Η στρατηγική που τους δεσμεύει

Η προχτεσινή συνεδρίαση του Συμβουλίου των υπουργών Εργασίας της ΕΕ μας θύμισε το περίφημο «ευρωπαϊκό κεκτημένο», το οποίο τόσο συχνά παινεύουν όσοι επιχειρούν να κρύψουν την αιτία του κακού για τα δεινά του λαού, ισχυριζόμενοι ότι εδώ, στη χώρα μας, κάτι πάει στραβά, σε αντίθεση μ' αυτά που συμβαίνουν εκεί, στην Ευρώπη. Οι υπουργοί έξυσαν πληγές εξετάζοντας την πορεία υλοποίησης της στρατηγικής «Ευρώπη 2020», για την οποία διαπίστωσαν ότι καθυστερεί η εφαρμογή της. Η στρατηγική αυτή είχε παρουσιαστεί το 2010 μετά βαΐων και κλάδων και υποσχόταν, με τα λόγια των εμπνευστών της, να μετατρέψει την ΕΕ σ' έναν «εργασιακό παράδεισο».
Στην πραγματικότητα, η στρατηγική της ΕΕ «Ευρώπη 2020» εκπονήθηκε ως συνέχεια - εμβάθυνση της αντιλαϊκής Στρατηγικής της Λισαβόνας και σηματοδότησε την ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σε ολόκληρη την ΕΕ. Για τις καθυστερήσεις που σημειώνονται σ' αυτήν την επίθεση εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους οι υπουργοί Εργασίας της ΕΕ, καθώς εκτιμούν ότι έτσι κινδυνεύουν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια να χάσουν τον πόλεμο με τους ανταγωνιστές τους.

Στη χώρα μας η στρατηγική «Ευρώπη 2020» έχει περάσει αυτούσια και στο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2015 - 2018», που προβλέπει ανάμεσα σ' άλλα: Αναθεώρηση της νομοθεσίας για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Μείωση του κατώτατου μισθού για τους μακροχρόνια ανέργους που προσλαμβάνονται. Ρύθμιση των «εργασιακών σχέσεων, εργατικών δράσεων και λειτουργίας των σωματείων», δηλαδή νέο συνδικαλιστικό νόμο για να μπει στο γύψο το δικαίωμα της απεργίας και να ρυθμιστούν νομοθετικά από το αστικό κράτος οι όροι λειτουργίας και δράσης των σωματείων, ώστε να χτυπηθούν το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και οι αγωνιστικές μορφές δράσης του. Προβλέπεται ακόμα επέκταση της δράσης των «δουλεμπορικών γραφείων», καθώς επίσης και να λάβει μόνιμο χαρακτήρα η κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων μέσα από την δημιουργία μόνιμου μηχανισμού διαθεσιμότητας. Αυτά, δηλαδή, που, μαζί με μια σειρά ακόμα ρυθμίσεις, ήδη με καταιγιστικό ρυθμό, προωθεί και νομοθετεί η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (νέος γύρος συνένωσης νοσοκομείων, νέες περικοπές δαπανών των μεγάλων νοσοκομείων, μετακινήσεις υγειονομικού προσωπικού, ένταξη όλων των Ταμείων επικουρικής ασφάλισης στο νέο Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης, νέα αναδιάρθρωση στο δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα, ακόμα και αυτή η, μόλις προχτές, ψήφιση του νόμου για τη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων).

Αυτή η στρατηγική προωθείται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, είτε έχουν μνημόνια είτε δεν έχουν. Η αξίωση για απαρέγκλιτη εφαρμογή της σε κάθε χώρα της ΕΕ αφήνει ξεκρέμαστους όσους ισχυρίζονται πως όταν βρεθούν αυτοί στο τιμόνι της διακυβέρνησης, εντός της ΕΕ και του αντιλαϊκού πλαισίου, θα διαπραγματευτούν για το λαό. Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής είναι που προβλέπεται η υποβολή των κρατικών προϋπολογισμών για έγκριση από τα ευρωενωσιακά όργανα. Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής προβλέπεται η «ενισχυμένη οικονομική διακυβέρνηση», που επιβάλλει διαρκείς μειώσεις μισθών και συντάξεων, διάλυση των εργασιακών σχέσεων, αντικατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας από ατομικές, μεγαλύτερη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα - τα κέρδη των μονοπωλίων. Για την, χωρίς άλλες καθυστερήσεις, εφαρμογή αυτής της στρατηγικής αποφάσισε προχτές το αρμόδιο Συμβούλιο υπουργών, ορίζοντας μάλιστα και τους σχετικούς άξονες.

Κάθε πολιτική δύναμη που επικαλείται το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και κάθε κυβέρνηση σημερινή και επόμενη εντός της ΕΕ είναι υποχρεωμένη να κινηθεί εντός αυτής της αντιλαϊκής στρούγκας.

Και μόνο το ΚΚΕ πάει κόντρα σ' αυτήν την κατεύθυνση, ακριβώς γιατί το ΚΚΕ δεν έχει δεσμεύσεις απέναντι στην πλουτοκρατία και τις ενώσεις της.

Αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας», Ριζοσπάστης Σάββατο 18 Οκτώβρη 2014.