Με αφορμή μια επίσκεψη στο «Τείχος του Βερολίνου»

Το «τείχος του Βερολίνου» κτίστηκε τις πρωινές ώρες της 13ης του Αυγούστου 1961. Περίεργη η αίσθηση όταν κινείσαι στην πόλη και αντιλαμβάνεσαι ότι το ένα σου πόδι είναι στο δυτικό και το άλλο στο ανατολικό Βερολίνο. Μια αυλή που χωρίζεται στα δύο. Δε μου άρεσε. Δε θελω ένα κόσμο που θα χωρίζεται από τείχη.

Ένα ερώτημα ερχόταν. Γιατί; Επρεπε να γίνει; Σκέφτομαι όσα έχω ακούσει και διαβάσει. Κάνω έναν απολογισμό όσων έγιναν μετά την πτώση του τείχους. Κατά καιρούς με αφορμή το τείχος επιχειρείται μια προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας. Να μπουν στο ίδιο τσουβάλι ο φασισμός και ο κομμουνισμός. Επιχειρείται να εμφανιστεί ως "ολοκληρωτισμός" και "αντιδημοκρατική πράξη" της ΓΛΔ το αυτονόητο δικαίωμά της να υπερασπιστεί την ύπαρξή της. Αποκρύπτονται τα πραγματικά αίτια ανέγερσής του.

Ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων το 1945 που οδήγησε στο να χωριστεί όχι μόνο μια χώρα, η Γερμανία, αλλά και μια πόλη που βρισκόταν ολόκληρη στην Ανατολική Γερμανία και η συνεχής προσπάθεια να υπονόμευσης.

Δεν είχε προλάβει να τελειώσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο καπιταλισμός ξεκίνησε τον λεγόμενο «Ψυχρό Πόλεμο». Οι δύο Γερμανίες έγιναν το επίκεντρό του. Το επίκεντρο της σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων κοινωνικών συστημάτων, του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού. Η Δυτική Γερμανία και πιο άμεσα το Δυτικό Βερολίνο έγινε η βάση της υπονόμευσης της Λαϊκής Δημοκρατίας Γερμανίας και γενικά των σοσιαλιστικών καθεστώτων.

Αυτό το τείχος έπεσε. Η ζωή των Γερμανών δεν έγινε καλύτερη. Στη θέση του όμως υψώθηκαν ταξικά τείχη, πιο αποτελεσματικά για τους εργαζόμενους και στις δύο πλευρές του τείχους. Την πραγματικότητα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης τη ζούμε κι εμείς. Αυτά που σήμερα εφαρμόζονται στην Ελλάδα υλοποιούνται από χρόνια στη Γερμανία. Τη βαρβαρότητα και τους πολέμους της νέας τάξης μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού τη γεύτηκαν αρκετοί λαοί στα τελευταία 20 περίπου χρόνια.

Γι’ αυτό, όσο και αν φαίνεται υπερβολικό, το τείχος είναι σύμβολο υπεράσπισης κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων, σύμβολο υπεράσπισης της ειρήνης.

Ο Ηρακλής Κακαβάνης επισκέφτηκε το Βερολίνο πριν λίγες μέρες, με αφορμή μια εκδήλωση προς τιμή του Κώστα Βάρναλη, στην οποία ήταν ομιλητής. Το παραπάνω κείμενο και την φωτογραφία «έκλεψα» από το προφίλ του στο facebook. Στο τέλος του κειμένου ακολουθούν σχόλια φίλων του Ηρακλή. Ξεχώρισα και μεταφέρω εδώ δύο από αυτά.

Γράφει ένας φίλος του/στον Ηρακλή:

«Κάθε τοίχος που υψώνεται συνιστά ΝΤΡΟΠΗ και ΦΥΛΑΚΙΣΗ. Κανένα συγχωροχάρτι στους κρετίνους που τσαλάκωσν τη σοσιαλιστική ιδέα έτσι που τώρα εμείς τρέχουμε και δε φτάνουμε να αποκαταστήσουμε το σκληρό πρόσωπο που έδειξαν αυτές οι "Δημοκρατίες" Αν ζήσεις έστω και για ένα χρόνο στο Βερολίνο Ηρακλή και συναναστραφείς με κομματικούς εκείνης της εποχής θα τρμάξεις με τα λεγόμενά τους. Συρματοφραγμένες κοινωνίες....Το φίλμ "Οι ζωές των άλλων" είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου.»

Και η απάντηση του Ηρακλή Κακαβάνη:

Α…, δε θέλω μια κοινωνία με τείχη και συρματοπλέγματα, ούτε μου άρεσε αυτό που είδα και ένιωσα. Υπάρχουν όμως αρκετά πώς και γιατί. Γιατί αυτού του τύπου ο χωρισμός? Ποιος τον επέβαλε? Το Δυτικό Βερολίνο ήταν μια πόλη σε μια άλλη χώρα και πολύ μακριά από τη χώρα που ανήκε. Σαν, για παράδειγμα, το κέντρο το ιστορικό κέντρο του Βελιγραδίου να ανήκε στην Κροατία. Ετσι ήταν. Ποια ανάγκη επέβαλε αυτή την εγκεφαλική λύση? Πώς και γιατί φτάσαμε εκεί? Τι σηματοδότησε η πτώση του τείχους για τους Γερμανούς? Βελτιώθηκε η θέση τους? Τι σηματοδότησε η ανατροπή του υπαρκτού? Το βασικό ερώτημα Α…, είναι το εξής: θα διαβάσω την ιστορία όπως την έγραψαν οι νικητές ή θα ψάξω να βρω τις απαντήσεις? και μην ξεχνάς ότι το τείχος και η κουβέντα περί ολοκληρωτισμού που τη συνοδεύει είναι το όχημα για την εξομοίωση κομμουνισμού φασισμού. Είναι το άλλοθι για να σπιλώσουν ένα κοινωνικό σύστημα, που με όλες τις αδυναμίες του, είχε στο επίκεντρό του τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Α…, εμείς έχουμε μια ηλικία, έχουμε εμπειρίες και αναφορές από έναν άλλο κόσμο, ας μην τα σβήσουμε. Η κριτική μας ματιά σήμερα χρήσιμη περισσότερο από ποτέ. Οχι όμως αυτή να γίνει όπλο στα χέρια του εχθρού.

Όλα τα παραπάνω, μαζί και φωτογραφίες από το Βερολίνο, θα τα βρείτε εδώ: https://www.facebook.com/herko.hercules?fref=ts

Η απάντηση του Ηρακλή τα λέει όλα. Σήμερα που οι νικητές τραβάνε τις τελευταίες (;) «διορθώσεις» (βλ. παραχάραξη) στα βιβλία ιστορίας που οι ίδιοι έγραψαν. Σήμερα που οι κατευθυντήριες γραμμές και μια σειρά χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξισώνουν το φασισμό με τον σοσιαλισμό, τους ναζί καταχτητές με τους κομμουνιστές της αντίστασης και της θυσίας. Σήμερα που από το σάπιο πτώμα του καπιταλιστικού συστήματος ξεμυτίζουν με θράσος τα σκουλήκια του νεοναζισμού, επιβάλλεται  όσοι λόγω ηλικίας έχουμε εμπειρίες και αναφορές από εκείνον τον «άλλο κόσμο», όχι μόνο να μην τις αφήσουμε να ξεθωριάσουν, αλλά να καταβάλουμε προσπάθεια να φτάσουν σε όσα το δυνατόν περισσότερα αυτιά και μάτια, να αφυπνιστούν όσο το δυνατόν περισσότερες συνειδήσεις, να ορθωθούν όσο το δυνατόν περισσότερα χέρια που θα σταματήσουν την κατρακύλα προς το σκοτάδι και την καταστροφή. Που θα χτίσουν το μέλλον που αξίζει στην ανθρωπότητα. (Οικ.)