Η εξωφρενική άποψη που ακούστηκε το τελευταίο χρονικό διάστημα από αστικά επιτελεία αλλά και φορείς του οπορτουνισμού, ότι το ΚΚΕ είναι «οπαδός του ευρώ», θα ήταν αστεία, μια ιστορία για ...αγρίους, αν δεν έκρυβε πίσω της συγκεκριμένη σκοπιμότητα.
Δηλαδή, σε συνθήκες που εντείνονται αστικοί προβληματισμοί και αντιπαραθέσεις εντός και εκτός Ελλάδας για το μέλλον της Ευρωζώνης, να πληγεί η μοναδική θέση που προβάλλει το ζήτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ κάτω από τη σημαία των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων ως ζήτημα αδιαχώριστο από την πάλη για την εργατική εξουσία και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.
Μοιάζει πραγματικά για ανέκδοτο, για τον ελληνικό λαό που γνωρίζει καλά ότι το ΚΚΕ έχει αντιπαλέψει με απόλυτη συνέπεια την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, αποκαλύπτοντας έγκαιρα, όταν όλοι οι άλλοι μιλούσαν για «κοσμογονία», τον πραγματικό, αντιδραστικό, ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της αλλά και το γεγονός ότι οι συμβιβασμοί και οι ενώσεις των καπιταλιστών, όσο προωθημένες και αν είναι, είναι προσωρινοί, δεν αναιρούν τους ανταγωνισμούς. Ενώ προειδοποίησε για τις αρνητικές συνέπειες στη ζωή της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Το ΚΚΕ δηλαδή εξ αρχής αντιτάχθηκε στην ΕΟΚ και μετέπειτα στην ΕΕ από ταξική σκοπιά, απ' τη σκοπιά του συμφέροντος των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.
Αυτό δεν πτοεί αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις που ποντάροντας στην γκεμπελίστικη τακτική «πες - πες κάτι θα μείνει» και «όσο πιο μεγάλο το ψέμα τόσο πιο πιστευτό», κλιμάκωσαν τη βδομάδα που πέρασε την ομοβροντία διαστρέβλωσης της θέσης του ΚΚΕ, στον απόηχο του 20ού Συνεδρίου του Κόμματος.
Καθόλου τυχαία η περίοδος...
Η περίοδος που επιλέγεται να εξαπολυθεί αυτή η επίθεση κάθε άλλο παρά τυχαία είναι.
Στα αστικά επιτελεία έχει ανοίξει στα γεμάτα ο προβληματισμός για το μέλλον της ΕΕ και του ευρώ, με τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ένωσης να μεγαλώνουν, τροφοδοτώντας και το αστικό ρεύμα του «ευρωσκεπτικισμού» ως αποτέλεσμα της στροφής τμημάτων του κεφαλαίου σε μέτρα «προστατευτισμού» των καπιταλιστικών οικονομιών.
Σε ένα τέτοιο ρευστό τοπίο, που σηματοδοτείται από τις δυσκολίες στην ανάκαμψη του κεφαλαίου, την όξυνση των ενδοαστικών ανταγωνισμών και εξελίξεις όπως το Brexit, ενδεικτικές του ότι η αστική τάξη κάθε χώρας κάθε άλλο παρά «δογματική» είναι σε ό,τι αφορά τις διεθνείς συμμαχίες της όταν πρόκειται για την υπεράσπιση των συμφερόντων και της κερδοφορίας της, καταρτίζονται και εξετάζονται τα σχέδια και της εγχώριας αστικής τάξης.
Η οποία την ίδια ώρα που επιδιώκει την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, κάνοντας συνεχείς επικλήσεις στην ανάγκη «συνοχής» της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας και διατήρησης της δικής της θέσης στον «πυρήνα» της, ταυτόχρονα προετοιμάζεται, αν και εφόσον υποχρεωθεί, να διαχειριστεί οικονομικά και πολιτικά μια πιθανότητα εξόδου. Με τμήματά της να την προκρίνουν ήδη ως πιο συμφέρουσα λύση για τη θωράκιση της κερδοφορίας τους.
Τα διλήμματα του κεφαλαίου δεν είναι διλήμματα του λαού
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι λογικό για το κεφάλαιο να «ζυγίζει» τις επιλογές που έχει μπροστά του. Να το ενδιαφέρει π.χ. σε τι «νόμισμα» θα μετρά τα κέρδη του, που σε κάθε πιθανό ενδεχόμενο θα βασίζονται στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και στο φτήνεμα της εργατικής δύναμης. Να έχει έγνοια για το αν το νόμισμα με το οποίο συναλλάσσεται στις διεθνείς αγορές διευκολύνει βασικούς στόχους του για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, όπως π.χ. τη στήριξη κλάδων που θα λειτουργούν ως «ατμομηχανή», την προσέλκυση κεφαλαίων και άμεσων ξένων επενδύσεων κ.ο.κ. Να υπολογίζει αν το νόμισμα στο οποίο θα μετρά τις επενδύσεις του θα είναι περισσότερο ή λιγότερο υποτιμημένο, με ποιο άλλο διεθνές νόμισμα θα συνδέεται κ.τ.λ. Είναι λογικό, από τη σκοπιά των συμφερόντων της, η αστική τάξη να εξετάζει το ερώτημα αν ένας άλλος δρόμος απαξίωσης των συσσωρευμένων κεφαλαίων, αυτός της εξωτερικής υποτίμησης με ταυτόχρονη ενίσχυση της «επεκτατικής νομισματικής πολιτικής», μπορεί να διευκολύνει περισσότερο το καθάρισμα του πεδίου από τα συσσωρευμένα κεφάλαια που προκάλεσαν την καπιταλιστική κρίση και σήμερα εμποδίζουν το πέρασμα σε φάση ανάκαμψης.
Από την ανάποδη, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι παραπάνω από φανερό και ότι η συζήτηση αυτή δεν αφορά τα συμφέροντά τους και ότι δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα που στήνεται: Να επιλέξουν δηλαδή συνταγές χρεοκοπίας τους, να επιλέξουν σε τι νόμισμα θα μετράνε τις απώλειες στο εισόδημά τους, με ποιο τρόπο θα μεγαλώσει η σχετική και απόλυτη εξαθλίωσή τους, αφού έτσι κι αλλιώς θα βασιλεύουν η καπιταλιστική εκμετάλλευση και το κυνήγι του κέρδους, αφού η επιχείρηση καπιταλιστικής ανάκαμψης έχει ως προϋπόθεση την ένταση της εκμετάλλευσης. Με την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του κεφαλαίου, σε συνθήκες καπιταλισμού, δηλαδή, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι ο λαός θα κληθεί να πληρώσει το τίμημα της εξόδου, όπως σήμερα πληρώνει το τίμημα της παραμονής στην Ευρωζώνη.
Ανάμεσα στα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και σε αυτά του κεφαλαίου υπάρχει άβυσσος. Τα διλήμματα του κεφαλαίου δεν είναι διλήμματα του λαού.
Μάταια προσπαθούν αστικά επιτελεία...
Επειδή, λοιπόν, η θέση του ΚΚΕ είναι καρφί στο μάτι αυτών των προβληματισμών, ακολουθούν το δρόμο της διαστρέβλωσης με σκοπό να την ακυρώσουν!
Δεν είναι, για παράδειγμα, τυχαίο ότι λίγο - πολύ σε άρθρο της η «Αυγή» προσπάθησε, «διαβάζοντας» τις θέσεις του Κόμματος ως «αντίθεση» με την έξοδο από το ευρώ, να δικαιώσει την πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ (!) και την απόφασή της να μην επιλέξει τάχα τη «ρήξη» με την Ευρωζώνη το καλοκαίρι του 2015, ψηφίζοντας το 3ο μνημόνιο! Αυτά σε συνθήκες που δεν είχε ακόμα κλείσει η νέα αντιλαϊκή συμφωνία και ενώ διάφορα αστικά επιτελεία αναφέρονταν σε κλίμα καλοκαιριού 2015. Λίγο ακόμα και θα έλεγαν ότι οι κομμουνιστές καλούσαν τους εργαζόμενους στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ την Παρασκευή για να πανηγυρίσουν για το νέο αντιλαϊκό πακέτο...
Αλλοι πάλι επίμονα αναζητούσαν σημείο επαφής ανάμεσα στο ΚΚΕ και σε αστικά κόμματα με κριτήριο ότι το ΚΚΕ δεν θέλει «επιστροφή στη δραχμή»...
...και οπορτουνιστές
Στη λαθροχειρία συνέχισε να πρωτοστατεί και η ΛΑΕ, που αφού θήτευσε στην κυβέρνηση ανοίγοντας το δρόμο για το 3ο μνημόνιο, είδε το «φως το αληθινό» και πλέον λέει ανοιχτά ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την εξασφάλιση ρευστότητας και φθηνού χρήματος για το κεφάλαιο, παρά η επιλογή «εθνικού νομίσματος». Και από κοντά δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που θέτουν ως όρο για την «αντικαπιταλιστική ανατροπή» την αλλαγή νομίσματος, δουλεύοντας στο πλάι της ΛΑΕ και αναπαράγοντας όλη τη σαβούρα περί «μεταβατικών σχεδίων», όπως η καπιταλιστική δραχμή, που θα ανοίξει δήθεν το δρόμο για γενικότερες «ρήξεις και μετατοπίσεις»...
Ενοχλούνται, επειδή το ΚΚΕ αποκαλύπτει ότι η καπιταλιστική Ελλάδα με «εθνικό νόμισμα» δεν συνιστά ρήξη προς όφελος του λαού, ότι η υιοθέτηση ενός πιο υποτιμημένου νομίσματος δεν μπορεί να αποτελέσει κρίκο βελτίωσης της ζωής της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, όπως εξάλλου δείχνουν και τα παραδείγματα των καπιταλιστικών κρατών με εθνικά νομίσματα που εκείνοι κρύβουν. Οτι την υποτίμηση θα την πληρώσει και αυτή η εργατική τάξη. Αλλά και επειδή το ΚΚΕ καλεί από τώρα το λαό σε τέτοιες συνθήκες να μην κάτσει αμήχανα με σταυρωμένα τα χέρια, να μη συναινέσει να πληρώσει ξανά τη νύφη για λογαριασμό του κεφαλαίου αλλά να οργανωθεί αποφασιστικά ο αγώνας ενάντια στις επιπτώσεις της υποτίμησης και της όποιας αλλαγής νομίσματος. Να συνδέσει αυτή του την πάλη με τον αγώνα για πραγματική ρήξη με το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Ενοχλούνται πολύ περισσότερο που το ΚΚΕ λέει καθαρά ότι όσες πολιτικές δυνάμεις προβάλλουν έναν τέτοιο στόχο ως «λύση» ή ως ενδιάμεσο στόχο για ριζικές αλλαγές τουλάχιστον αντικειμενικά στηρίζουν τις θέσεις τμημάτων του κεφαλαίου που βλέπουν με καλό μάτι ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αποκαλύπτοντας έτσι ότι πίσω από την αντικαπιταλιστική τους συνθηματολογία προβάλλει ο καθ' όλα αστικός ευρωσκεπτικισμός.
Κρυστάλλινη η θέση του ΚΚΕ
Δυστυχώς για όλους αυτούς, η θέση του ΚΚΕ, η συνεπής στάση του όλα αυτά τα χρόνια με κριτήριο όχι ποιοι επιχειρηματίες βγαίνουν χαμένοι ή κερδισμένοι αλλά τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, δεν προσφέρεται για λαθροχειρία.
Αν πάντως αγνοούν - που δεν το πιστεύουμε - τη δράση και τη σταθερή θέση του ΚΚΕ, μπορούν να διαβάσουν και την Απόφαση του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ που δημοσιεύει σήμερα ο «Ριζοσπάστης». Θα «ανακαλύψουν» τότε την κρυστάλλινη θέση του Κόμματος:
«Ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να επιλέξει ο ίδιος - με τη θέληση και τη δράση του - την έξοδο από την ΕΕ, να βάλει αυτόν το στόχο στην προμετωπίδα των συνθημάτων του, οργανώνοντας την πάλη του με τέτοιον τρόπο, ώστε να διεκδικήσει ταυτόχρονα τα "κλειδιά" της οικονομίας, τον πλούτο που παράγει, με το πέρασμα της εξουσίας στα δικά του χέρια. Αυτό αποτελεί πραγματική εναλλακτική λύση προς όφελος του λαού και αξίζει κάθε θυσία (...)
Το εργατικό - λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, με συντονισμένα χτυπήματα και συνολική αντεπίθεση, να αξιοποιήσει τις όποιες αντιθέσεις στην Ευρωζώνη και την ΕΕ που δημιουργούν ρήγματα, για να ενισχύσει την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας σε κάθε χώρα, που θα προωθήσει και θα οργανώσει την κοινωνική ιδιοκτησία, τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας και των υπηρεσιών, την παραγωγική ανάπτυξη σε όφελος του λαού».
Τ. Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου