Μην αναρωτιέσαι, το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα…

Πριν από λίγο καιρό και με αφορμή την προβολή μιας νέας κινηματογραφικής ταινίας-πορτραίτο παλαιού «εθνικού ευεργέτη», ανταλλάσσαμε απόψεις με φίλους για την στάση των Ελλήνων κροίσων  απέναντι στην κρίση. Κάποιος επέμενε πως οι πλούσιοι θα έπρεπε πρώτοι απ’ όλους να βάλουν πλάτη και να προσφέρουν από τα κέρδη τους για «το καλό της πατρίδας». Ήταν μάλιστα και αισιόδοξος! Πίστευε πως, «έστω και τώρα», κάποιοι από δαύτους θα «βάλουν το χέρι στην τσέπη».

Τα μαντάτα που ακολούθησαν και τραυμάτισαν την αισιοδοξία του καλού μας φίλου, ήταν η μεταφορά της έδρας της ΦΑΓΕ σε χώρα με «ευνοϊκότερους φορολογικούς συντελεστές», το «αντίο» στην Ελλάδα από την εταιρεία που φτιάχνει την Coca-cola και οι περίφημες λίστες Ελλήνων μεγαλοκαταθετών σε τράπεζες της Ελβετίας. Τι δείχνουν αυτές οι κινήσεις;

Ενδεικτικό είναι το άρθρο του Νότη Παπαδόπουλου από ΤΑ ΝΕΑonline:

"Ελληνας, Κροίσος και αδιάφορος

«Δεν μπορώ να καταλάβω πώς οι οικονομικά ισχυροί Ελληνες δεν έχουν τα τρία αυτά χρόνια προστρέξει να στηρίξουν τη χώρα στις δυσκολίες της, και το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι να βγάλουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό...» Ο γερμανός δημοσιογράφος που συνάντησα την Πέμπτη, στέλεχος μεγάλου εκδοτικού συγκροτήματος, αν και δεν ασχολείται - παρά περιστασιακά - με την Ελλάδα, ήταν πολύ εύστοχος στην παρατήρησή του.

Πράγματι, ιταλοί και αμερικανοί μεγαλοεπιχειρηματίες έσπευσαν αμέσως μόλις ξέσπασε η κρίση να βάλουν μερικά εκατομμύρια στην άκρη για να στηρίξουν τους δοκιμαζόμενους συμπατριώτες τους. Ακόμη και ο «κερδοσκόπος» Τζορτζ Σόρος έφτασε να δηλώσει πριν από λίγες ημέρες ότι σκοπεύει να δημιουργήσει ένα ταμείο για την υγειονομική στήριξη των οικονομικά ανίσχυρων - Ελλήνων και μεταναστών - στην Ελλάδα!

Ελάχιστες, τέτοιες πρωτοβουλίες είδαμε από δικούς μας Κροίσους. Κι ας έχουν πολλοί από αυτούς γίνει μεγάλοι και τρανοί και πάμπλουτοι από επιχειρήσεις τους που λειτουργούν στην Ελλάδα, ή ακόμη και από τις στενές σχέσεις τους με την κρατική εξουσία που τόσα χρόνια τους εξασφάλιζε σημαντικά συμβόλαια για τις δουλειές τους.

Η απάντηση από την ελληνική «ελίτ» είναι ότι τέτοιου είδους βοήθεια προς την Ελλάδα θα ήταν σαν να πετάνε τα χρήματά τους μέσα σε στη μαύρη τρύπα του Δημοσίου. Λεφτά που θα κατέληγαν στις τσέπες κάποιων επιτήδειων μέσα από τη διεφθαρμένη ελληνική κρατική μηχανή.

Ο αντίλογος: Κάποιοι που το έχουν ανάγκη θα ωφεληθούν από τα χρήματα αυτά. Και εν πάση περιπτώσει, γιατί δεν προσφέρουν υποτροφίες σε μερικές εκατοντάδες Ελλήνων να κάνουν σπουδές στο εξωτερικό, για να γυρίσουν σε μια πενταετία και να δώσουν τα φώτα τους στην Ελλάδα. Γιατί δεν δημιουργούν έναν ιδιωτικό ΟΑΕΔ που θα στηρίζει τους ανέργους και θα τους κατευθύνει σε άλλες μορφές απασχόλησης. Γιατί δεν επενδύουν με κάποιον τρόπο στην Ελλάδα προσδοκώντας το κέρδος να μην έρθει σε έναν χρόνο αλλά σε δέκα.

Δυστυχώς, το συμπέρασμα είναι ότι μεγάλο μέρος της άρχουσας τάξης μας δεν πολυενδιαφέρεται για την Ελλάδα. Και δεν υπάρχει καν ένας Ολάντ για να μπορέσει να φορολογήσει με το ζόρι το 75% των περιουσιών πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ ώστε να καλύψει τις ανάγκες της χώρας."

Αυτό που κάποιοι «κολλημένοι» λέγαμε και λέμε τόσα χρόνια, πως δηλαδή ο βιομήχανος, ο εφοπλιστής, ο τραπεζίτης, ο πλούσιος με μια λέξη, νοιάζεται μόνο για το κέρδος, αυτό έχει για θεό του και αυτό ακολουθεί παντού, φαίνεται πως γίνεται πια αντιληπτό από ολοένα και περισσότερους. Γίνεται παραδεκτό ακόμα και από δημοσιογράφους αστικών ΜΜΕ. Η προκλητικότητα με την οποία κινούνται οι Έλληνες «πατριώτες» πλουτοκράτες (και) τον καιρό της «κρίσης», δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης –από κανέναν καλοπροαίρετο συνομιλητή- εκείνου του παλιού μα πάντα -όσο υπάρχει καπιταλισμός- επίκαιρου τσιτάτου: «Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα».