Σε ποιους (δεν) ανήκει ο Γιάννης Αντετονκούμπο

Θα ασχολούμαστε για πολλά χρόνια με τον Γιάννη Αντετονκούμπο. Σπουδαίος αθλητής, παγκόσμιας κλάσης και ακτινοβολίας, πρωταγωνιστής στο πιο δύσκολο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου, το αμερικανικό NBA. Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που ασχολούμαστε σήμερα μαζί του ή, καλύτερα, δεν είναι αυτός ο κυριότερος λόγος. Αθλητές της αγωνιστικής αξίας του Γιάννη υπήρξαν αρκετοί και θα βγουν κι άλλοι.

Ο Γιάννης στα 22 του χρόνια εκτός από τα κατορθώματά του στο παρκέ, δίνει μαθήματα ωριμότητας, στους συνομηλίκους του (και όχι μόνο), στους συναθλητές του, σε όσους τέλος πάντων τα έχουν ανάγκη (και είναι πολλοί). Όσοι παρακολουθούν ποδόσφαιρο ή μπάσκετ δεν ακούνε συχνά αθλητή ν’ αρθρώνει λόγο παραγόμενο μετά από σκέψη και να χρησιμοποιεί περισσότερες από τις 20-30 συνηθισμένες λέξεις των αποδυτηρίων.

Και αυτό, όταν συμβαίνει περισσότερες της μιας φοράς σημαίνει ότι δεν είναι τυχαίο. Σημαίνει επίσης ότι πίσω από τον Γιάννη υπάρχει μια οικογένεια με θεμέλια, δυο σπουδαίοι γονείς που μεγάλωσαν τα παιδιά τους (τέσσερα αν δεν κάνουμε λάθος) με στερήσεις και δυσκολίες και, όπως φαίνεται, μεταλαμπαδεύοντάς τους αρχές και αξίες, υπομένοντας από πάνω και «καταστάσεις» που οι «συνηθισμένοι» Έλληνες δεν έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε στην καθημερινότητά μας. Βλέπετε ο πατέρας του Γιάννη δε λέγεται Αντετοκουνμπόπουλος…

Η οικογένεια του Γιάννη και ο ίδιος βέβαια ένιωσαν καλά στο πετσί τους τι θα πει  οικογένεια μεταναστών (από τη Νιγηρία) στην Ελλάδα και από πάνω την «ελληνική φιλοξενία» όπως την αντιλαμβάνονται πολλοί συμπατριώτες μας που λατρεύουν την άρια φυλή, σιχαίνονται τους «ξένους» και προσκυνάνε τον αγκυλωτό σταυρό. Μα και η επίσημη πολιτεία δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, αφού για τον Γιάννη όπως και για χιλιάδες ακόμα παιδιά μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα, η απόχτηση της ελληνικής υπηκοότητας κάθε άλλο παρά αυτονόητο δικαίωμα είναι.

Όλα άρχισαν ν’ αλλάζουν όταν ο Γιάννης ξεχώρισε με τις επιδόσεις του στο μπάσκετ. Τότε άρχισαν να τον βλέπουν με «άλλο» μάτι ακόμα και όσοι τον θεωρούσαν κατώτερο, ασήμαντο ή επικίνδυνο. Η επίσημη πολιτεία κατάλαβε ότι από τον Γιάννη μόνο οφέλη έχει να κερδίσει και άλλαξε τον τρόπο που μέχρι τότε τον αντιμετώπιζε. Ο Γιάννης βρέθηκε (με την αξία του κι όχι με ξένες πλάτες)  σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα,  ν’ ανεβαίνει στον Όλυμπο της δόξας και της αναγνώρισης. Και αυξάνονται και πληθύνονται οι θαυμαστές και οι «θαυμαστές» του…

Πρόσφατα, με αφορμή την -ευγενική- άρνησή του να υπογράψει αυτόγραφο πάνω στην ελληνική σημαία, αναπτύχθηκε στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης μεγάλη συζήτηση για το «πόσο Έλληνας» είναι ο Γιάννης, πόσο τιμά την πατρίδα και την ελληνική σημαία και άλλα τέτοια. Ειπώθηκαν και γράφτηκαν και υπερβολές και το οξύμωρο είναι (ή μήπως όχι;) ότι ανάμεσα στους «υπερασπιστές» του είναι πολλοί που μέχρι προχτές ανακατεύονταν στο άκουσμα της λέξης «Αντετονκούμπο», ακόμα και κάποιοι απ’ αυτούς που μέχρι να γίνει ο Γιάννης «δε γκρικ σούπερ σταρ» του ΝΒΑ, αν τον πετύχαιναν με το ποδήλατο σε κάποια σκοτεινή γωνιά στα Σεπόλια (όπου ζούσε πριν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ) …δεν θα τους χάλαγε να του παράσχουν, αγεληδόν εννοείται, «περιποίηση» ανάλογη μ’ αυτή που η αγέλη τους έχει  «προσφέρει» μέχρι σήμερα σε πολλά μεταναστόπουλα με σκουρόχρωμο δέρμα…

Ο Γιάννης δεν ανήκει βέβαια σε όλους αυτούς που… ρίγησαν, όψιμα… από «ανθρωπιά» και «συγκίνηση, επίσημους και ανεπίσημους, που δεν τους γουστάρουν ή δεν δίνουν δεκάρα για τους μετανάστες  και σήμερα σπρώχνονται να πάρουν θέση δίπλα του και μαζί λίγη από τη λάμψη του «άστρου» του… Ανήκει όμως σε κάποιους και αν ναι, σε ποιους; Όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο κάθε άλλο παρά… γελοίος γράφων ΠάNOS: «Αν ο Γιάννης πρέπει σώνει και ντε να «ανήκει» σε κάποιους, ανήκει πρώτα απ’ όλα στους μετανάστες γονείς του, οι οποίοι κυνηγήθηκαν, πόνεσαν και μάτωσαν για να μεγαλώσουν το παιδί τους. Δευτερευόντως ανήκει στο μπάσκετ, το ωραιότερο άθλημα του κόσμου. Ανήκει επίσης σε όλους όσοι κάνουν καθημερινά μια στάλα δουλειά, ώστε παιδιά σαν τον Γιάννη να μπορούν να χαμογελούν σε όποια γωνιά του κόσμου κι αν τους ξέβρασε η φτώχεια, ο πόλεμος, η ζωή. Ξέρουν δεν ξέρουν μπάσκετ, ποδόσφαιρο ή κέρλινγκ. Κι αυτοί είναι λίγοι.»

Ας αφήσουν, λοιπόν, όλοι, το παλικάρι ήσυχο και ας απολαύσουμε το (υπερ)θέαμα που, χωρίς φειδώ και ανεξαιρέτως, σε όλους μας προσφέρει. Ο Γιάννης Αντετονκούμπο δεν έχει ν’ αποδείξει σε κανέναν τίποτα, παρά, μόνο στον εαυτό του, πόσο ακόμα μεγαλύτερος αθλητής μπορεί να γίνει χωρίς να χάσει τον χαρακτήρα, την σοβαρότητα και την ωριμότητα που τον διακρίνουν.

Κυριακή 8 Γενάρη 2017.