Oπορτουνισμός ακραία μορφή πολιτικής «πρέζας»

Στην ιστορία της ταξικής πάλης πολλές φορές κυριάρχησαν οπορτουνιστικές αυταπάτες, ο καιροσκοπισμός δηλαδή, στο εργατικό κίνημα. Η αστική τάξη, η κυρίαρχη τάξη, έχει πολλές δυνατότητες να επιδράσει στη συνείδηση και την δράση της εργατικής τάξης γιατί μπορεί να εκπροσωπεί ενιαία και ολοκληρωμένα τα ταξικά της συμφέροντα. Όσο πιο ισχυρή είναι η αστική τάξη τόσο πιο ισχυρά είναι εκείνες οι τάσεις που καλλιεργούν αυταπάτες μέσα στο λαϊκό και στο εργατικό κίνημα.
Αυτές οι αυταπάτες είναι στην πραγματικότητα η αντανάκλαση της κοινωνικής κατάστασης ορισμένων στρωμάτων. Από τη μία μεριά πρόκειται για τμήματα της εργατικής τάξης, η εργατική αριστοκρατία, και μικροαστικά στρώματα που νοιώθουν ότι το κοινωνικό τους πρόβλημα λύνεται μέσα στον καπιταλισμό. Δεν θέλουν να τον καταργήσουν αλλά μόνο να τον μεταρρυθμίσουν. Από την άλλη μεριά όταν η ταξική πάλη οξύνεται και οι δυσκολίες της φαίνονται αξεπέραστες ψάχνουν να βρουν δρόμους ώστε να αποφύγουν αναγκαίες διαμάχες. Ελπίζουν ότι θα συμφωνήσουν με τον αντίπαλο. Αυτή η αυταπάτη κατά κανόνα πληρώνεται με ήττες, που συνήθως απαιτούν περισσότερα θύματα από ότι ο αγώνας που αποφεύχθηκε.

Ας θυμηθούμε λοιπόν ορισμένα γεγονότα από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Ποιος θα ξεχάσει το απερίγραπτο πανηγύρι της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα όταν επικράτησε στην Γαλλία ο σοσιαλδημοκράτης Ζοσπέν. Τα παρακάτω είναι από πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. «Νέα πνοή για την Ευρώπη». «Στροφή για άλλο Μάαστριχτ». «Ισχυρό μήνυμα καταδίκης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών με ευρύτερη ευρωπαϊκή διάσταση που αποτελεί θετικό βήμα στην προσπάθεια για την προοδευτική αναθεώρηση της συνθήκης του Μάαστριχτ, για μια ενιαία δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη» έλεγε ο Αλ. Αλαβάνος. Ωστόσο ο μήνας του μέλιτος κράτησε λίγο. Αντικαταστάθηκε με την αναγκαιότητα εκσυγχρονισμού του δημόσιου τομέα, περικοπής των κοινωνικών παροχών, ιδιωτικοποίησης των δημοσίων υπηρεσιών και ελαχιστοποίησης του δημοσιονομικού ελλείμματος προκειμένου οι δείκτες της γαλλικής οικονομίας να εκπληρώσουν τους όρους της ευρωπαϊκής νομισματικής ενοποίησης.

Η σοσιαλιστική κυβέρνηση Ζοσπέν προχώρησε στην υλοποίηση του έργου της και «κατέγραψε στο ενεργητικό» της μερικές από τις μεγαλύτερες, μαζικότερες και πιο μακροχρόνιες εργασιακές κινητοποιήσεις: Των οδηγών φορτηγών, των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, των αγροτών, το πολύμηνο κίνημα των ανέργων , των εκπαιδευτικών, των μαθητών και των δημοσίων υπαλλήλων.Οι αυταπάτες κατέρρευσαν ολοκληρωτικά και τελικά θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια των γιουγκοσλαβικών πόλεων στην διάρκεια των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών στους οποίους συμμετείχε και η Γαλλία. Και τότε ήρθε η απογοήτευση. Ήρθε ο Σαρκοζί και ο Λεπέν. Η απογοήτευση και η υποχώρηση του κινήματος. Η λεηλασία του ΚΚ Γαλλίας που συμμετείχε στον συνασπισμό της κεντροαριστεράς.

Ανάλογο και το παράδειγμα της Ιταλίας και της κυβέρνησης Νταλέμα που εκλέχτηκε και με ψήφους κομμουνιστών. Καινούργια πανηγύρια της κεντροαριστεράς. Κλάδος ελπίδας για την Ευρώπη, την Αριστερά, τον εκδημοκρατισμό των κοινωνιών .Πραγματικότητα το όνειρο της Αριστεράς .Μετά από πέντε χρόνια στην εξουσία η Κεντροαριστερά, άνοιξε την πόρτα στον Μπερλουσκόνι απογοητεύοντας πολλές κοινωνικές ομάδες, που πριν πέντε χρόνια την είχαν ψηφίσει. Ο Ντ’Αλέμα ήταν υπέρ του πολέμου και η κυβέρνησή του συμμετείχε στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας και έστειλε στρατιωτικά τμήματα στο Ιράκ. Προχώρησε σε άγριες πολιτικές λιτότητας ακολουθώντας κατα γράμμα την ευρωενωσιακή στρατηγική. Ενίσχυσε την ιδιωτική εκπαίδευση. Αποσάθρωσε την κοινωνική ασφάλιση. Μείωσε τις συντάξεις και αύξησε το όριο συνταξιοδότησης από τα 57 στα 62 έτη. Διέλυσε τις εργασιακές σχέσεις. Οδήγησε πάνω από 5 εκατ. εργάτες, συνταξιούχους, άνεργους να ψηφίσουν σε ποσοστό 75% τη σταδιακή αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης από το 2008 έως το 2013 από τα 57 στα 61 έτη για τους εργάτες και στα 62 για τους αυτοαπασχολουμένους! Και σε αυτές τις κυβερνήσεις συμμετείχε η λεγόμενη αριστερά, τα μεταλλαγμένα Κομμουνιστικά κόμματα, που επέλεξαν την πολιτική του εφικτού, όπως έλεγαν και λένε.

Μπροστά στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο, τους δήμους και τις περιφέρειες ο λαός πρέπει να αντλήσει πείρα από όλα αυτά. Να συνειδητοποιήσει ότι είναι αυταπάτη να πιστεύει ότι με ορισμένες νομικές παρεμβάσεις και με μια ορισμένη μεταρρύθμιση των αστικών θεσμών μπορεί ο καπιταλισμός να γίνει ανθρώπινος. Η επιχειρηματικότητα υγιής, η καπιταλιστική αγορά ρυθμισμένη, ευχαριστημένοι και οι καπιταλιστές και οι εργαζόμενοι.Είναι αυταπάτη να πιστέψει κάποιος ότι με συνεννοήσεις και με νομοθετικές ρυθμίσεις θα λυθούν βασικά προβλήματα όπως η ανεργία, η μείωση των μεροκάματων, η αντιμετώπιση της ακρίβειας και τόσα άλλα που πλήττουν ανελέητα τον λαό.

Ο Καπιταλισμός έφτασε στα ιστορικά του όρια. Δεν είναι πλέον σε θέση να ικανοποιήσει καμία ανάγκη της κοινωνίας. Σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης επιτίθεται για να πάρει πίσω ότι απέσπασαν οι εργαζόμενοι με σκληρούς ταξικούς αγώνες. Και η επίθεση αυτή είναι καθολική και προαποφασισμένη. Είναι στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου που υλοποιείται από τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Και από αυτή τη στρατηγική δεν θα κάνει ούτε βήμα πίσω. Θα ελιχθεί, θα εξαπατήσει ίσως καθυστερήσει αλλά πίσω δεν θα κάνει. Είναι αυταπάτη να πιστεύει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα ότι οι πεινασμένοι λύκοι είναι δυνατόν να καθίσουν ειρηνικά πλάι στα πρόβατα και να διαπραγματευτούν. Είναι αυταπάτη να πιστέψει κάποιος ότι με ορισμένες νομικές παρεμβάσεις και με μια ορισμένη μεταρρύθμιση των αστικών θεσμών μπορεί ο καπιταλισμός να γίνει ανθρώπινος. Η επιχειρηματικότητα υγιής, η καπιταλιστική αγορά ρυθμισμένη, ευχαριστημένοι και οι καπιταλιστές και οι εργαζόμενοι. Είναι αυταπάτη να πιστέψει κάποιος ότι με συνεννοήσεις και με νομοθετικές ρυθμίσεις θα λυθούν βασικά προβλήματα όπως η ανεργία, η μείωση των μεροκάματων, η αντιμετώπιση της ακρίβειας και τόσα άλλα που πλήττουν ανελέητα τον λαό. Είναι ψέμα ότι μπορεί να γίνει δίκαιη αναδιανομή του πλούτου. Είναι ψέμα ότι μπορεί να υπάρξει αναπτυξιακή ανασυγκρότηση προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Και είναι ψέματα και αυταπάτες γιατί στην εξουσία θα εξακολουθούν να βρίσκονται οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Που όσο καλή και συνεννοήσιμοι άνθρωποι και αν είναι, δεν μπορούν πάρα να υπακούν στους νόμους της καπιταλιστικής ανάπτυξης που συμπυκνώνονται σε μία φράση:Συνεχής παραγωγή και αναπαραγωγή του κέρδους που προϋπόθεση έχουν την όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Και πάνω σε αυτή την τόσο απλή, και συνάμα τόσο δύσκολη να ανακαλυφθεί, αλήθεια έχουν θεμελιώσει το κράτος τους, τους θεσμούς τους, τους νόμους τους, με άλλα λόγια την εξουσία τους.

Πως λοιπόν τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του μνημονίου την αλήθεια για το μνημόνιο όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκάλεσε; Πώς γίνεται να είσαι αντίπαλος του μνημονίου χωρίς να είσαι αντίπαλος του καπιταλισμού; Το μνημόνιο είναι η αιτία του μνημονίου; Πώς γίνεται να πάρει ένα κομμάτι από το αρνί χωρίς το αρνί να σφαχτεί; Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα.Πώς γίνεται άραγε να υπάρχει η προσδοκία για κάτι καλύτερο όταν όλοι αυτοί που την υπόσχονται δεν είναι κατά του καπιταλισμού που προκάλεσε το μνημόνιο παρά μονάχα κατά του μνημονίου; Θέλουν να φάνε το κρέας αλλά θέλουν ο χασάπης που τους το προσφέρει να έχει πλύνει τα χέρια του και να τα έχει καθαρίσει από το αίμα. ∆εν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της και φέρνουν παραδείγματα από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.

Παύλος Δημητσάνος

Redflecteur