικών μονάδων και της εφοδιαστικής αλυσίδας της ΑΓΕΤ
Ηρακλής, αυξάνει την παραγωγικότητά της κατά 30%, διασφαλίζει τη βιωσιμότητά
της και ανταποκρίνεται στις προκλήσεις του μέλλοντος, ενδυναμώνοντας και
εδραιώνοντας τη θέση της ως εξαγωγικής δύναμης στη λεκάνη της Μεσογείου».
Δηλαδή,
με λίγα λόγια, από τη μία μεριά 236 οικογένειες κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς
μεροκάματο κι από την άλλη, ο όμιλος της «Lafarge» (στον οποίο ανήκει εδώ και
χρόνια η ΑΓΕΤ) αυξάνει την παραγωγικότητά της και μειώνει το κόστος παραγωγής
βάζοντας πλώρη για νέες αγορές στη Μεσόγειο. Παίρνει μέτρα για να εξασφαλίσει
μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά και να επικρατήσει έναντι των ανταγωνιστών της,
προσπαθώντας να αξιοποιήσει τις συνθήκες της κρίσης (όπου μαζικά κλείνουν ή
εκτοπίζονται εταιρείες) για να ενισχυθεί.
Αυτός
είναι ο καπιταλισμός, αυτές είναι και οι συνέπειες των κρίσεων που τον
χαρακτηρίζουν: καταστροφή για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες (ανεργία,
μειώσεις μισθών, ελαστική «απασχόληση» κτλ.) κέρδη για το κεφάλαιο. Κεφάλαιο
που γίνεται όλο και πιο επιθετικό, καθώς η συγκέντρωση και συγκεντροποίησή του
μεγιστοποιεί τη μανία με την οποία οι αστοί ως τάξη πολεμούν για να αρπάξουν
τον κοινωνικό πλούτο που παράγουν οι εργάτες - πλούτος που μεγαλώνει διαρκώς -
αλλά ταυτόχρονα και το μένος με το οποίο ορμούν στην εργατική τάξη, λεηλατώντας
τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις και τις ανάγκες της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου