Την
αναστολή της απεργίας τους αποφάσισαν οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία μετά απο
272 ημερες απεργίας.
Μετά
απο σχετική εισήγηση του ΔΣ του σωματείου τους, έγινε μυστική ψηφοφορία κατα
την οποία 107 ψύφισαν υπερ της αναστολής, 14 κατά ενώ 29 άτομα δεν ψήφισαν
καθόλου.
Οπως
αποφασίστηκε επίσης, στις 6 το πρωί της Δευτέρας οι εργαζόμενοι θα
συγκεντρωθούν στην είσοδο του εργοστασίου και όπως είπαν, αν έχουν αποχωρήσει
τα ΜΑΤ, θα μπουν στους χώρους εργασίας.
Οι
απεργοί συναντήθηκαν χθες με τον υπουργό Εργασίας Γιάννη Βρούτση απο τον οποίο
ζήτησαν την άμεση επαναπρόσληψη κάποιων από τους απολυμένους συναδέλφους τους
και την αποχώρηση των αστυνομικών δυνάμεων από το χώρο του εργοστασίου.
Όπως
υποστηρίζει η πλευρά των απεργών, χθες το βράδυ, επικοινώνησε ο γραμματέας του
υπουργού με το προεδρείο του σωματείου και τους ενημέρωσε οτι λόγω των
συγκυριών, η ιδιοκτησία της Χαλυβουργίας δεν μπορεί να κάνει δεκτό το αίτημά
τους για την επαναπρόσληψη τουλάχιστον 40 απολυμένων συναδέλφων τους και την
απομάκρυνση των ΜΑΤ απο το εργοστάσιο.
Υπενθυμίζεται
οτι τα ξημερώματα της 20ης Ιουλίου, μετά απο εισαγγελλική εντολή έγινε επέμβαση
των ΜΑΤ στο εργοστάσιο που κυριολεκτικά άναψε το φιτίλι για την κόντρα
κυβέρνησης και αριστεράς.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΛΑΓΑΝΗΣ-Newsit
Από
το Lenin Reloaded
5 σχόλια:
Από την ώρα που διάβασα την είδηση, ψάχνω ανάμεσα στις γραμμές κάτι ελπιδοφόρο. Δεν το βρίσκω. Μπορεί να διαβάζω και λάθος. Δεν είμαι ούτε ειδικός ούτε πολιτικός αναλυτής.
Είναι καιρός τώρα που αναρωτιόμουν πώς θα λήξει αυτή η απεργία.Η επίγευση είναι πολύ πικρή. Την έχω νιώσει και παλιότερα από δική μου συμμετοχή σε μακροχρόνια απεργία. Το ζήτημα δεν είναι πώς να ξεκινήσει μια απεργία αλλά και πώς θα τελειώσει.
Πόσο θλιβερό μου ακούγεται αυτό:
"λόγω των συγκυριών, η ιδιοκτησία της Χαλυβουργίας δεν μπορεί να κάνει δεκτό το αίτημά τους για την επαναπρόσληψη τουλάχιστον 40 απολυμένων συναδέλφων τους και την απομάκρυνση των ΜΑΤ απο το εργοστάσιο."
Και όπως λέει και ο ποιητής
" Κάποτε όλα τελειώνουν: θολά
ποτάμια και νύχτες. Αρκεί να μπορέσεις
να σώσεις στο τέλος την ψυχή σου, καθώς
η μητέρα το βρέφος της διαβαίνοντας
μια πυρκαγιά ή μια Θάλασσα" (Ν.Βρεττάκος)
Καλησπέρα
Στα ταξικά μου αδέλφια, τους χαλυβουργούς, στους ήρωες μιας «μικρής» και ανάξιας εποχής:
«Απ’ της εξόριστης ελπίδας μου το καταράχι,
με ζηλαδέρφι μου ένα ηλιόχαρο και μόνο στάχυ,
αμπάλωτος κι ανήμερος σαν αντιφεγγιά
σα θυμητάρι αντρόπιαστο σ’ αλλαξοχεριά
στον ερειπιώνα που ο θάνατος πάλι μου γελάει,
κατάφατσα - μα το ‘χω πάρει το κολάι -
ανασαλεύω, κι απ’ της θλίψης αλεσιά
της οργής γίνομαι ζαβάδα και δεσιά,
ακροδεσιά, γιατί απ’ το ψέμα τ’ ανεμίδια
σπρώχνουν κι αθώους να πάνε στα τσακίδια.
Ψευτολογάδες, θρασίμια κι αρπακτικά
δε μας αφήσανε ούτε τα θαφτικά.
Κι αντί μια σφαίρα στο κούτελο σε κάθε κλειδούχο
βουβή βεγγέρα μ’ αταίριαστο ρούχο
κι αντί κρεμάλα σε κάθε φορετό,
κλάψα αβανταδόρικη απ’ τον αλαλητό.
Πού να βγάλω το σκασμό και που ν’ αγιάσω
στην αλλαξοκαιριά, βοριά, πώς να σωπάσω;
Ήμουν αντάμης, δε θα πεθάνω κιότης
κι αναδρομάρης χορτασμένος και προδότης.
Ήμουν δρολάπι, πώς να γίνω ψιλοβρόχι
τα “ναι” που να τα βρω, αφού καμώθηκα απ’ τα “όχι”;
Πώς να μη γίνω η φωτιά για της ντροπής τη δεματιά,
εδώ, στων βουβών την εσχατιά;
Κοίτα, παλεύω με τα λίγα που μπορώ,
τούμπα να φέρω τον κακόγλωσσο καιρό,
φωτιά να γίνω στης ντροπής τη δεματιά,
εδώ, στων βουβών την εσχατιά.
Γιόμισε μίσος το μυαλό μου το ρηχό,
ζητάω εκδίκηση για κάθε ένα φτωχό
να φύγουν άκλαφτοι μέσα σε μια νυχτιά
τα λαμόγια απ’ των βουβών την εσχατιά.
Γιόμισαν μίσος τα μάτια των παιδιών,
τι να σου κάνουν οι βουές των τραγουδιών;
Όταν τα λόγια μένουν μόνο στα χαρτιά,
Κάποιοι γελάνε στων βουβών την εσχατιά..
Κοίτα, παλεύω με τα λίγα που μπορώ
για όλα τα αστοίβαχτα απ’ το βρώμικο σωρό.
Οι αλητάμπουρες σ’ αυτή τη γειτονιά
δεν ανήκουν στων βουβών την εσχατιά…»
Η συνέχεια εδώ.
Σοφία,
οι λέξεις είναι μικρές για να περιγράψουν το μεγαλείο αυτών των εργατών. Υποκλίνομαι με σεβασμό μπροστά στον τιτάνιο αγώνα τους και τους διαβεβαιώνω για μια ακόμα φορά πως θα είμαι πάλι δίπλα τους, όταν δοθεί το καινούργιο "σύνθημα"...
Από καιρό "ήξερα" ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της απεργίας, μα ήθελα να πιστεύω πως μπορούσε κάτι να αλλάξει, έστω την "τελευταία" στιγμή. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς "ούτε ειδικός ούτε πολιτικός αναλυτής" για να καταλάβει πως η μοναχική πορεία κάνει την διαδρομή πιο δύσκολη και τον προορισμό πιο αβέβαιο.
Η κοινωνία απολαμβάνει τον βιασμό της αφού την έπεισαν πως δεν μπορεί να τον αποφύγει. Νόμιζα πως όλα στη ζωή έχουν όρια. Έκανα λάθος. Ο αυτοεξευτελισμός μας δεν έχει.
Πνίγομαι...
Τίποτα δε πάει χαμένο στην χαμένη μας ζωή σύντροφοι.
Αν "λύνονταν" τα προβλήματα της εργατικής τάξης με την απεργία, τότε δε θα χρειαζότανε ο γενικός πολιτικός αγώνας για την ανατροπή αυτού του συστήματος.
Παρόλα αυτά μιλάμε για τους σύγχρονους ήρωες της εργατικής τάξης, που όπως λέει και ο ποιητής "είναι κάτι που αξίζει να είσαι".
Όσο και αν πράγματι πνιγόμαστε, θυμόμαστε ότι επτά φορές θα πέφτουμε και οκτώ θα σηκωνόμαστε.
Το τραγούδι αφιερωμένο στους χαλυβουργούς που τη Δευτέρα θα πρέπει να περάσουν την πύλη για να πάνε για δουλιά. Εκεί που δένεται το ατσάλι...
http://www.youtube.com/watch?v=njG7p6CSbCU
Οι χαλυβουργοί ύψωσαν το ανάστημά τους και απέδειξαν ότι μπορούν ακόμα να υπάρχουν ήρωες μέσα σε μια βαθιά αντιηρωική εποχή.
Όμως νιώθω ένα ακόμα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπό μου γιατί αντί να μεγαλώνουμε, μικραίνουμε. Πώς είναι δυνατόν να κυριαρχεί ακόμη τόση τυφλότητα;
Δημοσίευση σχολίου