Το χρέος δεν είναι του λαού

Για μια ακόμα φορά, η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα καλούνται να στοιχηθούν πίσω από αυτό ή το άλλο αστικό συμφέρον, απαντώντας με τη στάση τους σε διλήμματα που αφορούν στα συμφέροντα της αστικής τάξης. Τα νέα διλήμματα αφορούν το ζήτημα της διαχείρισης του κρατικού χρέους, ως προϋπόθεσης να στηριχθεί η καπιταλιστική ανάπτυξη.

Εκδηλώνονται λοιπόν διαφωνίες για τον τρόπο διαχείρισης του χρέους. Αν θα γίνει αναδιάρθρωση με «κούρεμα» μέρους του ή αν θα γίνει με ρύθμιση μείωσης επιτοκίων και επιμήκυνση της αποπληρωμής. Οι απόψεις ποικίλλουν και τέτοιες ή άλλες απόψεις εκφράζονται σε διάφορες μερίδες του κεφαλαίου και του αστικού πολιτικού προσωπικού.

Ως φορέας της θέσης ότι το «κούρεμα» του χρέους θα φέρει και το τέλος της λιτότητας προβάλλεται κατά κύριο λόγο το ΔΝΤ, θέση με την οποία ταυτίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ παρόλο που στελέχη του όπως ο Γ. Σταθάκης παραδέχονται ότι μόνο το 5% του σημερινού χρέους μπορεί να θεωρηθεί ως επαχθές. Άλλες θέσεις που εκφράζονται και στους κόλπους της κυβέρνησης και σε κόλπους της ΕΕ προτάσσουν τη ρύθμιση και επιμήκυνση ως πιο προσοδοφόρα λύση. Ανάλογα με το πόσο κερδίζουν ή πόσο χάνουν στοιχίζονται με τη μια ή την άλλη άποψη τμήματα του κεφαλαίου.

Σε κάθε περίπτωση η συζήτηση που κάνουν είναι το πώς ο λαός θα συνεχίζει να πληρώνει το χρέος, πώς θα φορτώνεται βάρη που δεν είναι δικά του που δε προκάλεσε ο ίδιος...

Όλοι μαζί κρύβουν ότι, είτε έτσι είτε αλλιώς, η επόμενη μέρα για το λαό θα είναι εξίσου σκληρή, καθώς τα μέτρα που εφαρμόστηκαν με τα μνημόνια ήρθαν για να μείνουν, γιατί μόνο έτσι υπηρετείται η κερδοφορία του κεφαλαίου, ότι είτε το «κούρεμα» είτε η επιμήκυνση αποπληρωμής θα συνοδευτούν και με νέα αντιλαϊκά μέτρα. Σ' αυτήν την κατεύθυνση γίνονται και οι όποιες διαπραγματεύσεις.

Η συζήτηση για το χρέος, με κριτήριο το πώς θα εξυπηρετηθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του ενιαίου στρατηγικού πλαισίου μέσα στο οποίο κινούνται όλες οι δυνάμεις του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και του ευρωμονόδρομου.

Ο λαός δεν είναι υπεύθυνος και δεν πρέπει να συνεχίζει να πληρώνει για το χρέος. Η διόγκωση του χρέους οφείλεται στον πακτωλό κρατικής χρηματοδότησης και τις φοροελαφρύνσεις που δόθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια και εξακολουθούν να δίνονται στο κεφάλαιο, μέσα απ' τους αναπτυξιακούς και τους φορολογικούς νόμους, τα κοινοτικά προγράμματα. Οφείλεται στις υπέρογκες δαπάνες για εξοπλισμούς που υπηρετούν τα σχέδια του ΝΑΤΟ και αποστολές στο Κόσσοβο και το Αφγανιστάν. Οφείλεται στις αρνητικές συνέπειες για την εγχώρια βιομηχανική και αγροτική παραγωγή απ' την ένταξη στην ΕΕ. Το εμπορικό έλλειμμα της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας αποτελεί την άλλη όψη του πλεονάσματος της Γερμανίας, η οποία έδωσε κερδοφόρο διέξοδο σε σημαντικό μέρος των εξαγωγών της με τη λειτουργία της Ευρωζώνης.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, σήμερα γίνεται ακόμα πιο ισχυρό το αίτημα για μονομερή διαγραφή όλου του χρέους, με αποδέσμευση από την ΕΕ, άνοιγμα του δρόμου για μια οικονομία χωρίς τους καπιταλιστές.

Αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας», Ριζοσπάστης, Παρασκευή 31 Γενάρη

902