Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Αυξάνονται τα φαινόμενα κανιβαλισμού στην οικοδομή...



Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ συχνά γύρω μου τσακωμούς μεταξύ  ανθρώπων που στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους. Βγάζουν όμως εύκολα από μέσα τους, με επιθετικό  τρόπο, στοιχεία που ήταν καλά κρυμμένα μέχρι τώρα ή αγνοούσαν την ύπαρξή τους.

Προχτές, σε μια διασταύρωση που ο εκ δεξιών μου είχε πινακίδα stop, κόβω ταχύτητα και περνώ, ενώ το ίδιο επιχειρεί να κάνει ταυτόχρονα και ο οδηγός που ερχόταν από εκεί.  Από δική μου προνοητικότητα δεν συγκρουστήκαμε. Γύρισα και τον κοίταξα ανέκφραστος, χωρίς να του μιλήσω και τότε αυτός άρχισε να βρίζει ρωτώντας με γιατί τον κοιτάζω «έτσι» (!) και αν θέλω να κατεβούμε από τα αυτοκίνητά μας για να μου «εξηγήσει αυτός» (!). Προφανώς δεν είχαμε κάτι στ’ αλήθεια να πούμε οι δυο μας κι έτσι τον άφησα πίσω μου, χωρίς να του απαντήσω, για να ηρεμήσει, μήπως    καταλάβει (;) τι έγινε.

Ανάλογα περιστατικά γίνονται στους δρόμους, στις στάσεις των λεωφορείων, μέσα στο μετρό, στις ουρές των σούπερ-μάρκετ, στα  νοσοκομεία, στις δημόσιες υπηρεσίες, παντού. Καυγάδες με το παραμικρό, γιατί πήγες να μου πάρεις τη σειρά, γιατί άργησες να με εξυπηρετήσεις, γιατί… μ’ ακούμπησες. Φταίνε τα παιδιά που παίζουν στο δρόμο και οι χαρούμενες φωνές τους με ενοχλούν, φταίει ο γείτονας γιατί έχει ακόμα δουλειά ενώ εγώ είμαι άνεργος, φταίει ο μετανάστης γιατί μου πιάνει το χώρο στο πεζοδρόμιο και μολύνει τον αέρα που αναπνέω. Μου φταίνε όλοι και περισσότερο, τώρα τελευταία, μου φταίνε όσοι απεργούν. Αυτοί ευθύνονται για όλα τα κακά. Για τον τουρισμό που βουλιάζει, για  τα μαγαζιά που κλείνουν, για το κέντρο της πόλης που πεθαίνει, για την πιθανή έξοδο από το ευρώ…

Έχουμε αγριέψει πολύ είναι η αλήθεια. Οι δύσκολες συνθήκες στις οποίες ζούμε, τρέφουν τα άγρια ένστικτά μας. Διοχετεύουμε όμως την οργή, την απογοήτευση, τον φόβο για το αύριο, με λάθος τρόπο, σε αποδέκτες που βρίσκονται κι αυτοί στην ίδια κατάσταση με μάς. Έτσι οι μόνοι που –συνεχίζουν να- μένουν στο απυρόβλητο είναι οι πραγματικά υπεύθυνοι για την κατάστασή μας.

Δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείψουν ανάλογα φαινόμενα από το χώρο της οικοδομής. Αν αυτά όμως ανθούν στις δομές ενός κράτους που διέπεται από κάποιους κανόνες, σκεφτείτε τι συμβαίνει σε έναν βασικό κλάδο της οικονομίας, που όσον αφορά στην παροχή υπηρεσιών (υπεργολάβοι, τεχνίτες, εργάτες, με μια λέξη εργασία) οι κανόνες είναι μια λέξη άγνωστη διαχρονικά. Αυτά τα προβλήματα στην οικοδομή υπήρχαν πάντα και ξεκινούσαν, τα περισσότερα, από την λάθος αντίληψη της έννοιας «ανταγωνισμός» από τους απασχολούμενους στον κλάδο. (Από το ιστολόγιο έχουν γίνει αναφορές γι’ αυτά τα προβλήματα στο παρελθόν. Όποιος ενδιαφέρεται θα μπορούσε να κάνει κλικ π.χ. ΕΔΩ και ΕΔΩ και ΕΔΩ). Καλύπτονταν όμως σε μεγάλο βαθμό από την «άνθηση» του κλάδου. Η δουλειά περίσσευε και όλοι λίγο πολύ είχαν το δικό τους τρόπο να βγάλουν ένα αξιοπρεπές μεροκάματο, επαγγελματίες και μη.

Τι γίνεται όμως τώρα  που αυτή η εποχή πέρασε; Πως επιβιώνουν σήμερα οι σωστοί επαγγελματίες σε έναν χώρο που η επιβίωσή σου κοντεύει να γίνει (αν δεν έγινε κιόλας) ο αφανισμός του συναδέλφου-ανταγωνιστή σου;

Η κατάσταση όπως τη ζούμε σήμερα δεν ήρθε απότομα. Από το 2008, τη χρονιά που ξεκίνησε αυτό που ονομάζουμε «κρίση» και άρχισε να μας προειδοποιεί για το τι θα ακολουθήσει, μέχρι σήμερα, περάσαμε από διάφορα στάδια. Το τηλέφωνο χτυπούσε όλο και πιο αραιά για δουλειά. Συναντούσες κάποιον συνάδελφο στην απεργία και μάθαινες πως ήταν άνεργος. Σου τηλεφωνούσε άλλος συνάδελφος (που ήξερες πως πάντα είχε δουλειά) και σου ζητούσε μεροκάματο. Το άγχος σε κυρίευε και ενώ οι μήνες κυλούσαν κι εσύ ακόμα δούλευες, δεν μπορούσες να είσαι αδιάφορος όταν δίπλα σου πολλοί συνάδελφοι ήταν δύο, τρεις και τέσσερις (τότε) μήνες άνεργοι! Έλεγες δεν μπορεί, είναι ζήτημα χρόνου,  θα έρθει και η δική μου σειρά.

Σταδιακά άρχισαν να πέφτουν οι τιμές στις προσφορές. Το μεροκάματο που είχες εξασφαλισμένο άρχισε να συμπιέζεται. Προσπαθούσες να ισοφαρίσεις τη χασούρα από τη χαμηλότερη τιμή στο μέτρο, δουλεύοντας ο ίδιος ακόμα περισσότερο από πριν. Αυτό σημαίνει καταπάτηση του ωραρίου. Οι επιλογές δεν ήταν πολλές. Το μεροκάματο μπορεί να μειωνόταν σταδιακά, οι υποχρεώσεις όμως αντίθετα, αυξάνονταν ραγδαία. Σε πολλές οικοδομές ο χτίστης ερχόταν αντιμέτωπος με τον μπετατζή. Ο τελευταίος μην έχοντας άλλη δουλειά στη συνέχεια, δελέαζε και πίεζε τον ιδιοκτήτη (πολλά τα παραδείγματα) με χαμηλή τιμή για να πάρει και τα τούβλα, τα χτισίματα δηλαδή. Δεν έχει σημασία που δεν ήξερε τη δουλειά, θα έπαιρνε δυο τρεις που την «ξέρουν» και θα τους έδινε ένα μεροκάματο. Πολύ συνηθισμένο αυτό το φαινόμενο, και κάποιοι ιδιοκτήτες «τσιμπούσαν»…με αποτέλεσμα πολλά προβλήματα στη συνέχεια.

Τα τελευταία δυο χρόνια παρατηρήθηκε μια αποχώρηση από τον κλάδο ενός σημαντικού κομματιού αλλοδαπών εργαζομένων, που μην έχοντας για μεγάλο χρονικό διάστημα δουλειά, επέστρεφαν στην πατρίδα τους. Πολλές οικογένειες εγκατέλειπαν τη χώρα, με παιδιά που είχαν γεννηθεί εδώ και δεν γνώριζαν την γλώσσα των γονιών τους. Παιδιά ουσιαστικά χωρίς πατρίδα. Οι συνθήκες δεν ευνοούσαν την παραμονή των οικογενειών τους εδώ κι έτσι οι συνέπειες άγγιζαν έντονα και τα ίδια. Συζητώντας τότε με συναδέλφους αλλά και με συνεργάτες μηχανικούς γι’ αυτό το φαινόμενο, καταλήγαμε στην προσδοκία πως η κρίση θα ωφελούσε σε μεγάλο βαθμό τον κλάδο γιατί θα «ξέβραζε» τους κακούς επαγγελματίες, τους μουσαφιραίους και τους… φαντομάδες. Και για να μην κρυβόμαστε, όλοι όσοι πιστεύαμε κι ευχόμαστε κάτι τέτοιο, είχαμε στο μυαλό μας κατά κανόνα τους αλλοδαπούς...

Φτάνοντας στο σήμερα, η εικόνα του κλάδου της οικοδομής μοιάζει με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες ερειπίων του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Όσοι κατασκευάζουν (σχεδόν αποκλειστικά ιδιώτες-ιδιοκτήτες) έχουν την πίστη πως αυτό θα γίνει με ελάχιστο οικονομικό κόστος.

Σε ότι αφορά τις εργασίες, δηλαδή τα μεροκάματα των εργαζομένων. Οι τιμές των υλικών παρά τη μεγάλη υποχώρηση των δεικτών παραγωγής του κλάδου, δεν μειώθηκαν ούτε στο ελάχιστο! Σταδιακά κι από λίγο αυξάνονταν δημιουργώντας το ελληνικό παράδοξο (δεν είναι το μόνο) να στοκάρουν οι βιομηχανίες οικοδομικά υλικά και να μην ρίχνουν ούτε λεπτό τις τιμές τους, στο όνομα του «υγιούς ανταγωνισμού». Κορυφαία βιομηχανία παραγωγής τούβλων προτίμησε πέρυσι να σβήσει τους φούρνους της για μεγάλο χρονικό διάστημα, να απολύσει αρκετούς εργαζόμενους και να παγώσει έτσι την παραγωγή της, με το σκεπτικό «όποιος θέλει να ψωνίσει εδώ είμαστε, οι τιμές δεν αλλάζουν». Πολλές βιομηχανίες (και η προαναφερόμενη) βρήκαν στη συνέχεια διέξοδο για κερδοφορία στις εξαγωγές σε άλλες χώρες.

Να προστεθεί σε όλα αυτά και η αξίωση των προμηθευτών (χοντρέμπορων αλλά και «μαντράδων», που πιέστηκαν από τις βιομηχανίες) για πληρωμή απόλυτα τοις μετρητοίς και σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, πληρωμή χέρι με χέρι. Φορτώνεις πχ ένα φορτίο τούβλα από το καμίνι, περνάς από το ταμείο, εξοφλείς και φεύγεις. Ξεφορτώνεις τα ίδια τούβλα στην οικοδομή, εξοφλείσαι επί τόπου για να το κάνεις.

Ας επανέλθουμε όμως στον τομέα εργασία-μεροκάματο. Έχει δημιουργηθεί μια αντίληψη σε όσους κτίζουν ή πρόκειται να το κάνουν,  από τα δελτία ειδήσεων, τις εφημερίδες, τις συζητήσεις στους διαδρόμους των πολεοδομιών και του ΙΚΑ κλπ, σύμφωνα με την οποία η καλύτερη εποχή για να κτίσει κανείς με το μικρότερο κόστος είναι τώρα. Θα προσπαθήσω να περιγράψω τι εννοώ.

Κάποιος ευχαριστημένος ιδιοκτήτης που του έχτισες το σπίτι στο παρελθόν, δίνει το τηλέφωνό σου μαζί και τις καλύτερες συστάσεις σε κάποιον γνωστό του που «σηκώνει» οικοδομή σήμερα. Χτυπάει το τηλέφωνο και κλείνεται το πρώτο ραντεβού, στο οποίο γίνεται μια πρώτη γνωριμία και συζήτηση. Κλείνεται το επόμενο ραντεβού στο οποίο ο υποψήφιος πελάτης θα πάρει την αναλυτική οικονομική προσφορά. Επιδιώκεις να του δείξεις δουλειά σου  τελειωμένη, να τον πάς δηλαδή σε προηγούμενη οικοδομή και να του εξηγήσεις βήμα βήμα τα γραφόμενα της προσφοράς. Να δει με τα μάτια του πριν χτίσει πως θα είναι χτισμένη η οικοδομή του αργότερα.

Από την πρώτη στιγμή τους κάνεις  ξεκάθαρο ποια υλικά θα χρησιμοποιήσεις  (τα καλύτερα επώνυμα, άρα και πιο ακριβά), όπως και η δυνατότητα για τη χρησιμοποίηση πιο οικονομικών για να μειωθεί –αν θέλει- ακόμα περισσότερο το κόστος. Εδώ υπάρχει η πρώτη άρνηση. Ο ιδιοκτήτης θέλει να χρησιμοποιηθούν για το χτίσιμο του σπιτιού του (και καλά κάνει) τα καλύτερα δυνατά υλικά. Του εξηγείς ένα ένα τα στάδια της δουλειάς (που δεν είναι αυτονόητα) με λεπτομέρειες, την προεργασία που απαιτείται (δεν την κάνουν όλοι), τεχνικές που ακολουθούνται (όχι από όλους) στο χτίσιμο, ποσότητες-αναλογίες υλικών (που δεν είναι ίδιες για όλους…), ποσότητες οπλισμού σιδήρου στα σενάζ (που δεν είναι ίδιες για όλους…), τον τρόπο τοποθέτησης θερμομονωτικών και ηχομονωτικών υλικών (που δεν είναι ο ίδιος για όλους…) κλπ.  Του εξηγείς δηλαδή με κάθε λεπτομέρεια (εννοείται και γραπτώς), διαφάνεια και  χωρίς ψιλά γράμματα, πως θα γίνει η δουλειά του σωστά και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, πως θα γίνει η επιμέτρηση, ξεκάθαρα και χωρίς «παρεξηγήσεις» ή άλλα «λάθη». Δεν έχεις κάτι να του κρύψεις άλλωστε.

Και ο ιδιοκτήτης; Ναι, τα θέλει όλα αυτά, αλλά σου λέει «κάνε κάτι καλύτερο ρε μάστορα γιατί είναι δύσκολοι οι καιροί».

Στην προσφορά σου εννοείται πως έχεις κάνει ότι καλύτερο σε παίρνει να κάνεις, παίρνοντας υπόψη όλες τις προδιαγραφές που περιγράφηκαν παραπάνω. Επιπλέον, έχεις σαν θέση και το τηρείς τόσα χρόνια, να μην συνηθίζεις να προσφέρεις φουσκωμένες τιμές και στη συνέχεια με «γλείψιμο» του στυλ «θα σε προσέξω λίγο παραπάνω, ειδικά εσένα κλπ» που κάποιοι τους αρέσει να αποδέχονται, να τις μειώνεις θεαματικά για να γίνεις «αρεστός». Προσφέρεις τις τιμές  που θεωρείς πως αντιπροσωπεύουν την αξία του έργου που παράγεις, έχοντας συνυπολογίσει βέβαια τις περιρρέουσες συνθήκες και τον ανταγωνισμό. Ένας άλλος λόγος που δεν συνηθίζεις να το κάνεις αυτό (φουσκωμένες τιμές και μετά από «παζάρια» περικοπές), είναι το ενδεχόμενο κάποιος να μην σου δώσει την ευκαιρία να παζαρέψεις και να χάσεις τη δουλειά πριν καν συζητήσεις μαζί του.

Παρόλα αυτά κι επειδή χρειάζεσαι τη δουλειά, το παλεύεις ακόμα. Παίρνεις μολύβι και χαρτί, γράφεις πόσα υλικά χρειάζονται στο μέτρο, υπολογίζεις πόσο κοστίζουν, αφαιρείς από την τελική τιμή και αυτό που μένει είναι η (πολύ υποτιμημένη) αξία της εργασίας σου.  Τα εξηγείς όλα αυτά στον ιδιοκτήτη και αυτός «συμφωνεί» με όσα του λες…μόνο που έχει και μια προσφορά «πιο συμφέρουσα» και...

Τότε, η συζήτηση συνεχίζεται για δυο λόγους. Ο ιδιοκτήτης έχει καταλάβει καλά αυτά που του λες, έχει παράλληλα τις καλές συστάσεις για το πρόσωπό σου και τη δουλειά σου και τις εμπιστεύεται και θέλει απλά να πετύχει την πιο χαμηλή τιμή εκμεταλλευόμενος τις συγκυρίες. Από την άλλη εσύ συνεχίζεις τη συζήτηση μόνο γιατί έχεις ανάγκη αυτή τη δουλειά και  γιατί δεν ξέρεις άλλον έντιμο και αξιοπρεπή τρόπο για να ζήσεις την οικογένειά σου.

Τον ρωτάς λοιπόν ποια είναι αυτή η «πιο συμφέρουσα» προσφορά  και σου λέει ένα νούμερο τρελό, απίστευτο. Στις ερωτήσεις για τις εταιρίες των υλικών κλπ,  η απάντηση είναι «οι ίδιες με σένα». Απορείς και αυτός  πηγαίνει στο αυτοκίνητο και σου φέρνει την προσφορά. Την διαβάζεις και τότε εξεγείρεσαι («κομψά» βέβαια, γιατί εξακολουθείς να θέλεις τη δουλειά) και του λες πως πρόκειται για «συνάδελφο» απατεώνα και όχι για επαγγελματία. Βλέπεις μια προσφορά-μπακαλόχαρτο χωρίς λεπτομέρειες, επεξηγήσεις, σκοτεινή. Του αναλύεις την -γι’ αυτόν- «πιο συμφέρουσα» τιμή, του χτυπάς συναγερμό πως κανείς δεν αναλαμβάνει χτίσιμο με ένα ευρώ (!) το μέτρο και του αναλύεις πολλούς τρόπους που μπορεί να τον κλέψει ο «συνάδελφος» χωρίς να γίνει και η δουλειά σωστά. Προσπαθείς να του κάνεις διακριτές τις διαφορές μεταξύ «φτηνής», «οικονομικής» και «συμφέρουσας» τελικά τιμής, τις οποίες… αποδέχεται στο τέλος:

«Έλα ρε μάστορα, κάνε μας τώρα κι εσύ κάτι (ακόμα) καλύτερο, για να συνεργαστούμε». Και το κάνεις γιατί από το να κάθεσαι στο σπίτι και να πεθαίνεις λίγο λίγο, προτιμάς να βγάλεις ένα μεροκάματο-χαρτζιλίκι…

Από την άλλη βέβαια ούτε σκέψη για να ρίξεις την ποιότητα της δουλειάς που προσφέρεις. Όχι γιατί θα την ελέγξει ποτέ κανείς, ή θα την εκτιμήσει (;) ο ιδιοκτήτης-εργοδότης, όχι γι’ αυτούς τους λόγους. Ξέρεις να κάνεις μια δουλειά τόσα χρόνια, την κάνεις καλά, δεν την είδες ποτέ σαν σκαλοπάτι για κάτι «καλύτερο», την αγαπάς, ζεις την οικογένειά σου από αυτή.  Μέσα από αυτή τη δουλειά –και τις συνεργασίες σου- σε γνώρισαν κάποιοι άνθρωποι, που έδωσαν το τηλέφωνό σου σε άλλους κι αυτοί σε άλλους κλπ. Γιατί είσαι ένας επαγγελματίας σωστός (και το ξέρεις), άνθρωπος αξιοπρεπής και έντιμος που έχεις συμφέρον να δείχνεις και να εξηγείς τη δουλειά σου κι όχι να κρύψεις κάτι πριν κλείσεις μια συμφωνία. Γιατί η δουλειά σου, στο τέλος, να το πω και διαφορετικά, είναι η καλύτερη διαφήμισή σου.

Και τελικά την πήρες τη δουλειά και την έφτιαξες, όπως έπρεπε να γίνει κι έμεινε ευχαριστημένος ο ιδιοκτήτης και φτάνει στο τέλος η ώρα του λογαριασμού κι εκεί…υπάρχει ένα προβληματάκι. «Ξέρεις αυτό, ξέρεις το άλλο…» και καθυστερείς να πληρωθείς και οι υποχρεώσεις σε πνίγουν και δεν υπάρχουν κι άλλες δουλειές για να κυκλοφορήσει το χρήμα. Σκέφτεσαι λοιπόν πόσο ανοχύρωτος είσαι απέναντι στην οικονομική κρίση που σαν λαίλαπα σαρώνει τα πάντα, απέναντι σε νοοτροπίες και πρακτικές που ευνοούν τα λαμόγια και τους παλιανθρώπους (ιδιοκτήτες και οικοδόμους, δεν χωράει  διάκριση στη λαμογιά). Νιώθεις κορόιδο γιατί έμαθες στη ζωή σου να έχεις το κεφάλι ψηλά και να ιδρώνεις τη φανέλα, και να μην έχεις ανάγκη από «κονέ» και άλλες «διασυνδέσεις» σε σκοτεινούς διαδρόμους. Νιώθεις μαλάκας όταν προσπαθείς πια να επιβιώσεις, χωρίς να «μπορείς» να γίνεις ψεύτης, ρίχτης, κλέφτης, απατεώνας, βλέποντας αυτούς που είναι, να σου κλείνουν πονηρά το μάτι. Επίσης νιώθεις μια σχετική «απορία» γιατί «ανταγωνιστές» σαν τον παραπάνω «συνάδελφο» είναι συνήθως Έλληνες και όχι αλλοδαποί όπως κάποιοι μας έμαθαν να μασάμε την καραμέλα…

Το παράδειγμα αυτό δεν αποτελεί κανόνα στο χώρο της οικοδομής. Όλοι οι άνθρωποι, εργοδότες ή εργαζόμενοι, δεν είναι το ίδιο κακοί ή καλοί. Επαγγελματίες οικοδόμοι, σωστοί, υπάρχουν πολλοί. Όμως αποτελούν την μειοψηφία ενός κλάδου ανοιχτού που πάντα αποτελούσε πέρασμα, αποκούμπι, απάγκιο του καθενός. Ενός κλάδου  που ο καθένας χωρίς να δίνει λογαριασμό πουθενά, δήλωνε  πως ξέρει να κάνει ό,τι μπορείς να φανταστείς, αναλάμβανε οποιαδήποτε εργασία του προσφερόταν χωρίς, κατά κανόνα, ποτέ να ελεγχθεί, με όποιες συνέπειες αυτά επιφέρουν. Κακές κατασκευές, κακές συνεργασίες, τσακωμούς, δικαστικές (συχνά) διενέξεις κλπ. Στο τέλος όλα αυτά συνετέλεσαν στο να απαξιωθεί εντελώς το επάγγελμα του οικοδόμου και οι σωστοί επαγγελματίες, αυτοί που σήμερα είναι ακόμα εδώ και προσπαθούν να ζήσουν από το επάγγελμά τους, να αντιμετωπίζουν ένα σωρό συσσωρευμένα προβλήματα και στρεβλώσεις που, αν και οι ίδιοι είναι σε κάποιο βαθμό συνυπεύθυνοι, άλλοι δημιούργησαν, συντήρησαν και ακόμα συντηρούν γιατί έτσι τους βολεύει.

Υπάρχουν λοιπόν πολλά προβλήματα που πρέπει να λυθούν στο χώρο της οικοδομής, για να φτάσουμε οι εμπλεκόμενοι και κυρίως οι εργαζόμενοι σ’ αυτήν, να καταλάβουμε πως με το να προσπαθεί ο ένας να ξεσκίσει και να φάει τις σάρκες του άλλου, δεν θα καταφέρει τελικά να επιβιώσει κανείς μας.

Υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος να διανύσουμε μέχρι να διακρίνουμε πως ο πραγματικός εχθρός δεν είναι ο συνάδελφος (ακόμα κι αυτός ο κακός συνάδελφος), που προσπαθεί και αυτός (έστω με λάθος τρόπο) να επιβιώσει, αλλά ένα ολόκληρο κοινωνικό σύστημα που γεννάει συνεχώς δυσκολίες και προβλήματα για τους εργαζόμενους, στέκεται εχθρικά απέναντί τους, τους θεωρεί αναλώσιμα υλικά και τους στήνει πολλές φορές αντιμέτωπους τον έναν με τον άλλον, κάνοντάς τους ακίνδυνους για την ύπαρξή του.

Μέχρι τότε ο αγώνας για επιβίωση  θα δυσκολεύει όλο και περισσότερο. Γι’ αυτό, όσο πιο γρήγορα μπορέσουμε να δούμε πιο είναι το πραγματικό συμφέρον μας, τόσο περισσότεροι θα είναι αυτοί που θα καταφέρουν στο τέλος να επιβιώσουν.

22 σχόλια:

ένας στρατολάτης είπε...

Είναι αλήθεια Οικοδόμε πως ο κλάδος σου υποφέρει. Κι είναι επίσης αλήθεια πως η τιμιότητα και η αξία δεν αμείβονται "τοις μετρητοίς". Υπήρχαν που υπήρχαν ξερά, έπεσε κι ο λίβας και καίγονται και τα χλωρά. Εγώ είμαι ακόμα από τους τυχερούς (μέχρι νεωτέρας) οπότε μόνο επιφανειακά μπορώ να νιώσω το αδιέξοδο του ανθρώπου που παλεύει μ'όλες του τις δυνάμεις να ζήσει την οικογένειά του κι ωστόσο δεν τα καταφέρνει. Νιώθω όμως πόσο το αδιέξοδο αυτό αντί να ριζοσπαστικοποιήσει τον κόσμο τον ωθεί στον καννιβαλισμό. Ίσως να είναι κάπου δικαιολογημένο. Το περιγράφεις πάντως γλαφυρά.
Καλή δύναμη λοιπόν.

celin είπε...

Φιλε Οικοδομε, δυσκολα τα πραγματα.
Εγω απο αυτα που βλεπω στο δικο μου επαγγελμα, πιστευω οτι ο ενας στους δυο νεους δικηγορους θα αναγκαστει να αλλαξει δουλεια. Φραγκο δεν υπαρχει, τους περισσοτερους τους ταιζουν οι γονεις τους ακομα.
Λιγοι τυχεροι ασκουμενοι -αλλα και νεοορκισθεντες- παιρνουν απο 400 μεχρι 600 ευρω, οι υπολοιποι δε ξερω πως τη βγαζουν.
Αλλα ακομα και με 400-600 ευρω, καταλαβαινεις οτι δε μπορει να ζησει κανενας.

Οταν τελειωσουν και τα λεφτα των γονιων, λογικα αυτο που περιγραφεις στην αρχη της αναρτησης , θα ενταθει. Οι αυτοκτονιες θα πολλαπλασιαστουν, οπως και η εγκληματικοτητα.
Ολα τα βλεπω, απο καταστασεις Φαρ Ουεστ μεχρι πληρη εναγκαλισμο με τον Φασισμο, το μονο που δε βλεπω ειναι βουληση για Συντεταγμενη ανατροπη με σκοπο τη λαικη εξουσια.

Οσοι μπορουμε ακομα να σκεφτομαστε καθαρα, συνειδητοποιουμε οτι μονο μεχρι μαχη χαρακωματων μπορουμε να δωσουμε, αμυνα δηλαδη, κι οχι επιθεση. Κι αυτο δε ξερω μεχρι ποσο μπορει να αντεξει ο καθενας μας,
γιατι, ας μη γελιομαστε, δε ξερεις αυριο η εξαθλιωση τι ζημια μπορει να κανει στη συνειδηση σου και στην ιδεολογια σου.

Εγω προσπαθω να διατηρω το κεφι και τη καλη διαθεση μου, αλλα συλλαμβανω τον εαυτο μου να βλεπει πιο εχθρικα τον κοσμο και να γινεται πιο επιθετικος για το παραμικρο.
Σαν κι αυτο που περιγραφεις δηλαδη.

Κι ακομα δεν εχω νιωσει τι σημαινει εξαθλιωση. Λεω αυτα που λεω στις αναρτησεις μου τωρα που ειμαι καλα, δε ξερω ομως σε τι εγκεφαλικα δηλητηρια μπορει να κολυμπαω αυριο απο τις δυσκολιες που θα αντιμετωπισω.

Σκληρο πραγμα η ειλικρινεια, ε;
Δε μου αρεσουν καθολου αυτα που γραφω, αλλα οσο αντεχω, θα προσπαθω να μη κρυβομαι.

Και παλι ομως, δε τα γραφω ολα.
Αισθανομαι χειροτερος ανθρωπος απο οτι ημουν μεχρι πριν λιγο καιρο.

sofia είπε...

Αχ, Οικοδόμε μου, μόνο ένα αχ μπορώ να βγάλω από μέσα μου. Τίποτε άλλο.

ΒΑΓΓΟΣ είπε...

ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΑΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΑΝΕΛΥΣΕΣ ΜΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ .ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΥΣ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΛΕΩ,ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΛΑΘΟΣ ΟΤΑΝ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ ΑΚΡΙΒΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ ΥΛΙΚΑ,ΜΕ ΦΤΗΝΑ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΑ ΚΙ ΑΥΤΟ ΑΦΟΡΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ,ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΑΚΡΙΒΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΑΝ ΚΙ ΟΙΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ,ΤΟ ΗΘΟΣ ΚΙ Η ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΡΑ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΑ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΜΕ ΝΟΙΚΟΡΑΙΟΥΣ ΠΑΡΕ ΔΩΣΕ ΑΝΤΑΜΟΙΒΕΤΑΙ,ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΥΠ ΟΨΙΝ ΠΑΝΤΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ.ΤΕΛΟΣ , ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΙ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ...ΚΑΛΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ.

Διαχειριστής είπε...

Κατά τη γνώμη μου ο τρόπος που παράγεται το χτισμένο περιβάλλον στην Ελλάδα, "μπάζει" από παντού. Ξεκινώντας από το νομικό πλαίσιο, τον ιδιοκτήτη, τις διαδικασίες αδειών, τους μηχανικούς και την κατασκευή, είναι λάθος δομημένο.

Όπως λες κι εσύ είναι ένα ξέφραγκο αμπέλι, ο καθένας δηλώνει το οτιδήποτε, κανείς δεν ελέγχει τίποτα, όλοι ταλαιπωρούνται.

Κάποια στιγμή πρέπει να γράψω ένα αναλυτικό κείμενο γι αυτό το μεγάλο θέμα που αφορά τελικά το χώρο που ζούμε, όλη τη ζωή μας δηλαδή.

Ήθελα όμως να κάνω την αντιπαραβολή με το πώς φτιάχνανε οι άνθρωποι τα χωριά τους σε άλλες εποχές, αυτά τα τόσο όμορφα παραδοσιακά χωριά που θαυμάζουμε και απολαμβάνουμε.

Εσύ θα ξέρεις καλύτερα για τα ισνάφια, τις συντεχνίες, τους μαστόρους που είχαν τα μυστικά.

Μάλιστα τότε δεν είχαν μηχανικούς, είχαν οι μαστόροι όλες τις γνώσεις να τα κάνουν όλα μόνοι τους. Βοηθούσε όμως νομίζω και όλο το χωριό στην κατασκευή σε κάποιες περιπτώσεις. Αυτά τα κτίσματα των ανώνυμων ήταν αριστουργήματα τέχνης, τεχνικής, αισθητικής. Και αυτό έχει να κάνει με το πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο παράγονταν, π.χ. χρησιμοποιούσαν τα υλικά της περιοχής, που τα ξέραν από την καλή και την ανάποδη. Ακολουθούσαν τις παραδόσεις, τις τεχνικές και τα μυστικά που παραδίδονταν από πάππου προς πάππου. Ακόμα η αισθητική τους δεν ήταν αλλοιωμένη από κακές εικόνες.

Σήμερα πιστεύω οτι ο χώρος που παράγεται μοιάζει σε όλη μας η ζωή που είναι διαβρωμένη, είναι αντανάκλαση αυτής της σάπιας κοινωνίας.

Πολλά λέω γιατί τα έχω μέσα στο μυαλό μου και πρέπει να τα γράψω πιο αναλυτικά όπως είπα.

Καλό μήνα

Μαρία Νικολάου είπε...

Η ουσία είναι μια... όταν δεν δουλεύει η οικοδομή δεν δουλεύει ΤΙΠΟΤΑ. Και ελπίζω να ανακάμψει γρήγορα μπας και γυρίσω και γω στο παλιό μου επάγγελμα.
Τι να πω Οικοδόμε μου...απλά καλή δύναμη σε όλους μας.

dimitris είπε...

Οικοδομε καλησπερα, ΑΓΑΝΤΑ...

Οικοδόμος είπε...

@ένας στρατολάτης:
Καλημέρα φίλε.
Με αυτές τις αλήθειες θα απομείνουμε στο τέλος και με καθαρή την συνείδηση. Αρκούν;...
"Νιώθω όμως πόσο το αδιέξοδο αυτό αντί να ριζοσπαστικοποιήσει τον κόσμο τον ωθεί στον καννιβαλισμό."
Σωστά νιώθεις. Δεν ξέρω αν είναι δικαιολογημένο όπως αναρωτιέσαι. Αυτό που βλέπω είναι πως ό,τι έχει ο καθένας μέσα του αυτό βγάζει. Και σε κάποιο βαθμό αντικατοπτρίζει και τις εποχές που το διαμόρφωνε. Τότε που δεν τον άφηνε η "ευημερία" να το δείξει...
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@celin:
Καλημέρα φίλε.
Γλυστράμε κάθε μέρα στο γκρεμό. Τα ξερόκλαδα που έχουμε γαντζωθεί πάνω τους δεν θα αντέξουν για πολύ. Θα τσακιστούν πρώτα, ή εμείς δεν θα έχουμε άλλη δύναμη να κρατηθούμε.

Είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε καθαρά. Πόσοι όμως το έκαναν και πόσοι μπορούν ακόμα να το κάνουν; Και πόσοι είναι διατεθειμένοι στ' αλήθεια να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους; Και καλά όταν πρόκειται μόνο για το δικό τους. Για των παιδιών τους;

Κανείς δεν ξέρει αύριο τι θα μας ξημερώσει. Κανείς δεν ξέρει σε τι κατάσταση θα βρεθεί ο καθένας μας. Όμως η καθαρή σκέψη (αν υπάρχει) και τα ιδεολογικά θεμέλια (αν υπάρχουν) του καθενός, θα φανούν. Ήδη φάνηκε σε κάποιους η ανυπαρξία τους...

Σε προσωπικό επίπεδο, αφού μου δίνεις την ευκαιρία, μου συμβαίνει το αντίθετο από σένα. Δεν μπορώ να δω εχθρικά τους ανθρώπους, πιστεύω πως θα τους προσεγγίσω στο τέλος, όταν αυτά που θα μας ενώσουν θα είναι οι κοινές μας απώλειες. Όσο κι αν απογοητεύομαι τώρα τελευταία με τη συμπεριφορά πολλών -και γνωστών μου- ανθρώπων, πιστεύω πως η ανάγκη στο τέλος θα βρει διέξοδο στην πάλη για την γέννηση του καινούργιου και όχι στην αυτοκαταστροφή. Μπορεί να κάνω λάθος φίλε, δεν ξέρω...

"Και πάλι όμως δεν τα γράφω όλα".

Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@sofia:
Καλημέρα.
Αχ και βαχ και πάλι αχ και που 'σαι ακόμα...
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@ΒΑΓΓΟΣ:
Καλημέρα συνάδελφε.
"ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΑΝ ΚΙ ΟΙΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ,ΤΟ ΗΘΟΣ ΚΙ Η ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΡΑ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΑ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΜΕ ΝΟΙΚΟΡΑΙΟΥΣ ΠΑΡΕ ΔΩΣΕ ΑΝΤΑΜΟΙΒΕΤΑΙ,ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΥΠ ΟΨΙΝ ΠΑΝΤΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ."

Κι εγώ το πιστεύω και το ζω. Και η ανταμοιβή δεν είναι κυρίως πρόσκαιρη, οικονομική, αλλά κάτι βαθύτερο που δεν περιγράφεται με λίγα λόγια. Κάτι που κουβαλάς και σε πηγαίνει ταυτόχρονα, που σου ανοίγει πόρτες και σε βοηθάει να χτίζεις συνεχώς σχέσεις, επαγγελματικές και φιλικές.

Δεν μετριούνται όλα με ευρώ φίλε Βάγγο, απλά, να, χρειάζονται κι αυτά για να ζήσουμε.

Σου εύχομαι κι εγώ τα καλύτερα.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@κ.κ.:
Καλημέρα.
"Κατά τη γνώμη μου ο τρόπος που παράγεται το χτισμένο περιβάλλον στην Ελλάδα, "μπάζει" από παντού. Ξεκινώντας από το νομικό πλαίσιο, τον ιδιοκτήτη, τις διαδικασίες αδειών, τους μηχανικούς και την κατασκευή, είναι λάθος δομημένο."

Έτσι είναι για να κυριαρχεί η διαφθορά. Για να ζει πλουσιοπάροχα μια κάστα μηχανικών που βρίσκονται σε όλα τα πόστα του δημοσίου, πεχωδε, πολεοδομίες, άλλα υπουργεία, άλλες υπηρεσίες κλπ, να θησαυρίζουν και να σου κάνουν τη ζωή δύσκολη όταν είναι υποχρέωσή τους να σε εξηπυρετήσουν κι αυτοί επειδή δεν λαδώνεις, κωλλυσιεργούν.
Ξέρω από πρώτο χέρι πολλά πολλά παραδείγματα... Αν έμπαιναν κανόνες στην οικοδομή αυτά τα φαινόμενα και άλλα πολλά φαινόμενα παρακμής και διαφθοράς, θα είχαν περιοριστεί στο ελάχιστο, αλλά να μην ξεχνάμε που ζούμε...
Στην Ελλάδα "είσαι" ό,τι δηλώσεις...
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@Μαρία Νι:
Καλημέρα.
Από μόνη της δεν θα ανακάμψει. Χρειάζεται συνολική "ανάκαμψη", ή μάλλον, καλύτερα, να θαφτεί το πτώμα που κακοφόρμισε και να γεννηθεί κάτι καινούργιο...
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@dimitris:
Καλημέρα σύντροφε.
Καλή δύναμη!

ΒΑΓΓΟΣ είπε...

TO ΠΟΥ ΣΥΝΟΜΙΛΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΣΟΥ.ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΩΣ ΟΜΩΣ ,ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΩ ΟΤΙ Η ΑΜΟΙΒΗ ΔΕΝ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ.Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ ΚΑΘΟΜΑΙ ΚΑΙ ΚΑΜΑΡΩΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΞΑ ,ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΑΡΕΣΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΝΟΙΚΟΚΥΡΗ Θ ΑΡΕΣΕΙ.ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΑ ΒΑΓΓΕΛΗΣ.

Οικοδόμος είπε...

@ΒΑΓΓΟΣ:
Καλησπέρα.
Είπες κάτι συνάδελφε που πολύ μου άρεσε και το πιστεύω βαθιά:

"Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ ΚΑΘΟΜΑΙ ΚΑΙ ΚΑΜΑΡΩΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΞΑ ,ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΑΡΕΣΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΝΟΙΚΟΚΥΡΗ Θ ΑΡΕΣΕΙ."

Μπράβο ρε συνάδελφε!
Καλή δύναμη!

Ανώνυμος είπε...

..οικοδόμε πραγματικά σε χαίρομαι που προσεγγίζεις την δουλειά σου με μερακι και αγάπη! Συμφωνώ και γω ότι ο τροπος παραγωγής κατοικίας, δημόσιο χώρου κτλ είναι απογοητευτικός.
Πιστεύω ότι θα έβρισκες ενδιαφέρον την παρακάτω έκθεση:
http://www.ert.gr/news-politismos/item/12977-Ekthesh-Kyriakos-Krokos-(1941-1998)-sto-Moyseio-Mpenakh
Προκειται για έναν αρχιτέκτονα που δούλεψε με πολύ πάθος και αγάπη στην λεπτομέρεια και την κατασκευή. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην έκθεση αναφέρονται συγκεκριμένοι μάστορες με τους οποίους συνεργάστηκε..Πιθανόν να μην σου αρέσειη αρχιτεκτονική του,αλλά βάζει σημαντικά ζητήματα,πχ και για την παράδοση!

Οικοδόμος είπε...

@Manuel Harper:
Καλησπέρα.
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Φαίνεται πως είσαι (όχι ίσως εξειδικευμένος αλλά) από τους γνώστες του αντικειμένου.
Τον αρχιτέκτονα Κρόκο τον είχα ακούσει πιο παλιά και κάπου είχα διαβάσει κάτι δικό του, δεν θυμάμαι τώρα που.
Πολύ καλά έκανες και μου είπες για την έκθεση, δεν το ήξερα. Αν η αρχιτεκτονική του είναι ανάλογη της φωτογραφίας στο λινκ, έπεσες διάνα, είναι η αγαπημένη μου.
Το βάζω λοιπόν στόχο να πάω στην έκθεση και φυσικά να κάνω και μια ανάρτηση για το θέμα.
Σ' ευχαριστώ φίλε για όλα.
Καλή δύναμη!

Ανώνυμος είπε...

..χα χα! επεσες διάνα,έχω σπουδάσει αρχιτεκτονική! Όντως αυτή είναι η αρχιτεκτονική του Κρόκου (δοκός επι στύλω, εμφανή υλικά, εμφαση στην λεπτομέρεια, παιχνίδι με τις φωτοσκιάσεις κτλ).Εντυπωσιάζομαι που σου αρέσει η συγκεκριμένη αρχιτεκτονική, στους περισσότερους φαίνεται κάπως σαν γιαπί.. φυσικά ενα άλλο θέμα που προκύπτει σε τέτοιες εκθέσεις, είναι το ότι η "υψηλή" αρχιτεκτονική περιορίζεται σε πολυτελείς κατοικίες, κτήρια γραφειων κτλ και στην καλύτερη περίπτωση και σε κάποια δημοσια κτήρια..πραγματικά ανυπομονώ για μια ενδεχόμενη ανάρτηση!

Οικοδόμος είπε...

@Manuel Harper:
Καλησπέρα.
"η "υψηλή" αρχιτεκτονική περιορίζεται σε πολυτελείς κατοικίες, κτήρια γραφειων κτλ και στην καλύτερη περίπτωση και σε κάποια δημοσια κτήρια."

Συμφωνώ πως αυτήν την άποψη την έχουν πολλοί. Είναι όμως λανθασμένη. Έχω δει μικρές κατοικίες, καμία σχέση με βίλες κλπ, σε όχι ακριβές περιοχές, υπέροχα σπίτια, λειτουργικά και πάνω απ' όλα, με "προσωπικότητα", με "χαρακτήρα".

Για μένα όλα ξεκινούν από την αγαστή συνεργασία ενός καλού επαγγελματία αρχιτέκτονα με όραμα, με έναν ανήσυχο και με ανοιχτό πνεύμα ιδιοκτήτη που θα τον εμπιστευτεί.

Δεν υπάρχει πιο όμορφο από το αναδεικνύεται στην κατοικία η αληθινή φύση των υλικών, από μερακλήδες μαστόρους που θα ακουμπούν την ψυχή τους πάνω στα σχέδια ενός αρχιτέκτονα με έμπνευση.

Καλή δύναμη φίλε!

ΧΑΜΑΛΗΣ είπε...

ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΤΕΧΝΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑΔΙΚΑ ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ Ο ΚΟΜΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΛΑΔΟΥΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ.ΓΙ'ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΝΤΑΧΘΗΚΑ ΠΟΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ.ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ ΤΟΝ ΑΛΩΤΕ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ ΚΛΑΔΟ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΣΤΟ ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΟ ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΤΗΘΕΜΕΝΗΣ ΚΡΙΣΗΣ,ΑΦΟΥ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΟΥ ΑΠ΄ΤΟ 2005 ΕΙΔΑΜΕ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΤΗΦΩΡΟ.ΑΦΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΠΙΟ ΕΞΑΘΛΙΩΜΕΝΟΙ ΑΠ'ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΩΜΕΝΟΥΣ,ΜΕΡΙΚΟΙ ΜΑΣ ΘΕΟΡΟΥΝ ΙΔΑΝΙΚΟ ΣΤΟΧΟ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗΣ.ΚΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΦΤΑΝΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΦΕΝΩΜΕΝΑ ΜΕ ΤΟ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΕΜΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ(ΕΧΩ ΒΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΤΟ ΦΤΙΞΕΙ ΤΣΑΜΠΑ),ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΚΟΡΑΚΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΕΞΑΠΑΤΗΣΟΥΝ ΑΝΕΡΓΟΥΣ ΤΕΧΝΗΤΕΣ ΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ ΚΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΘΑ ΜΑΣ ΒΓΑΛΟΥΝ ΑΣΤΡΟΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΝΑ ΤΟΝ ΓΕΜΙΣΟΥΜΕ ΒΙΛΕΣ.Π Ρ Ο Σ Ο Χ Η ! ! ! ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΕΧΕΙ ΓΕΜΙΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΓΓΕΛΙΕΣ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΕΩΝ ΕΝΤΩΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ ΧΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΟΥΝ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΕΛΑΤΩΝ.ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΕΙΣ ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ.ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ Η ΕΤΑΙΡΙΑ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΗΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΠΟΥ ΤΑ ΠΕΡΝΕΙ ΑΠ'ΤΟΥΣ ΜΑΣΤΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΦΑΧΤΟΥΝΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚΕΙΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ.ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΔΙΑΦΗΜΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ INTERNET ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΑΠΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗ ΟΣΟ ΓΝΩΡΙΖΩ ΕΓΩ ΑΠΟ ΩΡΘΩΓΡΑΦΕΙΑ.ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΤΗΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΙ.ΜΗΝ ΔΗΝΕΤΕ ΧΡΗΜΑΤΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥΛΗΣΕΙ ΕΛΠΙΔΑ.ΞΕΦΥΤΡΩΣΑΝ ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΑΠ'ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΚΑΙ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝΕ ΣΚΛΑΒΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΜΑΘΕΥΤΙΚΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ.ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΕΒΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ.ΠΗΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΗΘΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΦΟΥ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΧΤΙΣΑΜΕ.

Ανώνυμος είπε...

Αφήσαμε τα σωματεία να μαραζώσουν και κοιτάξαμε ο καθένας την πάρτη του για χρόνια. Ακριβώς αυτός ο ωχαδερφισμός μας μάς έφτασε ως εδώ. Κάποιοι λένε ότι φταίει ο κομματικός συνδικαλισμός που φτάσαμε ως εδώ. Μα όταν υπήρχε αυτός και το κινημα ήταν ανεβασμένο τα πράγματα ήταν καλύτερα για όλους. Δεν τολμούσαν τα αφεντικά να σε πατήσουν κάτω, κι αν το τολμούσαν ήξεραν ότι θα βρουν το σωματείο μπροστά. Σήμερα που τα σωματεία -τα περισσότερα- διοικούνται απ' τους .... ανεξαρτητους, σήμερα χάνουμε το ένα δικαίωμα μετά το άλλο. ΄Αρα δε μας φταίει ο κομματικός συνδικαλισμός αλλά οι στόχοι που βάζει το συνδικαλιστικό κίνημα των ... ανεξάρτητων συνδικαλιστών σήμερα. "Ανεξάρτητοι" είναι κι οι συνδικαλιστές που δέχονται τόσο πρόθυμα σήμερα τις μειώσεις των μισθών και την αύξηση του ωραρίου χωρίς να γλιτώνουν τίποτα οι εργαζόμενοι. Από τέτοιους "ανεξάρτητους" συνδικαλιστές γεμάτα τα αστικά κόμματα.