Είδα κάπου καθαρογραμμένες μερικές σκέψεις μου και τις αντιγράφω και εδώ. Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Αν κάποιος αναγνώστης γνωρίζει την απάντηση, πολύ θα ήθελα να την μάθω. (Οικ.)
"Αν υπάρχει ένα νέο στοιχείο που προέκυψε από τις κινητοποιήσεις στην ΕΡΤ είναι η εκδήλωση για πρώτη φορά εδώ και πάρα πολλά χρόνια των σπόρων μιας ευρύτερης συνειδητοποίησης της κεντρικότητας του ΚΚΕ ως κόμματος και του ΠΑΜΕ ως φορέα του ταξικού κινήματος απέναντι στην ισοπεδωτική κυριαρχία του μονοπωλιακού αυταρχισμού που εκφράζει παραδοσιακά η ελληνική δεξιά. Αυτή η συνειδητοποίηση αποτελεί γνήσιο ανάθεμα για την ελληνική αστική τάξη, καθώς οι συνέπειές της, εάν εμβαθυνόταν και επεκτεινόταν, θα ήταν α) ραγδαίες και β) καθοριστικές για την περαιτέρω εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα. [...] Εμείς έχουμε μια απλή πρόταση για τον ελληνικό λαό: έχει πιστέψει ακόμα κι ότι ο γαϊδαρος πετάει όταν του το λέει το αστικό πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ του. Με τα γνωστά καταστροφικά και εξαθλιωτικά για τον ίδιο αποτελέσματα. Ας δοκιμάσει μία φορά να κάνει το αντίστροφο. Ας δοκιμάσει μία φορά να μην πιστέψει ότι οι προαναφερθέντες όμιλοι (με άμεση εμπλοκή και στα συμφέροντα Digea) τον αγαπούν περισσότερο από τους κομμουνιστές. Θα πάθει άραγε χειρότερα αν το αποπειραθεί από όσα έπαθε καταπίνοντας και αναπαράγοντας την "πληροφόρηση" των μονοπωλίων των ελλήνων πλουτοκρατών;" Lenin Reloaded, 19 Ιουνίου 2013
3 σχόλια:
Εξαρτάται, μπορεί ναι, μπορεί και όχι! Από τι εξαρτάται; Από το τι θεωρεί κανείς χειρότερο, κατ' αρχάς. Αλλά, το κυριότερο, από το τι περιμένει, από πού ξεκινάει και ποιο είναι το κίνητρο των πράξεών του, της στάσης του εν γένει. Εξηγούμαι:
1. Για κάποιους σίγουρα είναι χειρότερο το ενδεχόμενο της κομμουνιστικής προοπτικής, είτε λόγω θέσης είτε λόγω ιδεολογίας (ή ιδεοληψίας). Ούτε ο καπιταλιστής θέλει να χάσει το έχει του ούτε αυτός που (τον κατάφερε το σύστημα να) ονειρεύεται ότι θα γίνει καπιταλιστής να ανταλλάξει τ' όνειρό του με τη «μιζέρια» του κομμουνισμού (περαστικά του!).
2. Αν κάνεις ό,τι κάνεις από υπολογισμό τι θα σου αποφέρει, τι θα κερδίσεις, τότε το πιο πιθανό είναι ότι θα σε κερδίσει η αστική προπαγάνδα και όχι τα επιχειρήματα των κομμουνιστών. Δεν είναι ζήτημα ποιος έχει δίκιο, το δίκιο εμείς το 'χουμε, και κερδισμένος θα είναι ο προλετάριος που θα ακολουθήσει τον δικό μας δρόμο της ρήξης και της ανατροπής για το γκρέμισμα του καπιταλισμού και το χτίσιμο του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Όμως μια τέτοια διαπάλη πλειοδοσίας, ποιος προσφέρει περισσότερα και καλύτερα, διεξάγεται στο γήπεδο του καπιταλισμού, της άρχουσας τάξης και της κυρίαρχης ιδεολογίας. Παίζουμε εκτός έδρας, έχουμε μεν καλή ομάδα, αλλά έχουμε ενάντιά μας και τις κερκίδες και τη διαιτησία.
3. Το δικό μας γήπεδο έχει γραμμένες στην προμετωπίδα της εισόδου του λέξεις όπως «ΚΑΘΗΚΟΝ», «ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ» και άλλες συναφείς. Εδώ όποιος αποφασίσει να μπει έχει αφήσει απέξω τους υπολογισμούς περί ωφελιμότητας, χρησιμότητας και ανταπόδοσης. Κάνει ό,τι κάνει γιατί έτσι ΠΡΕΠΕΙ, έτσι επιτάσσει το καθήκον του, έτσι υπαγορεύει η αξιοπρέπειά του. Αυτός είναι ο πράγματι κερδισμένος! Γι' αυτόν δεν τίθεται ζήτημα αν από την επιλογή του αυτή θα πάθει κάτι χειρότερο ή θα κερδίσει κάτι καλύτερο απ' ότι με την ενάντια επιλογή του: Αυτός είναι σίγουρος ότι έκανε την άριστη επιλογή, ανεξαρτήτως της όποιας ατομικής του ωφέλειας ή ζημίας.
Λ.Δ.
@Λ.Δ.:
Ευχαριστώ για το σχόλιο.
Ας πάρουμε αυτούς που ζουν ήδη το χειρότερο. Αυτούς που δουλεύουν απλήρωτοι, τους άνεργους, αυτούς που τα χρέη (μαζί με τα πανωτόκια) τους στην εφορία και/ή στην τράπεζα γίνονται βουνό που ολοένα ψηλώνει, αυτούς που χρωστάνε στον αδερφό, στο φίλο, στο γείτονα, αυτούς που ζουν από τη σύνταξη της μάνας τους, αυτούς που τους έκοψαν το ρεύμα, που σε λίγο θα τους πάρουν το σπίτι, αυτούς που δεν έχουν να δώσουν ούτε δυο ευρώ στο παιδί τους που ζητάει, που δεν τους δίνει πια βερεσέ ο μπακάλης, αυτούς που δεν έχουν να βάλουν βενζίνη, αυτούς που προσεύχονται να μην αρρωστήσουν οι ίδιοι ή κάποιο μέλος της οικογένειάς τους, αυτούς, αυτούς…
Ποια ελπίδα μπορούν να έχουν όλοι αυτοί πως αύριο ίσως να βρεθούν σε καλύτερη θέση; Ποια ψευδαίσθηση μπορεί να έχει τόσο περισσότερη δύναμη από τον κυνισμό του παρόντος, την ωμότητα της καθημερινότητας, τη βαρβαρότητα της ζωής; Πόσο βαθιά ρίζωσε η μοιρολατρεία, η ηττοπάθεια, ο φόβος (τι άλλο φοβούνται;), η απέχθεια γι’ αυτόν που δεν σκύβει το κεφάλι; (Γιατί αυτά τα δυο πάνε μαζί. Αυτός που σκύβει το κεφάλι κοιτάζει με μισό μάτι αυτόν που του δίνει το χέρι, τον βλέπει σαν εχθρό, κάτι που βέβαια δεν κάνει με τον πραγματικό του εχθρό, που τον έπεισε πως όλο αυτό που του συμβαίνει γίνεται για το καλό «όλων».)
Και τι είναι αυτό που κάνει μέσα σου το «κλικ» και προτιμάς να εγκαταλείψεις τα πάντα (πχ να αυτοκτονήσεις) από το να «κάψεις» τα πάντα (να πολεμήσεις), αφού έτσι κι αλλιώς θεωρείς τον εαυτό σου χαμένο; Τι είναι αυτό που σου αφαίρεσε την αξιοπρέπεια; Ή μήπως αυτή ποτέ δεν την κατείχες; Γιατί γαμώτο αφού το πήρες απόφαση πως θα ηττηθείς, δεν πέφτεις με ψηλά το κεφάλι;
Δεν είναι ανάγκη να απαντήσεις.
Καλή δύναμη!
Εγω θα συμφωνησω με τον ανωνυμο..
Δεν ειναι επιλογη του ωφελιμοτερου..
Αλλοιμονο..Και οι παπαδες,,Και οι χωροφυλακοι...
Και οι Γιαπηδες..Ακομα και οι ΚΥΡΙΕΣ των ΜΚΟ γνωριζουν και ξερουν,ποιος δρομος ειναι ο Ωφελιμοτερος...
Αλλα...
Δημοσίευση σχολίου