Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

«Έφυγε» ο Χρόνης Μίσσιος

Έφυγε από τη ζωή στα 82 του χρόνια ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, του Εμφυλίου και κατά της δικτατορίας, Χρόνης Μίσσιος.

«Την ώρα που έφευγα και με χαιρέταγε, τα μάτια του στάζανε λύπη. Μου λέει, που θα πας τώρα, ρε Φάνη - εγώ μια ζωή το ίδιο ψευδώνυμο στις παρανομίες. Όπως στεκόμασταν όρθιοι, του λέω, σοβαρά μιλάς, γιατρέ, εμένα λυπάσαι; Ξαφνιάστηκε, μα, μου λέει, φεύγεις έτσι μέσα στη νύχτα, σε κυνηγάνε θεοί και δαίμονες, σκοτώνουν, βασανίζουν, δεν έχεις σπίτι, οικογένεια, δεν έχεις όνομα... Τον κοίταξα. Έπρεπε να τον πληγώσω, δεν είχα άλλο δρόμο. Ήμουνα στριμωγμένος, αν αφηνόμουνα στην παραδοχή της λύπης, ήμουνα χαμένος, γιατί τα αντικειμενικά στοιχεία, όπως τα περιέγραφε ο γιατρός, ήτανε σωστά. Όμως είχα ανάγκη να υπερασπιστώ τη ζωή μου, την ουσία της, απέναντι και στον ίδιο τον εαυτό μου. Σοβαρά, του λέω, γιατρέ εμένα λυπάσαι; Τα έχασε ελαφρώς.

Ήταν πολύ καλός και γλυκός άνθρωπος, αλλά και παλικάρι, για να δεχτεί να κρύψει έναν παράνομο σε μια στιγμή που ούτε η μάνα σου, που λέει ο λόγος, δε σ’ έβαζε μέσα. Όπου το ραδιόφωνο ούρλιαζε ημερήσιες διαταγές, "Πας όστις φιλοξενεί άτομον μη δηλωμένον εις τας Αστυνομικάς Αρχάς, θα παραπέμπεται εις το έκτακτον στρατοδικείον..."Κοίτα να δεις, του λέω, εγώ κρατάω τη ζωή μου και τη μοίρα μου στα χέρια μου, οι επιλογές είναι δικές μου, όποτε θέλω, περνάω στη δική σου θέση. Αν τώρα κάνω ένα τηλεφώνημα στην ασφάλεια και τους πω ότι παύω να ασχολούμαι με την πολιτική, χωρίς να αποκηρύξω τίποτα και κανέναν, αύριο θα περπατώ και εγώ "ελεύθερα" και "ακίνδυνα" όπως εσύ... Εσύ μπορείς να περάσεις στη δική μου θέση; Να τα παρατήσεις όλα, λεφτά, καριέρα, οικογένεια, σπίτια, να δεθείς μ΄ ένα όνειρο και να το κυνηγήσεις, ν΄ αγαπήσεις με πάθος τους ανθρώπους και την ελευθερία τους, να μπεις στην καρδιά της εποχής σου, και από απλός θεατής να γίνεις δημιουργός της ιστορίας;

Και, να σου πω και κάτι ακόμα: είμαστε συνομήλικοι. Αν δεχτούμε ότι αυτό που λέμε ζωή δεν είναι να υπάρχεις σαν δέντρο, δηλαδή να υπάρχεις μονάχα βιολογικά - δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ και σωστά τους όρους, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω - δηλαδή αν τη ζωή μπορούμε να τη μετράμε απλώς με την παραγωγή κάποιων αγαθών και κάποιων υπηρεσιών και με το να καταναλώνουμε κάποια αγαθά και κάποιες υπηρεσίες, τότε πιστεύω πως η ζωή δε θα ΄ταν τίποτα άλλο, παρά μια απέραντη πλήξη. Νομίζω πως αυτό που ονομάζουμε ζωή μετριέται μονάχα με τα συναισθήματα που νιώθουμε σαν άνθρωποι, τις συγκινήσεις, τις πίκρες, τις χαρές, τις μικρές ευτυχίες, τις μικρές δυστυχίες, την επιβεβαίωση, τελικά, της ανθρώπινης ουσίας μας. Πόσες φορές στη ζωή σου ένιωσες έντονα συναισθήματα και συγκινήσεις, γιατρέ;

Όταν πήρες το πτυχίο σου, όταν ερωτεύτηκες τη γυναίκα σου, όταν έκανες καριέρα, όταν γεννήθηκε η κορούλα σου... Γύρω από αυτά κλείνει ο κύκλος. Εγώ,τα ίδια χρόνια, έζησα τόσα συμπυκνωμένα συναισθήματα, τόσο έντονα, που εσύ ούτε σε εκατό χρόνια της δικής σου ζωής δεν μπορείς να τα ζήσεις. Πόσες φορές έπαιξα με το θάνατο, όχι για παιχνίδι, γιατί τότε θα μπορούσα απλώς να κάνω ένα επικίνδυνο νούμερο στο τσίρκο, αλλά συνεπαρμένος από τους μύθους μου, από τα οράματά μου, από την αγάπη μου για τη ζωή, για τον άνθρωπο και τη λευτεριά του. Πόσες φορές τόλμησα, μετρήθηκα με φοβερούς μηχανισμούς, άλλοτε νικώντας, άλλοτε χάνοντας, αλλά πάντοτε νιώθοντας άνθρωπος και ποτέ αντικείμενο κάποιας μοίρας. Ακόμα, γιατρέ μου, σε σχέση με σένα είμαι πολύ νέος, και να σου πω γιατί;

Πράγματα που για σένα θεωρούνται δεδομένα και τα περνάς αδιάφορα, για μένα είναι μικρές και μεγάλες ευτυχίες. Τα θαύματα του κόσμου, που λένε, η όρασή μου με εφήβεια έκπληξη τα ζει και με γεμίζει συναισθήματα. Είμαι βέβαιος πως ένας περίπατος τη νύχτα στους έρημους δρόμους της πόλης, είναι για σένα κάτι πολύ συνηθισμένο, αν όχι βαρετό. Ένας περίπατος στο δάσος, ο θόρυβος της θάλασσας, ένα όμορφο δέντρο, ένα λουλούδι, το κρασί, ο έρωτας... Η επαφή σου με τα πράγματα είναι τυπική, δεν τα πλουτίζεις, δε σε πλουτίζουν, τα ξεπερνάς, δεν τα ζεις. Για μένα, κάθε πρωινό είναι μια έκπληξη, κάθε δειλινό μια νοσταλγία, κάθε νύχτα ένα μεγάλο μυστήριο, ένα ποτήρι κρασί, ένα φιλί. Αλήθεια, ποιες είναι οι επιθυμίες σου, γιατρέ; Είσαι "πετυχημένος", ό,τι επιθυμείς το έχεις, είσαι κορεσμένος άρα γέρος, γιατί ταυτόχρονα δεν μπορείς να τα ξεφορτωθείς ολ’  αυτά. Είσαι ταξινομημένος, δεν μπορείς να πετάξεις, να μπεις στον δρόμο των συναισθημάτων, της φαντασίας, του ονείρου, της επιθυμίας, μιας νέας επαφής σου με τα πράγματα και τους ανθρώπους. Κοίτα, ψάξε λίγο, ο δρόμος σου είναι ο δρόμος που μετατρέπει τον άνθρωπο σε αντικείμενο με βιολογικές ανάγκες... Μη με λυπάσαι, σε παρακαλώ, εγώ θα είμαι πάντα με τις μειοψηφίες, έκθετος πάντα, ποτέ ένθετος.

Δε θύμωσε, δεν μου είπε ότι λέω μαλακίες. Μ΄ αγκάλιασε, μου είπε πως είμαστε περίεργοι άνθρωποι αλλά ωραίοι. Με φίλησε, μου έβαλε και δέκα χιλιάρικα στην τσέπη -μεγάλο ποσό για εκείνη την εποχή- και έφυγα. Το ξέρω πως είπα μεγάλα λόγια γιατί, παρ΄ όλα αυτά, είμαι ένθετος, τοποθετημένος και ταξινομημένος σε άλλους μηχανισμούς, σε μιαν άλλη λογική, σε μιαν άλλη τάξη πραγμάτων».


Έφυγε στα 82 του χρόνια ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, του Εμφυλίου και της Δικτατορίας, Χρόνης Μίσσιος.

 Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930 από γονείς φτωχούς καπνεργάτες και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στη συνοικία Ποταμούδια που ήταν τότε γεμάτη φτωχούς βιοπαλαιστές, πρόσφυγες από τη Θάσο και διωκόμενους κομμουνιστές από τη Δικτατορία του Μεταξά.

Το δημοτικό σχολείο θα το αφήσει στη δευτέρα τάξη για να δουλέψει με το κασελάκι προσπαθώντας να ζήσει. Αγωνίζεται στο πλευρό του ΕΛΑΣ ως σύνδεσμος και αργότερα στο Δημοκρατικό Στρατό Θεσσαλονίκης. Το 1947 θα πιαστεί από την Ασφάλεια και θα βασανιστεί άγρια. Καταδικάζεται σε θάνατο και γλιτώνει το απόσπασμα από τυχαίο περιστατικό. Μεγάλο μέρος της ζωής του θα περάσει στις φυλακές και τις εξορίες όπου θα μάθει να γράφει και να διαβάζει. Φυλακίζεται στο Γεντί Κουλέ Θεσσαλονίκης, την Κέρκυρα, τις φυλακές Αβέρωφ και τις φυλακές Ανηλίκων Κηφισίας. Εξορίζεται στη Γιούρα, τη Μακρόνησο και τον Αη-Στράτη. Επί Δικτατορίας θα βρεθεί ξανά στη Γιούρα.

Κατά τη Μεταπολίτευση έγραψε τα βιβλία "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς" και "Χαμογέλα ρε τι σου ζητάνε" σε αυτοβιογραφικό ύφος. Τα τελευταία του χρόνια έζησε στα Μέγαρα.

Ο Χρόνης Μίσσιος έγραψε τα βιβλία:   «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς», «Χαμογέλα ρε τι σου ζητάνε», «Τα κεραμίδια στάζουν», «Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι», «Ντομάτα με γεύση μπανάνας», «Ο Χρόνης Μίσσιος διαβάζει Χρόνη Μίσσιο».

Τα βιογραφικά στοιχεία από τον Κόκκινο Φάκελο
Το κείμενο, απόσπασμα από το βιβλίο του  ΧΡΟΝΗ ΜΙΣΣΙΟΥ «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς», σελ. 154-156, εκδ. Γράμματα, Αθήνα 1985
 

5 σχόλια:

φτου... κακά! είπε...

Λυπάμαι... Ένα ακόμη κενό...

μαχαιρης είπε...

Καλα...Αυτος εφυγε νωρις...!!
Να διαβασουμε παλι, στη μνημη του...Και καννα βιβλιο...!!

Ανώνυμος είπε...

Με το έργο του βεβαίως στην πορεία δε στάθηκε στο πλευρό των λαϊκών αγώνων και της δράσης των κομμουνιστών, αφού δεν πίστευε στη διέξοδο της ταξικής πάλης, ενώ βρήκε «στέγη» στη λεγόμενη «ανανεωτική» Αριστερά.

Χρήστος Γ. είπε...

Εξαιρετική ανάρτηση. Συγχαρητήρια

Ανώνυμος είπε...

Χρόνης Μίσσιος
ή πώς καταντάει τον άνθρωπο ο καπιταλισμός
ή προσοχή μην καταντήσουμε κι εμείς έτσι…

«Η Αριστερά […] πολεμούσε με τα “ευαγγέλια” προσπαθώντας να στρατολογήσει η κάθε πλευρά με το μέρος της περισσότερους κομμουνιστές. Να τους κάνει τι, αλήθεια; Να τους βάλει στο μπαούλο. […] η Αριστερά ψάχνει την προίκα της σε λάθος μέρος. Σήμερα ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει Αριστερά. Αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι Αριστερά δεν παρέχει τίποτα, ούτε καν πολιτικό πολιτισμό».
— Χρόνης Μίσσιος

«Η οικολογία είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος προς την ελευθερία. Δεν είναι πρόσκληση για ένταξη σε μια ιδεολογία ή σε μια πολιτική σκέψη, είναι ένα προσωπικό μονοπάτι καθημερινής απελευθέρωσης από τη βαρβαρότητα του κοινωνικού μας συστήματος»
— Χρόνης Μίσσιος

«Αντιδογματικός μέχρι το τέλος»
— Μικέλα Χαρτουλάρη

«Κατέγραφε τις περιπέτειες ενός προλετάριου επαναστάτη που βρισκόταν διαρκώς σε σύγκρουση τόσο με τον ταξικό-ιδεολογικό εχθρό όσο και με την κομματική μικρόνοια και μικροψυχία»
— Δημοσθένης Κούρτοβικ

«Η θυμοσοφία του και ο τρόπος με τον οποίο ασκούσε κριτική στα φαινόμενα έκπτωσης της δημόσιας ζωής προέκυψαν από την άμεση τριβή του με τα πολιτικά πράγματα από την πλευρά του αριστερού που ολοένα και περισσότερο αμφισβητούσε τη δογματική κομματική λογική»
— Εταιρεία Συγγραφέων

Και μη χειρότερα!