Προς μια νέα επαναστατική «πλημμυρίδα»

Ο καπιταλισμός ως κοινωνικό σύστημα αισθάνεται τόσο ανασφαλής, ώστε αναγάγει κάθε οικονομική διεκδίκηση των εργαζομένων σε καθεστωτικό ζήτημα, σε απειλή του αστικού καθεστώτος. Εχει αποδειχθεί ότι η αστική τάξη είναι η πιο ανασφαλής εκμεταλλεύτρια τάξη της ιστορίας. Αποδείχνει πρακτικά ότι πέρασε η εποχή που μια απλή κινητοποίηση των εργαζομένων μπορούσε να διεκδικεί τα δέκα και να συμβιβάζεται στα πέντε. Τώρα και τα πέντε θεωρούνται από την αστική τάξη ως απειλή αφαίρεσης κομματιού της εξουσίας της. Ακόμη κι ένα στραβοκοίταγμα του εργαζόμενου στην εργασία του δημιουργεί αισθήματα ανασφάλειας και φόβου στους εργοδότες. Γι' αυτό κι η ενίσχυση σεκιουρητάδων και ρουφιάνων από την εργοδοσία στο χώρο εργασίας. Σε συνθήκες καπιταλισμού δεύτερης και τρίτης σειράς όπως η Ελλάδα η ασφαλίτικη τακτική της εργοδοσίας γίνεται άκρως αποκρουστική.
Η υποχρέωση να καταβάλει μερίδιο στη συλλογική αστική εξουσία (ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.λπ.) συνδυαζόμενη με το χαμηλό οικονομικό μέγεθος απόδοσης υπεραξίας παρά την αύξηση του απλήρωτου χρόνου εργασίας, κάνει την υπερεκμετάλλευση σκανδαλώδη κι αποκρουστική. Αυτό πέρα από τα όρια ακόμη κι αυτού του μέσου όρου υπεραξίας και κέρδους.

Εδώ ο «κερδώος Ερμής» απειλεί να καταλάβει ακόμη και τη θέση του «Δία», δηλαδή της μόνιμης, απόλυτης θεσμοθετημένης εξουσίας πάνω από τα κεφάλια ακόμη και των θεών. Δηλαδή, μιας μόνιμης ανοιχτής αστικής δικτατορίας ως μόνιμο πολιτικό σύστημα. Αλλωστε ο πρωτοφανής διασυρμός των κοινοβουλευτικών πραγμάτων από την ίδια την αστική τάξη και τα κόμματά της διαμορφώνει ένα μόνιμο κατάλληλο έδαφος επιβολής μιας τέτοιας αστικής δικτατορίας. Η ψυχολογική προετοιμασία, ο εθισμός του λαού σε μια τέτοια κατάσταση είναι ολοφάνερος στην καθημερινή πολιτική και δημοσιογραφική δραστηριότητα. Η επίθεση στο ΚΚΕ και η εκλογική του υποχώρηση δεν είναι τυχαία, ούτε προϊόν κάποιας ελεύθερης βούλησης των πολιτών. Η συρρίκνωση του ΚΚΕ δεν είναι προϊόν τόσο μεγάλων αβλεψιών ή λαθών από το ίδιο. Αυτή η επίθεση απέδειξε την ικανότητα της αστικής τάξης να χειραγωγεί και να ενεργοποιεί εφεδρείες του συστήματος. Να δημιουργεί αυταπάτες περί άλλων «μειγμάτων» διαχείρισης. Αυτό το ρόλο έχει αναθέσει στη διαχειριστική «αριστερά», συστατικό μέρος της οποίας είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η εργατική τάξη και λαϊκά στρώματα μπορεί να εγκλωβίστηκαν αυτήν τη φορά, ωστόσο πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα και από την πείρα της Ελλάδας και των άλλων καπιταλιστικών χωρών, όπου με διάφορα διαχειριστικά «μείγματα», το κεφάλαιο κλιμακώνει την επίθεσή του στους λαούς. Ωστόσο, η φύτρα των εργατικών και λαϊκών αγώνων είναι υπαρκτή και ζωντανή. Μια νέα επαναστατική «πλημμυρίδα» θα διαδεχθεί τη συντηρητική κι αντιδραστική αμπώτιδα. Και αυτό προετοιμάζεται καθημερινά και με τη συμβολή όλων.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ - Ριζοσπάστης