Το τελευταίο διάστημα οι εξελίξεις στην Βενεζουέλα είναι ψηλά στην ειδησεογραφία, ζήτημα που αξιοποιεί στην ενδοαστική κόντρα της με τον ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία, στην προσπάθειά της να δείξει την «αποτυχία του σοσιαλισμού» στη Βενεζουέλα.
Αξιοποιεί τις σχέσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο, αλλά και σπεκουλάρει, όπως και τα μεγάλα διεθνή αστικά ΜΜΕ, σχετικά με την πραγματική κατάσταση στη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Καθημερινά οι εργαζόμενοι, και στη χώρα μας, «βομβαρδίζονται» από τις «ειδήσεις» για νεκρούς σε διαδηλώσεις, αποκρύπτοντας πραγματικά δεδομένα. Οπως ότι από τα 29 έως τώρα θύματα, στην πλειοψηφία τους πρόκειται για θύματα ενόπλων ομάδων της αντιδραστικής αντιπολίτευσης, κάποια θύματα αστυνομικών που έχουν συλληφθεί, ενώ οι «ειρηνικές διαδηλώσεις» κάθε άλλο παρά τέτοιες είναι, αφού γίνονται επιθέσεις ακόμα και σε νοσοκομεία.
Η πραγματικότητα στη Βενεζουέλα είναι αρκετά πιο σύνθετη. Καταρχάς στη χώρα βρίσκεται σε εξέλιξη καπιταλιστική οικονομική κρίση, που δεν κατορθώθηκε να αντιμετωπιστεί από τη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση των κυβερνήσεων του Ούγκο Τσάβες από το 1998 και στη συνέχεια του Νικολάς Μαδούρο, ενώ εντάθηκε και η τάση συμβιβασμού με τμήματα του κεφαλαίου, όπως και μέτρα ιδιωτικοποιήσεων και περιορισμού των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κατέρρευσαν δίκτυα προστασίας από τη φτώχεια που είχαν δημιουργηθεί τα προηγούμενα χρόνια και αφορούσαν σημαντικά τμήματα του πληθυσμού (σημειώνουμε ότι σε αυτό συνέβαλαν τα προηγούμενα χρόνια τα υψηλά έσοδα από τις εξαγωγές πετρελαίου, που πλέον δεν υπάρχουν). Το γεγονός αυτό δημιουργεί δυσαρέσκεια σε ευρύτερα εργατικά - λαϊκά στρώματα, η κατάσταση των οποίων επιδεινώνεται και από κινήσεις τμημάτων του κεφαλαίου που δραστηριοποιούνται στον τομέα των τροφίμων και του εμπορίου, είτε για να κερδοσκοπήσουν είτε για να πλήξουν πολιτικά την κυβέρνηση με κινήσεις σαμποτάζ. Επιβεβαιώνεται ότι στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης, ακόμα και ορισμένα θετικά μέτρα που μπορούν να παρθούν προς όφελος εργατικών - λαϊκών στρωμάτων δεν είναι εξασφαλισμένα, στο βαθμό που δεν συνδέονται με την ανατροπή της ίδιας της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας. Αποδεικνύεται επίσης ότι ο κύκλος της καπιταλιστικής οικονομίας, που είναι αντικειμενική διαδικασία, φορτώνει τα βάρη στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από τη διαχείριση που ακολουθείται.
Η αντιδραστική αντιπολίτευση προωθεί το σχέδιό της για να πάρει και πάλι τα ηνία της διακυβέρνησης, με τη στήριξη ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων, την Οργάνωση Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΚ), όπου τον πρώτο ρόλο έχουν οι ΗΠΑ, αλλά και άλλων συμμάχων τους στην Λατινική Αμερική, άλλων αστικών κυβερνήσεων και δυνάμεων στην ΕΕ. Μάλιστα την Πέμπτη υπήρξε ψήφισμα καταδίκης της Βενεζουέλας στην Ευρωβουλή από τις ευρωομάδες του Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλιστών, των Συντηρητικών- Μεταρρυθμιστών και των Φιλελευθέρων (που καταψήφισε το ΚΚΕ), και το οποίο καλεί την ΕΕ να παρέμβει ενεργά. Συγκεκριμένα, προκλητικά σημειώνει: «Η ΕΕ να εξετάσει ενεργά, σε συνεργασία με διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς, άλλα μέτρα που θα δώσουν στην ΕΕ τη δυνατότητα να επαναφέρει πλήρως τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα». Η διαδικασία της λεγόμενης «πολιτικής αλλαγής» έχει άμεση σχέση με τη διαμόρφωση συμμαχιών στην περιοχή και με τον ανταγωνισμό ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που εντείνεται και μπορεί να πάρει και μορφή πραξικοπήματος ή ξένης στρατιωτικής επέμβασης. Οι ΗΠΑ πρωτίστως θέλουν να ανακόψουν την επιρροή της Ρωσίας και της Κίνας, που έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Η απόφαση της Βενεζουέλας, την Πέμπτη, να εκκινήσει διαδικασία αποχώρησης από τον ΟΑΚ, είναι απάντηση και σε αυτή τη διαδικασία.
Αυτή η σύνθετη κατάσταση και ειδικά οι βαρύτατες επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης στα λαϊκά στρώματα, απλοποιούνται και επιχειρείται από την αντιπολίτευση και τους συμμάχους στο εξωτερικό να παρουσιαστούν ως «αποτυχία του σοσιαλισμού». Τα λαϊκά στρώματα στη χώρα μας δεν πρέπει να δώσουν καμία βάση στα όσα προσπαθούν να παρουσιάσουν η ΝΔ και τα αστικά ΜΜΕ. Καταρχάς και ο λαός της Βενεζουέλας έχει εμπειρία από το τι σημαίνει νεοφιλελεύθερη και σοσιαλδημοκρατική διαχείριση από την περίοδο πριν το 1998, τύπου ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, που καταδικάζει τα λαϊκά στρώματα στη φτώχεια και την εξαθλίωση, όπως βέβαια το κάνει και η σημερινή διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ. Επί της ουσίας, αυτό που εφαρμόστηκε στην περίοδο της «μπολιβαριανής διαδικασίας» ήταν και είναι μια εκδοχή σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του καπιταλισμού. Τα κλειδιά της οικονομίας παραμένουν στα χέρια του κεφαλαίου, που ελέγχει κομβικούς παραγωγικούς κλάδους. Ομως, σοσιαλισμός πρώτα απ' όλα σημαίνει κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, πανεθνικός επιστημονικός σχεδιασμός και εργατικός λαϊκός έλεγχος, αλλά στη Βενεζουέλα κανένα από αυτά τα στοιχεία δεν υπάρχει.
Επιπλέον, το προηγούμενο διάστημα κινήθηκαν διαδικασίες με στόχο την απαγόρευση του ΚΚ Βενεζουέλας από το Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο, με ενεργοποίηση νόμου του 1965, και, όπως σημείωνε το ΚΚΕ σε ανακοίνωσή του, «η κυβέρνηση και οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, που στηρίζουν ή ανέχονται μια τέτοια επίθεση, αναλαμβάνουν μεγάλες ευθύνες». Το ΚΚ Βενεζουέλας, σε σχέση με τις εξελίξεις, επισημαίνει ότι η κατάσταση που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα είναι αποτέλεσμα «της όξυνσης της πάλης των τάξεων στην πολιτική έκφραση, δηλαδή το ξεκαθάρισμα της πάλης για την εξουσία».
Επίσης καταγγέλλει την παρέμβαση των ΗΠΑ στην εσωτερική κατάσταση της χώρας, ενώ καλεί σε ένα «πατριωτικό, αντιιμπεριαλιστικό σχέδιο» για να «νικηθούν οι δυνάμεις της αντίδρασης». Ταυτόχρονα, ασκεί κριτική στα μικροαστικά στοιχεία, που από «κυβερνητικές θέσεις προωθούν τον συμβιβασμό με την αστική τάξη».
Δ. Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου