Βασ. Ραφαηλίδης: Πώς θα γίνεις ένας καλός ναζιστής (+ το τεστ του καλού φασίστα)

Ο εθνικοσοσιαλισμός (ναζισμός) είναι ένα λαϊκό, αρνητικά επαναστατικό κίνημα, συχνά ευρυτάτης λαϊκής αποδοχής Πράγμα που αρχίζει να προβληματίζει από τότε και τους μαρξιστές, και τους φιλελεύθερους μελετητές: πώς γίνεται μια βαρβαρότητα, και μάλιστα προαγγελθείσα στο Μάιν Καμπφ, που γράφηκε ανάμεσα στο 1924 και 1926, δηλαδή 7 χρόνια πριν ο συγγραφέας του γίνει δικτάτορας να έχει τη συγκατάθεση του λαού;

Είναι ανόητο να λέμε πως ο λαός παρασύρθηκε από τη ναζιστική προπαγάνδα. Προπαγάνδα κάνουν όλοι. Γιατί ο γερμανικός λαός δεν παρασύρθηκε από την κομουνιστική προπαγάνδα των Σπαρτακιστών λίγα χρόνια νωρίτερα; Γιατί δεν παρασύρθηκε απ’ τη συνεχή προπαγάνδα των αστικών κομμάτων απ’ το 1919 που υπάρχει το Δεύτερο Ράιχ; Όλοι γνώριζαν απ’ το δημοφιλέστατο Μάιν Καμπφ το 1933, τη χρονιά που ο Χίτλερ καταλαμβάνει δημοκρατικότατα την εξουσία, τι μαγειρεύει ο δικτάτορας που ποτέ δεν έκρυψε τα σχέδιά του. Κι ωστόσο ο λαός εγκρίνει την πολιτική του στο δημοψήφισμα της 19ης Αυγούστου 1934, με ποσοστό 82,2% και με 43.600.000 ψήφους. Δεν πρόκειται για αποτέλεσμα συναρτημένο με κάποια εκλογική «βία και νοθεία», ο Χίτλερ δεν είναι Καραμανλής για να καταφεύγει σε τέτοια ευτελή τερτίπια, πρόκειται για τη σαφέστατα εκφρασμένη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του γερμανικού λαού, πράγμα που θα κάνει πολλούς να πουν πως οι Γερμανοί έχουν την αυταρχικότητα στο αίμα τους ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που έχουν στα ήθη τους και όχι στο αίμα τους είναι μια αγάπη για την τάξη και την ακρίβεια. Αλλά αυτό δε δηλώνει κατ’ ανάγκην και μια εξ υπαρχής και εξ ορισμού προτίμηση των Γερμανών προς την αυταρχικότητα. Εντελώς το αντίθετο, ο σωστός δημοκράτης αποκλείεται να μην είναι ένας πειθαρχημένος και κυρίως αυτοπειθαρχημένος άνθρωπος.

Άλλωστε, στο καθαρά οικονομικό επίπεδο, ο Χίτλερ είναι οπαδός της ελεύθερης οικονομίας της οικονομίας της αγοράς. Μάλιστα, ελάχιστα διαφέρει η οικονομική του πολιτική απ’ αυτήν των σημερινών σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, που υποστηρίζουν μια ελεγχόμενη από το κράτος ελεύθερη αγορά. Το ναζιστικό κράτος είναι καπιταλιστικό κράτος, και δεν αναιρεί κανέναν απ’ τους νόμους της καπιταλιστικής οικονομίας. Μη σας απατά το δεύτερο συνθετικό σοσιαλισμός στον όρο εθνικοσοσιαλισμός. Άλλωστε, και ο σοσιαλισμός του Στάλιν είναι εθνικοσοσιαλισμός κατά μίαν έννοια, αφού είναι σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα, δηλαδή εθνικός σοσιαλισμός – δηλαδή μαρξιστικό έκτρωμα. Ο σοσιαλισμός, είτε είναι διεθνιστικός είτε δεν είναι σοσιαλισμός. Ίσως όμως να είναι σοσιαλδημοκρατία, σαν αυτή που υπάρχει σήμερα σε πολλά κράτη της Ευρώπης και σαν αυτήν που θα μπορούσε να υπάρξει και στην Ελλάδα, αν ο πράσινος σοσιαλισμός δεν είχε μεγαλύτερη σχέση με τα πράσινα άλογα, παρά με τους πεινασμένους ανθρώπους, που οι δημαγωγοί τούς αντιμετωπίζουν σαν άλογα, που τα ταΐζεις όχι με χόρτο, οι άνθρωποι δεν τρων χόρτο, αλλά με κουτόχορτο – τα άλογα δεν τρων κουτόχορτο, γιατί δεν είναι κουτά σαν τους ανθρώπους.

Γιατί, λοιπόν, πέτυχε ο ναζισμός; Διότι ο φασισμός (ο ναζισμός είναι η ανώτερη και καταστροφικότερη μορφή φασισμού) πετυχαίνει εκεί που αποτυχαίνει ο σοσιαλισμός λέει ο Ντανιέλ Γκερέν. Αν δεν αποτύχαιναν οι γερμανοί Σπαρτακιστές (κομουνιστές) λίγο πριν απ’ την επιτυχία του Χίτλερ, ο ναζισμός μάλλον θα αποτύχαινε. Ίσιος να τρεπόταν σε σταλινισμό ο σπαρτακισμός της Ρόζας Λούξεμπουργκ, αλλά ο σταλινισμός σε καμιά περίπτωση δεν είναι φασισμός. Αν και ολίγον εθνικοσοσιαλιστικός ο σταλινισμός είναι άλλης τάξεως κοινωνικό φαινόμενο. Ο φασισμός είναι ένας ερζάτς σοσιαλισμός που ενώνει τα καπιταλιστικά αιτήματα με την εύλογη απαίτηση της μάζας για καλύτερες συνθήκες ζωής. Ποτέ στην ιστορία οι μάζες δεν ακολούθησαν εκείνους που είχαν καλές ιδέες, εκτός κι αν αυτές κατέληγαν με τρόπο πραχτικό σε μια καλύτερη ζωή «εδώ και τώρα». Σημειώστε πως το παραπάνω εξόχως αποτελεσματικό σύνθημα πρωτοχρησιμοποιήθηκε απ’ τον Χίτλερ. (Πόσα πράγματα δίδαξε αυτός ο άνθρωπος στους «σοσιαλιστές»!). ‘Αλλωστε, η μάζα ούτως ή άλλως σκέφτεται με το στομάχι. Με το κεφάλι σκέφτονται οι διανοούμενοι, αλλά κι αυτοί μόνο όταν είναι χορτάτοι. Η ικανοποίηση του αισθήματος της πείνας προηγείται ούτως ή άλλως από κάθε άλλη ικανοποίηση, ηθική, πνευματική, ψυχολογική. Νηστικό αρκούδι δε χορεύει, όταν βρεθεί κατά λάθος στο Χορό των Ιδανικών. Ούτε το μισοχορτάτο αρκούδι χορεύει ούτε το λαίμαργο.

Ο Χίτλερ πράγματι βοήθησε το γερμανικό λαό, που πράγματι άρχισε να τρώει κάπως καλύτερα επί των ημερών του. Μάλιστα, προσέφερε στους Γερμανούς και ένα πολύ φτηνό, λαϊκό αυτοκίνητο, το θρυλικό Φολκσβάγκεν, τη χελώνα, που παραγόταν μέχρι πρόσφατα. Φυσικά, στο τέλος του πολέμου και ο Χίτλερ και οι Γερμανοί, κι αυτοί που τον πίστεψαν κι αυτοί που δεν τον πίστεψαν, θα φαν όλοι μαζί το κεφάλι τους. Αλλά τη στιγμή που τρώει κανείς, εκτός που δεν μιλάει, όπως λέει η μαμά, δε σκέφτεται κιόλας. Κι όταν τα φας όλα, το μόνο που σου μένει στο τέλος για φάγωμα είναι το κεφάλι σου. Κακό πράγμα η βουλιμία, αλλά ακόμα πιο κακό η πείνα. Κι όταν ο πεινασμένος αρχίσει να τρώει, τρώει αναδρομικά και για λογαριασμό των πεινασμένων προγόνων του, που έζησαν και πέθαναν πεινασμένοι, όπως λέει ο φίλος μου Γιώργος Ψημένος. Ο αταβιστικός φόβος της πείνας είναι εγγεγραμμένος στα κύτταρά μας.

Ο Χίτλερ κινητοποίησε τόσο επιδέξια αυτόν τον πανάρχαιο αταβιστικό φόβο, που δε δυσκολεύτηκε καθόλου να πάρα μαζί του το 88,2% των πεινασμένων Γερμανών. ‘Αλλωστε, η πείνα ήταν αυτή που έσπρωξε και προς τον Λένιν ένα ανάλογο ποσοστό μουζίκων το 1917 στη Ρωσία. Δε φαντάζομαι να υπάρχει κανένας που να πιστεύει πως ο Ρώσοι έτρεξαν ομαδικά να τον υποστηρίξουν, γιατί μέσα σε πέντε μέρες, τόσες χρειάστηκε αυτός ο φοβερός άνθρωπος για να θέσει υπό τον έλεγχό του τα Σοβιέτ, κατάλαβαν την αξία και τη σημασία του μαρξισμού και του κομουνισμού.

Και για να έχει ο καθένας στη διάθεσή του έναν γνώμονα για να μετράει τη ροπή του προς τον ναζισμό, δίνουμε παρακάτω τα κύρια γνωρίσματα του καλού ναζιστή, ακόμα κι αυτού που δεν ξέρει ότι είναι ναζιστής και αυτοχαρακτηρίζεται όπως γουστάρει. Τα παίρνουμε περίπου έτοιμα απ’ το Μάιν Καμπφ.

Ο καλός φασίστας, λοιπόν:

1) Πρέπει να βάζει την πατρίδα του πάνω κι απ’ το θεό.

2) Πρέπει να λατρεύει τους προγόνους και κυρίως να πιστεύει πως μπορεί να τους ξεπεράσει, όντας χάλιας.

3) Πρέπει να έχει όνειρα αυτοκρατορικά για την πατρίδα του, ας πούμε να ονειρεύεται την ανασύσταση της ελληνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ή όποιας άλλης.

4) Πρέπει να μισεί τους αστούς, που του φράσσουν το δρόμο για την «προαγωγή στην ανώτερη τάξη».

5) Πρέπει να μισεί τους κομουνιστές, που υπόσχοντα ισότητα, ενώ στη φύση κυριαρχεί η ανισότητα

6) Πρέπει να εξαφανίζει τους αδύνατους, γιατί το ίδιο κάνει και η φύση.

7) Πρέπει να λατρεύει τη φυσική ρώμη.

8) Πρέπει να είναι έτοιμος να πεθάνει για τον Αρχηγό, προπονούμενος και με έναν λιγότερο ισχυρό και θανατηφόρο Αρχηγό, σαν τον Παπανδρέου ή τον Καραμανλή, ας πούμε.

9) Πρέπει να πιστεύει πως ο Αρχηγός είναι ο μεσσίας, και να θεωρεί τον άλλο μεσσία κάλπικο. Μέχρι που να συνηθίσει να λατρεύει μόνο τον Αρχηγό ως μεσσία, καλό θα είναι να πιστεύει και στον άλλο, για να κρατάει τη φόρμα του.

10) Πρέπει να νιώθει πολύ, μα πολύ άσχημα για την κακή του μοίρα, και να μη την εξαρτά απ’ τη βλακεία του κι απ’ τις κοινωνικές συνθήκες, αλλά από την έλλειψη καλής και ικανής ηγετικής κεφαλής, γνωστής και σα Μεγάλο Κεφάλι.

11) Πρέπει να «πηδάει» όσο γίνεται πιο αραιά, για να μη σπαταλά τις δυνάμεις του, που τις χρειάζεται όλες για τη μάχη, είτε κατά του σατανά είτε κατά του σατανά κομουνιστή.

12) Πρέπει να προτιμάει για σύζυγο ή γκόμενα μια «γυναίκα του λαού», ας πούμε μια εμπορουπάλληλο απ’ το Μόναχο, σαν την Εύα Μπράουν, ένα σκέτο ζώον, που ο Χίτλερ την είχε μόνο για να την «πηδάει» μια φορά το εξάμηνο, γιατί αν έχανε δυνάμεις πώς θα κατέστρεφε την Ευρώπη; Στην ανάγκη καλή είναι για σύζυγος και μια αεροσυνοδός ή όποια άλλη, τέλος πάντων, εκ του λαού προερχόμενη, ώστε να λειτουργεί πολιτικά ο μύθος της Σταχτοπούτας. Σημειώστε πως ο Χίτλερ δεν κάπνιζε, δεν έπινε, δεν έτρωγε κρέας και αγαπούσε πολύ τα ζώα, επειδή δεν αγαπούσε καθόλου τους ανθρώπους. (Ζωόφιλοι, συνεχίστε να αγαπάτε τα ζώα, δεν είναι ζώα όλοι οι ζωόφιλοι).

13) Πρέπει να στραγγαλίζει κάθε άνομη παρόρμηση, όπως ο Χίτλερ το φοβερό εκείνο ερωτικό του πάθος για μια ανιψιά του, κόρη της αδερφής του, που την υποχρέωσε να αυτοκτονήσει, για να μην τον σκανδαλίζει και χάνει δυνάμεις.

Αυτά. Και αν παρόλ’ αυτά δεν τα καταφέρετε να γίνετε ναζιστής τόσο το καλύτερο και για σας και για όλους μας

*********

Aπό το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη Θερμοί και ψυχροί πόλεμοι

http://antikleidi.com