Βασιλική Μπελογιάννη, η Μάνα

Στην Αμαλιάδα, σε ηλικία πέντε χρονών - Ο Νίκος Μπελογιάννης 

Το πρωινό της Κυριακής, οι περαστικοί είδαν τ' αυτοκίνητο του Δήμου να τρέχει με ταχύτητα απ' την περιοχή του Γουδί, με κατεύθυνση την Κοκκινιά, όπου βρίσκεται το Τρίτο Νεκροταφείο.

Απ' τ' αυτοκίνητο σχηματιζόταν μια λεπτή γραμμή απ' το αίμα πούτρεχε.

Με φόβο σταμάταγαν οι άνθρωποι μπρος στο αιμάτινο σημάδι. Οι άντρες βγάζαν τα καπέλλα τους κι' οι γυναίκες σταυροκοπιόνταν μουρμουρίζοντας προσευχές.

Τα αιμάτινα αυτά σημάδια μαρτύραγαν κάποιο φρέσκο έγκλημα.

Ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε γκαγκστερικά, κλέφτικα. Οι δολοφόνοι δεν αρκέστηκαν στο χάσιμο αυτής της ζωής. Χωρίς συμπόνια φέρνονταν και στα συγγενικά των θυμάτων πρόσωπα.

Στις οικογένειες των εκτελεσμένων δεν επιτρεπόταν να κάνουν μνημόσυνα και θρησκευτικές λειτουργίες κι' ούτε να συμμετέχουν στις κηδείες.

Πριν ακόμα του πρωινού ραδιοφωνικού ανακοινωθέντος για το "Σήμερα το πρωί πριν ανατείλη ο ήλιος, στον καθιερωμένο των εκτελέσεων τόπο στο Γουδί, εκτελέστηκαν...", οι κάτοικοι της Ελληνικής πρωτεύουσας γνώριζαν κιόλας πως ο Νίκος Μπελογιάννης είχε εκτελεστεί.

Η φοβερή είδηση μεταφερόταν από στόμα σε στόμα, από σπίτι σε σπίτι, από τετράγωνο σε τετράγωνο.

"Τη νύχτα σκότωσαν το Νίκο Μπελογιάννη. Ο Νίκος δεν υπάρχει πια. Τον σκότωσαν. Τι απανθρωπιά! Νάστε καταραμένοι, δολοφόνοι!"

Ξημερώματα Κυριακής 30 Μάρτη 1952:
Ο Ν. Μπελογιάννης και οι συγκρατούμενοί του
Ν. Καλούμενος, Η. Αργυριάδης και Δ. Μπάτσης, στέκονται
όρθιοι μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα

Αυτή η θλιβερή είδηση προκάλεσε μεγάλη ανησυχία κι' αναβρασμό. Πάνω στα κεφάλια των δολοφόνων σέρνονταν κατάρες.

Η αντίδραση ήταν γενική. Μέχρι κι' η κυβερνητική εφημερίδα δε μπόρεσε ν' αποκρύψει το άγχος του λαού για τις απάνθρωπες και γκαγκστερικές ενέργειες του Κράτους.

Η Βασιλική Μπελογιάννη, περίπου μισό χρόνο τώρα, ζούσε στην Αθήνα σε κάποιους συγγενείς.

Τακτικά συναντιόταν με τους δικηγόρους του Νίκου, για να μαθαίνει νέα του. Και τι προσπάθειες δεν έχει κάνει η άρρωστη και ταλαίπωρη αυτή γυναίκα, για να σώσει το παιδί της!

Πόσα γράμματα κι' αν δεν έστειλε στο Βασιλιά Παύλο, στους αρχηγούς ξένων κρατών, στο Γενικό Γραμματέα του Ο.Η.Ε., σ' όλους όσους μπορούσαν να προσφέρουν βοήθεια, για να σταματήσει το σηκωμένο πάνω στο κεφάλι του Νίκου, χέρι του δήμιου.

Την Κυριακή, προς το μεσημέρι, συγκινημένη απ' τη θλίψη, πέφτει στον τάφο του παιδιού της, σκεπάζοντάς το με αγριολούλουδα.

Ο τάφος του Νίκου, βρισκόταν πλάι στον τάφο της αδελφής του Ελένης.

Μαυροφορούσα η Βασιλική ήταν από πολύ καιρό. Τον ένα μετά τον άλλο έχανε τους δικούς της.

Την εποχή της Γερμανικής κατοχής, σε πολύ μικρή ηλικία πεθαίνει η μικρή της κόρη, η Αργεντινή.

Μετά από μερικά χρόνια, η Χιτλερική κατοχή αλλάζει με συμμορίες ανάξιων φασιστών εγκληματιών, που βασάνιζαν και απάνθρωπα εκτελούσαν τους αγωνιστές της αντίστασης και των οικογενειών τους.

Για εκδίκηση της επαναστατικής δράσης του γιου, το 1948 έπιασαν κι' έκλεισαν στη φυλακή το Γιώργο Μπελογιάννη, που με απειλές και βασανιστήρια τον ανάγκασαν να υπογράψει το πρωτόκολλο, πως απαρνείται και καταδικάζει τις πράξεις του γιου του Νίκου.

Ο Γιώργος αρνείται για όλα μπρος στους δήμιους, και οι φασίστες τον σκοτώνουν.

Την εποχή του εμφύλιου πόλεμου, έπιασαν κι' έκλεισαν στη φυλακή τη μεγαλύτερη αδερφή του Νίκου. Οι κυβερνώντες την κυνήγησαν για τον αγώνα της για τη λευτεριά της Χώρας, ζητώντας να παραιτηθεί απ' τις πολιτικές ιδέες της και να καταδικάσει τις πράξεις του αδερφού της.

"Οχι", απαντά σταθερά η Ελένη, δήλωση μετάνοιας δε θα υπογράψω. Επανάλαβαν πιο άγρια τα βασανιστήρια, στα οποία η Ελένη αντιστεκόταν με μεγάλη θέληση. Οι δήμιοι την κράτησαν γι' αρκετό καιρό στις φυλακές. Μετά από απάνθρωπα βασανιστήρια και κακουχίες, κλονίζεται η υγεία της. Την μεταφέρουν στις νοσοκομειακές φυλακές "Σωτηρία". Εκεί πέθανε.

Από την άλλοτε μεγάλη οικογένεια έμεινε μόνο η Βασιλική κι' ο Νίκος, και τώρα οι δήμιοι, σκότωσαν κι' αυτόν.

Όμως, η Βασιλική δεν έμεινε μόνη. Έχει το παιδί του παιδιού της, το μικρό Νίκο Μπελογιάννη.

Δεν το έχει δει ακόμα, αφού μάνα και γιος είναι στη φυλακή.

Δεν έμεινε μόνη, γιατί έχει, ακόμα, χιλιάδες γιους και κόρες, πατριώτες, που αγωνίζονται για τη λευτεριά, για τις ιδέες της ειρήνης, για την ευτυχία. Όλοι αυτοί την θεωρούσαν για δική τους μάνα.

Την άλλη μέρα, ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας "Αλλαγή", έρχεται στο σπίτι της Βασιλικής, για να τη συλλυπηθεί στον πόνο της:

Στη συζήτηση με το δημοσιογράφο, η Βασιλική λέει:

" Έρχονται στιγμές, που όταν με πιάνει η απογοήτεψη δεν ξέρω τι λέω και τι μου γίνεται. Τότε δίνω κατάρες σ' αυτούς που σκότωσαν το γιο μου, ευχόμενη να πέσει η ίδια μοίρα στα παιδιά τους κι' ο ίδιος τραγικός θάνατος, για να νοιώσουν κι' αυτοί τα βάσανά μου. Όμως, την ίδια στιγμή νοιώθω δίπλα μου το γιο μου Νίκο, χαμογελαστό, με χαρούμενο πρόσωπο, να μου λέει: Όχι μάνα, εγώ ας είμαι ο τελευταίος. Τότε έρχομαι στα λογικά μου, συνέρχομαι. Εγώ επιθυμώ να εξαφανιστεί η κακία και καμιά άλλη μάνα να μη δοκιμάσει τα δικά μου βάσανα. Ο Νίκος μου έφυγε. Τον στείλαν στην αδερφή του."

Η Βασιλική, εξέφρασε την ευχαρίστηση σ' όλους εκείνους, που προσφερθήκανε να βοηθήσουν το Νίκο και τους άλλους δημοκράτες κατάδικους σε θάνατο.

Μετά την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, η Βασιλική κάνει στον Ελληνικό Τύπο αγγελία καλής θέλησης σ' όλους τους ανθρώπους.

"Άνθρωποι όλου του κόσμου! Η ραγισμένη καρδιά της μάνας, που οι ιμπεριαλιστές δήμιοι, με θηριωδία σκότωσαν το παιδί της, σας εκδηλώνει την υποχρέωσή της, σε σας που απλώσατε τα τίμια χέρια σας για να σώσετε το γιο μου από την εκτέλεση. Ας γίνει το αίμα του γιου μου, η σημαία για την ειρήνη και ευτυχία του δικού σας και δικού μας λαού. Πάνω γι' αυτό τον αγώνα ζούσε και γι' αυτό εκτελέστηκε. Αγωνιζότανε για την ιδεολογία της ειρήνης, προσφέροντας γι' αυτή και τη ζωή του. Το αίμα που χύθηκε σ' αυτό το σκλαβωμένο χώμα, ν' ανθίσει τα λουλούδια της ειρήνης και το χαμόγελό του να γίνει δώρο για τη νεολαία όλου του κόσμου, κι' άλλες μητέρες να μη ποτίσουν με δάκρυα τη γη. Η σπαραγμένη μάνα, από θλίψη, αλλά και περηφάνεια για το γιο της.

                                                                             Βασιλική Μπελογιάννη".

Εκφράζοντας τα αιστήματα του Ελληνικού λαού, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ στο διάγγελμά της λέει:

"Η μάνα του ήρωα Νίκου Μπελογιάννη, έχασε το γιο της, αλλά δεν ορφάνεψε όπως τόθελαν οι δολοφόνοι. Παιδιά της έχει τ' αγόρια και τα κορίτσια του Ελληνικού λαού, τα οποία με στοργή κι' αγάπη την υποστηρίζουν φέρνοντάς της τους φόρους τιμής οποιασδήποτε αξίας".

Πολλά γράμματα είχε λάβει η Βασιλική από Έλληνες πατριώτες κι' αγωνιστές για την ειρήνη και απ' άλλες χώρες. Ένα απ' τα γράμματα από Έλληνες κρατούμενους:

"Αγαπημένη μάνα. Εμείς οι πεντακόσιοι πολιτικοί κρατούμενοι των μεσαιωνικών φυλακών "Ιτζεντίν" της Κρήτης, με απέραντη αγάπη ενώνουμε τη θλίψη μας με τη δική σου θλίψη για το θάνατο του αγαπημένου μας φίλου Νίκου. Συ έχασες το γιο σου, μεις χάσαμε τον αδελφό μας. Η πατρίδα έχασε τον ένθερμο πατριώτη. Οι άνθρωποι τον ήρωα. Η ανθρωπότητα το μεγάλο άνθρωπο.

..............................................................................................

Αφοπλισμός, λευτεριά, δημοκρατία, ειρήνη, πρόοδο, έχασαν τον ήρωα τους, τον αγωνιστή τους και τον προστάτη τους. Τα παιδιά σου στη γη είναι πολλά εκατομμύρια. Αυτά κρατούν στις καρδιές τους τη μνήμη για το Νίκο. Ορκίζονται στ' όνομά του. Τιμή και δόξα στον ήρωα αδελφό μας. Κατάρα στους δολοφόνους και στους οργανωτές των πολέμων. Όχι άλλο αίμα πια. Ειρήνη και δημοκρατία στην Ελλάδα και σ' όλο τον κόσμο.

                            Πολιτικοί κρατούμενοι των φυλακών "Ιντζεντίν"

                                                                                Απρίλης 1952".

Πέρασε κάμποσος καιρός. Η Βασιλική πήρε απ' τις φυλακές το Νίκο Μπελογιάννη - νεώτερο και πηγαίνει μαζί του στην Αμαλιάδα. Αλλά δε χάρηκε για πολύ η Βασιλική τον εγγονό της.

Η Βασιλική πεθαίνει στην Αμαλιάδα και κηδεύεται στο Νεκροταφείο της πόλης, σιμά στον άντρα της.

Μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής της είναι περικυκλωμένη από στοργή κι' αγάπη του λαού, ο οποίος έβλεπε σ' αυτή όχι μόνο σα μάνα του ήρωα αλλά και σαν ηρωίδα μάνα.

***

Από το βιβλίο του Ρώσου συγγραφέα Μ. Βίτιν, Νίκος Μπελογιάννης. Ζωή καταπληκτικών ανθρώπων. Εκδόθηκε στην Αθήνα το 1974 και είναι αφιερωμένο στη μνήμη του.

Ας σημειωθεί ότι δεν αναφέρεται μεταφραστής και πιθανόν η απόδοση στα ελληνικά να είναι του ίδιου του συγγραφέα. Εκτός από τη διόρθωση ορισμένων βασικών ορθογραφικών λαθών, διατηρήθηκε η σύνταξη και η απόδοση του κειμένου από το πρωτότυπο.

(Σοφία, ευχαριστώ…)