Αυτή θα είναι η καλύτερη εκδίκηση

Οι ύαινες, όπως είναι γνωστό, επιτίθενται αγεληδόν. Οι μαυροντυμένες ύαινες της χρυσής αυγής δεν αποτελούν εξαίρεση. Πριν λίγες μέρες, στο Πέραμα, δεν κατάφεραν το σκοπό τους. Χτες, ένα 34χρονο παλικάρι, ο αντιφασίστας καλλιτέχνης Παύλος Φύσσας, δολοφονήθηκε άνανδρα από τραμπούκο υπάνθρωπο χρυσαυγίτη, ξεσηκώνοντας κύματα αγανάχτησης και οργής σε κάθε δημοκρατική συνείδηση. Συναισθήματα που φουντώνουν ακόμα περισσότερο από τον τρόπο με τον οποίο η μεγάλη πλειοψηφία των ΜΜΕ, βιάζοντας την πραγματικότητα, προβάλλει το πολιτικό αυτό έγκλημα ως «επίλυση ποδοσφαιρικών διαφορών»…

Οι πληρωμένοι τραμπούκοι των εφοπλιστών, τα σιχαμερά σκουλήκια του σάπιου πτώματος του καπιταλιστικού συστήματος, έρπουν ανενόχλητα γιατί τα πόδια που μπορούν να τα πατήσουν και να τα λιώσουν είτε είναι απλωμένα σε τραπεζάκια σαλονιών, είτε είναι αδύναμα από τις κακουχίες της «κρίσης», είτε τρέμουν από φόβο. Καμιά αστυνομική δύναμη, κανένας νόμος του αστικού κράτους, καμιά «απαγόρευση», και να ΄θελαν, δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει. Το ξέρουν πολύ  καλά αυτό, γι’ αυτό αποθρασύνθηκαν.

Το ίδιο ισχύει και για τις «λύσεις» που προτείνουν   καλοπροαίρετοι άνθρωποι  -πνιγμένοι από οργή και αγανάχτηση- στις παρέες, και  σε διαδικτυακές συζητήσεις σε φόρουμ και μπλογκς. Οι χρυσαυγίτες δολοφόνοι δεν αντιμετωπίζονται στο σκοτάδι με «ομάδες κρούσεις», ούτε με τα όπλα που αυτοί χρησιμοποιούν. Ο εργάτης που αγωνίζεται για το ψωμί του και το δίκιο της τάξης του δεν έχει καμιά σχέση ούτε μπορεί να «ανταγωνιστεί» το δολοφονικό μοβόρικο ένστικτο των  πληρωμένων φασιστοειδών-μπράβων της νύχτας.  Ας καταλάβουμε πως «παίζουν» στην έδρα τους και με δικό τους «διαιτητή»…

Έχουμε αγαναχτήσει, ναι, μας πνίγει η οργή και η αηδία με αυτά που συμβαίνουν, και που ακούμε. Τη μια οι δεκάδες επιθέσεις-«μεμονωμένα περιστατικά» σε φουκαράδες φτωχούς μετανάστες, την άλλη η μαφιόζικη επίθεση στους συντρόφους μας στο Πέραμα, χτες η εν ψυχρώ δολοφονία του Παύλου. Τους λέμε πως δεν τους φοβόμαστε! Όσο και αν σήμερα  το έδαφος  είναι εχθρικό για μας, αφού η πλειοψηφία του λαού  παραμένει, αμέτοχη, θεατής της καταστροφής του, τους φωνάζουμε πως αυτά που καταφέρνουν είναι να αυγαταίνουν το ταξικό μας μίσος, να δυναμώνουν το κουράγιο μας, να ατσαλώνουν την πάλη μας. Δεν θα παρασυρθούμε από την οργή στο σκοτάδι τους. Μάθαμε να διεκδικούμε και να κερδίζουμε το δίκιο μας στους ηλιόλουστους δρόμους της ταξικής πάλης. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να εξουδετερωθούν μια για πάντα αυτά τα  φουσκωτά αποβράσματα του συστήματος. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να τσακιστούν οι φασίστες και να μη σηκώσουν ποτέ ξανά κεφάλι. ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΓΕΝΝΗΣΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ «ΜΕΓΑΛΩΣΕ». Το σύστημα που υπηρετούν.

Μόνο η οργανωμένη πάλη της εργατικής τάξης,  η δύναμη του  οργανωμένου λαού μπορεί να τους σταματήσει, να τους απομονώσει και να τους τσακίσει. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Σε αυτόν τον δρόμο θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε  και να προσπαθούμε. Θα συνεχίσουμε με πείσμα να αγωνιζόμαστε. Το ξέρουν καλά οι θρασύδειλοι  πληρωμένοι δολοφόνοι και τα αφεντικά τους και  τρέμουν... ας δείχνουν... ανίκητοι. Λένε πως «η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο». «Ζεστό» ή «κρύο», αργά ή γρήγορα, ένα είναι σίγουρο: η εργατική τάξη θα δώσει την απάντησή της και αυτή θα είναι η καλύτερη εκδίκηση.

Πέμπτη 19 Σεπτέμβρη 2013.