Αχτίδες αισιοδοξίας

Όταν κλειστείς στο καβούκι σου νιώθεις ότι γίνεσαι ―κατά κάποιο τρόπο― το κέντρο του κόσμου. Ενός κόσμου άνισου, άδικου, δολοφονικού και αδηφάγου σαν άγριο θηρίο, που σε ξεχώρισε ανάμεσα στο πλήθος και βάλθηκε να σε κατασπαράξει. Η ανεργία δημιουργήθηκε για να μείνεις εσύ χωρίς δουλειά, τα χρέη γεννήθηκαν για να πνίξουν την ύπαρξή σου, το μεροκάματό σου είναι μικρό γιατί τέτοιο μεροκάματο σου αξίζει. Η απογοήτευση που σε πλημμυρίζει και μαζί οι ανασφάλειες, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, ακόμα και αυτή η κακή σχέση που αποχτάς με τον καθρέφτη σου σχηματίζουν γύρω σου έναν βούρκο που σε παγιδεύει και σε ρουφάει, πότε αργά, ηδονικά, όταν συναναστρέφεσαι με άλλους κλεισμένους στο καβούκι τους, και πότε μονομιάς, σχεδόν απάνθρωπα, όταν έρθεις σε επαφή με κάποιον που δεν σου μοιάζει. Το να κλειστείς στο καβούκι σου είναι εύκολο. Μπορείς να βρεις ―και αν δεν μπορείς, θα εφεύρεις― πολλούς λόγους που να δικαιολογούν μια τέτοια επιλογή σου. Πάντα, βέβαια, οι λόγοι αυτοί βαρύνουν τους άλλους, ποτέ εσένα.

Και έτσι περνάει ο καιρός. Και όσο περισσότερος από τον χρόνο σου γίνεται παρελθόν, τόσο το καβούκι σου βαραίνει και σε πνίγει. Γίνεται ένα με το σώμα σου, ένα με την ψυχή σου και, τότε, οι πιθανότητες να το αποτινάξεις από πάνω σου, να απελευθερωθείς από αυτό, λιγοστεύουν. Έτσι το συνηθίζεις. Και αποδέχεσαι μοιρολατρικά το ξόδεμα της υπόλοιπης ζωής σου παγιδευμένος στο βούρκο σου, παραιτημένος, μέχρι που το καβούκι σου αντικαθιστά τελικά την ίδια την ψυχή σου και τότε λες πως ό,τι έζησες το ’ζησες γιατί έτσι ήταν η ζωή. Επειδή κάποιοι σε έχουν πείσει ότι γεννήθηκες με καβούκι και θα το κουβαλάς μέχρι να πεθάνεις.

Αν βγάλεις το κεφάλι σου λίγο παραέξω από το καβούκι σου, θα αντικρίσεις την πραγματικότητα. Θα δεις ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν και σένα. Με τα ίδια προβλήματα με σένα και κάποιοι, ίσως, με ακόμα μεγαλύτερα από τα δικά σου. Που ζουν δίπλα σου και αναπνέουν από τον ίδιο αέρα με σένα, ίδιους και απαράλλαχτους με του λόγου σου, μα και χωρίς να σου μοιάζουν:  Δεν κουβαλάνε καβούκι. Είναι αυτοί που προσπαθούν να σου αφαιρέσουν «λόγους» να κλείνεσαι στον εαυτό σου. Οι συνάδελφοί σου. Άνεργοι, και αυτοί, κακοπληρωμένοι, απλήρωτοι, απολυμένοι. Οι συνάδελφοι που σου ζητάνε να γραφτείς στο συνδικάτο, να έρθεις στο συνδικάτο, να συμμετέχεις, να ακούσεις και το σπουδαιότερο να μιλήσεις στο συνδικάτο. Στο Συνδικάτο σου. Είναι αυτοί που έχουν να παλέψουν, εκτός από τα προβλήματα τα δικά τους και του Συνδικάτου,  και με χιλιάδες καβούκια…

Στη σημερινή γενική συνέλευση του Συνδικάτου Οικοδόμων μίλησαν κάποιοι από αυτούς τους συναδέλφους. Ακούστηκε πόσοι ―ακόμα― προστέθηκαν στις στρατιές των ανέργων, πόσα μεροκάματα κάνουν όσοι ―οι… τυχεροί― δουλεύουν, πόσο έπεσε το μεροκάματο και πώς «πέταξε» το ένσημο. Ακούστηκαν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο νέος συνάδελφος που αποφάσισε να φτιάξει οικογένεια, οι συνεχώς πολλαπλασιαζόμενες δυσκολίες του αλλοδαπού οικονομικού μετανάστη συνάδελφου, για νόμιμη διαμονή και επιβίωση του ίδιου και της οικογένειάς του, η αβεβαιότητα όλων των οικοδόμων απέναντι στην ασφάλιση και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και των μεγαλύτερων σε ηλικία, για το πότε και πόση σύνταξη θα πάρουν. Ακούστηκαν δηλαδή προβλήματα γνωστά σε όλους τους οικοδόμους, που αφορούν όλους τους οικοδόμους.  Προβλήματα που δεν ειπώθηκαν απλά για να καταγραφούν, αλλά ήταν ενταγμένα στο πλαίσιο της αγωνιστικής διεκδίκησης των λύσεών τους. Ήταν φανερή ―περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια― στη χτεσινή συνέλευση, η διάθεση των συναδέλφων να τα αντιπαλέψουν με μεγαλύτερη ένταση. Όπως είναι ―πάντα― φανερό ότι οι λύσεις στα προβλήματα έρχονται μόνο με τον οργανωμένο αγώνα, μέσα από τα ταξικά συνδικάτα.

Ήταν πολύ σημαντική η πείρα που μεταφέρθηκε από τους συναδέλφους για το στήσιμο (από το μηδέν) σωματείου στο μετρό, για τη διεκδίκηση και κατάκτηση αυξήσεων στα μεροκάματα (πριν λίγες μέρες), για το σπάσιμο μέρα με τη μέρα ―στα λίγα εργοτάξια― των τειχών, από τη μια της τρομοκρατίας της εργοδοσίας και της  αδράνειας των συναδέλφων (τα καβούκια που λέγαμε), που κάνουν τις συνθήκες του αγώνα ακόμα δυσκολότερες, αλλά σηματοδοτούν και το μέγεθος των καταχτήσεων όταν αυτές επιτευχτούν.

Το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας, μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια αγωνιστικής δράσης και προσφοράς στο εργατικό κίνημα,  δίνει σήμερα  έναν γιγαντιαίο αγώνα για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην αποστολή του. Έχει να αντιμετωπίσει τη σκληρότερη καπιταλιστική κρίση των τελευταίων δεκαετιών, το «ξεκλήρισμα» του κλάδου ως συνέπεια της τεράστιας ανεργίας, τη μη συμμετοχή της μεγάλης πλειοψηφίας των συναδέλφων στις διαδικασίες, που οφείλεται στην απαξίωση της έννοιας «συνδικαλισμός» (καλλιεργήθηκε με τέχνη επί δεκαετίες από τους ξεπουλημένους εργατοπατέρες και τις δυνάμεις του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού και του οπορτουνισμού), στην απογοήτευση του «δεν γίνεται, δεν αλλάζει τίποτα»,  στο φόβο. Δίνει αγώνα να ανταπεξέλθει και στα μεγάλα οικονομικά προβλήματα που προκύπτουν ως συνέπεια των παραπάνω και εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία του. Και άλλο αποκούμπι δεν έχει το Συνδικάτο πέρα από τα μέλη του. Οι συνάδελφοι οικοδόμοι ήταν που σήκωσαν στις πλάτες τους το Συνδικάτο τους όλα τα χρόνια των μικρών και μεγάλων καταχτήσεων, οι συνάδελφοι και σήμερα θα καταφέρουν να υπερνικήσουν τις δυσκολίες και το Συνδικάτο να βγει ακόμα μια φορά νικητής. Τα μέλη  που έχουν κάνει υπόθεσή τους τον αγώνα αυτόν, οι συνάδελφοι που θα δραστηριοποιηθούν, οι καινούργιοι που έρχονται και θα έρθουν,  τα νέα παιδιά που πρέπει να βγουν μπροστά. Δεν πρόκειται απλά για το βάρος των αγωνιστικών παρακαταθηκών που μας άφησαν οι προηγούμενες γενιές των συνδικαλιστών του κλάδου, που πρέπει να μεταφερθούν στους επόμενους, αλλά για την επιβίωσή μας, για να σταθεί ο κλάδος στα πόδια του, για την υπόθεση της τάξης μας συνολικότερα, για την υπεράσπιση της αποστολής της.

Αν κάτι έμεινε από τη σημερινή Γενική Συνέλευση του Συνδικάτου Οικοδόμων είναι κάποιες αχτίδες αισιοδοξίας. Αντέξαμε, απέναντι στη λαίλαπα, και θα αντέξουμε. Όσο θα υπάρχουν εργάτες με ταξική συνείδηση, αποφασισμένοι να μη λυγίσουν, τόσο περισσότερα καβούκια θα μένουν αδειανά. Η ώρα που θα μιλήσουν οι εργάτες θα ’ρθει. Ο καπιταλισμός μπορεί να διατυμπανίζει από τη μέρα που γεννιόμαστε ότι είναι το «κέντρο του κόσμου», όμως ξέρουν, και «αυτοί» και εμείς, ότι αυτό ισχύει για το δικό τους κοινωνικό σύστημα. Ο δικός μας κόσμος, ο κόσμος των εργατών δεν χτίστηκε ακόμα. Γι’ αυτόν τον κόσμο παλεύουμε, με το αντίπαλο ταξικό «θεριό» αλλά και με τις αδυναμίες μας. Γιατί όπως είπε και ένας συνάδελφος από το βήμα σήμερα, αυτοί είμαστε οι εργάτες, με τα καλά μας και με τα κουσούρια που μας μπόλιασε το σύστημα, τις αδυναμίες μας. Αυτούς τους εργάτες θα πείσουμε, μαζί με αυτούς θα παλέψουμε και μαζί θα χτίσουμε. Αυτή είναι η τάξη μας και για το συμφέρον της αξίζει να κάνει κανείς τα πάντα.

Κυριακή 12 Οκτώβρη 2014.