Λάθος ιστορία μάθαμε. Ο Μεταξάς δεν ήταν δικτάτορας αλλά πρωθυπουργός... Ο Μεταξάς είπε το ΟΧΙ ενώ ο λαός κοιμόταν...

«Η ημέρα εκείνη δεν επικύρωνε αλλά καταργούσε την 4η Αυγούστου» 

(Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης)

«Οταν ήρθε η 28η, δεν μπόρεσε να ιδεί ότι τότε μόνο, και όχι στις εορτές του Σταδίου, ολόκληρος ο λαός ήταν μαζί του, μαζί με την απάντηση που έδωσε στον Grazzi την αυγή. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι η ημέρα εκείνη δεν επικύρωνε αλλά καταργούσε την 4η Αυγούστου» (Γ. Σεφέρης).

`

Λάθος ιστορία μάθαμε. Ο Μεταξάς δεν ήταν δικτάτορας αλλά πρωθυπουργός. Ο Μεταξάς είπε το ΟΧΙ ενώ ο λαός κοιμόταν. Ο Μεταξάς ως έμπειρος στρατιωτικός φρόντισε να προετοιμάσει τη χώρα για τον πόλεμο που ερχόταν. Αυτά δε λέχθηκαν στις σχολικές αίθουσες φέτος για πρώτη φορά. Δυστυχώς πληθαίνουν τα τελευταία χρόνια οι δάσκαλοι που διδάσκουν στα παιδιά μας αυτή την «εκδοχή» της ιστορίας. Και αν βρεθεί κανένας γονιός να υπενθυμίσει ότι η βάση της παιδείας μας είναι οι αρχές της δημοκρατίας και ότι με αυτές τις αρχές κρίνοντας τα πράγματα ο πρωθυπουργός εκλέγεται από το λαό ενώ ο δικτάτορας καταλαμβάνει την εξουσία με τη βία, η απάντηση «αυτά λέει το βιβλίο, αυτά είμαι υποχρεωμένος να πω»!!!
Έτσι γράφεται η ιστορία από την αρχή. Και αυτή η ανάγνωση της ιστορίας απαιτεί το λαό στο περιθώριο. Να «κοιμάται» και οι ηγέτες του να καθορίζουν το μέλλον του. Γι’ αυτό τα παιδιά δε θα πρέπει να μάθουν ότι ό λαός όρθωσε το ανάστημά του να υπερασπίσει την πατρίδα του. Δεν πρέπει τα παιδιά να συνδέσουν το ΟΧΙ με το σθένος, την αυτοθυσία, τη μαχητικότητα, τη διάθεση αντίστασης του λαού. Την πίστη ότι μπορεί να νικήσει παρότι υστερεί σε οργάνωση και μέσα
Πρέπει πάση θυσία να κρυφτεί το δίδαγμα ότι την ιστορία τη γράφουν οι λαοί. Όταν οι λαοί θέλουν «νικούν θεούς και δαίμονες». Και το απέδειξε ο λαός και στο Αλβανικό Έπος και αργότερα στην Κατοχή. Όταν οι Τσολάκογλου υπηρετούσαν τους γερμανούς καταχτητές ο λαός τους πολεμούσε. Ο λαός αυτός που είχε συνείδηση του Όχι στις 28 Οκτώβρη 1940, πρώτη φορά γιόρτασε την επέτειο με παρέλαση την περίοδο της Κατοχής, αψηφώντας τους Γερμανούς.
`

Για να επιτευχθεί ο στόχος – το ξαναγράψιμο της ιστορίας- ο Μεταξάς πρέπει να ξεπλυθεί με όλα τα νερά και της …δημοκρατικής μας εκπαίδευσης. Έτσι κατά το βιβλίο της ΣΤ Δημοτικού ο Μεταξάς ως έμπειρος στρατιωτικός είχε προετοιμάσει τη χώρα για τον επερχόμενο πόλεμο και είπε το όχι εξ ονόματος όλων των Ελλήνων.
Αναληθή και τα δύο.
Με ευθύνη του Μεταξά ο στρατός βρέθηκε απροετοίμαστος, με τεράστιες ελλείψεις σε πολεμοφόδια, πολεμικά μέσα απαρχαιωμένα, χωρίς οχυρωματικά έργα, μπροστά στην εισβολή των κατακτητών. Όταν τον Απρίλη επιτέθηκε η ναζιστική Γερμανία, μέσα σε λίγες μέρες δόθηκε η εντολή για συνθηκολόγηση άνευ όρων, ενώ ακόμα στρατός και λαός πολεμούσαν.
Η άποψη ότι ο Μεταξάς είναι «ο άνθρωπος που τρεις μήνες πριν από το θάνατό του αντέταξε το όχι στους Ιταλούς;» δεν υπάρχει μόνο στα σχολικά βιβλία. Ολο και συχνότερα εμφανίζεται και στον Τύπο. Είναι προφανής και όχι τυχαία η προσπάθεια εξωραϊσμού του Μεταξά. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο φιλογερμανός και με ιδεολογική ταύτιση με τα φασιστικά καθεστώτα Μεταξάς αναγκάστηκε να πει το ΟΧΙ. Εκείνη το πρωινό έκανε επιλογή συμμάχων όχι με βάση την ιδεολογική του ταύτιση αλλά με βάση τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου που ήταν συνδεδεμένο με το αγγλικό.
Όταν έτσι διδάσκουμε την ιστορία, ο λαός διδάσκεται να είναι στο περιθώριο και οι φασιστικές ιδέες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος.
Πολλή χαρτούρα και πολλά «ποστ» για τον Μεταξά που τον αναγόρευσε η «Καθημερινή» ηγέτη του Ελληνισμού. Και δικαιολογημένη η αντίδραση αφού και με τα μέτρα της κουτσής αστικής δημοκρατίας ήταν δικτάτορας. Πολύ λίγες οι φωνές για το τι διδάσκονται τα παιδιά μας στο σχολείο.
`

*************************************************************

`

Δευτέρα 28. Κοιμήθηκα δύο το πρωί, διαβάζοντας Μακρυγιάννη. Στις τρεις και μισή μια φωνή μέσα από το τηλέφωνο με ξύπνησε: « έχουμε πόλεμο ». Τίποτε άλλο, ο κόσμος είχε αλλάξει. Η αυγή, που λίγο αργότερα είδα να χαράζει πίσω από τον Υμηττό, ήταν άλλη αυγή: άγνωστη. Περιμένει ακόμη εκεί που την άφησα. Δεν ξέρω πόσο θα περιμένει, αλλά ξέρω πως θα φέρει το μεγάλο μεσημέρι. Ντύθηκα κι έφυγα αμέσως.

Στο Υπουργείο Τύπου δυο-τρεις υπάλληλοι. Ο Γκράτσι είχε δει τον Μεταξά στις τρεις. Του έδωσε μια νότα και του είπε πως στις 6 τα ιταλικά στρατεύματα θα προχωρήσουν. Ο πρόεδρος του αποκρίθηκε πως αυτό ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου, και όταν έφυγε κάλεσε τον πρέσβη της Αγγλίας. Αμέσως μετά τον Νικολούδη στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ο πρόεδρος ήταν μέσα με τον πρέσβη της Τουρκίας.
Στο γραφείο του Μαυρουδή, ο Μελάς έγραφε σπασμωδικά ένα τηλεγράφημα. Ο Μαυρουδής μέσα στο παλτό του σαν ένα μικρό σακούλι. Διάβασα τη νότα του Γκράτσι. Ο Γάφος κι ο Παπαδάκης τηλεφωνούσαν. Καθώς ετοίμαζα το τηλεγράφημα του Αθηναϊκού πρακτορείου, μπήκε ο Τούρκος πρέσβης για να ιδεί τη νότα και σε λίγο ο πρόεδρος με όψη πολύ ζωντανή.

Έπειτα άρχισαν να φτάνουν οι υπουργοί, χλωμοί περισσότερο ή λιγότερο, καθένας κατά την κράση του. Το υπουργικό συμβούλιο κράτησε λίγο. Ο Μεταξάς πήγε αμέσως στο γραφείο του κι έγραψε το διάγγελμα στο λαό . Το πήραμε και γυρίσαμε στο υπουργείο τύπου. Μέσα από τα τζάμια του αυτοκινήτου, η αυγή μ’ ένα παράξενο μυστήριο χυμένο στο πρόσωπό της.

Έγραψα μαζί με το Νικολούδη το διάγγελμα του βασιλιά. Καμιά δακτυλογράφος ακόμη. Πήγα σπίτι μια στιγμή και το χτύπησα στη γραφομηχανή μου. Η Μαρώ μου είχε ετοιμάσει καφέ. Γύρισα στο Υπουργείο καθώς σφύριζαν οι σειρήνες. Στη γωνία Κυδαθηναίων μια φτωχή γυναίκα με μια υστερική σύσπαση στο πρόσωπο. Τώρα όλοι μαζεμένοι στα υπόγεια της «Μεγάλης Βρετανίας».

Ο βασιλιάς με ύφος νέου αξιωματικού. Υπόγραψε το διάγγελμά του και φύγαμε. Τηλεφώνησα στο τηλεγραφείο να σταματήσουν τα τηλεγραφήματα και των Γερμανών ανταποκριτών. Οι υπάλληλοι εκεί είναι ακόμη ουδέτεροι. Δεν μπορούν να πιστέψουν τη φωνή μου:-είστε βέβαιος; και των Γερμανών; -Και των Γερμανών είπα. -Τι δικαιολογία να δώσουμε; Δεν έχω καιρό για συζητήσεις: -Πέστε τους πως τώρα είναι χαλασμένα τα σύρματα με το Βερολίνο, κι αν φωνάζουν πολύ στείλτε τους σ’ εμένα. . Πήρα και έδωσα το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν μας και κατέβηκα στους δρόμους για να ιδώ τα πρόσωπα. Το πλήθος έσπαζε τα τζάμια των γραφείων της «Αλα Λιτόρια» .

Γιώργος Σεφέρης Μέρες Γ΄ 16/4/ 1934 – 14/12/ 194Ο, εκδ.ΙΚΑΡΟΣ

ποιείν