Ταγματασφαλίτες, «παιδομάζωμα» και ομολογίες - Η εκπομπή του ΣΚΑΪ συνεχίζει απρόσκοπτα με παραχάραξη της Ιστορίας του ταξικού εμφυλίου πολέμου, αλλά και με ομολογίες των συμμετεχόντων στις συζητήσεις....

Ενας από τους άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας του Ι. Ράλλη, υποβάλλει σε σωματική έρευνα για λογαριασμό των Γερμανών, Ελληνα πολίτη στην Αθήνα

Η εκπομπή του ΣΚΑΪ «Από τον πόλεμο του '40 ως τη Χούντα του '67» συνεχίζει απρόσκοπτα με παραχάραξη της Ιστορίας του ταξικού εμφυλίου πολέμου, αλλά και με ομολογίες των συμμετεχόντων στις συζητήσεις.

Για τα Τάγματα Ασφαλείας

Στο πλαίσιο της εκπομπής της 13ης Απρίλη, οι Σπ. Σφέτας και Ευ. Χατζηβασιλείου, οι οποίοι λίγο έως πολύ σε προηγούμενες εκπομπές είχαν δικαιολογήσει τη δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας (ως αντίπραξη στη «δολοφονική» δράση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ), αυτή τη φορά ομολόγησαν το πραγματικό πολιτικό και ταξικό περιεχόμενό τους. Είπε ο Σπ. Σφέτας:

«Από τα τέλη του '43 αρχίζουν οι διαμάχες ΕΛΑΣ - ΕΔΕΣ. Είναι τα γεγονότα στην Ιταλία, ο φόβος τι μπορεί να γίνει μετά και βέβαια "έμπαινε" η κατάληψη της εξουσίας. Γι' αυτό και βλέπει κανείς και τα Τάγματα Ασφαλείας όταν ανέλαβε ο Ράλλης... ήταν ξεκάθαρα τα πράγματα. Οτι δεν είναι οι Γερμανοί το πρόβλημά μας τώρα, αυτοί θα ηττηθούν πλέον από εδώ και πέρα είναι το τι γίνεται μετά. Και είχαν τα Τάγματα Ασφαλείας ως αντικομμουνιστική εφεδρεία, ανάλογα με το πόσο το ΕΑΜ θα φερθεί νόμιμα. Οταν έγινε η Καζέρτα τα αποκήρυξαν με το σκεπτικό ότι θα συμμορφωθεί στα συμφωνηθέντα. Οταν βλέπουν ότι αυτό δε γίνεται τα ενεργοποιούν πάλι».

«Παρέλειψε», βέβαια, να πει και ότι τα Τάγματα Ασφαλείας δρούσαν υπό τις διαταγές των Γερμανών, ενώ ήταν έτοιμα να προσχωρήσουν στις εντολές των Εγγλέζων και τις κυβέρνησης του Καΐρου, όταν θα έφευγαν οι Γερμανοί. Ο Ε. Χατζηβασιλείου συμπλήρωσε:

«Ο ίδιος ο Εμφύλιος Πόλεμος είναι αυτός που διαψεύδει τις ελπίδες και σε μεγάλο βαθμό - αν θέλετε - οι ίδιες οι αποφάσεις της επαναστατικής νοοτροπίας πρώτα του ΕΑΜ και του ΚΚΕ αργότερα είναι αυτές που διαψεύδουν τις προσδοκίες και σε μεγάλο βαθμό λειτουργούν ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τους δοσίλογους που λέτε, για τους συνεργάτες των Γερμανών. Μόνο στην Ελλάδα, πράγματι, δεν έγινε τόσο μεγάλη εκκαθάριση, γιατί μόνο στην Ελλάδα είχες στην Ευρώπη αυτού του είδους τον Εμφύλιο Πόλεμο, τουλάχιστον σε δυτικοευρωπαϊκή χώρα, μεταξύ κομμουνιστών και αστών».

Αντιπρόσωπος της Βαλκανικής Επιτροπής του ΟΗΕ καταγράφει ξεσπιτωμένη οικογένεια απ' τον κυβερνητικό στρατό, που θα την παρουσιάσουν όμως σαν θύμα του ΔΣΕ

Που σημαίνει: Αν ο λαός υποτάσσεται στη νομιμότητα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης... δε θα έχει συνέπειες. Αν όμως όχι... Να τα πραγματικά όρια των αστών δημοκρατικών πολιτικών με τους φασίστες! Η αστική εξουσία ευαγγελίζεται τα αγαθά και τις αρετές της αστικής δημοκρατίας, μόνο για όσο διάστημα η εργατική τάξη και ο λαός παραμένουν υποταγμένοι σε αυτή και φυσικά σε αυτήν την περίπτωση δε διστάζει να διώξει και ορισμένα πολιτικά της υποχείρια, όπως οι φασίστες. Οταν, όμως, η εργατική τάξη και ο λαός θελήσουν να σηκώσουν κεφάλι, η αστική τάξη δε διστάζει να εξοπλίσει ακόμα και τους δοσίλογους φασίστες για να χτυπήσουν τον ξεσηκωμένο λαό. Εδώ εντοπίζεται και η πραγματική διαφωνία των αστών ιστοριογράφων με τη δράση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, τότε και σήμερα. Ηθελαν ένα λαό να σέρνεται πίσω από τους Αγγλους και τον αστικό πολιτικό κόσμο, για λογαριασμό της καπιταλιστικής κυριαρχίας.

Η Συμφωνία της Βάρκιζας

Συνεχίζοντας στην ίδια λογική, ο Ν. Μαραντζίδης πρόσθεσε:

«Η Συμφωνία της Βάρκιζας θα μπορούσε να αποτελέσει ένα νέο σταθμό ειρήνευσης για τη χώρα (...) και κατά κάποιον τρόπο να λειτουργήσει ως μια γέφυρα για τη μεταπολεμική Ελλάδα, μια γέφυρα ειρήνευσης. (...) αντιθέτως από τα θρυλούμενα είναι μια θετική συμφωνία για το ίδιο το ΚΚΕ. (...) επιχείρησε κατά κάποιο τρόπο να γεφυρώσει θεσμικά τις αντιθέσεις και τα πάθη που δημιουργήθηκαν στα Δεκεμβριανά (...) και ν' ανοίξει μια νέα σελίδα ειρήνης. Ο ερχομός του Ζαχαριάδη αναμφίβολα και η νέα στρατηγική από την πλευρά του ΚΚΕ ότι είναι δυνατόν να κερδίσει την εξουσία αυτή τη φορά, προετοιμάζοντας καλύτερα τα πράγματα μέσα από τη συμμαχία του με τα αδελφά κόμματα στα Βαλκάνια πρωτίστως, του Τίτο και του Δημητρώφ και του Ενβέρ Χότζα, ανοίγει το νέο κύκλο της εμφύλιας σύγκρουσης».

Βέβαια, η αντικειμενική πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική. Αφενός, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, υπογράφοντας τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας και συμμετέχοντας στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας είχαν ουσιαστικά συμβιβαστεί με την αστική νομιμότητα και μάλιστα παρά τον ευνοϊκό συσχετισμό δυνάμεων. Ωστόσο, αυτός ο συμβιβασμός δεν επαρκούσε για να αλλάξει ο συσχετισμός προς όφελος της αστικής τάξης, παρά και τη βοήθεια της Μεγάλης Βρετανίας. Ετσι, ακολούθησε ο Δεκέμβρης του 1944 και η υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας που εξασφάλιζε την εκπλήρωση της τελευταίας προϋπόθεσης για την ανασυγκρότηση της αστικής εξουσίας. Η διατήρηση του οπλισμού του ΕΛΑΣ και η στρατιωτική του υπεροπλία εκτός της Αθήνας δεν επέτρεπε μια πιο «επιθετική», από την πλευρά της αστικής τάξης, συμφωνία για όσο διάστημα δεν εξασφαλιζόταν ο αφοπλισμός του. Εξάλλου, αυτό ομολογεί και ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου σε γράμμα του προς τον διευθυντή της «Καθημερινής»:

«Ιδού διότι μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησιν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος. Και διά τούτο την επεδίωξα - και ευτυχώς κατωρθώθη...Καθώς επίσης, μόνον το σύμφωνο της Καζέρτας, όπου ο ΕΛΑΣ διά του Αρχηγού του, υπέγραψεν την υποταγήν του εις το Βρετανικόν Στρατηγείον και επροσκάλεσε τους Βρετανούς εις την Ελλάδα, καθίστα Συμμαχικώς εύκολον την παρουσίαν των. Αλλά υπάρχει και δεύτερον στάδιον, ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ. Διότι εφ' όσον το ΚΚΕ παρέμεινεν ένοπλον, η Ελληνική Κυβέρνησις, καθώς ελέγαμεν τότε, ήτο απλώς η "περικεφαλαία του ΕΑΜικού κράτους"».

«...Και ερχόμεθα εις τον ιδικόν μας Δεκέμβριον. Γράφετε: "Ο Υψιστος μας έκαμε δώρον την Επανάστασιν και τα Δεκεμβριανά. Διότι τι θα συνέβαινε αν δεν εγίνοντο;(...) θα τους παραδίναμεν. Σιγά σιγά θα τους παραδίδαμεν - για να μη γίνει η Επανάστασις - και την Διοίκησιν, και τον Στόλον, και τον Στρατόν. Θα τους εδίδαμεν όλα".

Η διαφωνία μου είναι απόλυτος (...) Διότι συνέβαινεν ακριβώς το αντίθετο: "Τους τα επαίρναμεν όλα...". Και διότι επεμείναμεν, απεφάσισαν την Στάσιν...».¹

Η παραπάνω πορεία των γεγονότων αντικειμενικά διευκολύνθηκε από τη συμβιβαστική γραμμή εκ μέρους του ΚΚΕ. Η γραμμή του ΚΚΕ περί αστικής δημοκρατικής ομαλότητας συνεχίστηκε με ορισμένες αντιφάσεις και μετά την απόφαση της 2ης Ολομέλειας του 1946 για αποχή. Και αυτό παρά το γεγονός ότι μετά τη Βάρκιζα εξαπολύθηκε άγρια αστική τρομοκρατία:

«Ο αιματηρός απολογισμός στον ένα χρόνο που είχε περάσει από τη Συμφωνία της Βάρκιζας ήταν: Νεκροί 1.289, τραυματίες 6.671, βασανισθέντες 31.632, συλληφθέντες 84.931. Βιασμένες γυναίκες 165. Ληστείες 6.567. Επιδρομές σε τυπογραφεία 572. Καταδιωκόμενοι δημοκρατικοί πολίτες πάνω από 100.000. Μοναρχοφασιστικές συμμορίες 206».²

Αποκρύπτουν, λοιπόν, ότι αυτή η όξυνση της τρομοκρατίας (που συνεχίστηκε με τις εκλογές βίας και νοθείας και το Γ΄ Ψήφισμα) και η συνεπαγόμενη αντικειμενική όξυνση της ταξικής πάλης οδήγησαν στον ηρωικό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού.

Το «παιδομάζωμα»

Στη συνέχεια, στο πλαίσιο της ίδιας λογικής, ο Ι. Μιχαηλίδης, επαναφέροντας τμήμα της μετεμφυλιακής αντικομμουνιστικής αστικής ιστοριογραφίας είπε:

«Μάρτης του 1948: Ξεκινάει η μεγάλη επιχείρηση του παιδομαζώματος, δηλαδή της μεταφοράς παιδιών από το Δημοκρατικό Στρατό από τις ζώνες συγκρούσεων προς τις ανατολικές χώρες. Μπορούμε να πούμε πολλά γι' αυτό».

Βέβαια, ο Ι. Μιχαηλίδης δεν είπε τίποτα. Απλά υιοθέτησε τον όρο «παιδομάζωμα», προφανώς ακολουθώντας την τακτική πες πες κάτι θα μείνει. Δε μας είπε όμως ο Ι. Μιχαηλίδης ότι ο Δημοκρατικός Στρατός μετέφερε με την άδεια των γονέων τους τα παιδιά από τις εμπόλεμες ζώνες, όπου κινδύνευαν από τις τυφλές επιθέσεις του κυβερνητικού στρατού, την πείνα και τις ασθένειες. Δεν μπαίνει καν στον κόπο να μας εξηγήσει γιατί θεωρεί αυτήν την πρωτοβουλία «παιδομάζωμα», επιδιώκοντας να αναμασήσει τη μετεμφυλιακή προπαγάνδα που προσπαθούσε να συνδέσει τη μεταφορά των παιδιών με τη στρατολόγηση των γεννίτσαρων. Ας δούμε, όμως, πώς περιέγραφαν τις συνθήκες διαβίωσης και την ανατροφή των παιδιών διεθνείς παρατηρητές που κάθε άλλο παρά κομμουνιστές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Ο Τσαρλς Ρίσγκροβ, γραμματέας της Ενωσης Μουσικών της Μεγάλης Βρετανίας έγραψε στη «Manchester Guardian» (4.1.1950), αφού πρώτα επισκέφτηκε τα κέντρα φιλοξενίας:

«Τα παιδιά τραγουδούσαν τα εθνικά τους τραγούδια και χόρευαν φορώντας τις εθνικές φορεσιές. Εχω τέτοιες φωτογραφίες... Τα παιδιά είναι καλοθρεμμένα και τα φροντίζουν με αγάπη και στοργή. Ζούσαν τόσο ευτυχισμένα, όσο μπορούν να ζουν τα παιδιά...».³

Η μόνιμη παρατηρητής του ΟΗΕ και μέλος της Διεθνούς Ενωσης για την προστασία του Παιδιού, Κόλμπι σημείωνε:

«Τα Ελληνόπουλα στην Τσεχοσλοβακία είναι σε εξαιρετική κατάσταση υγείας και φαίνονται τόσο ευτυχισμένα, που θα ευχόμαστε όλα τα παιδιά του κόσμου να είχαν αυτή την έκφραση στα πρόσωπά τους».⁴

Η Επιθεώρηση του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού (Αύγουστος 1950) αναφέρει:

«Ενας γιατρός είναι μόνιμα τοποθετημένος σε αυτό το κέντρο (παιδικοί σταθμοί Βουλγαρίας) και η υγιεινή κατάσταση είναι από τις πιο καλές. Ολα τα παιδιά μπολιάστηκαν ενάντια στον τύφο και δίνουν μια θαυμάσια εικόνα υγείας».

Μάλιστα, αυτή η κατάσταση επικρατούσε από τις πρώτες μέρες της άφιξης των παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Οπως ομολογεί ο Φον Φίσερ, πρόεδρος της Ελβετικής Οργάνωσης Υγείας που επισκέφτηκε τα κέντρα φιλοξενίας το φθινόπωρο του 1948 ήταν ψέματα τα όσα φρόντιζε να διαδίδει ο αστικός πολιτικός κόσμος. Γι' αυτό αγαναχτισμένος ρώτησε:

«Αυτά είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τα οποία μιλάει η κ. Τσαλδάρη;»⁵

Σημειώσεις:

1. Εφημερίδα «Η Καθημερινή», 3 Μαρτίου 1948.

2. Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (1918 - 1949), Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1995, τ. Α', σ. 544.

3. Οπως παρατίθεται στο Δημήτρης Σέρβος, Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια, Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2001, σ. 260.

4. Ο.π.

5. Ο.π. (σ. 261)

Του Κώστα ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ
(Ο Κώστας Σκολαρίκος είναι συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ)

Ριζοσπάστης