Ο Αρης Βελουχιώτης και οι κότες...

"Αλλού τα (αποπροσανατολιστικά) κακαρίσματα κι αλλού γεννάν' οι κότες", λέει ο λαός. Η "Βελουχιωτολογία" των τελευταίων ημερών μας έκανε να θυμηθούμε ένα παλιότερο   κείμενο για τον Άρη, που όμως δεν έχασε ποτέ την επικαιρότητά του. Φροντίζουν γι' αυτό οι διάφορες "κότες" που αχολούνται κατά καιρούς με τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, είτε αριστεροκακαρίζοντας, είτε "τσιμπολογώντας από τον Αθάνατο, χυδαιολογώντας και φτύνοντας"... Ας το καταλάβουν όμως καλά πως δεν τσιμπάνε όλοι με το "θόρυβο". Υπάρχουν και κάποιοι που θα  τους ξεσκεπάζουν και δεν θα τους αφήνουν... πούπουλο, όποτε η αντιπαράθεση θα γίνεται σε επίπεδο  επιχειρημάτων και όχι κρωγμών...

Ο Αρης Βελουχιώτης και οι κότες της «Νεφέλης»

Αν και ονειρεύομαι έναν καλύτερο θάνατο από το να με φάν' οι κότες, αναγκάζομαι ν' ασχοληθώ μ' αυτές, εξαιτίας ενός βιβλίου που έφτασε στα χέρια μου. Συγγραφέας του είναι ο Ηλίας Πετρόπουλος και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Νεφέλη». Στο βιβλίο ένα μεγάλο κεφάλαιο αφορά τον Αρη Βελουχιώτη. Γνωρίζω ότι πολλοί θα πικραθούν απ' όσα ακολουθούν, αλλά το ζήτημα αυτό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Αρχίζω από τη σελίδα 124, όπου εικονίζεται ο Αρης Βελουχιώτης με ζαρτιέρες! Σωστά διαβάσατε... με ζαρτιέρες! Και συνεχίζω να διαβάζω τους χαρακτηρισμούς: «κωλομπαράς» (σελ. 128), «κτηνώδης ψυχοσύνθεση» (σελ. 131), «αλητάμπουρας» (σελ. 128), «φονιάς» (σελ. 127).

Η πρώτη σκέψη, για λόγους αυτοάμυνας, είναι σε ποιον ποινικό κώδικα εμπίπτει αυτή η αλητεία.

Οι χαρακτηρισμοί του Πετρόπουλου για τον Αρη εκτιμούνται ως εξής: οι λέξεις «αλητάμπουρας» και «κωλομπαράς» καθώς και η απεικόνιση με ζαρτιέρες σίγουρα αποτελούν προσβολές της προσωπικότητας για τις οποίες θα μπορούσαν, αν υπήρχαν, να ζητήσουν αποκατάσταση οι κληρονόμοι. Η σχέση του Αρη Βελουχιώτη με το ΚΚΕ θα μπορούσε ν' αποτελέσει τη βάση για να υποστηριχτεί ότι η προσβολή δε γίνεται μόνο στο πρόσωπό του αλλά ότι με τα παραπάνω αναληθή και υβριστικά γραφόμενα ευθέως βάλλεται η ιστορική μνήμη του ΚΚΕ, έτσι ώστε το τελευταίο να μπορεί να ζητήσει άρση της προσβολής και αποζημίωση. Ετσι δεν παίζουμε το παιχνίδι του εκδότη, γνωστού δραχμοφονιά Δουβίτσα, ότι δήθεν λογοκρίνουμε ή ζητάμε ν' αποσυρθεί το βιβλίο. Οχι βέβαια, το βιβλίο θ' αποτελεί μαρτυρία αλητείας στο διηνεκές. Απλώς χτυπάμε εκεί που πονάει η καρδιά του εκδότη, δηλαδή στην τσέπη του.

Το βιβλίο αυτή τη στιγμή είναι πρώτο σε πωλήσεις και έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς στήνεται ένα τέτοιο κόλπο: Ο Δουβίτσας μαζί με τον κολλητό του χρόνια τώρα Πετρόπουλο δίνουν προτεραιότητα όχι στο έργο, που φυσικά δεν υπάρχει, αλλά στις άμεσες ανάγκες τους. Αν και κατεβαίνουν ως δίδυμο στο κοτέτσι της «Νεφέλης», ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα. Ο Δουβίτσας ονειρεύεται δεύτερο εξοχικό με πισίνα και ο Πετρόπουλος, που δεν έχει ανάγκη οικονομική, μια δυναμική επανεμφάνιση στα Γράμματα. Επιπλέον ο Πετρόπουλος ζει μια διπλή τραγωδία: πρώτον, έχει πωληθεί σε μία πλούσια σε τιμή ευκαιρίας στο Παρίσι και, δεύτερον, δεν έχει ίχνος ταλέντου. Ενας λοιπόν λόγος παραπάνω, για να έχει και ψύχωση, όπως φαίνεται, με τον συγγραφέα του βιβλίου Ο Αρης των Ατακτων (εκδόσεις «Εξάντας») Διονύση Χαριτόπουλο - επειδή δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για κάθε Πετρόπουλο από την περίπτωση ο αντίπαλός του, εκτός από μεγάλος συγγραφέας, να είναι και άνθρωπος με ήθος.

Η ευκολία που πατάνε και οι δυο τους πάνω στον νεκρό Βελουχιώτη είναι ανάλογη με το φυσικό τους βάρος που έχουν ως... κότες. Τσιμπολογώντας από τον Αθάνατο, χυδαιολογώντας και φτύνοντας, δεν μπορούν να κρύψουν την πείνα και τη δίψα τους, ο ένας για λίγη ύπαρξη, έστω και με αυτόν τον τρόπο, και ο άλλος για τα φράγκα.

Το βιβλίο αυτό είναι χρήσιμος οδηγός για κάθε φασίστα που θέλει να διαπομπεύσει κάποιον, και μάλιστα νεκρό. Αυτό που έκαναν οι αντίπαλοι του Αρη, όταν του έκοψαν το κεφάλι και το παλούκωσαν στην πλατεία της Λαμίας, δεν είναι τίποτα μπροστά σ' αυτό που συνεχίζουν στις μέρες μας άνθρωποι που τολμούν και αποκαλούνται προοδευτικοί.

Η προσπάθεια αποδόμησης του Αρη Βελουχιώτη φυσικά και δεν πέτυχε. Το μόνο που πέτυχε ήταν να γεμίσει λεφτά το κοτέτσι. Ας τα χαίρονται.

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

Ριζοσπάστης, Κυριακή 3 Νοέμβρη 2002