Ποιανού η κιθάρα, ποιανού το μικρόφωνο σήμερα σκοτώνει το φασισμό;

Χιλιάδες  κόσμου θυμήθηκαν τον Παύλο Φύσσα την Παρασκευή το βράδυ, σε μια μεγαλειώδη συναυλία στο Σύνταγμα, υπό τους ήχους παλιών επιτυχιών του Γιοκαρίνη και των Πυξ Λαξ και χαλαρά χορευτικά τραγουδάκια που μιλούσαν για αγάπη και ελπίδα. Κυριάρχησε κλίμα εθνικής συμφιλίωσης, ενώ το σύνθημα που φώναζαν οι διοργανωτές από τα μικρόφωνα ήταν «Ο Παύλος ζει, ξυπνήστε τους ναζί».

Αν κάτι δε σας πάει καλά σε αυτή την παράγραφο, είναι επειδή κάθε πρόταση είναι λάθος. Ο κόσμος αρνήθηκε σθενερά – και μπράβο του – να φωνάξει το ηλίθιο σύνθημα που πρότειναν οι διοργανωτές. Η μουσική πλην εξαιρέσεων ήταν προβλέψιμη, ενας αμήχανος συνδυασμός ξεφτισμένου έντεχνου, ελληνικού ροκ της ναφθαλίνης και έντιμων αλλά μάλλον αδιάφορων νέων συγκροτημάτων. Η συναυλία τελείωσε άδοξα στις 1.30 τη νύχτα, αμέσως μετά την εμφάνιση του ιστορικού  πανκ συγκροτήματος των Panx Romana χωρίς όμως τον ορίτζιναλ τραγουδιστή τους Φρανκ στο μικρόφωνο. “Ε-ε-έλληνα είσαι σκουλήκι, η Ακρόπολη δεν σου ανήκει”,  οι τελευταίοι στίχοι που ακούγονταν καυστικά επίκαιροι το 1987 στηλιτεύοντας το εθνικιστικό μικροαστικό παραλήρημα, διατηρούν κάτι από την πρωτόλεια προκλησή τους και σήμερα.

Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει τα αναμενόμενα για τη βραδιά συνθήματα «Το πάθος για τη λευτεριά…» (νωρίτερα είχαν οδηγηθεί στα δικαστήρια του Πειραιά 64 συλληφθέντες από την πορεια της Πέμπτης), «Φασίστες και αφεντικά  στου πηγαδιού τον πάτο», και φυσικά το πάνδημο «Τσακίστε τους ναζί».

Για πολλοστή φορά οι διοργανωτές, που από νωρίς έκαναν κήρυγμα κατά του μίσους και του αλληλοσπαραγμού, αρχισαν να νουθετούν το κοινό: «Εεε παιδιά, όχι τέτοια. Ξυπνήστε τους ναζί είπαμε, όχι τσακίστε τους» Δεν ήθελε πολύ το κοινό, που άκουγε ήδη επί  ώρες ανοησίες όπως «να τους ανοίξουμε την καρδιά μας, να τους δώσουμε αγάπη και μόρφωση» (στους ναζί που μας σκοτώνουν;)  για να αρχίσει να τα σπάει.  Πέσανε μπουκάλια με νερό, κάποιοι πιάστηκαν στα χέρια, η κονσόλα καταστράφηκε και η μουσική σταμάτησε.

Ομως η απολίτικη αφέλεια μιας χούφτας παιδιών, δεν είναι επαρκής λόγος για το φιάσκο που παρακολουθήσαμε. Οταν στις περίπου έξι ώρες μιας συναυλίας, που υποτίθεται είναι αντιφασιστική και μάλιστα για τη δολοφονία ενός αντιφασίστα από τους ναζί, μια μέρα μετά το όργιο αστυνομικής βίας, οι πιο εμβληματικοί πολιτικοποιημένοι στίχοι είναι η διασκευή στον Κυρ-Παντελή του Πάνου Τζαβέλα από τους Magic De Spell (που πρωτοηχογραφήθηκε το ’75) και η Μπαλάντα του Κυρ Μέντιου από το Βασίλη Λέκκα (ποιήμα του Βάρναλη του ’56, που μελοποίησε ο Ξυλούρης τη δεκαετία του ’70 και έχουν μαγαρίσει ακόμα και οι χρυσαυγίτες), τότε κάτι δεν πάει καλά. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει, ή ότι έλειψαν οι ευαίσθητοι τραγουδοποιοί.  Τα αυτονόητα είπε  για παράδειγμα προς τιμήν του ο Στάθης Δρογώσης στη συναυλία, ότι τον Παύλο δεν το σκότωσε μόνο ο Ρουπακιάς, αλλά του όπλισαν το χέρι οι 400.000 ψηφοφόροι του ναζιτικού κόμματος, που πρέπει να τους απομονώσουμε – και όχι να τους «χαϊδέψουμε» όπως λίγο πολύ πρότειναν οι «Δεν ξεχνάμε».

«Αυτή η μηχανή σκοτώνει φασίστες», είχε γράψει στην κιθάρα του, ο Γούντι Γκάθρι, ο θρύλος του αμερικάνικου φολκ τραγουδιού διαμαρτυρίας, εμπνευσμένος πιθανότατα από τους αντιφασίστες μαχητές στον Ισπανικό Εμφύλιο. Για τον  κομμουνιστή  Γούντι, η πάλη ενάντια στον φασισμό ήταν αξεχώριστη από τους εργατικούς αγώνες της εποχής του και την πάλη ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις.

Ποιανού η κιθάρα, ποιανού το μικρόφωνο  σήμερα σκοτώνει το φασισμό; Υπάρχουν συγκροτήματα και καλλιτέχνες – κυρίως αυτά που θεωρούνται μικρά και περιθωριακά – από τους χιπ-χοπάδες που δε συμμετείχαν σε συνεντεύξεις τύπου στην ΕΣΗΕΑ αλλά παίζουν σε αντιφασιστικά λάιβ στις γειτονιές, μπάντες που εμπνέουν και εμπνέονται από τους κοινωνικούς αγώνες, όντας κομμάτι τους, ακόμα και «μεγάλα» ονόματα που σε στιγμές τους εκφράζουν τον παλμό της εποχής μας, χωρίς να ξεπέφτουν στα κλισέ μιας ξεπερασμένης εκδοχής της “στρατευμένης τέχνης”. Κάποια από αυτά τα συγκροτήματα και καλλιτέχνες εμφανίστηκαν ή πρόκειτο να εμφανιστούν στη συναυλία της Παρασκευής. Ομως αυτό που δυστυχώς κυριάρχησε επί σκηνής ήταν ένας λοβοτομημένος αντιφασισμός, χωρίς αντικαπιταλιστική αιχμή, είτε ξεκάρφωτες εκκλήσεις για «αγάπη μόνο ρε” και “ολοι μαζί μπορούμε», που θα μπορούσαν να είναι διαφήμιση αναψυκτικού ή τράπεζας.

Ακόμα και τα ίδια τα τραγούδια του Παύλου Φύσσα – Killah P, τουλάχιστον κάποια από αυτά, στέκονται σκάλες πιο πάνω από αυτό που παρακολουθήσαμε απογοητευμένοι την Παρασκευή το βράδυ.

Η μηχανή που θα σκοτώνει φασίστες – θα σκοτώνει δηλαδή ό,τι σκοτώνει τον άνθρωπο, μπορεί να μην είναι κιθάρα, αλλά ηχητικό σαμπλ, ρίμες σε πολυεθνικές διαλέκτους, που σκαρώνονται σε υπόγεια και συνοικιακές πλατείες. Ισως αυτή  η μουσική να ταίριαζε καλύτερα στον Παύλο, στο Σαχτζάτ Λουκμάν, στον Αλίμ Αμπντούλ Μανάν που μαχαιρώθηκε στο ρατσιστικό πογκρόμ το Μάη του ’11, στους ανώνυμους νεκρούς των ταγμάτων εφόδου, τους εκατοντάδες νεκρούς των ευλογημένων από την Ε.Ε. «Κέντρων Φιλοξενίας», (3 θάνατοι και δύο αυτοκτονίες σε ένα χρόνο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και κρατητήρια), που παρέμειναν ανώνυμοι επειδή το δέρμα τους ήταν σκούρο και το αίμα τους δεν ήταν «ελληνικό».

Αφροδίτη Τζιαντζή

Πηγή: ΠΡΙΝ
Από: Δίκτυο Σπάρτακος