Οι φαφούτηδες και τα γαμοσέντονα

Οταν οι ΚουΚουέδες επισημαίνουν και αποδεικνύουν την αντικομμουνιστική και βαθιά αντιλαϊκή πολιτική θέση, στάση, έκφραση των σοσιαλδημοκρατών, τίθενται σχεδόν αυτομάτως εκτός «προόδου», «αριστεράς» και άλλων τέτοιων ιδεολογικών πυροτεχνημάτων. Οταν, όμως, η τέως φιλενάδα, και τέως σύζυγος, και τέως «κερατωμένη δημοσίως», τέως πρώτη κυρία της Γαλλίας βγάζει στη φόρα την «άποψη» του Ολάντ, ή «Ολαντρέου», περί απεχθών φτωχών και βαφτισμένων «φαφούτηδων», τότε ο αριστερός κυνόδοντας δαγκώνει την «αλήθεια» με ευρωπαϊκό καθωσπρεπισμό... Λες και η ταξική σύγκρουση αποκτά κύρος μόνον μέσα απ' τα αστικά γαμοσέντονα.

«Ο άνεμος αλλαγής», που θα έπνεε στην ΕΕ αν εκλεγόταν ο Ολάντ με τη στήριξη του αριστερού Μελανσόν, τα πήρε και τα σήκωσε τα γαμοσέντονα της αυταπάτης, αφού η κυρία Τριβελέρ έδωσε με το «βιβλίο» της φτερά στις ελπιδοφόρες λεωφόρους που άνοιξε π.χ. ο Παπαδημούλης όταν δήλωνε: «Είναι έντονο το αίτημα για ανατροπή των ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού και εύχομαι να εκφραστεί και με τη νίκη του Ολάντ στη Γαλλία». Η δε Ρένα Δούρου τι βαθμό θα βάλει τώρα στους ΚουΚουέδες, έχοντας δηλώσει προ της εκλογής του σοσιαλιστή προέδρου «αν επαληθευθούν στις κάλπες οι δημοσκοπήσεις αποδεικνύει πως η ενότητα μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα - μαθήματα που δεν έχουν πάρει ούτε το ΚΚΕ ούτε η ΔΗΜΑΡ»! Κι αναφερόταν τότε, το 2012, στο 11% που πήρε, και το είπαν «επιτυχία», ο Μελανσόν ο... αριστερός και στηρίζοντας τον Ολάντ μ' αυτό θα έσπαγε το φριχτό δίδυμο Μέρκελ - Σαρκοζί! Στόχος ήταν η «ενότητα» των αριστερών - σοσιαλιστών και το ζητούμενο να ξεγελαστούν και στη Γαλλία και στην Ελλάδα, οι ...φαφούτηδες της εργατικής τάξης.

Οχι ότι αξίζει καμιά μελέτη και εντρύφηση το πόνημα της πληγωμένης πρώτης κυρίας. Μια άλλη πληγωμένη της καπιταλιστικής αφρόκρεμας, η Χίλαρι, έγινε ήδη υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, με μεγαλύτερο κέρατο και μεγαλύτερο λεκέ. Αλλά λίγη σάτιρα και σαρκασμός ελαφρύνουν την τραγωδία που εγγυάται ο οπορτουνισμός και η προσαρμογή στην επικοινωνιακή πολιτική του αστικού «τουιτερισμού». Ομως, απ' τους «φαφούτηδες», που θα γίνουν και μπεστ σέλερ, βγαίνει κι ένα χρήσιμο πολιτικό συμπέρασμα. Πως στις μέρες της ξεσαλωμένης εξατομικευμένης «επανάστασης της γνώμης» η χειραγώγηση γίνεται ευκολότερη. Γιατί οι ιδέες, οι πολιτικές ιδέες και θέσεις, συρρικνώνονται στα μεγέθη των προσώπων. Φορέας ιδεών και εφαρμοστής πολιτικών δεν είναι ο λαός. Δεν πρέπει να είναι. Γίνεται μόνον ένα - πρόσωπο - ηγέτης που ελκύει προσωρινά, στεφανωμένος με φθηνά πυροτεχνήματα (π.χ. άνεμος της αλλαγής) κι ύστερα σβήνει απ' τα πιο κραυγαλέα και φωτεινά, που αρέσκεται να βλέπει - ακούει - διαβάζει το πόπολο ανάμεσα σε γαμοσέντονα, τελετές με λοφία και ερωτικές επιδόσεις πυγμαίων πυγμαλιώνων...

Αν ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, που λένε και οι δημοσιολογούντες όλων των εποχών, τότε ο τρίβολος μιας Τριβελέρ, μετά βιβλίων ή άνευ αυτών, δε σώζει τους «φαφούτηδες» ακόμη κι αν τους τάξεις στην επικείμενη ΔΕΘ δωρεάν οδοντίατρο, προκειμένου να τον ψηφίσουν δαγκωτό ως το επόμενο τέλος των «ενωτικών» ψευδαισθήσεων...

Λιάνα Κανέλλη

Ριζοσπάστης