Αιδώς… Αντάρσυοι! (Και με αφορμή την απεργία των καθηγητών)

Το ΠΑΜΕ είναι «κυματοθραύστης του αγώνα»!... Τα στελέχη του ΠΑΜΕ είναι «ασφαλίτες»!... «Στο σωματείο των Χαλυβουργών το ΠΑΜΕ συμπορεύτηκε μαζί με τους Χρυσαυγίτες»!...  «Εδώ το παίζεται τσαμπουκάδες και στο Πέραμα όταν σας χτύπησαν οι χρυσαυγίτες ήσασταν κότες»!... Τα στελέχη του ΠΑΜΕ «τα παίρνουν»!... Οι εμετικοί αυτοί χαρακτηρισμοί ξεστομίστηκαν από συνδικαλιστές που πρόσκεινται στην  ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο προχτεσινό Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ, λίγο πριν  ο εκπρόσωπός τους απευθύνει «έκκληση» -από το ίδιο βήμα- για την «ενότητα όλων των αριστερών δυνάμεων»!... Μήπως πρόκειται για… πολιτικό-συνδικαλιστικό «σουρεαλισμό»; Μπα, νομίζουμε πως η αμέσως προηγούμενη λέξη στη σειρά του λεξικού ταιριάζει περισσότερο: σούργελα!

Που σταματάει ο κατήφορός σας σύντροφοι, ποια είναι τα όρια της ανευθυνότητας και του τυχοδιωκτισμού σας και που βρίσκεται ο πάτος της υποκρισίας σας;

Μιλάτε για αγώνα. Τι σημαίνει αγώνας για σας; Με τι περιεχόμενο; Ποιον στόχο; Χρειάζεται η ενημέρωση των εργαζομένων και η προετοιμασία του; Και ποια η μορφή του; Σας νοιάζει η συμμετοχή; Μήπως όταν λέτε «αγώνας» εννοείται κάτι σαν την απεργία των καθηγητών μέσα στις πανελλαδικές, που πρωτοστατήσατε στο να παρθεί η απόφαση και που  τα στελέχη σας τα «μάζεψαν» μετά άρον άρον  με την επιστράτευση; Ή μήπως κάτι σαν την απεργία στην έναρξη της σχολικής χρονιάς; Σε ποια χώρα ζείτε; Βγαίνετε καθόλου έξω από τα γραφεία σας; Συζητάτε με τους καθηγητές; Ακούτε τον προβληματισμό τους; Αξιολογείτε τις αντιδράσεις και την συμπεριφορά τους; Έχετε αναρωτηθεί γιατί η πλειοψηφία τους -ενώ έπρεπε ΟΛΟΙ  να έχουν γυρίσει το σύμπαν ανάποδα- βρίσκεται στην τάξη, είτε  αφάσιοι στον κόσμο τους, είτε απογοητευμένοι και με σκυμμένο το κεφάλι, είτε αηδιασμένοι και πληγωμένοι από  όλη αυτή την παρωδία; Έχετε σκεφτεί πόσοι καθηγητές απεργούν με κρύα καρδιά, μόνο και μόνο γιατί τους το επιτάσσει η συνείδησή τους, γνωρίζοντας από πριν την κατάληξη του αγώνα και ανέχονται από πάνω την ειρωνεία των απεργοσπαστών συναδέλφων τους, που τους ζητάνε να «απολογηθούν» αυτοί (οι απεργοί) για την τυχοδιωκτική τακτική τη δική σας και άλλων δυνάμεων, που οδηγούν τον κλάδο από το ένα στραπάτσο στο άλλο;       Ας αφήσουμε στην άκρη το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, αφού σας «ερεθίζουν». Ας μιλήσουμε με όρους λογικής. Γιατί η απεργία σημειώνει μικρή συμμετοχή; Γιατί ο καθηγητής δεν απεργεί; Μήπως γιατί δεν... τον εμπνέει η διάρκεια; Τον ρωτήσατε ποτέ;

Οι εργαζόμενοι χόρτασαν από τις στρακαστρούκες σας για  «απεργίες διαρκείας». Σας αποδοκιμάζουν. Δεν σας παίρνουν πια στα σοβαρά. Δεν το βλέπετε; Έχετε υπόψη σας τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία των καθηγητών μόλις την πρώτη βδομάδα; Να σας πω εγώ λοιπόν. Στο γυμνάσιο του παιδιού μου την πρώτη μέρα 4 ή 5 απεργοί καθηγητές, την Παρασκευή 2 ή 3. Στο λύκειο συγγενικού προσώπου, στην Αττική, την Δευτέρα συμμετείχαν όλοι στην απεργία (σχολείο κλειστό), την Τρίτη 2 ή 3, την Παρασκευή όλοι οι καθηγητές στις τάξεις. Στο γυμνάσιο φίλου καθηγητή σε επαρχιακή πόλη, την πρώτη μέρα 6 ή 7 απεργοί, την Παρασκευή 3 ή 4. Στο γυμνάσιο φιλικού προσώπου, πάλι στην Αττική, την Δευτέρα απεργούσαν 7 ή 8, την Παρασκευή 2 ή 3. Και επιμένετε!

Πολύ θα το ήθελα σύντροφοι να σας πάρω για αφελείς, όμως δεν είστε. Όπως δεν είναι και όλοι αυτοί στους οποίους απευθύνεστε: οι θεατές της τυχοδιωκτικής τακτικής σας, είτε είναι καθηγητές είτε όχι. Πώς «ζυγίζετε» άραγε τις αποφάσεις σας πριν γίνουν  θέση για «απεργία διαρκείας» στα συνδικαλιστικά  όργανα; Με ποια μεζούρα μετράτε τις διαθέσεις των καθηγητών; Μήπως με τα ποσοστά συμμετοχής τους στις ενώσεις; Μήπως με το βαθμό συμμετοχής τους στους προηγούμενους αγώνες; Από πού προκύπτει αυτή η…  υπερ«επαναστατικότητα» στις προτάσεις σας;! Μήπως από τις διαθέσεις άλλων τμημάτων της εργατικής τάξης; Βλέπετε εσείς κάτι που εμείς οι…«κυματοθραύστες» δεν μπορούμε να δούμε; Πώς, με ποια «λογική», ξεκινάει ένας αγώνας απευθείας με απεργία διαρκείας; Ποιο θα είναι τότε το επόμενο βήμα του; Λέτε να ρίξουμε την κυβέρνηση. Είμαι μαζί σας, να την γκρεμοτσακίσουμε την κυβέρνηση Σαμαρά. Άντε και τη ρίξαμε κι αλλάξαμε οδηγό στο σαράβαλο; Και μετά; Θα τραβάει καλύτερα; Αυτό μας λέτε; 

Συκοφαντείτε το ΠΑΜΕ πως αντιμετωπίζει την απεργία περίπου ως διεκπεραίωση, κάτι σαν αναγκαίο κακό, και το ΚΚΕ πως… αποφεύγει την  σύγκρουση με το αστικό κράτος για… να διαιωνίζεται η «κρατική χρηματοδότηση» και τα «προνόμια» των στελεχών του. Καταλάβετέ το: αυτή η «καραμέλα» έλιωσε, το ξυλάκι δεν τρώγεται! Μπορείτε να μας απαριθμήσετε μερικές μεγάλες  εργατικές κινητοποιήσεις από τις οποίες έλειπε το ΠΑΜΕ ή δεν πρωτοστάτησε στην οργάνωσή τους; Μήπως έχετε να επιδείξετε απεργιακούς αγώνες μεγαλύτερης έντασης και έκτασης από τους αγώνες των ναυτεργατών, της Χαλυβουργίας, των αγροτών, της ΜΕΒΓΑΛ, της Ανακύκλωσης, της ΦΑΓΕ, της Phonemarketing κ.ά. όπου πρωτοστάτησαν τα στελέχη του ΠΑΜΕ και των συνδικάτων που είναι στη δύναμή του; Γνωρίζετε  κλάδους με συμμετοχή και μαζικότητα σε απεργίες και απεργιακές συγκεντρώσεις πιο μαζικές απ' αυτές του ΠΑΜΕ; Ένα παράδειγμα έστω; Αφήστε. Τα γνωρίζουν οι εργαζόμενοι.

Ο αγώνας πρέπει να είναι σκληρός και διαρκής! Δεν χωράει καμιά αμφιβολία. Όμως ο αγώνας είναι πόλεμος, και στον πόλεμο αν τραβάς μπροστά σαν κριάρι και στην πρώτη ντουφεκιά γίνεσαι λαγός, ο εχθρός θα σε λιώσει. Ο αγώνας για να φέρει τα επιθυμητά  αποτελέσματα πρέπει να ναι ταξικός. Να στοχεύει στην αλλαγή του οχήματος και όχι μόνο στον οδηγό. Για να έχει προοπτική θέλει οργάνωση, σχεδιασμό, χρειάζεται ευελιξία. Δεν υπάρχουν «προκάτ» αγώνες. Θέλει εργαζόμενους με ταξική συνείδηση, να συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων, να τις συνδιαμορφώνουν.  Εργαζόμενους αποφασισμένους  να χάσουν τη «βόλεψή» τους,  να χάσουν μεροκάματα, να χάσουν τον ύπνο τους,  μα να μη χάνουν το στόχο τους, που δεν μπορεί να εξαντλείται στην εναλλαγή των κυβερνήσεων.  Χρειάζεται στελέχη ικανά, συνδικαλιστική καθοδήγηση αποφασιστική και αταλάντευτη, να μπορεί, ναι, να ελίσσεται, όχι να κάνει «ακροβατικά». Ο ταξικός αγώνας έχει ανάγκη από  συμμάχους.

Είναι προφανές πως από τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών δεν σας έμεινε τίποτα, πέρα από… τους χρυσαυγίτες. Ντροπή! Ενώ η απεργία των χαλυβουργών έδειξε ότι είχε τις προϋποθέσεις που μπορούσαν ν’ ανοίξουν προοπτικές παραπέρα ρήξης (αποφασισμένους εργάτες με ταξική συνείδηση που μασούσαν σίδερα, μαζικότητα, κατάληψη του εργοστασίου  και σταμάτημα της παραγωγής, μεγάλη διάρκεια και αλληλεγγύη από ένα μέρος της κοινωνίας), παρέμεινε μόνο ηρωικός γιατί η εργατική τάξη δεν είχε το απαιτούμενο ανάστημα να «στήσει μια χαλυβουργία» σε κάθε τόπο δουλειάς. Οι χαλυβουργοί χωρίς συμμάχους υπερέβαλλαν εαυτόν και έπεσαν ηρωικά, προσφέροντας κάμποσες «πυκνογραμμένες»  σελίδες στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος και άφθονη πείρα στους Έλληνες εργαζόμενους, που πρέπει να αξιοποιήσουν.  Μια πείρα που εσείς ούτε την «αγγίξατε»!

Το μόνο που καταφέρνετε με την τυχοδιωκτική τακτική σας είναι να… ανοίγετε διαρκώς αδιέξοδα. Να σέρνετε τους καθηγητές, τους  εργαζόμενους, από την απογοήτευση στην απελπισία και από την μοιρολατρία στην απάθεια. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα! Πολύ πιο μεγάλη  από την αποτυχία ενός απεργιακού αγώνα. Βάζετε πλάτη για να βυθίζεται περισσότερο  το συνδικαλιστικό κίνημα στον εκφυλισμό και την απαξίωση. Επιλέξατε να γίνετε η ουρά του ΣΥΡΙΖΑ. Σηκώνετε αντιμνημονιακό-αντικυβερνητικό κουρνιαχτό με  «αντικαπιταλιστικά» τσιτάτα και «επαναστατική» ρητορία,  παρασύροντας εργαζόμενους σε άμαζες κινητοποιήσεις, καταδικασμένες στην αποτυχία πριν καν αρχίσουν. Εξυπηρετείτε ξεκάθαρα τις ψηφοθηρικές επιδιώξεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και από πάνω απευθύνετε «εκκλήσεις» για δήθεν ενότητα των αριστερών δυνάμεων (περιλαμβάνονται άραγε μέσα σ’ αυτές και οι «ασφαλίτες» του ΠΑΜΕ;). Σε ποιον τα πουλάτε αυτά σύντροφοι;

Για να τελειώνουν λοιπόν τα παραμυθάκια με… τη «στήριξη» της κυβέρνησης Σαμαρά από το ΚΚΕ και… την «αποφυγή» της ρήξης από το ΠΑΜΕ, που ούτε και τους πιο πολιτικά ανώριμους δεν πείθουν πια. Να πέσει η κυβέρνηση;…Χτες! Όμως να «πέσουν» και τα μέτρα που αυτή (και οι προηγούμενες) ψηφίζει! Να αλλάξει ριζικά η πολιτική που ακολουθείται και όχι το… «μείγμα» της. Τα μείγματα είναι για τους ζαχαροπλάστες, δεν αφορούν τους εργαζόμενους και τον λαό. Το ζητούμενο για τον εργαζόμενο,  ο στόχος της πάλης του, πρέπει να είναι η αλλαγή της τάξης που κάνει το πραγματικό κουμάντο και όχι μόνο οι πολιτικοί υπάλληλοί της. Να κάνει ο ίδιος κουμάντο στη ζωή και τον τόπο του. Σε αυτήν την κατεύθυνση πρωτοστατούν οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, και σε αυτήν την κατεύθυνση  καλούνται άπαντες να συστρατευτούν.

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη 2013.