Τη λέγαν Ρόζα και την τρέμαν οι φασίστες

Σαν σήμερα, στις 28 του Γενάρη 1945 ξεψύχησε στο πεδίο της μάχης η 20χρονη θρυλική μαχήτρια και από τους καλύτερους ελεύθερους σκοπευτές του Κόκκινου Στρατού Ρόζα Σανίνα.

Η Ρόζα Γκεορκίεβνα Σανίνα γεννήθηκε στις 3 Απρίλη του 1924, σε μια φτωχή αγροτική περιοχή, την εποχή που η νεαρή εργατική σοβιετική εξουσία έχτιζε τις βάσεις του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο. Το όνομα Ρόζα της το έδωσαν οι γονείς της προς τιμή της μεγάλης επαναστάτριας Ρόζας Λούξεμπουργκ. Στα δεκατέσσερά της ήταν ήδη μέλος της Πανενωσιακής Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας, της Κομσομόλ. Ήταν όμορφη, με καστανόξανθα μαλλιά και γαλανά μάτια και αγαπούσε τη μόρφωση και τις χαρές της ζωής. Αγαπούσε και την πατρίδα της. Ήταν άλλωστε παιδί μιας οικογένειας με μεγάλη προσφορά στην πατρίδα. Ο πατέρας της ήταν τραυματίας του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, ενώ τρία αδέλφια της έπεσαν κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου της ΕΣΣΔ. Ο ένας, μόλις 19 χρόνων, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Λένιγκραντ από τους χιτλερικούς εισβολείς.

Στα 17 της κατατάσσεται εθελοντικά στον Κόκκινο Στρατό που πολεμούσε σκληρά με το φασισμό. Το 1943 γίνεται ελεύθερη σκοπευτής. Η άρτια στρατιωτική εκπαίδευση και οι ικανότητές της την κάνουν να ξεχωρίσει. Οι διοικητές της της προτείνουν να γίνει εκπαιδεύτρια. Η Ρόζα ζητά να τη στείλουν στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Μετά τη μάχη του Στάλινγκραντ γίνεται η πρώτη σοβιετική γυναίκα ελεύθερη σκοπευτής που της απονέμεται το στρατιωτικό μετάλλιο της τιμής. Στις 12 Δεκέμβρη του 1944 τραυματίζεται από σφαίρα στο δεξί ώμο. Μετά την ανάρρωσή της επιστρέφει στο μέτωπο. Στα σχέδιά της ήταν μετά τον πόλεμο να επιστρέψει στην ιδιαίτερη πατρίδα της και να ολοκληρώσει τις σπουδές της που διέκοψε ο πόλεμος.

Στις 27 Γενάρη του 1945 η Ρόζα Σανίνα τραυματίζεται βαριά στην κοιλιακή χώρα από θραύσμα οβίδας, την ώρα που προσπαθούσε να προφυλάξει έναν τραυματισμένο αξιωματικό του τμήματός της. Την επόμενη μέρα πεθαίνει. Στη σύντομη ζωή της έγινε τιμημένη ηρωίδα του σοβιετικού λαού και φόβος και τρόμος για τους φασίστες. Ο «αόρατος τρόμος της ανατολικής Πρωσίας» (έτσι την αποκαλούσαν) πρόλαβε να σκοτώσει 59 χιτλερικούς στρατιώτες. Μετά το θάνατό της ακολούθησαν και άλλες τιμές. Στο χωριό της φτιάχτηκε ένα μουσείο για να τη θυμίζει στις επόμενες γενιές. Σ’ αυτές για τις οποίες θυσίασε τη ζωή της για να ζήσουν ελεύθερα. Στις 16 Γενάρη, σε μια ανάπαυλα της μάχης, πρόλαβε να γράψει στο ημερολόγιό της: «Αυτό που κάνω δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που κάνουν όλοι οι Σοβιετικοί άνθρωποι που υπερασπίζονται τη μητέρα πατρίδα».