Η «ευαίσθητη» ελληνική «σόουμπιζ»…

Που ήταν κρυμμένοι τόσο καιρό όλοι αυτοί οι «γυαλιστεροί» τύποι που τους έπιασε αιφνιδίως ο πόνος για την Ουκρανία (που ανάθεμα αν ξέρουν έστω που βρίσκεται και με ποιον συνορεύει η Ουκρανία - γιατί αν τους ρωτήσει κανείς αν έχουν ιδέα τι «παίζεται» εκεί...) όταν οι  διαδηλωτές στη χώρα τους που αγωνίζονται για ψωμί, δουλειά, εργασιακά δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες δέχονται κάθε τόσο την ωμή βία των δυνάμεων καταστολής;

Πότε όλοι αυτοί οι «επώνυμοι»  έβγαλαν από το στόμα τους έστω μια λέξη συμπάθειας για τους χιλιάδες εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά τους κάθε μέρα που περνάει; Που ήταν η αλληλεγγύη τους όταν οι εργάτες της Χαλυβουργίας απεργούσαν για μήνες και δέχονταν στις πλάτες τους τα ρόπαλα των ΜΑΤ και τόνους χημικών αερίων για να σπάσει η απεργία τους; 

Πότε συμπαραστάθηκαν σε έναν έστω από τους εκατοντάδες εργάτες, αγρότες, μαθητές που οδηγούνται σιδηροδέσμιοι κάθε μέρα  στα δικαστήρια όλης της χώρας επειδή δεν έσκυψαν το κεφάλι και τόλμησαν να διεκδικήσουν το δίκιο τους;

Που αλλού εκτός από τις νυχτερινές πίστες τους, τις στρωμένες με γαρδένιες και γαρίφαλα, βρίσκονται οι εν λόγω καλλιτέχνες, όταν χιλιάδες απλοί άνθρωποι διατρανώνουν καθημερινά έμπρακτα την αλληλεγγύη τους με τον ίδιο τον τρόπο ζωής τους, την ανυπότακτη συνείδησή τους, την ταξική περηφάνια τους, με τον αγώνα τους στους δρόμους, σε όλα τα ταξικά αδέρφια τους όπου γης;

Μερικές φορές είναι προτιμότερο κανείς να σωπαίνει, ειδικά όταν συνήθισε για χρόνια να ανοίγει το στόμα του μόνο για να τραγουδήσει, ή για να χαζολογήσει.

Τετάρτη 5 Φλεβάρη 2014.