«Τώρα ξέρουμε πώς να μαθαίνουμε ότι είναι άλλο ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο κι άλλο το γαρύφαλλο στ' αυτί ή στη γλάστρα»...

"...Το να περνάς το κατώφλι του σπιτιού του ανθρώπου με το γαρύφαλλο μιλώντας σαν ανθοκόμος μόνον για το γαρύφαλλο του ανθρώπου, δηλαδή να μη λες κομμουνιστή αυτόν που δήλωνε ότι πεθαίνει ως κομμουνιστής, δε συγκαταλέγεται στην γκάμα ούτε των ύβρεων, ούτε των χαρακτηρισμών που διαθέτουν και το λαϊκό αλλά ακόμα και το αστικό σύστημα αξιών στοιχειώδους πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς.
Γιατί δεν πρόκειται για καταπάτηση ιδεολογικού οικοπέδου, ούτε για ανοικοδόμηση ηρώου του οπορτουνισμού. Είναι τσίπικη επικοινωνιακή μανούβρα, θλιβερότερη από της Καισαριανής τα λούλουδα γιατί προσωποποιήθηκε αναπόδραστα..."

Το κάλλος εκδικείται...

Η εθνοκοινωνική Επανάσταση του 1821 οδήγησε στην απόφαση της Ελλάδας να μείνει για πάντα «οριστικά και αμετάκλητα» στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ και στην Ευρωζώνη! Αυτός ο εξωφρενικός συσχετισμός, που μοιάζει με αγωνιστική ταφόπλακα, παραγγελία σε νεκροθάφτη με δανεικά, επιχειρήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μπροστά στις κάμερες μετά το τέλος της στρατιωτικής παρέλασης της 25ης Μαρτίου. Και θα περίμενε κανείς τώρα που τα φασιστόδεντρα ανθίζουν στο ξεπεσμένο αστικό θερμοκήπιο της ΕΕ και το βρετανικό κλαρί με τα οιωνεί αποικιοκρατικά του μπουμπούκια μπολιάζεται με exit, να ανοίξει τουλάχιστον μια συζήτηση γι' αυτό το οριστικά και αμετάκλητα, ήρθε το σπίτι και το πιστόλι του Μπελογιάννη να οπλίσει με ήθος και επιμονή τους κουκουέδες, αλλά ταυτόχρονα να τραβήξει την κουρτίνα και να προβάλλουν ακόμα και τα καθωσπρεπεισμένα φασιστοειδή του τρέχοντος πολιτικού φάσματος. Αλλά άμα ένας Μπελογιάννης αντιμετωπίζεται ακόμη κι από πρωθυπουργικά χείλη περίπου σαν αναφορά στην Σκάρλετ Γιόχανσον, τότε διαφεύγουν ευκολότερα τα αφεντικά της φράουλας στην Αμαλιάδα παρά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που με δεκάξι χιλιάρικα το κεφάλι αναγνώρισε την ικανότητα της χώρας να θρέφει φίδια στον κόρφο της.

Με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ να ανοίγει σφύζοντας από ζωή τις εργασίες του ανήμερα την σκοτεινή επέτειο εκτέλεσης του Μπελογιάννη, χωρίς πολλή προσπάθεια καταλαβαίνει κανείς τον τρόμο του πρωθυπουργού και τη σκληρή διαπραγμάτευση που έκανε με τον εαυτό του, ώστε να μη του φύγει από το στόμα, ούτε μια φορά, η λέξη κομμουνιστής για τον Μπελογιάννη... Το να περνάς το κατώφλι του σπιτιού του ανθρώπου με το γαρύφαλλο μιλώντας σαν ανθοκόμος μόνον για το γαρύφαλλο του ανθρώπου, δηλαδή να μη λες κομμουνιστή αυτόν που δήλωνε ότι πεθαίνει ως κομμουνιστής, δε συγκαταλέγεται στην γκάμα ούτε των ύβρεων, ούτε των χαρακτηρισμών που διαθέτουν και το λαϊκό αλλά ακόμα και το αστικό σύστημα αξιών στοιχειώδους πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς. Γιατί δεν πρόκειται για καταπάτηση ιδεολογικού οικοπέδου, ούτε για ανοικοδόμηση ηρώου του οπορτουνισμού. Είναι τσίπικη επικοινωνιακή μανούβρα, θλιβερότερη από της Καισαριανής τα λούλουδα γιατί προσωποποιήθηκε αναπόδραστα.

Αυτό που τρομάζει από διαφορετική σκοπιά τόσο αυτούς που δεν άντεξαν τη φονική ρετσινιά του κομμουνιστοσυμμορίτη και πέταξαν μακριά την κομμουνιστική ασπίδα στον ευρωκαιάδα, αλλά και τους καλοδιατηρημένους από το σύστημα σύγχρονους ναζί που ορέγονται να κάψουν το σπίτι του Μπελογιάννη «άμα έρθει ο καιρός», είναι τα εκατόχρονα των κομμουνιστών που είναι εδώ και τώρα όπως τότε και αύριο παρόντες στην ιστορία κι όχι ωσεί παρόντες στη διαστρέβλωσή της. Αρα ξέρουμε. Μέχρι και του χρόνου τουλάχιστον, δοθείσης ή μη αφορμής, θα βρέχει Υβρη. Πότε καλυμμένη πίσω από ψευδοεπιστημονικές ιστορικές αναδιφήσεις, αναλύσεις, μετρήσεις και αναμετρήσεις, και πότε πίσω και μπροστά από ξεμπροστιάσματα και χαμηλά σκαλιά όπου οι έμποροι των λαών και των εθνών θα χαμηλώνουνε το μπόι των ανθρώπων στο ύψος των ιδιοτελών τους αναγκών.

Τώρα ξέρουμε πώς να μαθαίνουμε ότι είναι άλλο ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο κι άλλο το γαρύφαλλο στ' αυτί ή στη γλάστρα. Τα έργα των ανθρώπων σαν τον Μπελογιάννη, όταν σφραγίζουν την ιστορία, η σφραγίδα έχει όλα τα συστατικά του κάλους. Και το κάλλος πάντα εκδικείται την ασχήμια και στο τέλος νικάει.

Λιάνα Κανέλλη

Ριζοσπάστης

(Στη φωτογραφία το σπίτι της οικογένειας Μπελογιάννη, στην Αμαλιάδα, όπου στεγάζεται το - Μουσείο Νίκος Μπελογιάννης)