«Ένα σφυροδρέπανο καρφωμένο στο μέτωπο του παιδιού σου» - ΑΦΙΕΡΩΜΑ στον Σαλβαδόρ Αλιέντε (2 από 8)

Ο  Γουίλιαμ Μπλαμ, είχε αποφασίσει να ακολουθήσει διπλωματική καριέρα στο Αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών.  Εγκατέλειψε το Υπουργείο το 1967 εκφράζοντας την αντίθεσή του στις πράξεις των Αμερικανών στο Βιετνάμ.

Στη συνέχεια ίδρυσε και εξέδωσε την Washington Free Press, πρώτη "εναλλακτική" εφημερίδα της αμερικανικής πρωτεύουσας.

Το 1969 δημοσίευσε μια έκθεσή του για την CIA, η οποία μεταξύ άλλων περιείχε και τα ονόματα 200 πρακτόρων της υπηρεσίας. Στη συνέχεια εργάστηκε ως free lance δημοσιογράφος στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την λατινική Αμερική. Την περίοδο 1972, 1973 έζησε στην Χιλή, καταγράφοντας το σοσιαλιστικό πείραμα του Αλιέντε.

Η τραγική κατάληξή του ενέτεινε το ενδιαφέρον του για την ανάδειξη του ρόλου των ΗΠΑ σε διάφορες περιοχές του κόσμου. Στα μέσα της δεκαετίας του 70, βρίσκεται στο Λονδίνο, όπου συνεργάζεται με τον τέως πράκτορα της CIA Φίλιπ Άγκι και δημοσιεύει μια έκθεση για τους Αμερικανούς πράκτορες και τις αποστολές τους. Στα τέλη της δεκαετίας του 80, ο Μπλαμ βρίσκεται στο Λος Άντζελες όπου διδάσκει σε πανεπιστήμια επιδιώκοντας παράλληλα καριέρα σεναριογράφου. Κανένα από τα τρία σενάριά του δεν έτυχε κάποιας αποδοχής από τους παραγωγούς.

Γουίλιαμ Μπλαμ

Σήμερα ο Μπλαμ ζει στην Ουάσιγκτον, τακτικός θαμώνας της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου και των Εθνικών Αρχείων, απ' όπου αντλεί υλικό για τα έργα του που αφορούν πάντα την κατάδειξη του ρόλου των Αμερικανών ιμπεριαλιστών.

Ο Γουίλιαμ Μπλαμ διατηρεί προσωπική ιστοσελίδα από όπου μπορεί κανείς να πληροφορηθεί για τα βιβλία και τις εργασίες του (οι περισσότερες των οποίων δημοσιεύονται δωρεάν στο διαδίκτυο) www.members.aol.com/bblum6/American_holocaust.htm

ΧΙΛΗ 1964 - 1973

"Ένα σφυροδρέπανο καρφωμένο στο μέτωπο του παιδιού σου"

Απόσπασμα από το βιβλίο "Σκοτώνοντας την ελπίδα" του Γουίλιαμ Μπλαμ

Όταν το 1958 ο Σαλβαδόρ Αλιέντε, δηλωμένος Μαρξιστής, έχασε για τρεις μόλις εκατοστιαίες μονάδες τις εκλογές για την ανάδειξη του Προέδρου Δημοκρατίας της Χιλής, οι Η.Π.Α. αποφάσισαν πως οι επόμενες εκλογές του 1964, δεν ήταν δυνατόν να αφεθούν στα χέρια της θείας πρόνοιας ή της Δημοκρατίας.

 Η Ουάσιγκτον πήρε το θέμα πολύ στα σοβαρά. Με το ξεκίνημα της διακυβέρνησης από τον Κένεντι, το 1961, συστάθηκε μια επιτροπή υψηλόβαθμων στελεχών του Υπουργείου Εξωτερικών, της CIA και του Λευκού Οίκου, η επιτροπή 40. Στο Σαντιάγκο, μια ανάλογη επιτροπή από μέλη της Πρεσβείας και της CIA άρχισε να λειτουργεί παράλληλα.

"Η παρέμβαση της αμερικανικής κυβέρνησης στα εσωτερικά της Χιλής το 1964, ήταν κραυγαλέα και αισχρή" αναφέρει ένας από τους αξιωματούχους των υπηρεσιών πληροφοριών που κατείχε στρατηγική θέση εκείνη την περίοδο. "Στέλναμε κόσμο δεξιά κι αριστερά στη Χιλή, κυρίως πράκτορες του Υπουργείου Εξωτερικών και της CIA, με κάθε είδους ιδιότητα για κάλυψη". Συνολικά, κάπου 100 Αμερικανοί πράκτορες συμμετείχαν στην επιχείρηση.

Άρχισαν να προετοιμάζουν το έδαφος για τις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις "θεμελιώνοντας μακρόχρονες επιχειρησιακές σχέσεις με βασικά πολιτικά κόμματα καθώς επίσης, κατασκευάζοντας προπαγάνδα και μηχανισμούς ικανούς να επηρεάσουν κρίσιμα τμήματα του πληθυσμού", όπως αποκάλυψε χρόνια αργότερα μια επιτροπή έρευνας της Γερουσίας. Ο σχεδιασμός περιελάμβανε "εκπαίδευση και οργάνωση αντικομουνιστών στις τάξεις των αγροτών, των συνδικαλιστών, των φοιτητών, των εργαζόμενων στα μέσα ενημέρωσης κλπ."

Αφού χρηματοδότησε κάμποσα μη αριστερά κόμματα, η επιτροπή τελικά κατέληξε στον καταλληλότερο άνθρωπο για να σταματήσει την πορεία του Αλιέντε προς την εξουσία. Ήταν ο Εντουάρντο Φρέι, μάλλον κεντρώος, υποψήφιος του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος. Η CIA ανέλαβε το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων της προεκλογικής εκστρατείας των Χριστιανοδημοκρατών, μειώνοντας τα αποθέματα του Αμερικανικού θησαυροφυλακίου κατά 20 εκατομμύρια δολάρια, το κόστος ανά ψηφοφόρο ήταν πολύ υψηλότερο από αυτό της αναμέτρησης Τζόνσον - Γκολντγουότερ για το Προεδρικό αξίωμα των Η.Π.Α.. Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων χρησιμοποιήθηκε για προπαγάνδα.

Εντ. Φρέι

Η επιχείρηση πέτυχε. Η επιτυχία της ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ο Φρέι έλαβε 56% κι ο Αλιέντε μόλις 39%. Η CIA εκτίμησε πως "η αντικομουνιστική εκστρατεία αποτέλεσε την πιο αποτελεσματική από τις δραστηριότητες που είχε αναλάβει". Ο φόβος προ της έλευσης των κομουνιστών ("Ένα σφυροδρέπανο καρφωμένο στο μέτωπο του παιδιού σου") λειτούργησε σε μεγάλο ποσοστό στις γυναίκες. Όπως αποδεικνύεται, ο Αλιέντε συγκέντρωσε 69.000 ψήφους παραπάνω από τον Φρέι στα ανδρικά τμήματα, ενώ στα γυναικεία ψήφισαν τον Φρέι 469.000 άτομα παραπάνω από τον Αλιέντε (στην Χιλή τα δυο φύλα ψηφίζουν χωριστά)... άλλη μια απόδειξη για το πόσο εύκολα χειραγωγούνται οι μεγάλες μάζες, κάτι που ισχύει για όλες τις κοινωνίες, όλες τις εποχές.

Τι συνέβαινε με αυτόν τον Σαλβαδόρ Αλιέντε και προκάλεσε όλες αυτές τις πυρετώδεις δραστηριότητες; Ποια απειλή αναγνώριζαν στο πρόσωπό του οι οικονομικοί παράγοντες της ισχυρότερης χώρας στον πλανήτη;

Το πρόγραμμα του Αλιέντε, όπως περιέγραφε μια αναφορά της επιτροπής στόχευε "στην ανακατανομή του πλούτου (2% του πληθυσμού κατείχε το 46% των εισοδημάτων) και την αναμόρφωση της οικονομίας της Χιλής, κατ' αρχήν με την εθνικοποίηση των βασικών βιομηχανιών, κυρίως αυτών που σχετίζονταν με την εκμετάλλευση του χαλκού. Επίσης στην αγροτική μεταρρύθμιση και  στην επέκταση των σχέσεων με τις σοσιαλιστικές και κομουνιστικές χώρες".

Οι διαμορφωτές της Πολιτικής στην Αμερική θεωρούσαν πως ένας άνθρωπος που θα ακολουθούσε ένα τέτοιο πρόγραμμα, θα οδηγούσε την χώρα του σε ένα δρόμο ανεξάρτητο των προτεραιοτήτων της εξωτερική πολιτικής των Η.Π.Α. και των πολυεθνικών εταιρειών. (Όπως αποδείχθηκε, ο Πρόεδρος ήταν ανεξάρτητος από κάθε χώρα εν γένει).

          "Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να μείνουμε αδρανείς και παρακολουθώντας μια χώρα να γίνεται κομμουνιστική, εξ αιτίας της ανευθυνότητας του ίδιου του λαού της".

Τάδε έφη Χένρι Κίσινγκερ, ο αξιότιμος κύριος Σύμβουλος του Προέδρου των Η.Π.Α. σε θέματα εθνικής ασφαλείας. Η ημερομηνία της δήλωσης ήταν η 27η Ιουνίου 1970, σε μια συνεδρίαση της Επιτροπής Εθνικής Ασφαλείας 40, και ο ανεύθυνος λαός ήταν ο Χιλιανός. Ο Κίσινγκερ φοβόταν πως τελικά ο Αλιέντε θα εκλεγόταν πρόεδρος.

Οι Η.Π.Α. δεν έμειναν αδρανείς. Στη συγκεκριμένη συνεδρίαση συμφωνήθηκε η κατά 300.000 δολάρια αύξηση των κονδυλίων που αφορούσαν την επιχείρηση "κηλίδωσης" του Αλιέντε, η οποία ήδη βρισκόταν σε εξέλιξη. Η CIA εξαπέλυσε το βαρύ πυροβολικό της αντιπληροφόρησης εναντίον του εκλογικού σώματος: "Η νίκη του Αλιέντε σημαίνει βία και Σταλινική καταπίεση". Η μαύρη προπαγάνδα στόχευε στην υπονόμευση της σύμπραξης Σοσιαλιστικού και Κομουνιστικού κόμματος, των βασικών πόλων της συμμαχίας "Λαϊκή ενότητα".

Ο Αλιέντε με τον Λουίς Κορβαλάν, ηγέτη του ΚΚ Χιλής

Παρ' όλα αυτά, ο Αλιέντε, στις 4 Σεπτεμβρίου πήρε την πλειοψηφία των ψήφων. Στις 24 Οκτωβρίου το Κογκρέσο, θα συνεδρίαζε για να επιλέξει τον πρόεδρο μεταξύ του Αλιέντε και του δεύτερου υποψήφιου, του Χόρχε Αλεσάντρι, από το Συντηρητικό Εθνικό Κόμμα. Η παράδοση του Κογκρέσου να επιλέγει πάντα τον πρώτο νικητή, έδινε την βεβαιότητα της τελικής νίκης στον Αλιέντε.

Οι Η.Π.Α. είχαν στη διάθεσή τους 7 εβδομάδες για να εμποδίσουν τον Αλιέντε. Στις 15 Σεπτεμβρίου ο Νίξον συναντήθηκε με τον Κίσινγκερ, τον Διευθυντή της CIA Χελμς και τον Γενικό Εισαγγελέα Τζων Μίτσελ. Οι χειρόγραφες σημειώσεις του Χελμ έχουν μείνει στην Ιστορία "Έχουμε μια πιθανότητα στις 10, αλλά η Χιλή πρέπει να σωθεί. Αξίζει τα έξοδα. Καμιά ανάμειξη της Πρεσβείας. 10 εκατομμύρια δολάρια διαθέσιμα, περισσότερα αν χρειασθεί. Κάντε την οικονομία τους να βογκήξει."

Η Επιτροπή 40 ενέκρινε αμέσως κονδύλια για την δωροδοκία των μελών του Κογκρέσου, ώστε να ψηφίσουν τον Αλεσάντρι, όμως σύντομα η ιδέα εγκαταλείφθηκε ως ανεφάρμοστη. Κάτω από  την έντονη πίεση του Νίξον οι Αμερικανικές προσπάθειες εστιάστηκαν στην οργάνωση ενός κινήματος του Χιλιανού στρατού, που θα ματαίωνε την σύσκεψη του Κογκρέσου. Την ίδια περίοδο, ο Νίξον και ο Κίσινγκερ ξεκαθάρισαν στην CIA πως ενδεχόμενη δολοφονία του Αλιέντε δεν θα αποτελούσε δυσάρεστη εξέλιξη. Ένα έγγραφο του Λευκού Οίκου περιέχει διάφορα σενάρια υλοποίησης αυτής της λύσης.

Εν τω μεταξύ, η CIA βρισκόταν σε συζητήσεις με αρκετούς Χιλιανούς στρατιωτικούς που έβλεπαν με καλό μάτι την προοπτική του πραξικοπήματος ( η δυσκολία εξεύρεσης αυτών των αξιωματικών περιγράφεται από τη CIA ως ένα πρόβλημα υπερκέρασης "του απολιτικού, πιστού στο σύνταγμα, απαθούς τμήματος του Χιλιανού στρατού"). Οι στρατιωτικοί είχαν την διαβεβαίωση από τις Η.Π.Α. πως θα απολάμβαναν υποστήριξης με όλα τα μέσα, εκτός από απ' ευθείας στρατιωτική ανάμειξη.

Ρενέ Σνάϊντερ

Το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετώπιζαν οι αξιωματικοί, ήταν η αποφασιστική στάση του Διοικητή των Ενόπλων δυνάμεων, Ρενέ Σνάιντερ, ο οποίος επέμενε πως η συνταγματική διαδικασία πρέπει να τηρηθεί. Έπρεπε να "μετακινηθεί".

Το πρωινό της 22ας Οκτωβρίου, η CIA προμήθευσε με οπλισμό και πυρομαχικά μερικούς από τους συνωμότες. Την ίδια μέρα ο Σνάιντερ τραυματίσθηκε θανάσιμα κατά τη διάρκεια απόπειρας απαγωγής (ή "απαγωγής") του. Ο σταθμός της CIA στο Σαντιάγκο ειδοποίησε τα κεντρικά, πως το όπλο που χρησιμοποιήθηκε για τον φόνο του Σνάιντερ, ήταν ένα από αυτά που προμηθεύτηκαν το ίδιο πρωινό οι αξιωματικοί, αν και αργότερα, η υπηρεσία ισχυρίστηκε στην επιτροπή του Κογκρέσου, πως οι δολοφόνοι ήταν άλλοι και όχι οι παραλήπτες του οπλισμού.

Η δολοφονία δεν βοήθησε τους συνωμότες. Ο στρατός συσπειρώθηκε για την υπεράσπιση του συντάγματος. 2 μέρες αργότερα το Κογκρέσο εγκρίνει την εκλογή του Αλιέντε και στις 3 Νοεμβρίου αναλαμβάνει καθήκοντα.

Η Χιλή ήταν πια το σκηνικό δυο πειραμάτων. Το ένα ήταν το "σοσιαλιστικό" πείραμα του Αλιέντε, για την έξοδο της Χιλής από τον βάλτο της υπανάπτυξης και της εξάρτησης και για τη σωτηρία των φτωχών από την ανέχεια. Το άλλο πείραμα, όπως το όρισε αργότερα ο διευθυντής της CIA Γουίλιαμ Κόλμπυ ήταν "ένα πρωτότυπο ή εργαστηριακό πείραμα για να δοκιμάσουμε την αποτελεσματικότητα υψηλών οικονομικών επενδύσεων με αντικειμενικό σκοπό την πλήξη της αξιοπιστίας και τελικά την πτώση μιας κυβέρνησης."

Αν και πολύ λίγα στοιχεία αυτού του πειράματος ήταν καινοφανή για τη CIA, σε γενικές γραμμές η επιχείρηση αποτέλεσε την πιο ποικιλόμορφη επέμβαση των Η.Π.Α. στα εσωτερικά άλλης χώρας. Στην εξέλιξή της μάλιστα,  πρόσθεσε στην γλώσσα έναν νέο όρο: την "αποσταθεροποίηση".

"Ούτε ένας σπόρος, ούτε ένα καρφί να μην φτάσει στην Χιλή όσο υπάρχει ο Αλιέντε", προειδοποιούσε ο Αμερικανός πρέσβης Έντουαρντ Κόρι. Η Χιλιανή οικονομία, ασυνήθιστα εξαρτημένη από τις Η.Π.Α. ήταν το μαλακό υπογάστριο της χώρας, ο ευκολότερος στόχος. Για 3 χρόνια, τα Αμερικανικά προγράμματα βοηθείας στην Χιλή μειώθηκαν μέχρι εξαφάνισης, όπως και τα δάνεια της Αμερικανικής Τράπεζας Εισαγωγών - Εξαγωγών όπως και της Παναμερικανικής Τράπεζας Ανάπτυξης, στην οποία οι Η.Π.Α. έθεσαν βέτο. Ούτε καν η Παγκόσμια τράπεζα δέχθηκε να συνάψει συμφωνία για δανειοδότηση της Χιλής ως το 1973. Η οικονομική ενίσχυση αμερικανικών επενδύσεων στην Χιλή επίσης διακόπηκε και οι αμερικανικές επιχειρήσεις πήραν το μήνυμα πως πρέπει να σφίξουν ακόμα περισσότερο την οικονομική θηλιά.

Το μποϋκοτάζ πρακτικά σήμαινε λιγότερα ταξί και λεωφορεία στους δρόμους, καθώς υπήρχε έλλειψη ανταλλακτικών. Αντίστοιχα προβλήματα αντιμετώπιζαν οι βιομηχανίες χαλκού, χάλυβα, η ηλεκτροπαραγωγή και τα διυλιστήρια.  Οι αμερικανοί προμηθευτές αρνούνταν να παραδώσουν εμπόρευμα ακόμα κι όταν η Χιλή πλήρωνε την αξία του μετρητοίς, πριν την παραλαβή.

Η πολυεθνική ΙΤΤ δεν χρειαζόταν υποδείξεις για να καθορίσει τη στάση της. Σε ένα υπόμνημα της εταιρείας το 1970 αναφέρεται: "Μια πιο ρεαλιστική ελπίδα για αυτούς που θέλουν να εμποδίσουν τον Αλιέντε, είναι πως η ταχεία αποσάθρωση της οικονομίας θα προκαλέσει κύμα βίας το οποίο θα οδηγήσει σε στρατιωτικό κίνημα"..

Εν μέσω σχεδόν εξαφάνισης της οικονομικής βοηθείας στην Χιλή και αντίθετα με την προειδοποίησή τους, οι Η.Π.Α. αυξάνουν την στρατιωτική ενίσχυση της Χιλής το 1972 και 1973 όπως επίσης και τον αριθμό των Χιλιανών σπουδαστών στις στρατιωτικές σχολές των Η.Π.Α. και του Παναμά. Η κυβέρνηση του Αλιέντε, μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, δεν μπορούσε να αρνηθεί αυτού του είδους την "βοήθεια" φοβούμενη ευθεία αντιπαράθεση με τη στρατιωτική ηγεσία.

Οι ελλείψεις προκάλεσαν πιθανότατα την μεγαλύτερη δυσαρέσκεια στους Χιλιανούς πολίτες, μικρές καθημερινές απογοητεύσεις όταν δεν έβρισκαν αλεύρι, μαγειρικό λάδι, χαρτί υγείας ή σαπούνι, ή το κατάλληλο ανταλλακτικό για την χαλασμένη τηλεόραση ή το αυτοκίνητο και, το χειρότερο από όλα, όταν οι καπνιστές δεν έβρισκαν τσιγάρα. Όντως κάποιες από τις ελλείψεις οφείλονταν στην μεταβατική φάση της Χιλιανής οικονομίας. Στις πολλαπλές αλλαγές στο κτηματολόγιο, σε δοκιμαστικά μοντέλα ελέγχου της αποδοτικότητας κλπ. Όλα αυτά όμως δεν είναι δυνατό να συγκριθούν με τα αποτελέσματα του οικονομικού στραγγαλισμού και των πρακτικών των Αμερικανικών εταιρειών. Το ίδιο αισθητά ήταν και τα αποτελέσματα εκτεταμένων απεργιών στην Χιλή, οι οποίες στηρίζονταν κατά κύριο λόγο στην οικονομική βοήθεια της CIA.

Χένρι Κίσινγκερ

 Για παράδειγμα, τον Οκτώβριο του 1972, η ένωση ιδιοκτητών φορτηγών αποφάσισε lock out, στοχεύοντας στην διακοπή της ροής τροφίμων και άλλων αναγκαίων αγαθών προς την χώρα. Στο εμπάργκο περιλαμβάνονταν ακόμα και η μεταφορά εφημερίδων που υποστήριζαν την κυβέρνηση. Αμέσως μετά καταστήματα άρχισαν να αναστέλλουν την λειτουργία τους, ένας μεγάλος αριθμός μικροαστών έκανε με τη σειρά του ό,τι μπορούσε για να δημιουργήσει δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση. Όταν τα καταστήματα ξανάνοιγαν, οι ιδιοκτήτες δεν πωλούσαν διάφορα προϊόντα, όπως τσιγάρα, τα οποία διοχέτευαν στην μαύρη αγορά για να επιτύχουν καλύτερες τιμές από τα υψηλά βαλάντια. Οι περισσότερες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα διέκοψαν την λειτουργία τους, πολλοί επαγγελματίες και κυρίως υψηλόβαθμα στελέχη, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους αρνητικοί προς την κυβέρνηση παραιτήθηκαν, με ή χωρίς την βοήθεια της CIA.

Βασικός στόχος της καμπάνιας ήταν η εξάντληση της υπομονής του λαού,  η εμπέδωση της ιδέας πως "ο σοσιαλισμός δεν ταιριάζει στην Χιλή". Βέβαια, κατά την προ-Αλιέντε εποχή, υπήρχε πολύ μεγαλύτερη έλλειψη σε τρόφιμα, στέγη, περίθαλψη, μόρφωση. Περισσότερο από 50% του πληθυσμού υπέφερε από υποσιτισμό. Ο Αλιέντε, γιατρός στο επάγγελμα, εξήγησε την λογική του προγράμματος δωρεάν παροχής γάλακτος, υπογραμμίζοντας πως "σήμερα στην Χιλή υπάρχουν 600.000 παιδιά με προβλήματα ανάπτυξης γιατί δεν είχαν σωστή διατροφή στους πρώτους 8 μήνες της ζωής τους, γιατί δεν λάμβαναν τις αναγκαίες πρωτεΐνες".

Η συμμετοχή της CIA στον χορό των απεργιών δεν ήταν μόνο οικονομικής φύσεως. Περισσότερα από 100 μέλη των επαγγελματικών ή επιχειρηματικών ενώσεων  ήταν απόφοιτοι του Ινστιτούτου για την Ελεύθερη Εργασιακή Ανάπτυξη που έδρευε στην Βιρτζίνια των Η.Π.Α. το αποκαλούμενο και "Μικρό αντικομουνιστικό σχολείο".

Το Ινστιτούτο αποτέλεσε το βασικό εργαλείο της CIA, για την παρέμβαση στην εργατική τάξη των χωρών της Λατινικής Αμερική. Μέσω του Ινστιτούτου, μια νέα επαγγελματική ένωση ιδρύθηκε στη Χιλή, το 1971, η Συνομοσπονδία Χιλιανών Επαγγελματιών. Οι σπεσιαλίστες του Ινστιτούτου διέθεταν δεκαετή εμπειρία σε πρακτικές πρόκλησης οικονομικής αναστάτωσης (ή σε μεθόδους καθησυχασμού των εργατών όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν).

Οι έμποροι της προπαγάνδας της CIA, έπαιζαν στο γήπεδό τους με τις ελλείψεις και την αναταραχή, επιδεινώνοντας την κατάσταση με τη διασπορά πανικού. Όλες οι τεχνικές, ο κορεσμός των μέσων ενημέρωσης, οι χρήσιμες οργανώσεις που δημιουργούνταν ανάλογα με τα κατά καιρούς συμφέροντα, η εκπαίδευση ικανών στελεχών από το 1964, βρήκαν πρόσφορο έδαφος δράσης χάρη στην αφειδώς προσφερόμενη προβολή από τον Τύπο: Τεράστια οκτάστηλα και άρθρα, φήμες που αφορούσαν οτιδήποτε, τις εθνικοποιήσεις, χαλασμένα κρέατα, μολυσμένο νερό... "Οικονομικό Χάος! Η Χιλή στο Χείλος του Γκρεμού!", με το μεγαλύτερο μέγεθος γραμμάτων που κανείς μπορεί να φανταστεί. Επίσειαν το φάσμα του εμφυλίου πολέμου, αν και μερικές φορές κυριολεκτικά  τον αναζητούσαν. Δήθεν αποκαλυπτικά "ξυπνητζίδικα" άρθρα εμφανίζονταν, άρθρα που σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου θα θεωρούνταν της χαμηλότερη υποστάθμης. Μπροστά τους ακόμα και τα χειρότερα ταμπλόιντ του Λονδίνου ή τα κουτσομπολίστικα περιοδικά των Η.Π.Α. φάνταζαν ως σοβαρά επιστημονικά έντυπα.

Η διείσδυση της CIA στα κόμματα που συμμετείχαν στην Λαϊκή Ενότητα, της επέτρεπε να πληροφορείται τα σχέδια της κυβέρνησης. Οι πράκτορες της CIA στα ανώτατα κλιμάκια του ίδιου του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Αλιέντε πληρώνονταν αδρά "για να κάνουν λάθη στην δουλειά τους". Στην Ουάσιγκτον η τακτική συλλογής πληροφοριών για τους πράκτορες ήταν η διάρρηξη. Έγγραφα κλέβονταν από τα σπίτια των υπαλλήλων της Χιλιανής Πρεσβείας ακόμα και από το κτίριο της πρεσβείας, το οποίο διέρρηξαν τον Μάιο του 1972 οι ίδιοι πάνω κάτω που μπήκαν και στο Γουότεργκέιτ. 

Τον Μάρτιο του 1973, στις εκλογές για το Κογκρέσο στην Χιλή, η Λαϊκή ενότητα κέρδισε με 44%, πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από το 36% του 1970. Ήταν το μεγαλύτερο ποσοστό ανόδου που σημείωσε ποτέ Χιλιανό κόμμα που βρισκόταν στην κυβέρνηση. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, πριν τις εκλογές, ήταν αισιόδοξα πως θα συγκέντρωναν τα δύο τρίτα των ψηφοφόρων, ποσοστό που θα τους επέτρεπε να ανατρέψουν νομότυπα την κυβέρνηση Αλιέντε. Τώρα θα έπρεπε να τον ανεχθούν για άλλα τρία χρόνια τουλάχιστον και το χειρότερο, αν και κατέβαλαν τις καλύτερες προσπάθειές τους, η δημοτικότητα του Αλιέντε έδειχνε να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.

Κατά τη διάρκεια της άνοιξης και του καλοκαιριού η διαδικασία αποσταθεροποίησης κλιμακώθηκε. Οι διαδηλώσεις διαδέχονταν τις απεργίες και οι ιδιοκτήτες φορτηγών ξανάρχισαν το εμπάργκο, αυτή την φορά για περισσότερο καιρό.

Το περιοδικό Time αναφέρει: "Ενώ η υπόλοιπη χώρα δυσκολεύεται εξ αιτίας των ελλείψεων, οι ιδιοκτήτες φορτηγών δείχνουν καλά εφοδιασμένοι για να αντέξουν το μακρόχρονο lock out." Ένας δημοσιογράφος συζητά με μια ομάδα απεργών κατά τη διάρκεια του φαγητού τους "ενός γεύματος που περιείχε τεράστια ποσότητα κρέατος, λαχανικών, άφθονο κρασί και empanadas (τοπική σπεσιαλιτέ)". Τους ρωτά από πού βρίσκουν τα χρήματα για να συντηρούνται.  "Από τη CIA" είναι η χαρούμενη απάντηση. Τα σαμποτάζ και η βία ήταν στην ημερησία διάταξη, ακόμα και οι δολοφονίες.

Τον  Σεπτέμβριο οι στρατιωτικοί ανέλαβαν πρωτοβουλία. Η επιτροπή της Γερουσίας που διερεύνησε την υπόθεση αναφέρει: "Είναι  ξεκάθαρο πως η CIA λάμβανε πληροφορίες για τις προετοιμασίες του κινήματος που εκδηλώθηκε επιτυχώς την 11η Σεπτεμβρίου, κατά τους μήνες Ιούλιο, Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1973". Ο ρόλος των Αμερικανών αυτές τις μοιραίες μέρες ήταν ουσιαστικός όσο και αφανής.

Το πραξικόπημα ξεκίνησε από το Βαλπαράιζο, στις ακτές του Ειρηνικού, με την μεταφορά Χιλιανών Ναυτικών δυνάμεων στο Σαντιάγκο, ενώ ο Αμερικανικός στόλος ήταν αγκυροβολημένος στα ανοιχτά, συμμετέχοντας υποτίθεται σε κοινά Ναυτικά γυμνάσια. Τα Αμερικανικά πλοία ήταν εκτός Χιλιανών χωρικών υδάτων αλλά παρέμεναν σε κατάσταση συναγερμού. Ένα WB-575, αμερικανικό αεροσκάφος ελέγχου επικοινωνιών, με αμερικανικό πλήρωμα πετούσε πάνω από την χώρα. Την ίδια ώρα, μαχητικά αεροπλάνα και αεροσκάφη παρατηρήσεως των ΗΠΑ προσγειώνονταν στην αμερικανική βάση της πόλης Μεντόζα, στην Αργεντινή, κοντά στα σύνορα με την Χιλή. 

Η ανεξαρτησία είναι η μοναδική αίρεση στο Ευαγγέλιο της Ουάσιγκτον, όσον αφορά στον Τρίτο Κόσμο. Στην περίπτωση του Σαλβαδόρ Αλιέντε, η ανεξαρτησία διέθετε και ένα ιδιαιτέρως ενοχλητικό περίβλημα: Ένας Μαρξιστής, δημοκρατικά εκλεγμένος που εξακολουθεί να σέβεται το σύνταγμα της χώρας. Αυτό ήταν πάρα πολύ.

Ο θεμέλιος λίθος του αντικομουνιστικού πύργου έτριζε για τα καλά.

Η θεωρία που τόσα χρόνια είχε επίπονα καλλιεργηθεί, πως οι "κομουνισταί" μπορούν να έρθουν στην εξουσία μόνο με την χρήση βίας και εξαπάτησης και πως κρατούν την εξουσία μόνο μέσω της τρομοκρατίας και της πλύσης εγκεφάλου κατέρρεε.

Αποδείχθηκε πως υπάρχει κάτι χειρότερο από έναν Μαρξιστή στην εξουσία.

Ένας εκλεγμένος μαρξιστής στην εξουσία.

(Το 1^ο μέρος του αφιερώματος εδώ).