Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Σήμερα χτύπησαν τους χαλυβουργούς. Αύριο θα μας τσακίσουν όλους. Εκτός…



Από τη μια μεριά το κράτος, η τρικομματική συγκυβέρνηση και οι κάθε απόχρωσης εκπρόσωποί της, η τυφλή δικαιοσύνη με τους εισαγγελείς της, οι διευθυντάδες και τα υποζύγια του Μάνεση, οι κρανοφόροι ράμπο των ΜΑΤ με τα  χημικά και τα ματσούκια τους, οι γκαιμπελίσκοι των ΜΜΕ και η εμετική προπαγάνδα τους. Όλοι ενωμένοι σαν μια γροθιά για την υπεράσπιση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης.

Στη γωνία στέκει θεατής, μια κοινωνία σε αποσύνθεση. Ένας λαός χωρίς αξιοπρέπεια, υποταγμένος στο φόβο και την αβεβαιότητα για ένα μέλλον που αρνείται να καταλάβει πως δεν θα του το χαρίσει καμιά κυβέρνηση. Που ποτέ δεν είδε με καλό μάτι όσους δεν αποδέχονται τη «μοίρα» τους. Ένας λαός που αρέσκεται να δίνει «ευκαιρίες» σε όσους πιστά τον παραπλανούν και κατάμουτρα τον περιγελούν. Ένας λαός σε μόνιμες διακοπές...

Απ’ την απέναντι μεριά. Στον Ασπρόπυργο, «Χαλυβουργία Ελλάδος». Μια χούφτα εργάτες με το δέρμα τους –μετά από 263 μέρες απεργίας- ακόμα ποτισμένο από τη μουτζούρα. Μια χούφτα χαλυβουργοί με το κορμί σημαδεμένο απ’ το καυτό ατσάλι και τις κακουχίες του μεροκάματου. Καρδιές ανυπόταχτες που χτυπούν στον παλμό  της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της εργατικής περηφάνιας, του αταλάντευτου αγώνα. Ψυχές καθάριες, ματιές λαμπερές, γροθιές σφιγμένες, βραχνές φωνές.

Με μια φωνή Σαμαράς-Βενιζέλος-Κουβέλης έδωσαν το σύνθημα.  Οι δυνάμεις καταστολής κάθε εργατικής διεκδίκησης  χτύπησαν τους εργάτες, τους πέρασαν  χειροπέδες, τους συνέλαβαν. Η πύλη «επιτέλους» άνοιξε. Ο νόμος «επεβλήθη»! «Η κυβέρνηση θα φροντίζει πάντα για την εφαρμογή του νόμου. Να το γνωρίζουν καλά, όλοι αυτό» δήλωσε αποφασιστικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Ο νόμος! Πάντα πιστός υπηρέτης  των  αφεντάδων, των ισχυρών της εξουσίας.

Το χτύπημα στην απεργία των χαλυβουργών στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά ολόκληρης της εργατικής τάξης και των συνδικάτων της, των επηρεασμένων από την θερινή ραστώνη... Είναι ένα ηχηρό μήνυμα προς όλους όσους συνεχίζουν να αντιστέκονται. Θέλουν να τσακίσουν κάθε σβέρκο που δεν σκύβει. Να πνίξουν κάθε φωνή που δεν ανέχεται την εκμετάλλευση, την αδικία,  που αντηχεί το δίκιο. Μας προειδοποιούν για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Επιχειρούν να τρομοκρατήσουν όσους «κρατάνε» ακόμα.

Πολλά άλλαξαν τον τελευταίο καιρό. Από την φρασεολογία όσων μας επιτίθενται μέχρι τον τρόπο που μας χτυπούν στις απεργίες και στις διαδηλώσεις. Ας τους δείξουμε πως πήραμε το «μήνυμα». Η συσπείρωση των εργατών στα συνδικάτα μας, που πρέπει να γίνουν οι πιο σημαντικοί πυρήνες αντίδρασης και διεκδίκησης, είναι μονόδρομος.

Να επανεξετάσουμε όμως και την μέχρι τώρα πρακτική μας. Είναι ώρα να ξεφύγουμε από την «πεπατημένη» και να βρούμε και νέους τρόπους αντίδρασης. Να αξιοποιήσουμε την πείρα που μας δίνει το διεθνές εργατικό κίνημα και να τολμήσουμε να γίνουμε πιο «αποφασιστικοί» στους αγώνες μας. Δεν έχουμε πολλές επιλογές. Δεν έχουμε τίποτα πια να χάσουμε. Ή θα σκύψουμε το κεφάλι και θα καρτερέσουμε στωικά το τέλος, ή αποφασισμένοι θα παλέψουμε οργανωμένα, δυναμικά, με σχέδιο και ψυχή μέχρι το τέλος. 

3 σχόλια:

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Παλικάρια χαλυβουργοί, οδηγητές της αξιοπρέπειας και του ήθους του αγωνιζόμενου λαού κρατάτε γερά! Δίπλα σας είναι εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που σας καμαρώνουν και αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσουν το δικό σας φωτεινό δρόμο.
Κάτω η κρατική τρομοκρατία, αγώνας, αξιοπρέπεια, νίκη, ελευθερία!

Ανώνυμος είπε...

Παμε ολοι μαζι να κανουμε την Ελλάδα σοβιετ, να καταργησουμε τη Δημοκρατια.
Ζητω συντοφοι ολοι στη Μοσχα!

Ανώνυμος είπε...

Το σύνδρομο του «θεατή» και οι συνέπειες του.

Το 1937 ο Γερμανός πάστορας Martin Niemoller (Μάρτιν Νίμελερ) έγραφε ένα ποίημα όπου περιέγραφε τις συνέπειες τής «απάθειας» του για τα όσα διαδραματίζονταν στην Ναζιστική Γερμανία, στην ουσία περιέγραφε «Το σύνδρομο του Θεατή» και τη διαχρονικά γενικευμένη απόδοση του σε όλες τις μορφές του κοινωνικού και πολιτικού βίου .
Περιέγραφε βιωματικά ο Martin Niemoller:
«Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι’ αυτό δεν μίλησα.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε δεν είχε μείνει πια κανείς να μιλήσει για κανέναν».

Σήμερα παραφρασμένο θα μπορούσε να αποδοθεί για τα όσα διαδραματίζονται στην χώρα μας:
«Πρώτα ήρθαν για τους stagers και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν stager.
Έπειτα ήρθαν για τους συνταξιούχους και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνταξιούχος.
Κατόπιν ήρθαν για τους δημοσίους υπαλλήλους και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν δημόσιος υπάλληλος.
Στη συνέχεια ήρθαν για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και πάλι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν ιδιωτικός υπάλληλος.
Έπειτα ήρθαν για εμένα αλλά τότε πια δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει».

Αλλά το ίδιο παραφρασμένο θα μπορούσε να αποδοθεί ως εξής από τον κάθε Ευρωπαίο :
«Πρώτα ήρθαν για την Ελλάδα και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουνα Ελληνας.
Έπειτα ήρθαν για την Ιρλανδία και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Ιρλανδός.
Μετά ήρθαν για την Πορτογαλία και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Πορτογάλος.
Στη συνέχεια ήρθαν για την Ισπανία και την Ιταλία και πάλι δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν ούτε Ισπανός , ούτε Ιταλός…..
Έπειτα ήρθαν για μένα αλλά τότε πια δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει»…

θα μπορούσα να συνεχίσω την παράθεση τέτοιων παραφράσεων αφού αφορούν το σύνολο του κοινωνικού και πολιτικού μας βίου.

Μπορείτε να το κάνετε εσείς. Ο καθένας ατομικά ! Θα εκπλαγείτε όταν ανακαλύψετε πόσες μορφές ατομικότητας σας πνίγουν……