Δημοκρατία. Για ποια τάξη;

Τον τελευταίο καιρό πυκνώνουν οι επικλήσεις στη «δημοκρατία» και τους «νόμους». Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και άλλων αστικών κομμάτων τρομοκρατούν το λαό με τους «κινδύνους» που ελλοχεύουν να «πλήξουν τη δημοκρατία» από το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών. Οι οπορτουνιστές και τα ρετάλια της πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατίας με τη σειρά τους διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την υπεράσπιση των «θεσμών» που κουρελιάζονται από την κυβέρνηση, διεκδικώντας τον δικό τους ρόλο στη διαχείριση.
Τον ρόλο εκφοβισμού των εργαζομένων και του λαού, με στόχο την υποταγή, άρα και τη διαιώνιση του συστήματος της εκμετάλλευσης που υπηρετούν, έχουν αναλάβει τα έμμισθα όργανα των καθεστωτικών ΜΜΕ που «κόβουν» και «ράβουν» με τις δηλώσεις και ανακοινώσεις των επιτελείων του δικομματισμού στο κλίμα ανασφάλειας και  τη φθορά των συνειδήσεων. Και δίπλα σε όλα αυτά, οι πλούσιοι αυτού του τόπου γίνονται ακόμα πλουσιότεροι αφού δεν τους αγγίζει καμιά «κρίση». Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί, γίνονται ακόμα φτωχότεροι, τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις ξηλώνονται ή περιορίζονται ασφυκτικά και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σπρώχνονται στην πλήρη εξαθλίωση. Ενώ ποτέ δεν έπαψε να τίθεται (από τους υπηρέτες και τους προπαγανδιστές της «δημοκρατίας») δήθεν «αθώα» η «απορία» αν το ΚΚΕ «ασπάζεται τους κανόνες της δημοκρατίας»… Για ποια δημοκρατία μιλούν όλοι αυτοί; Ποια δημοκρατία υπερασπίζονται; Τι είναι τελικά η «δημοκρατία» τους; Τι λένε οι κομμουνιστές;

Τα ερωτήματα έχουν απαντηθεί έναν αιώνα πριν: «Το επιχείρημα αυτό παίζει κυρίως με τις έννοιες "δημοκρατία γενικά" και "δικτατορία γενικά", χωρίς να βάζει το ζήτημα για ποια τάξη πρόκειται. Μια τέτοια τοποθέτηση του ζητήματος, εξωταξική ή υπερταξική, δήθεν παλλαϊκή, αποτελεί καθαρό εμπαιγμό της βασικής διδασκαλίας του σοσιαλισμού, δηλαδή της διδασκαλίας για την ταξική πάλη, την οποία παραδέχονται στα λόγια, μα ξεχνούν στην πράξη οι σοσιαλιστές που πέρασαν με το μέρος της αστικής τάξης. Γιατί σε καμιά πολιτισμένη καπιταλιστική χώρα δεν υπάρχει "δημοκρατία γενικά", αλλά υπάρχει μόνο η αστική δημοκρατία, και δεν πρόκειται για τη "δικτατορία γενικά", αλλά τη δικτατορία της καταπιεζόμενης τάξης, δηλ. του προλεταριάτου, πάνω στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές, δηλ. πάνω στην αστική τάξη, με σκοπό την κατανίκηση της αντίστασης που προβάλλουν οι εκμεταλλευτές στην πάλη για την κυριαρχία τους»(Β.Ι.Λένιν: Θέσεις και εισήγηση για την αστική δημοκρατία και τη δικτατορία του προλεταριάτου).

Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουν αυτό οι καταπιεσμένοι, τόσο περισσότερες ελπίδες θα έχουν να ανατρέψουν το σύστημα που επιβάλλει και διασφαλίζει με τρόπο «δημοκρατικό» την εσαεί εκμετάλλευσή τους. Κι αυτό είναι δουλειά και καθήκον των κομμουνιστών να το καταφέρουν. Οι κομμουνιστές, το κόμμα της εργατικής τάξης, ένα ισχυρό ΚΚΕ, καλείται να αφυπνίσει τη συνείδηση του καταπιεσμένου, να εμπνεύσει, να πείσει, να οργανώσει και να καθοδηγήσει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στο δρόμο για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και την εγκαθίδρυση της εργατικής λαϊκής εξουσίας, του σοσιαλισμού.

Σάββατο 1 Φλεβάρη 2014.