Το χρέος

Το 'πε και το 'κανε. Ταξίδεψε όλη νύχτα, με τον 15χρονο γιο του. Να είσαι έτοιμος, του είπε. Το βράδυ φεύγουμε για την Αθήνα, θα διαδηλώσουμε για τον εκτελεσμένο πρωτοξάδελφό μου. Για τις φυλακές κι εξορίες του παππού σου. Για όλους τους συντρόφους του χωριού μας που πέθαναν. Ακούς εκεί! Κομμουνιστές και φασίστες ίδιοι! Φτου σας!!!

Δεν είχε καλοφέξει, όταν τερμάτισε το ταξίδι. Πού πάνε; Ξένοι μες την πρωτεύουσα της χώρας τους είναι. Στην Ομόνοια, είπε αυθόρμητα στον ταξιτζή. Η συγκέντρωση είναι στα Προπύλαια. Αυτή είναι η Πανεπιστημίου και πιο πάνω τα Προπύλαια, τους έδειξε ο περιπτεράς. Να πιεις ένα γάλα, να ξημερώσει καλά και θ' αρχίσουμε το σεργιάνι.

Πω, πω! Πατέρα κοίτα! Σημαίες του Κόμματος. Και τραγούδια σαν κι αυτά που ακούμε στο σπίτι. Βλέπω κι ακούω, γιε μου. Είναι η μέρα μας σήμερα. Η Αθήνα έβαλε τα καλά της. Τη στόλισαν οι απλοί άνθρωποι, οι εργάτες του Κόμματος. Στις κολόνες, δεξιά κι αριστερά, σ' όλη την Πανεπιστημίου, οι κόκκινες σημαίες με το σφυροδρέπανο. Κι ο Ανθρωπος με το γαρίφαλο. Ποιος είναι; Ο Μπελογιάννης, γιε μου. Τον σκιτσάρισε ο κομμουνιστής Πικάσο. Ο μεγαλύτερος ζωγράφος, θα σου πω για την «Γκουέρνικα» (Γκερνίκα). Αυτό είναι το Πανεπιστήμιο. Κοίτα τις ζωγραφιές. Ναι. Από την αρχαιότητα όλες. Βλέπεις τον Παλαμά; Φτάσανε στο Σύνταγμα. Ο άγνωστος στρατιώτης. Διάβασε εδώ. Ακριβώς, απ' τον Επιτάφιο του Περικλή. Η Βουλή. Η Σταδίου ποια είναι; Θα πάτε απ' εδώ. Και πού βγάζει; Στην Ομόνοια. Αυτός είναι ο Κολοκοτρώνης. Τι δείχνει; Το Πανεπιστήμιο, για το οποίο είπε, θα φάει το βασιλιά. Αυτός ποιος είναι; Ο Ζέρβας. Ο Αρης πού είναι; Αυτόν θα τον στήσουμε εμείς, όταν θα έρθει ο καιρός. Ανέβηκαν στην Ακρόπολη. Εδώ, λοιπόν, είχαν ταμπουρωθεί οι Εγγλέζοι το Δεκέμβρη του '44 και πυροβολούσαν. Οι ΕΛΑΣίτες δεν τους χτύπησαν, για να μη χαλάσουν τα μάρμαρα. Κοίταζαν την πόλη. Μεγάλη, ε; Πολύ μεγάλη για τα μέτρα της Ελλάδας, απάντησε καπνίζοντας. Να μην ξεχάσεις να μιλήσουμε για το πώς έγινε μεγάλη.

Απ' τις 5 η ώρα ήταν εκεί, στα Προπύλαια. Συνθήματα. Οι κομμουνιστές δεν υπογράφουν δήλωση μετανοίας. Ο σοσιαλισμός είναι το μέλλον της ανθρωπότητας. Και τραγούδια. Τα γνωστά τραγούδια των κομμουνιστών, που μόνον αυτοί μεταλαμβάνουν την ουσία τους. Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται. Με τις σημαίες του τις κόκκινες. Οι άνθρωποι δε μιλάνε. Εχουν την οργή μέσα στα μάτια τους. Θυμούνται το Στάλινγκραντ. Τον κόκκινο στρατιώτη, που υψώνει στο Ράιχσταγκ τη σημαία με το σφυροδρέπανο, ως κορύφωση της νίκης του επί του αγκυλωτού σταυρού. Ακου. Μιλάει η Γραμματέας του Κόμματος. Βλέπεις πως ακούει ο κόσμος; Εδώ δεν ήρθαν οι άνθρωποι να φανούνε, για το ρουσφέτι. Ηρθαν, γιατί έπρεπε να 'ρθουν. Ο φασισμός του Χίτλερ ηττήθηκε απ' τον Κόκκινο Στρατό, που τον καθοδηγούσε το ΚΚΣΕ. Ο φασισμός του σήμερα δε θα έχει καλύτερη τύχη. Θα τον νικήσουν οι Λαοί, με καθοδηγητές τους κομμουνιστές. Ζήτω το Κόμμα μας. Η πορεία ξεκίνησε. Τα βήματα των ανθρώπων σταθερά. Τα συνθήματα καθαρά. Κι ο θυμός, θυμός.

Τερμάτισαν στην αμερικανική Πρεσβεία. Ο κόσμος διαλύεται. Πατέρας και γιος, με καθοδήγηση ενός συντρόφου, πήραν το μετρό, για το σταθμό Λαρίσης. Επιστροφή με το τελευταίο τρένο. Δε μιλάνε. Ο γιος ακούμπησε το κεφάλι του στον ώμο του πατέρα. Κάθονται στο παγκάκι. Κοιμήθηκε περιμένοντας. Θα κατέβουν στο Πλατύ. Κι από κει, με άλλο τρένο, για το χωριό. Χαμογελάει.

Ιορδ. Α. Προυσανίδης

Ριζοσπάστης, 24 Γενάρη 2006