Πάω στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ...

Πάω στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ για να δω τα άγρια λουλούδια που αντιστέκονται. Πάω να δω τον τόπο όπου ρέει ο ελεύθερος λόγος. Πάω να φορέσω το σήμα τους. Είναι τρελό, μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν, να υπάρχει ένα πέρασμα όπου κανείς δε λατρεύει τον Μολόχ.

Φέρνω μαζί μου της γενιάς μου το «κόκκινο αναμμένο τζάκι», όσους έφυγαν και συνεχίζουν να πιέζουν τρυφερά το μέσα μας.
Η γενιά που μεγάλωσε μέσα στη χούντα, που έπαιξε πολιτικά, που πρόλαβε να δει το Γούντστοκ, ν' ακούσει Τσιτσάνη, Μπομπ Ντίλαν, που αξιώθηκε να γνωρίσει τον Μιχάλη Κατσαρό, τον Νίκο Καρούζο, που είδε τον Μίκη Θεοδωράκη να χορεύει, που ερωτεύτηκε παράφορα, που περίμενε χρόνια έξω από τον κινηματογράφο Αλκυονίδα να συναντήσει τον Ορσον Ουέλς και τον Αϊζενστάιν, που έφαγε ξύλο στη Γενική Ασφάλεια και άντεξε όσο άντεξε, αλλά στο τέλος, όπως κάθε γενιά, αξιώθηκε να γράψει το μοναδικό της ποίημα στο Πολυτεχνείο. Στη συνέχεια πολλοί κουράστηκαν, άλλους έφαγε η αρρώστια και η πρέζα, και μέσα στη θλιβερή μεταπολίτευση αρκετοί έχασαν το θαυμάσιο μυαλό τους, συνέχισαν όμως ακέραιοι και δεν ενέδωσαν στα χρυσά γουρούνια που είχαν τρυπώσει σε όλα τα υπουργεία και πουλούσαν το Πολυτεχνείο με το κομμάτι. Χρυσά γουρούνια για μια πισίνα κι ένα ανοιχτό αυτοκίνητο. Τρεμάμενες σάρκες που φωτογραφήθηκαν για πάντα κάτω από τις τρομερές οικογένειες του Γιωργάκη, του Κωστάκη και του κάθε Μητσοτάκη που μας καταστρέφει.

Φέρνω μαζί μου τον Διονύσιο Σολωμό και τον Αρθούρο Ρεμπό, γιατί σ' αυτό το Φεστιβάλ των άγριων λουλουδιών, μπορεί ν' ακουστεί ο λόγος τους.

Γιώργος Κακουλίδης: "Άγρια λουλούδια"

Ριζοσπάστης, 17 Σεπτέμβρη 2004