Η πλήρης δικαίωση των θέσεων του ΚΚΕ

Το μνημόνιο Τσίπρα, το μνημόνιο της «πρώτης φορά Αριστερά», είναι εδώ. Επτά μήνες μετά την εκλογή του στην κυβέρνηση, εν μέσω καλοκαιριού, ο ΣΥΡΙΖΑ φέρνει το τρίτο κατά σειρά μνημόνιο – ένα πακέτο βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων που συνθλίβει ότι απέμεινε όρθιο τα τελευταία πέντε χρόνια. Η «Αριστερά» του κ.Τσίπρα απέδειξε στην πράξη ότι είναι εκείνη η Αριστερά – όπως έλεγε κάποτε ο ιταλός κροίσος Ανιέλι – που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά.
Είναι, δηλαδή, εκείνη η «Αριστερά» που μπορεί να λέει «Όχι» και να εννοεί «Ναι», που μπορεί στα λόγια να «σκίζει τα μνημόνια» και στην πράξη να υπογράφει νέα, ακόμη πιο βάρβαρα πακέτα μέτρων, να χειραγωγεί και να εγκλωβίζει λαϊκές συνειδήσεις με κάλπικα διλήμματα, να αποπροσανατολίζει τον εργαζόμενο λαό χάρην της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της αστικής τάξης.

Από τις τελευταίες εξελίξεις ο λαός – ιδιαίτερα οι προοδευτικοί, αριστεροί άνθρωποι, όσοι εμπιστεύτηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, όσοι ενθουσιασμένοι ψήφισαν «Όχι» στο κάλπικο δημοψήφισμα του κ.Τσίπρα – πρέπει να βγάλει συμπεράσματα. Συμπεράσματα όχι μόνο για τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ ως νέου σοσιαλδημοκρατικού πυλώνα ενός αστικού πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε διαδικασία αναμόρφωσης. Αλλά και για τον χαρακτήρα της ίδιας της καπιταλιστικής κρίσης των τελευταίων πέντε ετών, όπως και για την πραγματική φύση της ΕΕ ως ιμπεριαλιστικής φιλομονοπωλιακής διακρατικής ένωσης, εχθρικής προς τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών λαών.

Με βάση τις εξελίξεις, με βάση τα όσα συνέβησαν, θέτουμε λοιπόν το εξής ερώτημα: Δικαιώθηκε ή όχι το ΚΚΕ στις πολιτικές του εκτιμήσεις όλα αυτά τα χρόνια; Ή, αν προτιμάτε διαφοροποιημένο το ερώτημα: Είχε ή δεν είχε δίκαιο το ΚΚΕ όταν προειδοποιούσε για το τι θα σήμαινε για το λαό μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» που δεν θα αμφισβητούσε ούτε την ΕΕ ούτε τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης; Η ίδια η πραγματικότητα μας δίνει την απάντηση, σαφή και χωρίς περιστροφές: Το ΚΚΕ δικαιώθηκε πλήρως. Να, λοιπόν, ορισμένα βασικά συμπεράσματα από τα οποία προκύπτει η ξεκάθαρη δικαίωση των θέσεων και εκτιμήσεων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας:

1. Για το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη:

Τι έλεγε το ΚΚΕ για το δημοψήφισμα και το ψεύτικο δίλημμα που έβαζε ενώπιον του λαού η κυβέρνηση Τσίπρα; Έλεγε: «Η κυβέρνηση ουσιαστικά καλεί το λαό να εγκρίνει τη δική της πρόταση προς τους δανειστές, η οποία είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Εξαπατά το λαό για να συναινέσει στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς της. Ο λαός να μην επιλέξει ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Να σηκώσει το ανάστημά του και να εκφράσει με όλα τα μέσα και τους τρόπους την αντίθεσή του στην ΕΕ και τα μνημόνια διαρκείας που αυτή φέρνει» (Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, 27/6/2015).

Το ΚΚΕ είχε εξ” αρχής τονίσει ότι το «ΌΧΙ» που στήριζε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν ουσιαστικά ένα «ΝΑΙ» στη δική της αντιλαϊκή πρόταση των 47+8 σελίδων που ελάχιστα διέφερε από εκείνη των ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ.

Σημείωνε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ.Κουτσούμπας μιλώντας στη μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα τρείς μέρες πριν το δημοψήφισμα: «Ο λαός μας καλείται να πάρει μέρος σε ένα δημοψήφισμα με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ, που και τα δύο έχουν φαινομενική και μόνο διαφορά. Και το ΝΑΙ και το ΟΧΙ ισοδυναμούν με αποδοχή ενός νέου μνημονίου, του χειρότερου ίσως από αυτά που έχουμε γνωρίσει. Και το ΝΑΙ και το ΟΧΙ θα οδηγήσουν το λαό σε νέα βάσανα και τραγωδίες. Και το ΝΑΙ και το ΟΧΙ είναι φιλομνημονιακά, αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα. Το δημοψήφισμα είναι το άλλοθι για νέα μνημόνια – συμφωνίες σε βάρος του ελληνικού λαού»  (3/7/2015).

Στην ίδια ομιλία ο Γεν. Γραμματέας τόνιζε: «Με το ΟΧΙ ο ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με τις προτάσεις που έκανε στο παραπέντε προς την ΕΕ, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ, ζητά από το λαό, ο οποίος προβληματίζεται φοβισμένος από το κλείσιμο των τραπεζών και το κούρεμα μισθών και συντάξεων, να υποταχθεί πλήρως στη λυκοσυμμαχία και μάλιστα να αισθάνεται αξιοπρεπής και υπερήφανος. Αποτελεί μια από τις χειρότερες προκλήσεις που έχουμε γνωρίσει. Μια κυβέρνηση, έτοιμη να συμβιβαστεί πλήρως με το μεγάλο κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, να ντύνει την επιλογή της με ένα κακοπαιγμένο μάλιστα θέατρο αντίστασης, σνομπισμού, τυχοδιωκτισμού».

Δικαιώθηκε ή όχι το ΚΚΕ στη θέση του αυτή για το δημοψήφισμα; Ήταν ή δεν ήταν η πρόταση του ΚΚΕ (ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ) η μοναδική φιλολαϊκή, πραγματικά φιλεργατική και πατριωτική λύση ενάντια στο ψευτιδίλημμα του δημοψηφίσματος; Πως χρησιμοποιήθηκε, εν τέλει, από τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση του το «περήφανο “ΟΧΙ» του λαού; Χρησιμοποιήθηκε ακριβώς ως άλλοθι για τη νέα συμφωνία, το τρίτο κατά σειρά μνημόνιο της «πρώτης φοράς Αριστερά».

2. Για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ

«Ούτε εμείς συμφωνούμε με τα μέτρα,
αλλά θέλουμε να κάνουμε τον καπιταλισμό… ανθρώπινο».

– Γ. Κατρούγκαλος απευθυνόμενος σε αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ, 5/8/2015.

Για να αναλυθεί επαρκώς ο ιδεολογικός χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να γίνει αναδρομή στους πολιτικούς του προγόνους: στο οπορτουνιστικό ρεύμα του “Ευρωκομμουνισμού” και στο μεταγενέστερο ρόλο του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου». Δεν χρειάζεται να πάμε τόσο πίσω στο παρελθόν, καθώς αρκούν τα τελευταία χρόνια της κρίσης για να γίνει φανερή η μετεξέλιξη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε νέο πυλώνα της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, ιδιαίτερα μετά την ραγδαία εκλογική συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ. 

Το ΚΚΕ είχε προειδοποιήσει πολλαπλώς και επίμονα το λαό για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ.

Στη διακήρυξη της ΚΕ του Κόμματος για τις ευρωεκλογές του Ιούνη του 2009, εκτός απ” τον αποδεδειγμένα αντιλαϊκό χαρακτήρα των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, σημειώνονταν η ανάγκη να μην εμπιστευτεί ο λαός τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Τόνιζε, μεταξύ άλλων, η διακήρυξη: «Στις ευρωεκλογές πρέπει να καταδικαστεί η διπλοπροσωπία και ο καιροσκοπισμός του ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ, που, από τη μια μεριά, στηρίζει ολόψυχα την ΕΕ και, από την άλλη, διαμαρτύρεται για τις συνέπειες από την εφαρμογή της στρατηγικής της, ενοχοποιώντας τους ελληνικούς «χειρισμούς» μόνο και τις «πρακτικές» υλοποίησης αυτών των πολιτικών. Οι προεκλογικές προσπάθειές του να φανεί περισσότερο «αντικαπιταλιστής», «πιο επικριτικός» προς την ΕΕ αποδεικνύουν τον καιροσκοπισμό και τυχοδιωκτισμό αυτού του κόμματος. Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να ξεχάσει τις παλινωδίες του, το ότι τη μια μέρα λέει το ένα και την άλλη το άλλο, το γεγονός ότι άλλα λέει και κάνει «έξω», στην ΕΕ, και άλλα λέει και κάνει «μέσα», στην Ελλάδα, κατά τη συγκυρία και τη στιγμή. Πιο συγκεκριμένα: Υποκριτικά και παραπλανητικά ενοχοποιεί τη δήθεν «νεοφιλελεύθερη» στρατηγική της ΕΕ, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρχει και φιλολαϊκή οικονομική και πολιτική συγκρότησή της, χωρίς ανατροπή της κυριαρχίας των μονοπωλίων και της πολιτικής εξουσίας σε κάθε κράτος – μέλος της». Είχε ή δεν είχε δίκαιο, λοιπόν, σε αυτές τις διαπιστώσεις του το ΚΚΕ;

Τρία χρόνια μετά, στο κάλεσμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τις εκλογές του Ιούνη (2012), αναφέρονταν μεταξύ άλλων τα εξής προφητικά: «Η κεντροαριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με την προσχώρηση και στελεχών του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή η λεγόμενη «αριστερή» διακυβέρνηση συνεργασίας ούτε θέλει, ούτε μπορεί να οδηγήσει το λαό σε σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, των ελληνικών και ξένων μονοπωλιακών ομίλων, σε ριζική αντιπαράθεση με τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Η επιλογή μιας τέτοιας κυβέρνησης γίνεται με άλλο τρόπο επικίνδυνη για το λαό, αφού καλλιεργεί αυταπάτες ότι μέσα στα πλαίσια του συστήματος και χωρίς ανατροπές θα υπάρξει ευημερία. Αντικειμενικά, θα επιβάλει νέα μέτρα, στο όνομα της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που τον θεωρεί μονόδρομο, της απατηλής αναμονής για αλλαγή της αντιλαϊκής στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ετσι, η σπορά αβάσιμων προσδοκιών στο λαό θα θερίσει τη λαϊκή απογοήτευση, όπως έγινε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες».

Σε άλλο σημείο τόνιζε: «Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ καλούν το λαό να πληρώσει και πάλι ένα μεγάλο μέρος του χρέους για το οποίο δεν ευθύνεται, αλλά και δεν ωφελήθηκε απ” τη μερική διαγραφή του». Αποδείχθηκε ή δεν αποδείχθηκε, λοιπόν, με αδιαμφισβήτητο τρόπο η ορθότητα των θέσεων αυτών;

Η δε πολιτική απόφαση του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ τόνιζε χαρακτηριστικά για το ρόλο των αριστερών εξαπτέρυγων του ΣΥΡΙΖΑ: «Όσο ισχυροποιείται ο ΣΥΡΙΖΑ ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα για τη διακυβέρνηση, τόσο εντείνονται οι διεργασίες διαμόρφωσης νέων αναχωμάτων, από δυνάμεις της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΝΑΡ ή και άλλες ομάδες, «Σχέδιο Β – Αλαβάνος, ακόμη και φυγόκεντρες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, της λεγόμενης αριστερής ή κομμουνιστικής ανανέωσης, οι οποίες κινούνται στη γραμμή των λεγόμενων μεταβατικών στόχων και μεταβατικών κυβερνήσεων διαχείρισης».

Επιβεβαιώνεται ή δεν επιβεβαιώνεται, από τις ίδιες τις εξελίξεις, τις κινήσεις Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκη και άλλων, η θέση αυτή;

3. Για το χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Τι αποδείχθηκε για το – κατά τον κ.Τσίπρα – «κοινό μας σπίτι», την ΕΕ; Επιβεβαιώνεται (και) με το τρίτο μνημόνιο, ή όχι, ότι στο δρόμο της ΕΕ και του κεφαλαίου δε μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση υπέρ των λαϊκών συμφερόντων; Τώρα, πλέον, είναι πιο ξεκάθαρη απο ποτέ η απάτη περί «φιλολαϊκής ΕΕ», η της ΕΕ που «αλλάζει από μέσα», την οποία επί χρόνια σκορπούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και παλαιότερα ο Συνασπισμός. Ήταν άλλωστε ο Συνασπισμός που (μαζί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Πολ.Άνοιξη) είχε υπερψηφίσει το 1992 στη Βουλή την περίφημη Συνθηκη του Μάαστριχτ, το μνημόνιο των μνημονίων.

Για τον ευρωμονόδρομο, την πάση θυσία παραμονή στο «λάκκο των λεόντων», σημείωνε η ΚΕ του ΚΚΕ το Μάη του 1992: «…ταυτίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων και της χώρας με τα συμφέροντα και τις επιλογές του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Αντίληψη που καταδικάζει την Ελλάδα στο περιθώριο των πολιτικών που χαράσσουν οι ισχυροί της ΕΟΚ. Το όραμα της “Ενωμένης Ευρώπης”, της Ευρώπης των μονοπωλίων, που συνενώνει και εμπνέει βιομηχάνους, εφοπλιστές, μεγαλέμπορους, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, “ΣΥΝ” και ο συγκεκριμένος στόχος “να μπούμε στο σκληρό πυρήνα της ΕΟΚ” δεν έχει καμιά σχέση με τα οράματα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης, των εργαζομένων».

Το Μάρτη του 1994, σε ένθετο του «Ριζοσπάστη» με τίτλο «Λευκή Βίβλος η επιχείρηση επιστροφής στον εργασιακό μεσαίωνα», κωδικοποιούνταν οι απο τότε δρομολογημένες αντεργατικές ανατροπές ως εξής: «Σε κίνδυνο το 8ωρο, η κατάκτηση του αιώνα! Στο στόχαστρο η κοινωνική ασφάλιση και τα επιδόματα! Υπό κατάργηση συλλογικές συμβάσεις! Απολύσεις χωρίς όρια και χωρίς αποζημίωση! Εργάτες, υπάλληλοι άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι, γυναίκες». Την ίδια περίπου περίοδο, έγραφε ο «Ριζοσπάστης» για την αντίληψη του τότε Συνασπισμού περί Ευρωπαϊκής Ένωσης: «Ο Συνασπισμός εντοπίζει το δημοκρατικό έλλειμμα στην ΕΕ μόνο στη μεγαλύτερη ή μικρότερη ισχύ των θεσμών, κι όχι και στο περιεχόμενο των πολιτικών και οικονομικών στόχων που υλοποιούνται στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ερήμην των λαών που πληρώνουν φυσικά τις συνέπειες […] Είναι τουλάχιστον αυταπάτη η πραγματική σύγκλιση των οικονομιών των χωρών – μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η ηγεσία του ΣΥΝ με τη διατύπωση μιας πρότασης θεωρεί ότι το γερμανικό ή το γαλλικό μονοπωλιακό κεφάλαιο θα φροντίσει να παραχωρεί μέρος των κερδών του για την ανάπτυξη της οικονομίας της Ελλάδας και των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων! Μα τότε δε θα ήταν κεφάλαιο και η Ευρωπαϊκή Ενωση δε θα ήταν ένωση των ισχυρών για την ενίσχυση της εξουσίας τους σε κάθε χώρα – μέλος της και την ένταση της εκμετάλλευσης των λαών» (15/12/1996).

Είκοσι και πλέον χρόνια μετά, όντας μέλος της ΕΕ των 120 εκατομμυρίων φτωχών και των 30 εκατομ. ανέργων, η Ελλάδα, υπό την ηγεσία της «αριστερής κυβέρνησης» του ΣΥΡΙΖΑ, βιώνει ένα τρίτο κατά σειρά βάρβαρο μνημόνιο.

Ποιός δικαιώθηκε, λοιπόν, για τον χαρακτήρα της ΕΕ;

Η κατάρρευση της λογικής της ανάθεσης

Οι εξελίξεις πιστοποιούν με τον καλύτερο και συνάμα τραγικότερο τρόπο τα καταστροφικά αποτελέσματα που κρύβει για τον εργαζόμενο λαό η λογική της ανάθεσης. Η λογική, δηλαδή, του να βασίζουν τα εργατικά-λαϊκά στρώματα την σωτηρία τους σε επίδοξους πολιτικούς σωτήρες ή πολιτικούς σχηματισμούς. Θυμόμαστε όλοι το προεκλογικό σλόγκαν του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Μάη 2014 «σήμερα ψηφίζουμε, αύριο φεύγουν». Αυταπάτες επί αυταπατών… Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση απέδειξε, για άλλη μια φορά, ότι η λογική των «σωτήρων» αποτελεί τη φάκα στην οποία αυτοπαγιδεύονται πλατιά λαϊκά στρώματα. Και όσο ο λαός πέφτει θύμα αυτής της λογικής, της «ανάθεσης» και των «σωτήρων», τόσο το αστικό πολιτικό σύστημα βρίσκει τρόπους να αναπροσαρμόζεται, να ανασυντάσσεται και να δημιουργεί νέα αναχώματα ενάντια στη λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή.

«Και ποιός είναι ο ρόλος του ΚΚΕ τότε;» ενδεχομένως να ρωτήσει κάποιος. Εδώ λοιπόν είναι η ουσία του ρόλου του ΚΚΕ – ότι ο ρόλος του είναι αντίθετος απ” όλους τους επίδοξους «σωτήρες» του λαού. Να προετοιμάσει και να οπλίσει ιδεολογικά και οργανωτικά την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα ώστε να ανατρέψουν, και όχι να διαχειριστούν, το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Να μια αποστροφή του λόγου του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ.Κουτσούμπα που θέτει το ζήτημα στην σωστή του βάση: «Δεν υπάρχουν σωτήρες για το λαό στις κυβερνήσεις, και τα κόμματα που θέλουν να διαχειριστούν το σύστημα και την κρίση του. Ποτέ δεν υπήρχαν. Αλλού βρίσκεται η σωτηρία για τον ίδιο και τα παιδιά του. Βρίσκεται στη δική μας πάλη για να γίνουμε πρωταγωνιστές των εξελίξεων, βρίσκεται στη λαϊκή συμμαχία, στη συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τη νεολαία, τις γυναίκες» (Κομοτηνή, 15/5/2015, 902.gr).

Η πραγματικότητα, λοιπόν, μέσω των πολιτικών εξελίξεων, δικαιώνει τις θέσεις του ΚΚΕ. Ταυτόχρονα, είναι η ίδια αυτή πραγματικότητα που δείχνει τη μοναδική ρεαλιστική εναλλακτική διέξοδο για το λαό, πέρα από αυταπάτες και εκβιαστικά διλήμματα. Αυτή η διέξοδος δεν είναι άλλη από την πρόταση πάλης του ΚΚΕ για την ανατροπή του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση της Ελλάδας από τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, τη μονομερή διαγραφή του δυσβάσταχτου χρέους. Τον αγώνα για να έρθει ο λαός στην εξουσία.

Νίκος Μόττας

ΑΤΕΧΝΩΣ