Το χτίσιμο της πρώτης σοσιαλιστικής κοινωνίας

Από το τέλος του εμφυλίου πολέμου, γύρισε μερικά χρόνια πιο κοντά προς το σήμερα τον τροχό της η ιστορία… Μέσ’ από αντιθέσεις κι από συγκρούσεις με το παλιό, όλο και πιο βαθιά ριζώνουν τ’ αδύναμα ακόμα βλαστάρια της αλλαγής. Θα μπορέσουν άραγε ν’ αντέξουν το τραχύ κλίμα της εχθρικής περικύκλωσης; Θα μπορέσουνε ν’ ανδρωθούν μες στο θανατερό σφιχταγκάλιασμα της καπιταλιστικής αναβίωσης; Της νεκραναστημένης μες στ’ αναπόφευκτο πισωγύρισμα;
Με την κατάπνιξη της επανάστασης στην Ευρώπη, σβήνει το μεγάλο όραμα που γαλούχησε τους μαχητές του Οχτώβρη. Την προσδοκία μιας άμεσης παγκόσμιας επανάστασης θα την αντικαταστήσει το ρεαλιστικό ξανακοίταγμα στις σελίδες της μελλοντικής ιστορίας. Ναι, αν θέλει να επιβιώσουν οι καταχτήσεις της, η επανάσταση πρέπει να σταθεί, να ριζώσει στη δική της χώρα.

Στις δεκάδες δεκαετίες της βιομηχανικής ανάπτυξης του καπιταλισμού, για τη νεοκαταχτημένη λαϊκή εξουσία αντιστοιχεί το ελάχιστο ιστορικό περιθώριο κάποιων χρόνων, μετρημένων στα δάχτυλα. Η χρηματοδότηση της εκβιομηχάνισης δεν μπορεί ν’ αντιγράψει τα ξένα πρότυπα – τις αρχές της πρωταρχικής τους συσσώρευσης. Ούτε λεηλασίες ξένων χωρών, ούτε δάνεια απ’ έξω. Ο μόνος τρόπος να μη γονατίσει η χώρα μπρος στους πανίσχυρους αντίπαλους της, είναι να στηριχθεί στις δικές της δυνάμεις, την εσωτερική σοσιαλιστική της συσσώρευση. Τη μαζεμένη σπυρί σπυρί, σταγόνα σταγόνα, από το υστέρημα μιας αφανισμένης, υπανάπτυκτης χώρας. Κι είναι μ’ όλες τις αντιφάσεις του το «πισωγύρισμα» εκείνο της ΝΕΠ, που θα στεριώσει τη βάση εξόρμησης για την κατοχύρωση της καινούργιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Η δεκαετία του Τριάντα θα σταθεί η αφετηρία της μεγάλης στροφής. Η πρώτη στον κόσμο προσπάθεια προγραμματισμένης ανάπτυξης. Ουτοπία χονδροειδή θα χαρακτηρίσουν το Πρώτο Πεντάχρονο, θα συμφωνήσουν σ’ αυτό και οι σκεπτικιστές φίλοι και οι αντίπαλοι. Θα τους πιάσει από κοινού η αγωνία για την έκταση της συμφοράς που επιφυλάσσει η εκβιομηχανοποίηση. Η αντίθετη προς όλες τις οικονομικές δυνατότητες. Κι είναι – στ’ αλήθεια – βουνά ανυπέρβλητα τα εμπόδια. Και τα χέρια γυμνά, κι είναι η πίστη, η τόλμη, η θέληση που καλούνται να τα κινήσουν από τη θέση τους.  

Στις Ενωμένες Πολιτείες, σε θάλασσα σαμπάνιας, η δυναστεία του Φορντ, γιορτάζει  το εκατομμυριοστό πρώτο της αυτοκίνητο. Τον ίδιο χρόνο, στη νεαρή χώρα των Σοβιέτ, ένα πλήθος κακοντυμένων ανθρώπων, πανηγυρίζουν ξεπροβοδώντας το πρώτο τους αυτοκίνητο. Μ’ όλα τα μέρη, μ’ όλα τα εξαρτήματα του φτιαγμένα στο χέρι. Ναι, παρά ήταν θρασύ, με τέτοιες προϋποθέσεις εκκίνησης να προκαλείς πως θα φτάσεις τη μητρόπολη του καπιταλιστικού κόσμου. Χρειαζόταν πολύ φαντασία και πίστη να το τολμήσεις. Κι αρκετή ικανότητα να μπορέσεις να παρασύρεις στο στρόβιλο εκείνης της παθιασμένης προσπάθειας εκατομμύρια ταλαιπωρημένων ανθρώπων.

Το τεράστιο έργο της οικοδόμησης, αναφέρει επίσημο κείμενο, που επιχειρήθηκε στην διάρκεια του πρώτου πεντάχρονου απαιτούσε θυσίες. Έπρεπε να υποστούμε πολλές στερήσεις και κάθε είδους δυσκολίες. Έλειπαν τα ρούχα, τα παπούτσια και πλήθος άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Στα εργοστάσια οι εργάτες ζούσαν μέσα σε σκηνές και προσωρινές παράγκες. Τα τρόφιμα και μια σειρά από βιομηχανικά προϊόντα μοιράζονται με δελτίο…          

Στο κάλεσμα του Κόμματος, των συνδικάτων, της Κομσομόλ, εκατοντάδες χιλιάδες ξεκίνησαν για τ’ απάτητα βάθη της Σιβηρίας, για τα Ουράλια. Ένας ολόκληρος λαός, ανασκουμπώθηκε στ’ όνομα της σοσιαλιστικής άμιλλας, να ορθώσει σε παγωμένες, ανεμόδαρτες ερημιές, βιομηχανικούς γίγαντες, πολιτείες καινούργιες. Να ζεύξει ποτάμια θεριά, να στρώσει σ’ απάτητα, δυσπρόσιτα μέρη, σιδηροτροχιές, χιλιάδες χιλιόμετρα…

Μάρτυρες από τη Δύση, τρίβουν ξαφνιασμένοι τα μάτια τους. Κάποιοι θα γράψουνε: Οι εργάτες πολεμούν σαν λιοντάρια στο βιομηχανικό πόλεμο. Η παραγωγή είναι το πάθος, ο νόμος, ο λόγος ύπαρξης αυτού του μανιασμένου αθλήματος… Εδώ η δουλειά, παθιασμένη για το ξεπέρασμα του πλάνου, γνωρίζει τριψήφια νούμερα. Αποδίδει 100,200,300 τοις εκατό… Και οι πιο εντυπωσιακές αθλητικές επιδόσεις ωχριούν πλάι σ’ αυτά τα ρεκόρ, τα συνδυασμένα από τον άνθρωπο και τη μηχανή, εργάτη και εργαλείο, εμψυχωμένα όλα από το σοσιαλιστικό ζήλο…        

Σε απίστευτα σύντομο  χρόνο, σαν μανιτάρια μετά τη βροχή, ξεπετιούνται, ορθώνουν το μπόι τους οι γίγαντες της καινούργιας τεχνολογίας. Μαγκιτογκόρσκ, δυο χρόνια. Κουζνιέτσκ, ένα χρόνο και κάτι. Μέρα τη μέρα, καινούργια, πρωτάκουστα ονόματα, παίρνουν τη θέση τους στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Κομσομόλσκ, Ντιεπροστόι, Κουζμπάς, Καραγαντά, Τσιελιάμπινσκ, Τουρσίμπ…αλυσίδα ατελείωτη

Και οι στρατιές των οικοδόμων μιας καινούργιας ζωής πληθαίνουν κι αυτές. Δε φτάνουν τα χέρια, δε φτάνει η προσφορά τους, τη ζήτηση. Μια σοσιαλιστική κοινωνία –η πρώτη στον κόσμο– χτίζει το μέλλον της, θωρακίζει το δικαίωμά της να ζήσει απαλλαγμένη από τον ταπεινωτικό θεσμό της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Φαρσακίδη «Η πρώτη Πατρίδα», 3^η έκδοση από την Τυποεκδοτική Α.Ε. μάλλον το 1982). Οι υπογραμμίσεις του "Οικοδόμου".

Ο Γιώργος Φαρσακίδης γεννήθηκε στην Οδησσό της Σοβιετικής Ένωσης. Ανταρτοεπονίτης, δεκαοχτώ χρονών, τραυματίστηκε δύο φορές σε μάχη με Γερμανούς και Βούλγαρους και έμεινε ανάπηρος στα δύο του χέρια. Κατά διαστήματα έχει κάνει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και άλλους τόπους κράτησης - Μακρόνησος, Άη Στράτη, Γυάρος, Λέρος - δεκαεξήμισι χρόνια. Αυτοδίδακτος, στους τόπους της κράτησής του ζωγραφίζει θέματα με περιεχόμενο από τη ζωή των συγκρατούμενων συναγωνιστών του κι αργότερα από τους αγώνες του ελληνικού λαού. Μετά την πτώση της χούντας, ο Γ. Φαρσακίδης δημοσιεύει εργασίες του σ' εφημερίδες, εκθέτει και κυκλοφορεί τα έργα του. Το 1984, το βιβλίο του "Η πρώτη πατρίδα" παίρνει το πρώτο βραβείο της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Η εικαστική και η λογοτεχνική του δουλειά γίνεται γνωστή στη Σοβιετική Ένωση και σε άλλες χώρες. Κριτικά σχόλια και παρουσίαση του έργου του δημοσιεύονται στην Πράβντα, στην Ισβέστια, στη Σοβιέτσκαγια Κουλτούρα και άλλα έντυπα, ενώ μέρος της εργασίας του προβάλλεται από τη σοβιετική τηλεόραση. Καλεσμένος από την εφημερίδα Πράβντα στον γιορτασμό για τα 30 χρόνια της αντιφασιστικής νίκης, ο Γ. Φαρσακίδης τιμήθηκε για την αγωνιστική και καλλιτεχνική του δραστηριότητα με το Ανώτατο Χρυσό Μετάλλιο της Σοβιετικής Επιτροπής Ειρήνης.