Το δικαίωμα κόντρα στο «ρεαλισμό» και την «κοστολόγηση»

Την Πέμπτη 16/10 στο Ριζοσπάστη υπήρχε μία είδηση αποκαλυπτική. Η «Credit Suisse» παρουσίασε τα στοιχεία της για την αύξηση του παγκόσμιου πλούτου το 2013. Με βάση αυτά, αν υπήρχε «ισομερής» κατανομή κάθε ενήλικος σε τούτο τον κόσμο έπρεπε να έχει ετήσιο εισόδημα 56.000 δολάρια!

Η είδηση θα μπορούσε να είναι απάντηση στους κουβαρντάδες αρθρογράφους της «Αυγής», που κατηγορούν το ΚΚΕ γιατί κάνει κριτική στις εξαγγελίες τους. Γιατί δεν είμαστε ικανοποιημένοι με ένα κομμάτι ψωμί, ενώ γύρω υπάρχει χορός εκατομμυρίων, πλούτος αμύθητος. Σήμερα ξαναέρχεται η συζήτηση για το τι είναι ρεαλιστικό. Δεν την άνοιξε ο λαός, την παρακολουθεί.

Μπήκε από τις εξαγγελίες Σαμαρά - Βενιζέλου για το «εγγυημένο μοίρασμα της φτώχειας» που ανακοίνωσαν. Με πιλοτική εφαρμογή μάλιστα και όχι για όλους, τις ίδιες μέρες που αποφάσισαν νέα γενναιόδωρη φοροαπαλλαγή για τους εφοπλιστές, χωρίς βέβαια εδώ να εξαιρέσουν κανέναν.

Μπήκε από τις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, που κατέβασε και αυτός το ρεαλισμό και την κοστολόγηση στην «ακραία» φτώχεια με βάση τις αποφάσεις της ΕΕ.

Ολα αυτά ταιριάζουν με την παλιά θυμόσοφη ιστορία του λαού μας για την καλύβα του Χότζα.

Στις βαρύγδουπες εξαγγελίες και τις καλοστημένες φιέστες της συγκυβέρνησης, των επίδοξων μνηστήρων της κυβερνητικής εξουσίας των μονοπωλίων, στις στημένες συζητήσεις που τις συνοδεύουν, επανέρχεται ο «ρεαλισμός» και η «κοστολόγηση». Εννοιες πλήρως ταυτισμένες με την προστασία των κερδών των λίγων. Είναι ρεαλισμός όμως η συνήθεια στη χαμοζωή; Στην τεράστια ανεργία; Στη δουλειά χωρίς δικαιώματα; Ρεαλισμός είναι να επιστρέψουμε στο επίπεδο ζωής του λαού πριν από 50 χρόνια;

Τα δικαιώματα δε χαρίζονται, κατακτιούνται

Ρεαλισμός είναι να αποφασίσουμε την ανατροπή και να περπατήσουμε το δρόμο της ρήξης.

Οχι μόνο οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία, ολόκληρος ο λαός που υποφέρει οφείλει να αγκαλιάσει την απόφαση πάνω από 650 μαζικών οργανώσεων να βρεθούν στο Σύνταγμα την 1η Νοέμβρη. Συνδικάτα, αγροτικοί σύλλογοι, σωματεία αυτοαπασχολούμενων, σύλλογοι γυναικών, φοιτητικοί σύλλογοι, μαθητές θα είναι εκεί, σε ένα μεγάλο συλλαλητήριο. Στις προετοιμασίες που γίνονται, στο ίδιο το πανελλαδικό συλλαλητήριο είναι η ώρα να επανέλθει στη ζωή και τον αγώνα, από τη μεριά του λαού αυτή τη φορά, η έννοια δικαίωμα.

Δουλειά με δικαιώματα. Το δικαίωμα στην Παιδεία, την Υγεία. Το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο. Το δικαίωμα στη σύνταξη. Το δικαίωμα να ζούμε με βάση τις δυνατότητες και τα επιτεύγματα της εποχής μας.

Δικαίωμα λοιπόν. Δικαίωμα κόντρα στο «ρεαλισμό» των καπιταλιστών, την «κοστολόγηση» των κομμάτων της ΕΕ.

Δικαίωμα κόντρα στις «παροχές», τα μέτρα για την «ανθρωπιστική κρίση». Δηλαδή δικαίωμα κόντρα στα ψίχουλα που πετούν αν περισσέψουν από το προκλητικό φαγοπότι τους.

Και τα δικαιώματα δε χαρίζονται, κατακτιούνται. Με αγώνα. Ούτε με παρακάλια, ούτε με αναμονή σε μεσσίες. Από εργολάβους λύσεων χόρτασε ο λαός μας. Εξαπατήθηκε πολλές φορές. Δικαιώματα με το λαό στη γωνία δεν ήρθαν ποτέ. Με το λαό πρωταγωνιστή, στο προσκήνιο μπορούν να γίνουν τα πάντα.

Οι κομμουνιστές δεν το κρύβουμε. Σε αυτήν τη μεγάλη πρωτοβουλία είμαστε μπροστά με σχέδιο και στόχους. Το ξέρουν και οι εργαζόμενοι. Εγιναν γενικές συνελεύσεις όπου εργάτες που ανήκουν σε άλλους πολιτικούς χώρους και παρατάξεις έλεγαν: «Τους κομμουνιστές τους ξέρουμε, το ΠΑΜΕ το ξέρουμε, σε αυτό το συλλαλητήριο θα πάμε μαζί τους».

Παλεύουμε αυτές οι αποφάσεις να πολλαπλασιαστούν, να αγκαλιαστούν από περισσότερους.

Να βγουν στο προσκήνιο οι ανάγκες των ανέργων, του εργαζόμενου λαού. Είναι διαδήλωση προετοιμασίας, κλιμάκωσης για απεργιακό αγώνα απέναντι στον αντεργατικό οδοστρωτήρα που συνεχίζει. Απέναντι στο εμπόριο φόβου της συγκυβέρνησης και την καλλιεργούμενη αναμονή για δήθεν λύση από τα πάνω. Την υπονόμευση των αγώνων από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, νέο και παλιό.

Είναι απάντηση στη νόθευση του ριζοσπαστισμού που βρίσκεται σε εξέλιξη με στόχο να εγκαταλειφθούν συνθήματα και αιτήματα ριζοσπαστικά που υιοθετήθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Εχουν στόχο και για το λαό μια «βίαιη ωρίμανση» στο ρεαλισμό και την κοστολόγηση της φτώχειας.

Τις επόμενες μέρες δίνουμε αγώνα για να βουλιάξει το Σύνταγμα την 1η Νοέμβρη.

Το ταξικό κίνημα μπορεί και πρέπει να γίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων.

Του Γιάννη ΠΡΩΤΟΥΛΗ*
* Ο Γ. Πρωτούλης είναι μέλος της ΚΕ και μέλος του Γραφείου Περιοχής της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ

Ριζοσπάστης