Οι λέξεις νίκησαν τις «εικόνες»

Συχνά, όταν δω μια φωτογραφία και με ταρακουνήσει ή ακούσω ένα τραγούδι ή μελωδία που θα με πάρουν μαζί στο ταξίδι τους, γεννιούνται  μέσα μου «παράξενες» εικόνες. Τότε  τις βάζω  σε μια σειρά και φτιάχνω μικρές ιστοριούλες, για μένα. Μένουν  για λίγο ζωντανές κι ύστερα χάνονται.

Κάποιες φορές, με ένα μολύβι στο χέρι, παλεύω με τις «παράξενες» αυτές εικόνες. Προσπαθώ να τις μετατρέψω σε λέξεις. Δυσανασχετούν, αντιστέκονται, δεν δέχονται να τις μοιραστώ με το φως. Σκίζω τότε το χαρτί και χάνονται κι αυτές μαζί με τις εικόνες.

Ανάμεσα στα ερείπια κάποιοι την παλεύουν ακόμα:  «δωρεάν φαγητό γιαόλους». Η γλυκόπικρη μελωδία των Διάφανων κρίνων,  μαζί με τις λέξεις  και την μοναχική φωνή του Θάνου Ανεστόπουλου προσκαλούν «σε μια γη που ανατέλλει».

Οι δικές μου εικόνες, που γεννήθηκαν από αυτό το σμίξιμο, πολλές  και  πάντα «παράξενες». Έπιασα το μολύβι. Αυτή τη φορά δεν πέρασε το δικό τους:

Θα χορτάσεις τότε το ψωμί και το κρασί.

Και ο αέρας θα χρωματίζει  στην ανάσα σου

τα φουσκωμένα πανιά της θλίψης.

Καθώς στη σκέψη σου θα προσκαλείς

μιας πληγωμένης χίμαιρας τη συντροφιά.

Όμορφη  -θα λες- η διαδρομή.

Ταξίδι μακρινό και ματωμένο

σαν το πουκάμισό σου το λευκό

στων συμπληγάδων τη βαθιά χαραματιά.

Πορεία σε ορίζοντα χωρίς δύση.

Τα μαύρα σύννεφα θα θυμάσαι, στης δυστυχίας

και της ανημπόριας σου τα βρώμικα νερά,

όταν  η φωτιά των σπλάχνων σου

θα γίνεται ένα με τις λαμπερές αχτίδες του ήλιου.

Στον ξέφρενο χορό της νίκης.