Στερνός αποχαιρετισμός στον Μιχάλη Σπυριδάκη

Έφυγε από τη ζωή ο αγωνιστής γιατρός του ΕΣΥ και στέλεχος του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος Μιχάλης Σπυριδάκης, πρόεδρος της ΕΔΥΕΘ και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ, ακούραστος στρατιώτης του ΚΚΕ, το οποίο υπηρέτησε από διάφορες θέσεις και χρεώσεις στο λαϊκό κίνημα για πάνω από πέντε δεκαετίες.

Ο Μ. Σπυριδάκης πρωτοστάτησε με τη συμμετοχή του στην οργανωμένη λαϊκή πάλη από τη δεκαετία του ’60, όταν βρέθηκε από την Κρήτη στη Θεσσαλονίκη για σπουδές στην Ιατρική Σχολή, ενώ αμέσως συνδέθηκε με την Νεολαία ΕΔΑ και στη συνέχεια με τη Δ.Ν. Λαμπράκη και το φιλειρηνικό κίνημα στο ξεκίνημά του. Το Μάρτη του 1968 φυλακίστηκε και βασανίστηκε από τη χούντα, ενώ καταδικάστηκε το Μάη του 1969 στην «δίκη των 39» από στρατοδικείο σε βαριά ποινή. Υπήρξε μέλος του ΔΣ στο Σύνδεσμο Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) '67-'74.

Η κηδεία του Μιχάλη Σπυριδάκη θα είναι πολιτική και η τελετή θα γίνει την Κυριακή, ώρα 12:00μ στην Αίθουσα Τελετών του Δήμου Θεσσαλονίκης, στο Νέο Δημαρχιακό Μέγαρο. Θα ακολουθήσει η ταφή στα Νέα Κοιμητήρια Θεσσαλονίκης (στο δρόμο Χαριλάου – Θέρμης).

Η ανακοίνωση της ΕΔΥΕΘ για το θάνατο του Μιχάλη Σπυριδάκη

Η Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη Θεσσαλονίκης με βαθιά οδύνη ανακοινώνει στα μέλη και τους φίλους της, στους εργαζόμενους και ολόκληρο το φιλειρηνικό λαό της πόλης μας το θάνατο του συναγωνιστή και συντρόφου Μιχάλη Σπυριδάκη, Προέδρου της Επιτροπής μας.

Από τα πρώτα σκιρτήματα της νιότης του, φοιτητής στη Ιατρική Σχολή – αρχικά στην Αθήνα και μετέπειτα στη Θεσσαλονίκη - εντάσσεται στο λαϊκό κίνημα. Γίνεται μέλος της Νεολαίας της ΕΔΑ και εντάσσεται δραστήρια στο Κίνημα της Ειρήνης την εποχή, που στην πόλη μας το 1963 δολοφονείται ο Γρηγόρης Λαμπράκης, Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη. Στη συνέχεια γίνεται μέλος του ΚΚΕ και με την επιβολή της επτάχρονης δικτατορίας αναπτύσσει αντιδικτατορική δράση.

Από τότε μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής του βάδισε περήφανα στα βήματα του εκτελεσμένου στη Θεσσαλονίκη - το 1951 - ήρωα και πρωτομάρτυρα του κινήματός μας Νίκου Νικηφορίδη, στα βήματα του Γρηγόρη Λαμπράκη, του Γιώργη Τσαρουχά, των χιλιάδων και χιλιάδων λαϊκών αγωνιστών, που βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και εκτελέστηκαν, αλλά έμειναν πιστοί στα υψηλά ιδανικά της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας όλων των ανθρώπων, στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το σύστημα που το γεννά.

Αυτά τα υψηλά ιδανικά τον κράτησαν δυνατό και όρθιο μπροστά στους αποκτηνωμένους βασανιστές του μέσα στα μπουντρούμια της χούντας των συνταγματαρχών, μπροστά στο Στρατοδικείο και μετέπειτα στη φυλακή. Η βαθιά του πίστη στη θέληση και τη δύναμη του ανθρώπου να νικήσει την εκμετάλλευση, τη φτώχεια και την εξαθλίωση της ανθρώπινης ύπαρξης τον καθοδηγούσε μέχρι την τελευταία του πνοή. Πιστός στρατιώτης του κόμματός του, του ΚΚΕ, συμμετείχε στους λαϊκούς αγώνες ακούραστος και ακλόνητος μέχρι το τέλος της ζωής του.Για τους αγωνιστές της ειρήνης στη Θεσσαλονίκη και σε όλη την Ελλάδα ο συναγωνιστής μας Μιχάλης θα μείνει φωτεινό παράδειγμα και καθημερινός μας σύντροφός στον μελλοντικούς μας αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους πολέμους του, για την ειρήνη με κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα όλων των ανθρώπων.

Η κηδεία του Μιχάλη Σπυριδάκη θα είναι πολιτική και η τελετή θα γίνει την Κυριακή, ώρα 12:00μ στην Αίθουσα Τελετών του Δήμου Θεσσαλονίκης, στο Νέο Δημαρχιακό Μέγαρο. Θα ακολουθήσει η ταφή στα Νέα Κοιμητήρια Θεσσαλονίκης (στο δρόμο Χαριλάου – Θέρμης).

Θεσσαλονίκη, 06/01/2017

Το Προεδρείο της ΕΔΥΕΘ

***

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ με βαθιά θλίψη ανακοινώνει το θάνατο του συντρόφου Μιχάλη Σπυριδάκη

Ο Μιχάλης Σπυριδάκης, γεννήθηκε στην Τύλισο Ηρακλείου Κρήτης, το 1942. Ήταν ο μικρότερος από τα 6 παιδιά της οικογένειάς του.

Από νωρίς εντάχθηκε στην οργανωμένη πάλη. Από το 1962, που βρίσκεται στην Αθήνα για να σπουδάσει στην Οδοντιατρική Σχολή, αρχίζει η πολιτική και συνδικαλιστική του δράση. Εκλέγεται μέλος του Γραφείου Σπουδάζουσας της ΕΔΑ και συμμετέχει δραστήρια σε όλες τις διαδηλώσεις και εκδηλώσεις της νεολαίας της ΕΔΑ στην Αθήνα. Στη συνέχεια παίρνει μεταγραφή στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου και έτσι ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη για να συνεχίσει τις σπουδές του.

Το Νοέμβρη του 1966, γίνεται μέλος του Κόμματος. Η δικτατορία του 1967, τον βρίσκει στη Θεσσαλονίκη, όπου διαφεύγει τη σύλληψη και περνά αμέσως στην παρανομία. Στη διάρκεια της παρανομίας συμβάλλει στη συγκρότηση αντιδικτατορικών οργανώσεων. Ένα χρόνο μετά συλλαμβάνεται από την αστυνομία και παραδίδεται στην ασφάλεια. Υπέστη πλήθος βασανιστηρίων, γρονθοκοπήματα, δέσιμο, φάλαγγα, μαστίγωμα, κάψιμο με τσιγάρο και αναμμένα χαρτιά, πείνα, δίψα, ηλεκτροσόκ, βρισιές, αϋπνία, πέταγμα στα τσιμεντένια πατώματα, κουβάδες με κρύο νερό. Άντεξε όμως και έμεινε πιστός στα ιδανικά και τις αξίες του Κόμματος. Κρατήθηκε 77 μέρες στην απομόνωση και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο 424ΓΣΝ για περίθαλψη. Τέθηκε σε ομαδική απομόνωση για ένα χρόνο και το 1969 περνά Στρατοδικείο για την υπόθεση των «39», στη Θεσσαλονίκη. Καταδικάζεται σε 16,5 χρόνια φυλακή. Για 5,5 χρόνια περνά από τις φυλακές του Γεντί Κουλέ, Αβέρωφ, Κορυδαλλού και Αίγινας.

Στην κρίση του Κόμματος το 1968, βρισκόμενος φυλακισμένος στον Κορυδαλλό, συντάσσεται με το Κόμμα και τις αποφάσεις της 12ης ευρείας Ολομέλειάς του.

Η μεταπολίτευση τον βρίσκει στο στρατό, όπου αντιμετώπισε νέα βάσανα και περιπέτειες.

Με απόφαση του Κόμματος το 1975, πηγαίνει στην Κρήτη και αναλαμβάνει γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Χανίων, ενώ λίγο αργότερα εκλέγεται γραμματέας της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης.

Με απόφαση του Κόμματος έρχεται στη Θεσσαλονίκη ως μέλος του Νομαρχιακού Γραφείου της ΚΟΘ και από τότε μέχρι σήμερα αναλαμβάνει διάφορες στελεχικές θέσεις.

Από το 9ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1973, έως και το 15ο Συνέδριο, το 1996, εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.

Την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών και της διάσπασης του ΚΚΕ, 1989 - 1991, υπερασπίστηκε το χαρακτήρα και τους στόχους του Κόμματος, ενάντια στη διαλυτική προσπάθεια του οπορτουνισμού.

Δούλεψε ως γιατρός του ΕΣΥ για πολλά χρόνια στο Κέντρο Υγείας του Λαγκαδά.

Ήταν υποψήφιος βουλευτής του Κόμματος σε σειρά εκλογικών αναμετρήσεων, στο Νομό Ηρακλείου και μετά στη Θεσσαλονίκη, ενώ ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής το 1994. Με τα ψηφοδέλτια του Κόμματος εκλέχτηκε νομαρχιακός σύμβουλος Θεσσαλονίκης.

Δραστηριοποιήθηκε στο φιλειρηνικό - αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και για πολλά χρόνια, μέχρι και το τέλος της ζωής του, διατέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη Θεσσαλονίκης (ΕΔΥΕΘ).

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένειά του.

Η κηδεία του συντρόφου Μιχάλη θα είναι πολιτική. Η τελετή του αποχαιρετισμού θα γίνει την Κυριακή 12 το μεσημέρι στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης. Η ταφή του συντρόφου θα γίνει στη συνέχεια στα Νέα Κοιμητήρια Θεσσαλονίκης (Θέρμη).

***

Στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του Οικοδόμου λάβαμε τη δήλωση του Στέλιου Αγκούτογλου που ακολουθεί:

Αποχαιρετισμός στον Μιχάλη Σπυριδάκη

Πέθανε το βράδυ της Πέμπτης 5 Ιανουαρίου ο Μιχάλης Σπυριδάκης στέλεχος του ΚΚΕ, πρόεδρος της Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη Θεσσαλονίκης (ΕΔΥΕΘ), αγωνιστής του αντιδικτατορικού και αντιπολεμικού κινήματος. Σε δήλωση του για τον θάνατο του ο Στέλιος Αγκούτογλου, μέλος του ΚΚΕ(μ-λ) αναφέρει:

“Με τον Μιχάλη Σπυριδάκη γνωρίστηκα στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Σ’ αυτά τα χρόνια δεν μεσολάβησαν λίγα πολιτικά γεγονότα και μάλιστα σημαντικές ιστορικές εξελίξεις, που σημάδεψαν την χώρα μας, τα Βαλκάνια και τον κόσμο ολάκερο. Οι αγώνες που προέκυψαν απ’ όλα αυτά τα τεκταινόμενα μας βρήκαν στους δρόμους, σε ογκώδεις λαϊκές διαδηλώσεις και σε μεγάλες πορείες διαμαρτυρίας. Ιδιαίτερα ο αντιπολεμικός, αντιιμπεριαλιστικός, αντιαμερικάνικος, αντι-ΝΑΤΟικός αγώνας ήταν αυτός που μας ένωνε και συσπείρωνε πλήθη λαού.

Ξεχωριστή θέση σ’ αυτούς τους αγώνες καταλαμβάνει ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία και σε όλα αυτά η ψυχή, το πνεύμα και η αγωνιστική διάθεση του σ. Μιχάλη ενέπνεε. Ακούραστος και απόλυτα αφοσιωμένος στην υπόθεση του λαού μας και των λαών της Βαλκανικής και του κόσμου ολάκερου, έδινε ότι καλύτερο μπορούσε να προσφέρει. Θα οργάνωνε τις αποστολές στην δοκιμαζόμενη Γιουγκοσλαβία, για να προμηθεύσει με αναγκαία φάρμακα, τρόφιμα, ρουχισμό και ότι άλλο απαιτούσε η προσφυγιά των γιουγκοσλάβων στην ίδια τους τη χώρα, γιατί αυτή διαιρέθηκε από τους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους λακέδες τους.

Αυτός ήταν ο Μιχάλης από πάντα. Από τα χρόνια της φασιστικής δικτατορίας, που δεν δίστασε να συμμετάσχει στην οργανωμένη πάλη του λαού μας, πληρώνοντας ακριβό τίμημα με τις διώξεις που υπέστη. Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται από την χούντα των συνταγματαρχών και στο Γεντί Κουλέ τα βασανιστήρια είναι στην ημερήσια διάταξη.

Για όλα αυτά δεν είχε πρόβλημα ο Μιχάλης να αναφερθεί και να τα εξιστορήσει. Διακρινόταν όμως πάντα από μια πηγαία σεμνότητα και από μια ταπεινότητα, που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει απ’ αυτήν η υπερηφάνεια ενός ανθρώπου του λαού, ενός πραγματικού λαϊκού αγωνιστή. Γι' αυτό όπου και αν βρίσκονταν όπου και να δρούσε ο Μιχάλης γίνονταν αγαπητός απ’ όλους. Και εγώ μαζί του τόσο πριν όσο στη διάρκεια, αλλά και μετά τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία πορεύτηκα και δώσαμε με όλους τους συναγωνιστές και συναγωνίστριες τον αγώνα το καλό.

Καλό κατευόδιο σύντροφε Μιχάλη!»