ΕΝΑ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΣΤΙΓΜΗΣ ΠΡΟΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ

Θα ‘χετε ίσως ακούσει για το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο που γίνεται μετά από κάλεσμα του ΠΑΜΕ αύριο 1η Νοέμβρη στις 12 το μεσημέρι στο Σύνταγμα. Και λέμε «ίσως» γιατί πολύ λίγα ήταν τα κανάλια επικοινωνίας μέσα από τα οποία θα μπορούσατε να έχετε μάθει αυτή την είδηση. Υπάρχουν όμως ευτυχώς και κάποια άλλα κανάλια επικοινωνίας που λέγονται συνδικάτα και μαζικές οργανώσεις που συσπειρώνουν μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους αγρότες, σπουδαστές, άνεργους, γυναίκες, νέους. Δεν είναι όσο μαζικές θα έπρεπε, ούτε στην καλύτερη κατάσταση κακά τα ψέματα.
Παραμένουν όμως το μοναδικό εργαλείο που έχουν στη διάθεσή τους οι εργαζόμενοι και οι άνθρωποι που με κάθε τρόπο γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταπίεσης από τους καπιταλιστές και τα κρατικά ή άλλα τσιράκια του ώστε να οργανώνουν την αντίσταση και την αντεπίθεσή τους. Σε αυτές τις οργανώσεις, ακόμη και σε αυτές που βρίσκονται εκτός του χώρου επιρροής του, απευθύνθηκε το ΠΑΜΕ –και μάλιστα όταν μπορούσε το έκανε μέσα από τις πιο μαζικές τους διαδικασίες τις γενικές συνελεύσεις- και τους κάλεσε να συμμετάσχουν στο Πανελλαδικό Συλλαλητήριο. Έτσι, ακόμη και χωρίς άλλη προβολή, μέσα από αυτό το ταπεινό αλλά δυνητικά πανίσχυρο κανάλι του οργανωμένου κινήματος, χιλιάδες εργαζόμενοι πήραν το μήνυμα και δήλωσαν συμμετοχή.

Τι έχουμε να κερδίσουμε σαν εργαζόμενοι από αυτό το συλλαλητήριο; Θα ρωτήσει κάποιος…

Το ΠΑΜΕ καλώντας αυτό το συλλαλητήριο προσπαθεί να κάνει μια αληθινή τομή στους αγώνες. Να ενώσει τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση που είναι διάχυτη σε όλα τα καταπιεζόμενα στρώματα της κοινωνίας μας με βάση ΚΟΙΝΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ, τα αιτήματα εκείνα που εκτιμά ότι πάνω τους μπορεί και αξίζει να συσπειρωθεί η αντίδραση των εργαζόμενων. Ποια είναι αυτά; Επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ, επίδομα ανεργίας 600 ευρώ για όλους τους ανέργους, κατώτερη σύνταξη στα 600 ευρώ, επαναφορά του 13ου και του 14ου μισθού, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, των χαρατσιών και των φόρων που πλήττουν μισθούς και συντάξεις.

Μα «σιγά τα αιτήματα» θα πουν κάποιοι. Άλλοι θα τα βρουν«λίγα», άλλοι πολύ «γενικά», άλλοι θα πουν «μα σε αυτά συμφωνούμε όλοι, έχουν ακουστεί και ξανακουστεί σε πλαίσια, σε πορείες και απεργίες». Ναι, «συμφωνούμε »όλοι είναι αλήθεια σε αυτά αλλά μόνο στις καθημερινές συζητήσεις μεταξύ μας. Ναι, ακούγονται πού και πού από εδώ κι από εκεί, τα περιλαμβάνουν πολλοί καιδιάφοροι στα πλαίσια και στα προγράμματά τους. Τα έχουμε όμως πραγματικά παλέψει σαν εργαζόμενοι ΑΥΤΑ τα αιτήματα;

Μην κοροϊδευόμαστε: ακόμη και το ίδιο το γεγονός ότι κάποιοι τα βρίσκουν «γενικά» -γι’ αυτό και «αόριστα»-  κάτι πρέπει να μας λέει. Τι κι αν ακούγονται πού και πού αυτά τα αιτήματα από πολλά και διάφορα μεγάφωνα στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Οι απεργίες, έτσι όπως γίνονται από τις κυρίαρχες στο συνδικαλιστικό κίνημα δυνάμεις, χρησιμοποιούν τέτοια αιτήματα ως ανώδυνη γαρνιτούρα ή και ως «φερετζέ». Στην πράξη οι διάφοροι κλάδοι καλούνται από αυτές τις δυνάμεις να απεργήσουν μόνο για διάφορα άλλα αιτήματα, «δικά τους», που όσο δίκαια κι αν είναι στο τέλος με αυτή την τακτική μένουν «δικά τους» και πνίγονται στο τέλος μέσα στη γενική αδιαφορία από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Μην κοροϊδευόμαστε: στην πράξη όλη η προσπάθεια των συμβιβασμένων, εργοδοτικών, κυβερνητικών ή ρεφορμιστικών δυνάμεων μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα ωθεί τους εργαζόμενους σε μία και μόνο κατεύθυνση: να παραπέμπουν αυτό που είναι ζωτικής σημασίας για το σύνολο των εργαζομένων στις καλένδες και να παλεύουν για το δήθεν «άμεσο» και «απτό» πρόβλημα του κάθε κλάδου (με το «παλεύουν» βέβαια να είναι σχετική έννοια αφού τον περισσότερο καιρό η «πάλη» τους διεξάγεται μέσα στα γραφεία των καπιταλιστών και μέσα στους διαδρόμους των υπουργείων). Με αυτού του είδους την «πάλη» βέβαια διαμορφώνονται κατά καιρούς σπουδαίοι παίκτες στο σπορ του «πόκερ με τα αφεντικά και την εξουσία» που σύντομα νιώθουν ότι χαραμίζονται και αξιοποιούν τα ταλέντα που απέκτησαν στο πόκερ της αστικής πολιτικής… Τα έχουμε δει όλοι αυτά.

Τα αιτήματα που αφορούν ΟΛΟΥΣ τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, που μπορούν να τους ενώσουν και να υπερβούν τις διαιρέσεις μεταξύ τους γίνονται έτσι ολοένα και πιο χλωμά, παύουν να συγκινούν και να οδηγούν τη δράση. Στην πράξη έχουμε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που απευθύνει στους εργαζόμενους, υπογείως ή φανερά, το ίδιο μήνυμα που απευθυνόταν στον αγανακτισμένο κόσμο τότε που ανθούσαν οι «συγκεντρώσεις της μούντζας»: «Ελάτε όπως είσαστε, ο καθένας με το ‘πρόβλημά’ του, ελάτε κι ας αδιαφορείτε ο ένας για τα αιτήματα του άλλου, ελάτε κι ας μισιόσαστε μεταξύ σας… Ελάτε να κάνουμε όσο πιο μεγάλο θόρυβο μπορούμε να ‘φύγουν αυτοί’». Κι όπως συμβαίνει συνήθως, κάποτε οι «αυτοί» φεύγουν, οι άλλοι έρχονται, οι «άλλοι» γίνονται σαν τους «αυτούς», καθώς ίδιες κι απαράλλαχτες παραμένουν από «αυτούς» και «άλλους» οι κοινές απαιτήσεις των ντόπιων μονοπωλίων, της ΕΕ και των πολυεθνικών: διευκολύνετε την ανάπτυξη (των κερδών μας), καταργήστε τα εμπόδια (την προστασία των εργαζόμενων) μειώστε τα κόστη (ρίξτε κι άλλο την τιμή της εργατικής δύναμης, μειώστε μισθούς και συντάξεις), ανοίξτε τις αγορές (δώστε μας κι άλλα πεδία κερδοφορίας), εκσυγχρονίστε το Κράτος (φτιάξτε ένα κράτος που θα μας εξυπηρετεί αλά καρτ), αντλήστε έσοδα από τη φορολογία όλων των στρωμάτων πλην του κεφαλαίου, φορολογήστε την κατοικία, το χωράφι, το εισόδημα για να διευκολυνθεί η επέκταση των καπιταλιστικών μονοπωλίων.

Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν «τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε» κάθε φορά που ένας κλάδος ή κατηγορία εργαζόμενων μένει ξανά μόνος του να διεξάγει τον «υπέρ πάντων αγώνα» και διαπιστώνει ότι τριγύρω οι άλλοι εργαζόμενοι δυσκολεύονται να καταλάβουν γιατί τα «πάντα» αυτά αφορούν και τους ίδιους. Όταν αποδέχεσαι τη μετατροπή σε αιτήματα «για τα μάτια του κόσμου» όλων αυτών  των ζωτικών για όλους τους εργαζόμενους αιτημάτων έχεις πρώτος υπογράψει την πράξη απομόνωσής σου.

Το ΠΑΜΕ κάλεσε σε συλλαλητήριο όλα τα συνδικάτα και τους μαζικούς φορείς με αυτά τα αιτήματα για να πάψουν να είναι «για τα μάτια του κόσμου» και για να τα αναδείξει μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Για να δείξει στους εργαζόμενους ότι οι αγώνες τους για τα όποια επιμέρους προβλήματα αντιμετωπίζουν κατά κλάδο ή κατά χώρο αποδυναμώνονται ακριβώς επειδή έχουν παραχωθεί στα αζήτητα τα κοινά αιτήματα. Αποδυναμώνονται επειδή η εργατική τάξη υστερεί σήμερα κατά πολύ στην προσπάθεια να ανοίξει κεντρικό μέτωπο με κοινά αιτήματα απέναντι στο κεφάλαιο και στις πολιτικές του εκφράσεις, όχι απλά απέναντι στον α ή στον β καπιταλιστή ή απέναντι στη μια ή την άλλη κυβέρνηση ή πολιτικό κόμμα.

Το συλλαλητήριο αναδεικνύει όμως και την αντίστροφη αλήθεια: ότι όλοι οι αγώνες δυναμώνουν όταν βάζουν στο στόχαστρο, την αιτία, το κέντρο της επίθεσης την οποία δέχονται σήμερα οι εργαζόμενοι, δηλαδή όταν βάζει στο στόχαστρο το ίδιο το κεφάλαιο και την εξουσία του πάνω στην κοινωνία. Όρος για να αποκτήσει δύναμη η φωνή αγανάκτησης, που σήμερα είναι τόσο διάχυτη αλλά ακούγεται τόσο «ξεψυχισμένη», είναι η φωνή αυτή να περάσει στα στόματα όλων, στην κεντρική σκηνή, να διατυπωθεί και να αρθρώσει λόγο και διεκδίκηση για λογαριασμό όλων των εκμεταλλευόμενων που υφίστανται τη σημερινή γενικευμένη εξαθλίωση.

Τα λίγο ως πολύ περιφρονημένα αυτά «γενικά» αιτήματα αλλά και ο τρόπος με τον οποίο τίθενται είναι τα κλειδιά που κάνουν αυτή την πρόταση του ΠΑΜΕ πολύτιμη για όλους τους εργαζόμενους. Σαν αιτήματα είναι ας πούμε «αμυντικά» και πολύ πιο «πίσω» από αυτό που θα διεκδικούσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Δεν γίνεται αλλιώς, αυτή δυστυχώς είναι η σημερινή πραγματικότητα μας, η σκληρή συνέπεια της διαρκούς υποχώρησης του εργατικού κινήματος. Όμως δείτε τι ιδιαίτερο έχουν αυτά τα αιτήματα έτσι όπως τα βάζει το ΠΑΜΕ.

Πρώτον, είναι αιτήματα που αγκαλιάζουν όλα τα λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους σε όλους τους κλάδους, τους υποαπασχολούμενους και τους άνεργους που ζουν το δικό τους καθημερινό μαρτύριο. Θα πέσει στο κενό κάθε προσπάθεια να τα παρουσιάσουν σαν συντεχνιακά. Ποιος άνθρωπος του λαού και της ανάγκης μπορεί να σηκώσει τους ώμους και να πει ότι δεν τον ενδιαφέρουν;

Δεύτερον, ΔΕΝ είναι «κοστολογημένα» σύμφωνα με τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, προς τις οποίες σπεύδουν «όλο ευθύνη» να συμμορφωθούν οι διάφοροι επίδοξοι σωτήρες του λαού. Ξεκινούν από τα στοιχειώδη της επιβίωσης για κάθε άνθρωπο για κάθε λαϊκή οικογένεια, όχι όπως τα ορίζουν οι ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης και τα «ελάχιστα εγγυημένα εισοδήματα» της ελεημοσύνης των κάθε λογής «ανθρωπιστών».

Τρίτον, σηματοδοτούν την έμπρακτη άρνηση ορισμένων από τις βασικότερες και κοινές για όλους όψεις των πολιτικών των μνημονίων, άρα όποιος πραγματικά αντιτίθεται στα μνημόνια και δεν εντυπωσιάζεται από ρητορικά σκισίματα τους, που αργότερα βαφτίζονται«αμετροέπειες», δεν έχει παρά να τα υποστηρίξει ένα προς ένα.

Τέταρτον, γιατί είναι αιτήματα που δεν απευθύνονται μόνο στη σημερινή κυβέρνηση, δεν θέλουν να πιέσουν τον α ή τον β πολιτικό παράγοντα. Απευθύνονται στη σημερινή, στην αυριανή, σε κάθε κυβέρνηση που αύριο θα χειρίζεται τις υποθέσεις του αστικού κράτους. Είναι απαιτήσεις που δεν επιτρέπουν στον όποιον σήμερα παριστάνει τον «μνημονιοσκίστη» να επικαλεστεί αύριο τον «ρεαλισμό» ή τις «συνθήκες» για να τα πάρει πίσω. Είναι το ακριβώς αντίθετο από τις λευκές επιταγές που δίνουν οι εργαζόμενοι όταν εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην ψήφο σε ένα κόμμα υποταγμένο στο κεφάλαιο και στην ΕΕ. Είναι η πιο γνήσια εργατική πολιτική στάση που μπορεί να υπάρξει, διατυπωμένη με γνώμονα τις εργατικές και λαϊκές ανάγκες και το δικαίωμά μας στον παραγόμενο πλούτο.

Πολλοί λένε «πονηρά» ότι το ΠΑΜΕ είναι αντιφατικό επειδή καλεί σε συλλαλητήριο μόνο με αυτά τα αιτήματα, χωρίς να βάζει το συνηθισμένο του πλαίσιο πολιτικών αιτημάτων που φτάνουν μέχρι τη μονομερή διαγραφή του χρέους με εργατική-λαϊκή εξουσία και οικονομία. Άλλοι, ή και οι ίδιοι, λένε ότι το ΠΑΜΕ είναι αντιφατικό γιατί κάνει ενωτικό κάλεσμα ενώ συνεχίζει να καλεί σε χωριστές απεργιακές συγκεντρώσεις. Στην πραγματικότητα το ίδιο το συλλαλητήριο είναι μια απάντηση και στις δύο αυτές κουτοπόνηρες κατηγορίες. Φυσικά και το ΠΑΜΕ δεν υποστέλλει τη σημαία των πολιτικών διεκδικήσεων της εργατικής τάξης, και φυσικά συνεχίζει και θα συνεχίσει να λέει στους εργαζόμενους ότι με ένα τέτοιο πολιτικό πλαίσιο πάλης οι αγώνες τους για τα επιμέρους θα ήταν ασύγκριτα πιο δυνατοί. Είναι επίσης αυτονόητο ότι το ΠΑΜΕ διαχωρίζεταικαι θα διαχωρίζεται από τις συνδικαλιστικές και πολιτικές εκείνες δυνάμεις που σπέρνουν στους εργαζόμενους τη συντεχνιακή διαίρεση, τον ατομισμό, την υποταγή στα καπιταλιστικά συμφέροντα και στην ΕΕ, τη σύγχυση και τον οπορτουνισμό, την αντίληψη δηλαδή ότι με κάποια κατάλληλα «κόλπα», «χειρισμούς» και πολιτικά παζάρια είναι δυνατό η εργατική τάξη να ισχυροποιηθεί και να πετύχει νίκες στους αγώνες της.

Όμως το συλλαλητήριο της 1^ης Νοέμβρη δείχνει ανάγλυφα στους εργαζόμενους δύο πράγματα. Πρώτον, το πολιτικό πλαίσιο αιτημάτων του ΠΑΜΕ δεν είναι εμπόδιο στην πιο πλατιά συσπείρωση των εργαζόμενων με βάση κοινά τους αιτήματα, ίσα-ίσα, χάρη σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο και την ταξική αντίληψη που το διαπνέει το ΠΑΜΕ είναι σε θέση σήμερα να προβάλλει τέτοιας λογής αιτήματα που ΕΝΩΝΟΥΝ ΑΛΗΘΙΝΑ, και όχι μόνο ρητορικά. Αλλά και το πολιτικό αυτό πλαίσιο είναι που δίνει διέξοδο ώστε η αγανάκτηση να γίνει από κραυγή λόγος και αίτημα διεκδίκησης. Δεύτερον, γίνεται πλέον πολύ κατανοητό ότι το ΠΑΜΕ τόσον καιρό διαχωρίζεται ακριβώς από αυτούς που χωρίζουν τους εργαζόμενους με κάθε μέθοδο και ευκαιρία, διαχωρίζεται ακριβώς για να ενώσει όλους τους εργαζόμενους στη μόνη βάση πάνω στην οποία μπορούν να ενωθούν, στη βάση του ταξικού τους συμφέροντός να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις του κεφαλαίου και να αντεπιτεθούν.

Γι’ αυτό και αληθινά εκτεθειμένοι είναι όλοι αυτοί που ενώ υποτίθεται ότι συμφωνούν με όλα αυτά τα αιτήματα έτρεχαν να βρουν διάφορες δικαιολογίες για να μη ψηφίσουν μέσα στα σωματεία τους τη συμμετοχή στο συλλαλητήριο. Είχαν δε το θράσος να προβάλουν σαν επιχείρημα ότι το ΠΑΜΕ δεν απευθύνθηκε σε αυτούς ως παρατάξεις ή πολιτικές δυνάμεις αλλά στα ίδια τα συνδικάτα. Κι όλα αυτά ενώ παράλληλα παρουσίαζαν το κάλεσμα του ΠΑΜΕ σαν«κομματικό κάλεσμα»! Εμ ήθελαν επίσημη πρόσκληση στα κομματικά τους γραφεία για να συμμετάσχουν, εμ χρεώνουν στο ΠΑΜΕ «κομματική ταυτότητα» επειδή απευθύνθηκε στους εργαζόμενους, στα συνδικάτα και στους μαζικούς φορείς. Μόνο στις υποκριτικές φιέστες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ήξεραν όλα τα προηγούμενα χρόνια να τρέχουν πειθήνια.

Το συλλαλητήριο αυτό λοιπόν είναι ένα συλλαλητήριο που δείχνει έμπρακτα έναν άλλον δρόμο που ελάχιστα ακολουθούν ή δοκιμάζουν οιε ργαζόμενοι τις τελευταίες δεκαετίες υπό την επιρροή των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Γι’ αυτό είναι ένα συλλαλητήριο με αύριο. Δείχνει τον τρόπο με τον οποίο οι εργαζόμενοι μπορούν, μέσα σε αυτές τις άθλιες συνθήκες, να ισχυροποιηθούν και να νικήσουν. Ο δρόμος που δείχνει το συλλαλητήριο είναι αυτός: να προτάξουμε αυτό που έχουμε κοινό, να δυναμώσουμε τον αγώνα για αιτήματα που αφορούν όλους μας, εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους, αγρότες, αυτοαπασχολούμενους, σπουδαστές, νέους και γυναίκες, να οργανώσουμε το κίνημά μας σε κάθε τόπο δουλειάς και να τρομάζουμε συνεχώςτο κεφάλαιο με τη δράση, τη φωνή, τον λόγο την παρουσία μας.

Το συλλαλητήριο της 1^ης Νοέμβρη έχει αύριο, γιατί αύριο μέσα σε κάθε κλάδο, σε κάθε χώρο δουλειάς θα μπει το ίδιο ζήτημα που το συλλαλητήριο σήμερα θέτει : να βρεθούν τα αιτήματα εκείνα που να είναι κοινά και προς το συμφέρον της τάξης μας και που δεν θα εξαρτώνται από το κεφάλαιο, από τους εκβιασμούς του κι από την πολιτική του. Να οργανωθούν σε κάθε χώρο όλοι αυτοί που σήμερα παλεύουν μόνοι τους με τα θεριά της καθημερινότητας, να γραφτούν στα σωματεία τους και να κάνουν την αρχή, παλεύοντας βήμα-βήμα, όχι όμως πια στα τυφλά αλλά με έναν στόχο: να διαμορφώσουν παντού αιτήματα στα οποία δεν θα είναι μόνοι, που θα συσπειρώνουν όλους τους εργαζόμενους ανεξάρτητα από εργασιακή σχέση και ειδικότητα. Το συλλαλητήριο θα έχει αύριο λοιπόν γιατί είναι ένα μάθημα οργάνωσης, είναι ένα μάθημα που δείχνει έμπρακτα ότι –ειδικά στις σημερινές συνθήκες- η ένωση και η οργάνωση των εργατών με βάση τα κοινά τους ταξικά συμφέροντα ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΑΓΩΝΑΣ, είναι επίσης ο όρος για κάθε νικηφόρο αγώνα και κατάκτηση.

Στους πονηρούς που λένε «μα αυτά τα αιτήματα υπάρχουν στο α ή το β’ πρόγραμμα του τάδε ή δείνα κόμματος», ας δοθεί η απάντηση: αυτό δεν αφορά την εργατική τάξη, και η εργατική τάξη δεν διατυπώνει τα αιτήματά της με τέτοια κριτήρια. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι στο στόμα μυριάδων ανθρώπων και στην καθημερινή δράση των χιλιάδων που οργανώνονται στους τόπους δουλειάς τα αιτήματα αυτά παύουν να είναι «λευκές επιταγές», είναι όπλα στον αγώνα μας για μικρές και μεγάλες κατακτήσεις.

Ας δυσκολεύονται να καταλάβουν όλα τα παραπάνω όσοι δεν σκέφτονται σαν εργαζόμενοι και άνθρωποι της ανάγκης, αλλά σαν γερολαδάδες της οκάς, όσοι -ακόμα και σήμερα που οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν μια επίθεση πουτους πάει δεκαετίες πίσω- συνεχίζουν να έχουν σαν κριτήριο «μικροζημιές καιμικροκέρδη» που λέει κι ο ποιητής. Δεν πειράζει να μην καταλάβουν το ΠΑΜΕ εκείνοι που βλέπουν το εργατικό και οργανωμένο κίνημα σαν σύνολο από καλοπροαίρετους συνηγόρους -ή ακόμα χειρότερα σαν πρόθυμους «τσαμπουκάδες» που καθαρίζουν για λογαριασμό των ανυπεράσπιστων κατά τα άλλα εργαζόμενων- και που είναι καλοί μόνο αν τυχαίνει με τη δράση τους να αποφέρουν τρεις δραχμές άμεσα στη δική τους και μόνο τσέπη και δεν νοιάζονται για τα υπόλοιπα. Ας μην την καταλάβουν και ποτέ όσοι έχουν κηρύξει σε συνταγή επιβίωσης τη ρουφιανιά και την καθημερινή συναλλαγή με τα αφεντικά και τα τσιράκια τους.

Είναι όμως σημαντικό το μήνυμα του συλλαλητηρίου της 1^ης Νοέμβρη να το καταλάβουν οι άνθρωποι που υποφέρουν και αγωνιούν καθημερινά, που βλέπουν με απελπισία να έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια μέτρα που σαρώνουν τη ζωή τους. Οι άνθρωποι που δεν ψάχνουν να βρουν φανταστικούς υπαίτιους για την κατάσταση αλλά καταλαβαίνουν τη στοιχειώδη αλήθεια ότι έχουμε να κάνουμε με μια επίθεση εναντίον του εργαζόμενου ανθρώπου πρωτίστως και μια επίθεση που η προέλευσή της είναι το κεφάλαιο, τα συμφέροντά του και η κρίση του. Οι άνθρωποι που προβληματίζονται γνήσια για τα αδιέξοδα των κινητοποιήσεων που έγιναν μέχρι τώρα, που κατανοούν ότι οι αγώνες και οι νίκες των εργαζόμενων δεν χτίζονται από τη μια μέρα στηνάλλη. Οι άνθρωποι που ασφυκτιούν με το μέλλον εξαθλιωμένου μισθωτού σκλάβου που επιφυλάσσεται στις επόμενες γενιές, και δεν είναι έτοιμοι να αποδεχτούν αυτή τη μοίρα στρεφόμενοι εναντίον των ομοίων τους. Τέτοιους ανθρώπους είναι γεμάτοι οι δρόμοι, τα εργοστάσια και τα γραφεία κι ας πνίγεται η ύπαρξή τους μέσα στα ατομιστικά πρότυπα που προβάλλονται. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν θέση σε ένα από τα ρυάκια που θα ξεκινήσουν αύριο για να πνίξουν το Σύνταγμα. Σε αυτούς τους ανθρώπους απευθύνεται το ΠΑΜΕ και τους επισημαίνει τι λογής είναι αυτός ο άλλος δρόμος που προτείνει, τους καλεί να τον δοκιμάσουν. Από το ποτάμι αυτό μόνο ενισχυμένος σε δύναμη και σε γνώση μπορεί αν βγει ο εργαζόμενος κι ο άνθρωπος που υποφέρει.

Ας πάρετε λοιπόν έστω και την τελευταία στιγμή θέση σε αυτό το δικό σας ποτάμι, όσες διαφωνίες κι αν έχετε με το ΠΑΜΕ. Μη φοβηθείτε τις σημαίες του, άλλοι πρέπει να τις φοβούνται. Είναι οι σημαίες κάτω από τις οποίες η εργατική τάξη παγκόσμια κέρδισε όσα κέρδισε, οι σημαίες που δεν φοβήθηκαν ποτέ να γράψουν δίπλα στο σύνθημα του «δίκαιου μισθού για μια δίκαιη εργάσιμη ημέρα», δίπλα στα άμεσα και καθημερινά αιτήματα το σύνθημα για την ανατροπή της εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Εκατομμύρια εργάτες σε όλον τον κόσμο έμαθαν από την πείρα τους ότι η δύναμη των διεκδικήσεων τους πολλαπλασιάζεται όταν βαδίζουν με αυτό το τρομερό για τους αστούς σύνθημα για σημαία τους. Ας ακολουθήσουμε και σήμερα αυτή την πολύτιμη πείρα τους!

Όλοι και όλες αύριο στο Σύνταγμα λοιπόν! Όλοι στον αγώνα για την οργάνωση της τάξης μας!

Νίκος Ζαρταμόπουλος

μέλος ΝΤ ΑΔΕΔΥ Λέσβου 
Μυτιλήνη 31 Οκτώβρη 2014

(Το κείμενο μας το έστειλε φίλη αναγνώστρια, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Ευχαριστούμε για την αποστολή)