Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Άκου και μη μιλάς



Στο σπίτι δεν ακούγαμε συχνά Καζαντζίδη. Ο πατέρας συνήθιζε να βάζει κασέτες με αντάρτικα ή δημοτικά, και στο ραδιόφωνο ακούγαμε αραιά και που κανένα παλιό λαϊκό. Καλά ήταν τα αντάρτικα –είχα μάθει απ’ έξω τους στίχους όλων των τραγουδιών της κασέτας- και οι φωνές του Πανδή και της Δημητριάδη με ανατρίχιαζαν, όμως τα τραγούδια του Στέλιου, από την πρώτη μας επαφή, άρχισαν να μπαίνουν κι αυτά σιγά σιγά στο αίμα μου σαν μικρόβιο μέχρι που η "ασθένεια"  εκδηλώθηκε σύντομα.

Τέλη δεκαετίας του ΄70 και αρχές του ΄80 η μπάντα των μεσαίων κατακλυζόταν από δεκάδες ερασιτεχνικούς ραδιοσταθμούς, που στην πλειοψηφία τους έπαιζαν Νέο Κύμα, Πουλόπουλο και Βοσκόπουλο ή, πιο σπάνια, παλιά λαϊκά. Ο Καζαντζίδης μου κρατούσε συντροφιά τις νύχτες στο μαξιλάρι μέσα από το «ραδιάκι», ένα μικρό μακρόστενο ραδιόφωνο με κάλυμμα από μαύρο πλαστικό. Πολλά καλοκαιριάτικα βράδια μ’ έπαιρνε ο ύπνος δίπλα στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα με το ευωδιαστό νυχτολούλουδο,  κι αυτός τραγουδούσε μόνος μέχρι το ξημέρωμα.

Ο φίλος μου ο Κώστας από το Γυμνάσιο είχε μια μεγάλη συλλογή από κασέτες του Καζαντζίδη. Κάποιες  φορές κάναμε κοπάνα και πηγαίναμε κρυφά στο σπίτι του για να τον ακούσουμε και να πιούμε δυο ούζα παρέα με την κάφτρα ενός καρέλια. Έτσι, σεμνά και ταπεινά, «μελετούσα» τον Στέλιο στο πέρασμα του χρόνου.

Ένα από τα αμέτρητα τραγούδια του που αγαπώ πολύ είναι το «Τραγουδώ» (Άκου και μη μιλάς). Τη μουσική έγραψε ο Τάκης Σούκας και τους στίχους η Βάντα Κουτσοκώστα, που τυχαίνει να καταγόμαστε κι οι δυο από τη Χώσεψη. Αυτό το τραγούδι που το είχα μέσα μου άρρηκτα δεμένο με τη  φωνή του Καζαντζίδη, πριν από καιρό το τραγούδησε ο Πασχάλης Τερζής, εκτός προγράμματος, στο νυχτερινό κέντρο που εργαζόταν και μαζί με  άλλα, ηχογραφήθηκε «ζωντανά».


Τραγουδώ και τα λόγια μου πάνε
φτάνουν ως τον ουρανό
σαν τσιγγάνικος ήχος
σε παλιό γραμμόφωνο

Άκου και μη μιλάς
η κιθάρα στενάζει απόψε
Άκου και μη μιλάς
στο τραγούδι μου νόημα δώσε
Τον καημό και τον πόνο μου νιώσε
Άκου και μη μιλάς

Τραγουδώ και τα χείλη μου σπάνε
μες το γκρίζο δειλινό
και με παίρνει στη νύχτα

το πικρό παράπονο



Χωρίς να κάνω συγκρίσεις (μου είναι αδύνατο για διάφορους λόγους), ο Τερζής ανήκει κι αυτός στις αγαπημένες –για μένα, μια από τις μεγαλύτερες- φωνές που πάντα με  αγγίζουν και με συγκινούν. Το αστείρευτο ταλέντο του μας το χαρίζει απλόχερα μέσα από τα τραγούδια που έχει ερμηνεύσει όλα αυτά τα χρόνια, κι ας με «απογοητεύει» -πολύ συχνά- με το ρεπερτόριο και τις καλλιτεχνικές του επιλογές. Όσες φορές όμως τραγούδησε παλιά γνήσια λαϊκά τραγούδια έβγαλε πιότερο απ’ την ψυχούλα του και μας δώρισε.

Οι επανεκτελέσεις ή διασκευές μεγάλων τραγουδιών, λίγες φορές  δικαιώνουν όσους τις τολμούν. Ειδικά στο λαϊκό τραγούδι, προτιμώ τις αυθεντικές εκτελέσεις, εκτός από λίγες περιπτώσεις που τις ακούω ευχάριστα, κατατάσσοντάς τις όμως πάντα σε χαμηλότερο  βάθρο.

Καμιά  δεν κλόνισε την «εμπιστοσύνη» μου στον αρχικό ερμηνευτή (εννοείται πάντα για το συγκεκριμένο τραγούδι). Αυτό συνέβη με το «Τραγουδώ» όταν το πρωτοάκουσα από τη φωνή του Τερζή. Ακούγοντας από τότε άπειρες φορές και τις δυο εκτελέσεις και χωρίς να έχω αποφασίσει ποια  από τις δυο είναι καλύτερη, τολμώ να πω πως το τραγούδι αυτό ταιριάζει περισσότερο στον Τερζή. Σε αντίθεση με την πιο δωρική -εδώ- ερμηνεία του Καζαντζίδη, ο Τερζής φαίνεται να "ζει" το τραγούδι με ένταση κι ένα πάθος μοναδικό, και  παρασύρει μαζί του τον ακροατή σε μια ατέλειωτη περιδίνηση συναισθημάτων. Εσείς τι λέτε;


20 σχόλια:

sofia είπε...

Καλημέρα,
σε αντίθεση με σένα εγώ μεγάλωσα με τα τραγούδια του Καζαντζίδη, γιατί στο σπίτι αυτόν άκουγαν κατά κύριο λόγο.
Τον θεωρούσα όμως πολύ λαϊκό και βαρύ και τον είχα απορρίψει. Τον ανακάλυψα πολλά χρόνια αργότερα. Τον θεωρώ κορυφαίο και μου αρέσει πάρα πολύ.Κάτι με πιάνει και όταν τον ακούω να τραγουδάει τούρκικα (Οι ρίζες οι μικρασιάτικες)
Άκου ένα πάρα πολύ αγαπημένο

http://www.youtube.com/watch?v=bXi2SvJkT2o&feature=results_video&playnext=1&list=PL031D7A30758B8D75

Ο Τερζής επίσης έχει πολύ ωραία και δυνατή φωνή , αλλά δεν μπορώ να τον ακούσω παρά μόνο σε λίγα τραγούδια. Νομίζω ότι αξιοποίησε λαθεμένα τη φωνή του και οι επιλογές του τον αδικούν. Ακούγοντας και τους δύο, θα εξακολουθήσω να προτιμώ τη
" δωρική ερμηνεία" του Καζαντζίδη. Με συγκινεί περισσότερο.

KOMMANTO είπε...

Πράγματι ο Τερζής το λέει ωραία, το προτιμώ όμως από τον Στέλιο. Έχω την εντύπωση πως η φωνή του σημάδεψε ό,τι τραγούδησε και κατά κάποιο τρόπο τα τραγούδια του είναι καταραμένα να ακούγονται πλέον μόνο ηχογραφημένα. Μπορεί να είναι παραξενιά δικιά μου βέβαια.. -Υπάρχουν ασφαλώς και κομμάτια τόσο πολύ δύσκολα ερμηνευτικά (π.χ. 'πάρε τα χνάρια μου') και τόσο εκπληκτικά τραγουδισμένα από τον Στέλιο που οποιος τραγουδιστής προσπαθήσει να τα πει τρώει τα μούτρα του νομοτελειακά.

Μιλάμε για ένα αυθεντικό κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού λαού που πρέπει να το κρατήσουμε με τη μεγαλύτερη στοργή ζωντανό όλοι όσοι περιμένουμε κάτι ακόμα (?) από αυτόν..

Υπάρχει και ένα πολύ σημαντικό κείμενο του Ευγένιου Αρανίτση για τον Στέλιο, αλλά από τη στιγμή που η ελευθεροτυπία κατέβασε το διαδικτυακό αρχείο της δεν γίνεται να δώσω λινκ.\
Το έχω σε έντυπη μορφή, θα προσπαθήσω να το αντιγράψω τις επόμενες μέρες και να σας το στείλω γιατί πραγματικά αξίζει.

Turdus Merula είπε...

Καλημέρα,
οταν πρωτοκυκλοφόρησε ο δίσκος έγινε "χρυσός"σε κάτι λιγότερο απο ώρα.
Το έμαθα μετά απο ένα σκηνικό που είδα σε ένα προπατζίδικο στην Νεα Ιωνία,οταν "θαμώνες" είχαν κλειδώσει την πόρτα του μαγαζιού,αγκαλιασμένοι ..."προσεύχονταν":
"Tραγουδώ...και τα λόγια μου πάνε,φτάνουν ώς τον ουρανό..."
Μαγεία!Vox populi, vox dei...

Unknown είπε...

Ούτως ή άλλως η σύγκριση αδικεί όποιον συγκρίνεται με το Στέλιο. Όμως θεωρώ μαγκιά την προσπάθεια του Τερζή και μπράβο του. Έχει, όχι μόνο στο τραγούδι αυτό, ένα "τσάκισμα" που σε στέλνει. Επιπλέον η ενορχήστρωση βοηθάει να αναδειχθεί η φωνή του.
Φίλε Κομμάντο εννοείς αυτό το κείμενο ; http://stanos-filoi-kazantzidi.blogspot.gr/2012/02/blog-post.html

Οικοδόμος είπε...

@sofia:
Καλησπέρα.
Δεν τον ακούγαμε στο σπίτι, όμως "εκτός"... Και στα τούρκικα είναι μοναδικός και στα ποντιακά και στα δημοτικά όταν δοκίμασε. Ότι και να πούμε λίγο θα είναι.
Ο Τερζής είναι από τους πολυαγαπημένους μου και δεν φταίει μόνο η φωνή του γι' αυτό, αλλά ολόκληρη η διαδρομή του στη ζωή και η σεμνή στάση του. Αυτό που δεν με ευχαριστεί είναι η μη "σωστή" επιλογή συνεργασιών και ρεπερτορίου, που δεν μειώνει όμως την αξία του σαν καλλιτέχνη.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@ΚΟΜΜΑΝΤΟ:
Καλησπέρα και καλώς ήρθες.
Έχεις δίκιο σε όσα λες. Δεν πρόκειται για "παραξενιά".
Ούτε υποκαθιστάται, ούτε αντικαθίσταται ο Καζαντζίδης.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@Μ.Ζ.:
Καλησπέρα και καλώς ήρθες.
Συγκλονιστική εμπειρία. Είσαι τυχερός που την έζησες.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@dimos tanalias :
Καλησπέρα.
Είπες τη σωστή λέξη που δεν έβρισκα όταν έγραφα το σημείωμα: "τσακίσματα"!
Έτσι ακριβώς φίλε Δήμο.
Καλή δύναμη!

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Aδερφέ,
για μένα ο Στελάρας ο Καζαντζίδης είναι ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΣ!
Οι εικόνες που ζωγράφισες στο κείμενό σου είναι και δικά μου βιώματα.
Θυμάμαι στο πατρικό ένα παλιό πικάπ, από εκείνα με το κόκκινο καπάκι-ηχείο, να παίζει τραγούδια της ξενιτειάς, του μόχθου, της αγάπης. Δηλαδή της αληθινής ΖΩΗΣ!
Γιατί ο Καζαντζίδης ήταν, είναι και θα είναι πάνω απ' όλα ΒΙΩΜΑ.

Μου άρεσε πολύ το κείμενο, θα το δεις αναδημοσιευμένο στην ΕΜΦΑΣΗ τις επόμενες ημέρες...

Dina Vitzileou είπε...

Πολύ ευχάριστη νότα αυτή η ανάρτησή σου φίλε μου, μέσα στα ατέλειωτα δυσάρεστα.
Όσο για την σύγκριση..τί να πώ? τυχαίνει να έχω κι εγώ αδυναμία στον Τερζή και με επηρεάζει θετικά η αμεσότητα της φωνής του και η συγκίνηση που την διακρίνει.
Η ερμηνεία του Καζατζίδη έτσι κι αλλοιώς, είναι πάντα τόσο τέλεια που με κρατάει σε απόσταση.
Καλό βράδυ!

Scorpion49 είπε...

Εξαιρετική επιλογή φίλε Οικοδόμε,
Τα σέβη μας στον Στελάρα, στη μοναδική-τέλεια λαϊκή φωνή. Κελάηδημα η φωνή του Στελάρα, όπως και του σεμνού Πασχάλη, ενός άξιου λαϊκού ερμηνευτή.
Η φωνή όμως του Στελάρα μας δεν αντιγράφεται, ούτε συγκρίνεται, είχε κάτι το μοναδικό, είχε όπως λέμε το «Χάρισμα»!
Εύχομαι καλό ξημέρωμα!

Μαρια είπε...

ενα πιατο αδειο στο τραπεζι...σαν κοριτσακι που οι γονεις του ηταν μεταναστες,σταθηκε παρηγορια για μενα,απειρες στιγμες γιατρευτηκα ακουγοντας το....μεγαλη φωνη,σπουδαια τραγουδια

KOMMANTO είπε...

οικοδόμε το αφήνω εδώ. βενσερεμος\


Λίγο πριν απ’ τον επίλογο


Μόνος του, όπως ο πλανήτης Αφροδίτη, που δεν διαθέτει φυσικούς δορυφόρους, ο Καζαντζίδης τραγούδησε για να μας πει ότι ο ήχος είναι η ρίζα κάθε αιτιότητας. Και δεν σκοπεύω να φτάσω στον επίλογο αυτών των επικήδειων κειμένων, αν δεν αναφερθώ στο υπ’ αριθμόν ένα φωνητικό μνημείο.

Ο ποιητής Μάρκος Μέσκος χαρακτήρισε τον Καζαντζίδη υπερωκεάνιο, και ιδού σε τι χρειάζονται οι ποιητές, δηλαδή για να επινοούν αναλογίες και μεταφορές που αποθαρρύνουν τη δευτερολογία. Όπως ξέρουμε, ο Καζαντζίδης ήταν ο τελευταίος μεταξύ εκείνων που τραγούδησαν σαν μετανοημένοι εγκληματίες και μας έδωσαν τη δύναμη να νομίζουμε ότι ο διχασμός μας, το σχίσμα που διχοτομούσε την κοινωνία και το μουσικό μας ένστικτο, μπορούσε ακόμη τότε να γεφυρωθεί όχι αναγκαστικά με τη σύνθεση των δύο, πράγμα που θα πετύχαινε πολύ αργότερα ο κάποτε ιδιοφυής Σαββόπουλος, αλλά μέσω μιας έσχατης ηρωϊκής πίστης στη μυθική συνοχή της ψυχής.

Το ομφάλιο σημείο αυτής της συνοχής ήταν η αντίληψη της ιερότητας του θανάτου και μπορούμε να το θεωρήσουμε σαν το αντίθετο του μοντέρνου σημείου φυγής, που η φασματική τροχιά του διαπερνά τα πάντα ως χυδαίος εξάγγελος μιας εκμαυλιστικής ελαφρότητας. Όπως και η Μπέλλου, ο Καζαντζίδης γαλουχήθηκε, ανεπίγνωστα εννοείται, στους κόλπους της πεποίθησης ότι το σχίσμα εξακολουθούσε να εντοπίζεται μεταξύ αλήθειας και ψευτιάς, δηλαδή στις ιστορικές και κοινωνικές αντιπαλότητες της λεγόμενης πραγματικής ζωής, και όχι αορίστως μεταξύ αντικειμένου και εικόνας, αφού η εικόνα δεν τον ενδιέφερε καθόλου, μια και προερχόταν από ένα πρωτογενές μυστήριο άμεσης επικοινωνίας με το κοινό, μυστήριο οριακό και αρχαίο1. Η ακρίβεια του βάρους που αποδιδόταν στο μοιραίο ισοδυναμούσε, εδώ, αποκλειστικά με τη συμπαγή διάσταση του τραγουδιού και τίποτα περισσότερο, η δε μονομέρεια εκείνη είχε κάτι το ιλλιγγιώδες: ο Καζαντζίδης δεν ήταν και κάτι άλλο από αυτό που ήταν.

Αργότερα, όλοι άρχισαν να είναι και κάτι άλλο από αυτό που ήταν, όπως συνέβη ας πούμε με τον Γιώργο Νταλάρα, ώσπου κατέληξαν να είναι μόνον κάτι άλλο απ’ αυτό που ήταν, βλέπε τα είδωλα της ποπ. Όμως εδώ, στο λαϊκό του Καζαντζίδη, η πειθώ της μελωδίας, οσονδήποτε ‘φτηνής’, γινόταν σε τέτοιο βαθμό ανάγλυφη ώστε, καθώς την ονειρευόσουν ενώ συνάμα την άκουγες, επιθυμούσες να αγγίξεις τις εσοχές και τις καμπύλες αυτών των φθόγγων στον αέρα με τα δάχτυλά σου. Στο σημερινό ψευδαισθησιακό τοπίο, η εμπειρία του τραγουδιού, εξασθενημένη στο έπακρο, γίνεται ‘απτική’ λόγω της τηλεοπτικής γειτνίασης του ματιού με τον τρισδιάστατο ρεαλισμό των βιντεοκλίπ, αλλά ο Καζαντζίδης την προσέφερε σ’ εκείνη την ψυχική αφή του ακροατή για την οποία σας μίλησα αναφορικά με τις παλιές αισθαντικές δοσοληψίες της Ανατολής. Εν ολίγοις, τίποτα δεν ήταν πιο πραγματικό από το τραγούδι του Καζαντζίδη. Περιττό λοιπόν να απορεί κανείς που η εποχή το σνομπάρει τόσο ανέμελα.

Η ενότητα του κόσμου που διατυμπάνιζε ο Καζαντζίδης ανήκε στο παλιό σύμπαν, το οποίο άντεχε, μέχρι την τελευταία στιγμή, να παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια των θεών ενωμένο. Εξ ου και οτιδήποτε κακό στο τραγούδι του Καζαντζίδη, π.χ. ο σπαραξικάρδιος τόνος ή η αφέλεια των στίχων ή το κιτς της σκηνοθεσίας, ουδέποτε επισημαινόταν σαν τέτοιο από τη συνείδηση του ακροατή, αλλά περνούσε στο ντούκου, όπως συμβαίνει με τα κείμενα μιας θρησκείας που παραμένει ζωντανή. Ήταν σχεδόν ο μόνος απ’ τον οποίον μπορούσες ν’ ακούσεις τραγούδια πολύ αμφίβολης ποιότητας και να σκεφτείς ότι, ειδικά ως προς αυτό, γλώσσα λανθάνουσα λέει την αλήθεια. Στη διάρκεια κάποιας επιδημίας, το 1625, ένας γιατρός έγραψε την εξής συνταγή: ‘Να χτυπούν οι καμπάνες στις πόλεις ώστε να καθαρίσει η ατμόσφαιρα’. Φαίνεται ότι, με το άκουσμα της φωνής του Καζαντζίδη, καθάριζε όντως η ατμόσφαιρα και, τώρα πια, υποπτευόμαστε από τι καθάριζε. Τα δε μεταμοντέρνα αποσμητικά ωφελούν ελάχιστα.

KOMMANTO είπε...

(συνεχεια)

Έγραψα κάποτε πως ο Καζαντζίδης τραγουδούσε σαν νεκρός, ενώ ο Μπιθικώτσης σαν γαμπρός. Ο Μπιθικώτσης διέθετε κομψότητα, όμως στον Καζαντζίδη δεν ετίθετο ζήτημα χειρισμού των μουσικών αποστάσεων, αφού τραγούδι, τραγουδιστής και κοινό ήταν ένα, εξ υποθέσεως. Ωστόσο, πρέπει να τονιστεί πως η απόσταση που κρατούσε ο Μπιθικώτσης απέναντι στα πράγματα, από της οποίας την εντατική καλλιέργεια προέρχεται και ο Νταλάρας με όχημα το ‘έντεχνο’, ήταν άλλης τάξεως από την απόσταση που είχε ενσωματώσει μέχρις εξαλείψεως ο Καζαντζίδης, και η οποία αφορούσε τον ανυποχώρητο, όσο και απόκρυφο χαρακτήρα της θνητότητας. Τέτοιοι τρόποι, όπως του Καζαντζίδη, τρόποι να δείχνουμε στη θνητότητα ότι κατανοούμε τα δικαιώματά της, ακόμη και να την καλοπιάνουμε ώστε να μη μας επιτίθεται, αποτελούν εκφάνσεις μεγαλοπρέπειας και μετέχουν στη φύση ενός σκληρού ψυχικού πυρήνα, μονολιθικού και αδιαμεσολάβητου, που δεύτερος δεν θα υπάρξει.

Ως εκ τούτου, τα πιο πολλά απ’ όσα λέγονται περί Καζαντζίδη είναι εκτός θέματος και η τάση να τον κρίνουμε με όρους συζητήσιμου ηθικού και πολιτικού περιεχομένου, όπως ‘φτωχολογιά’ και ‘μετανάστες’, τον αδικεί. σκεφτείτε πόσο βολικό θα ήταν να τον πετάγαμε στο ιδεολογικό νεκροταφείο της δημοσιογραφικής κλάψας όπου το λαϊκό αναβαθμίστηκε σε εθνικό ύμνο των ανέργων. Εξάλλου, υπάρχουν, στα φτωχά στρώματα, τόσοι παλιάνθρωποι όσοι και στις ανώτερες οικονομικά τάξεις, όπως φάνηκε πανοραμικά όταν το ΠΑΣΟΚ έδωσε στους επίδοξους μικρομεσαίους το πράσινο φως για να μας πιουν το αίμα σε ρόλο επιτρόπων και διευθυντών. Όμως ο Καζαντζίδης τραγουδούσε σαν να σου έλεγε ότι, κοίτα, αν είσαι παλιάνθρωπος, σήκω και φύγε από την αίθουσα, αλλιώς δεν συνεχίζω.

Μου έδινε την εντύπωση ενός όντος εύθικτου και οξύθυμου αλλά και προικισμένου με παράδοξες ικανότητες, όπως η επικοινωνία με τα ζώα. Ίσως μπορούσε να προκαλεί, με τη φωνή του, αιωρήσεις αντικειμένων ή απρόσμενες εμφανίσεις πνευμάτων σε κάτοπτρα. Ίσως θα μπορούσε να προσευχηθεί για να επιστρέψουν τα πουλιά στις παραγκουπόλεις. Καλώς ή κακώς, υπήρξε η τελευταία κορυφή απ’ όπου, εάν ανεβείς, σήμερα, προλαβαίνεις να δεις τι είναι εκείνο που χάθηκε.



1. Γι’ αυτό και η τηλεόραση τον εκδικήθηκε όταν ο Ευαγγελάτος (ίσως και άλλοι, δεν θυμάμαι) τον προσκάλεσε σε μια πολύ άσχημη στιγμή, με την ελπίδα ότι θα άρχιζε να διαμαρτύρεται κατά των Εβραίων - ένας άνθρωπος χτυπημένος από το διωκτικό παραλήρημα, εν ολίγοις άρρωστος και καλλιτεχνικά συνταξιοδοτημένος, ενώ αυτοί, οι διαβόητοι ρεσεψιονίστ των καναλιών, κερδοσκοπούσαν. Με το να τους βλέπει κανείς και να αισθάνεται απλώς ναυτία, εξακολουθεί να τους αποδίδει τιμή.





Ευγένιος Αρανίτσης, ‘7’ της κυριακάτικης Ε, 2/4/2006

Οικοδόμος είπε...

@ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ:
Καλησπέρα φίλε.
Βίωμα. Σ' ευχαριστώ.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@Dina Vitzileou:
Καλησπέρα Ντίνα.
Συμφωνούμε για τον Τερζή.
Για τον Καζαντζίδη ότι κι αν πω λίγο θα ΄ναι.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@Scorpion49:
Καλησπέρα.
Είναι μοναδικός ο Στέλιος φίλε.
Και ο Τερζής ακολούθησε τη δική του σεμνή πορεία. Τεράστια φωνή και ψυχούλα κι ας "λέει" ο ίδιος πως έκανε καριέρα... με το κορμί του.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@Μαρια :
Καλησπέρα Μαρία.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε συνδέσει στιγμές της ζωής μας με τα τραγούδια του. Συγκλονιστική εμπειρία.
Καλή δύναμη να ΄χεις!

Οικοδόμος είπε...

@KOMMANTO:
Καλησπέρα.
Το ΄πες και το ΄κανες!
Ευχαριστούμε για τον κόπο σου.
Καλό και χρήσιμο άρθρο για τον Καζαντζίδη και μέσω αυτού για το τραγούδι.
Καλή δύναμη φίλε!

Οικοδόμος είπε...

Και ένα βαρύ ζεϊμπέκικο του Στέλιου ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ όσους συμμετείχατε σ' αυτήν την ανάρτηση